ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΓΑΒΑΛΑΣ ή ΜΕΜΕΤΗΣ υπήρξε ένα μυθικό πρόσωπο του κλασικού ρεμπέτικου – Και το απίστευτο; 80 χρόνια μετά δεν υπάρχει ούτε μία συγκεντρωτική έκδοση των τραγουδιών του

Αυτό που συμβαίνει στη χώρα με το μουσικό της παρελθόν, δηλαδή το μουσικό μας, είναι για να τραβάς τα μαλλιά σου. Σημαντικότατοι δημιουργοί, κάθε χώρου, βρίσκονται για δεκαετίες στο σκοτάδι, με το έργο τους να παραμένει άγνωστο στο πλατύ κοινό. Ή σ’ ένα πλατύτερο τέλος πάντων. Αντιλαμβάνεσαι, δε, πόσο πίσω βρίσκεται αυτού του τύπου η έρευνα και περαιτέρω η αποκατάσταση ορισμένων (πολλών) ονομάτων στην Ελλάδα, αν συγκρίνεις με το τι συμβαίνει στις ΗΠΑ ή την Αγγλία, στις ανάλογες περιπτώσεις, εδώ και δεκαετίες.

Όταν στην από ’κει πλευρά του Ατλαντικού άξιοι δημιουργοί του blues, της jazz ή της country από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, ακόμη και με ελάχιστη δισκογραφία, «απολαμβάνουν» τεράστιας υστεροφημίας (γίνονται εκδόσεις, γράφονται βιβλία ή κεφάλαια σε βιβλία, άρθρα σε περιοδικά κ.λπ.), εδώ αναλόγου βαρύτητας και βεληνεκούς δημιουργοί χάνονται, δεκαετίες τώρα, στο πιο βαθύ σκοτάδι. Γιατί, μήπως από την Αμερική δεν είδαμε εσχάτως μια τέτοια έκδοση «αποκατάστασης» ενός δικού μας ανθρώπου; Αναφέρομαι, φυσικά, στον Κώστα Μπέζο (Α. Κωστής) και στο αμερικάνικο άλμπουμ του “The Jail’s a Fine School” [Mississippi / Olvido] από το 2015 (με τα προπολεμικά κομμάτια του). Μένει, τώρα, να δούμε και κανα αμερικάνικο LP με τα τραγούδια του Σωτήρη Γαβαλά, για να δέσει όπως πρέπει η κρέμα.

Τραγούδι του Σωτήρη Γαβαλά άκουσα για πρώτη φορά στις αρχές του ’80, στην εποχή της ρεμπετοαναβίωσης. Ήταν το κλασικό του «Ηρωίνη και μαυράκι», που είχε τραγουδήσει ο Στελλάκης Περπινιάδης το 1936, και ξανά το 1983 το Ρεμπέτικο Συγκρότημα Θεσσαλονίκης με τον Αγάθωνα Ιακωβίδη. Ίσως αυτό να είναι και το πιο γνωστό τραγούδι τού Γαβαλά, εν τω μεταξύ, από τα καμιά 15αριά που πρόλαβε να «χτυπήσει» στη δεκαετία του ’30.

Η συνέχεια εδώ…

http://www.lifo.gr/articles/retronaut_articles/145371