Η κουβέντα που ακολουθεί έγινε
μετά τα μεσάνυχτα στο chat του facebook.
Είναι μια συζήτηση, σαν face to face, για κάπως… σκληρούς μουσικόφιλους.
Δημήτρη
θα βάζουμε και κανένα κομμάτι στην πορεία της κουβέντας. Ξεκινάω τώρα με το “May I?” του Kevin Ayers από το 1970…
Χτυπάς ευαίσθητη χορδή, πρώτη φορά άκουσα αυτό το τραγούδι από το κλασικό “June 1, 1974” το live με Eno/ Cale/ Nico.
Ναι, υπάρχει κι εκεί. Η πρώτη εκτέλεση είναι από το “Shooting at the Moon” του 1970.
Μου πήρε λίγα χρόνια να καταλάβω πως ο αγαπημένος μου από την τετράδα Ayers/ Eno/ Cale/ Nico ήταν ο Kevin Ayers.
Ξέρεις, όταν πρωτάκουσα τραγούδια σου, μου ήρθε αμέσως στο μυαλό ο Ayers. Και ο Syd Barrett βέβαια.
Ναι, λογικό και επόμενο. Σίγουρα μ’ έχει επηρεάσει πολύ, καθώς και ο Barrett, όπως και ο Robert Wyatt – μάλλον περισσότερο από τους τρείς αυτός ο τελευταίος. Πιθανώς είναι το timbre των φωνών τους και η εντελώς πρωτοποριακή αντιμετώπιση που είχαν στην τραγουδοποιία. Στο πώς μπορεί να χτιστεί μια μελωδία φωνητική και γύρω από αυτή ένα τραγούδι.
Με το Robert Wyatt τι σχέση έχεις; Από πού ξεκίνησες να τον ακούς εννοώ.
Η σχέση μου με το Wyatt ξεκίνησε πολύ παραδοσιακά με το “Shipbuilding” και τη συνεργασία του με τον Ben Watt. Για να είμαι ειλικρινής κυρίως η ενασχόλησή μου με την early 80s ποπ σκηνή, οι Everything But The Girl, οι συλλογές της Cherry Red και οι Television Personalities με πήγαν εκεί. Ε, μετά ήρθαν οι Soft Machine, οι Matching Mole από τα σέβεντις και κάποια στιγμή άκουσα το “Rock Bottom” κι έπαθα ζημιά.
Λογικό από μια μεριά. Κι εγώ από κει ξεκίνησα, σε πρώτο χρόνο βέβαια. Το “Shipbuilding”, γραμμένο από τους Clive Langer και Elvis Costello, το άκουσα μόλις βγήκε, το ’82.
Νομίζω άκουγα αυτό το δίσκο κάθε μέρα για ένα-δυο μήνες πρωί βράδυ. Ναι, κι ας απεχθάνομαι τον Costello.
Πόλεμος Φώκλαντ κ.λπ. Σκατο-θατσερική εποχή, αλλά ο Wyatt είχε την έμπνευση, τότε, να φτιάχνει τραγουδάρες.
Ναι, ακριβώς. Επίσης μου πήρε αρκετό καιρό να συνειδητοποιήσω πως είχαμε να κάνουμε με ένα ξεκάθαρα πολιτικό τραγούδι. Με βοήθησαν και οι ταινίες του Ken Loach για να το συνειδητοποιήσω (όταν τον άκουσα εγώ). Έχει ένα πολύ ύπουλο τρόπο να χειρίζεται τις μελωδίες ο Wyatt με ελάχιστες μετατροπίες στις γραμμές του. Τουλάχιστον στα “Rock Bottom” και “Οld Rottenhat” καταφέρνει να ακροβατεί ανάμεσα στο μάντρα και το great american songbook, χωρίς να χάνει ποτέ την britishness του.
Η συνέχεια εδώ…
 |
| Φωτογραφία: Ευτυχία Βλάχου |
Χτυπάς ευαίσθητη χορδή, πρώτη φορά άκουσα αυτό το τραγούδι από το κλασικό “June 1, 1974” το live με Eno/ Cale/ Nico.
Ναι, υπάρχει κι εκεί. Η πρώτη εκτέλεση είναι από το “Shooting at the Moon” του 1970.
Μου πήρε λίγα χρόνια να καταλάβω πως ο αγαπημένος μου από την τετράδα Ayers/ Eno/ Cale/ Nico ήταν ο Kevin Ayers.
Ξέρεις, όταν πρωτάκουσα τραγούδια σου, μου ήρθε αμέσως στο μυαλό ο Ayers. Και ο Syd Barrett βέβαια.
Ναι, λογικό και επόμενο. Σίγουρα μ’ έχει επηρεάσει πολύ, καθώς και ο Barrett, όπως και ο Robert Wyatt – μάλλον περισσότερο από τους τρείς αυτός ο τελευταίος. Πιθανώς είναι το timbre των φωνών τους και η εντελώς πρωτοποριακή αντιμετώπιση που είχαν στην τραγουδοποιία. Στο πώς μπορεί να χτιστεί μια μελωδία φωνητική και γύρω από αυτή ένα τραγούδι.
Με το Robert Wyatt τι σχέση έχεις; Από πού ξεκίνησες να τον ακούς εννοώ.
Η σχέση μου με το Wyatt ξεκίνησε πολύ παραδοσιακά με το “Shipbuilding” και τη συνεργασία του με τον Ben Watt. Για να είμαι ειλικρινής κυρίως η ενασχόλησή μου με την early 80s ποπ σκηνή, οι Everything But The Girl, οι συλλογές της Cherry Red και οι Television Personalities με πήγαν εκεί. Ε, μετά ήρθαν οι Soft Machine, οι Matching Mole από τα σέβεντις και κάποια στιγμή άκουσα το “Rock Bottom” κι έπαθα ζημιά.
Λογικό από μια μεριά. Κι εγώ από κει ξεκίνησα, σε πρώτο χρόνο βέβαια. Το “Shipbuilding”, γραμμένο από τους Clive Langer και Elvis Costello, το άκουσα μόλις βγήκε, το ’82.
Νομίζω άκουγα αυτό το δίσκο κάθε μέρα για ένα-δυο μήνες πρωί βράδυ. Ναι, κι ας απεχθάνομαι τον Costello.
Πόλεμος Φώκλαντ κ.λπ. Σκατο-θατσερική εποχή, αλλά ο Wyatt είχε την έμπνευση, τότε, να φτιάχνει τραγουδάρες.
Ναι, ακριβώς. Επίσης μου πήρε αρκετό καιρό να συνειδητοποιήσω πως είχαμε να κάνουμε με ένα ξεκάθαρα πολιτικό τραγούδι. Με βοήθησαν και οι ταινίες του Ken Loach για να το συνειδητοποιήσω (όταν τον άκουσα εγώ). Έχει ένα πολύ ύπουλο τρόπο να χειρίζεται τις μελωδίες ο Wyatt με ελάχιστες μετατροπίες στις γραμμές του. Τουλάχιστον στα “Rock Bottom” και “Οld Rottenhat” καταφέρνει να ακροβατεί ανάμεσα στο μάντρα και το great american songbook, χωρίς να χάνει ποτέ την britishness του.
Η συνέχεια εδώ…
Pensieri e parole επίσης από Μπατίστι. Ένα απ' τα διαχρονικότερα και ποιοτικότερα από κάθε άποψη (σύνθεση, στίχοι, ενορχήστρωση και ερμηνεία)ιταλικά "ποπ" κομμάτια.
ΑπάντησηΔιαγραφή