ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ: Μουσικός Αύγουστος 1977 – Oι κύκλοι συναυλιών στο Θέατρο Λυκαβηττού, που αποτέλεσαν κορυφαίο πολιτιστικό γεγονός της εποχής

Γυρίζοντας πίσω στο χρόνο, στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 –να μην πάμε ακόμη πιο πίσω– διαπιστώνεις, σε σχέση με τα πολιτιστικά, πως ο Αύγουστος ήταν ένας κοινός μήνας για την Αθήνα, σαν όλους τους άλλους του χρόνου. Δεν υπήρχε αυτή η παύση των πάντων (και των πολιτιστικών), που συμβαίνει στις μέρες μας.
Μπορεί, για κάποιους, να ήταν και μήνας διακοπών ο Αύγουστος, αλλά, γενικά –και στα μίντια– δεν προβαλλόταν ως τέτοιος. Ο κόσμος είχε μικρότερη ανάγκη για διακοπές απ’ όσο σήμερα, έπληττε λιγότερο τέλος πάντων, ενώ υπήρχε πάντα και το άγχος της επιβίωσης, που δεν άφηνε πολλά περιθώρια για... αγραναπαύσεις.
Οι κινηματογράφοι βρίσκονταν σε φουλ φάση, τα θέατρα ανέβαζαν μέσα στον Αύγουστο παραστάσεις, αν δεν συνέχιζαν με το ίδιο έργο, στο πλαίσιο της θερινής σεζόν, ενώ και οι συναυλίες (της λεγόμενης «σοβαρής μουσικής» και όχι μόνο) έδιναν κι έπαιρναν, με τον κόσμο να συρρέει σ’ αυτές κατά κύματα.
Στην Αθήνα βασικά όλα αυτά, και ίσως σε μια-δυο μεγάλες πόλεις, γιατί στην υπόλοιπη Ελλάδα εκείνο που ονομάζουμε «πολιτιστική δραστηριότητα» συνοψιζόταν, χοντρικώς, στα τοπικά πανηγύρια, που είχαν σχεδόν πάντα θρησκευτική αφετηρία.

Για να γίνουν πιο πιστευτά όλα τα προηγούμενα, να δώσουμε κι ένα στοιχείο. Αν πάρει κάποιος το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών του 1976 θα διαπιστώσει πως στις 20 από τις 31 ημέρες του Αυγούστου υπήρχαν εκδηλώσεις, πάντα στο Θέατρο Ηρώδου Αττικού, ενώ υπήρχε εκδήλωση και ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο!
Καθόλου παράξενο λοιπόν, όταν επιλέγεται ο Αύγουστος προκειμένου να αναπτυχθεί ίσως η κορυφαία τιμητική εκδήλωση (έως και σήμερα) στο έργο του Μίκη Θεοδωράκη.
Ένας μήνας, από τις 6 Αυγούστου έως τις 6 Σεπτεμβρίου 1977, με 29 προγραμματισμένες συναυλίες συνολικά (δεν θα υπήρχαν συναυλίες μόνο στις ημερομηνίες 19, 26 και 27 Αυγούστου), στις οποίες θα παρουσιάζονταν 11 «θεοδωρακικά» έργα, ενσωματωμένα σε τέσσερις κύκλους, με παρουσία δεκάδων χιλιάδων Αθηναίων!
Το πρόγραμμα θα ονομαζόταν Μουσικός Αύγουστος και θα ήταν ενσωματωμένο στις Καλλιτεχνικές Εκδηλώσεις 1977 του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού (ΕΟΤ), επί της τότε γενικής γραμματείας Τζαννή Τζαννετάκη.
Η εποχή, όπως κάθε εποχή εξάλλου, είχε τις ιδιαιτερότητές της. Βρισκόμαστε μόλις τρία χρόνια από την πτώση της δικτατορίας, με ανοιγμένες εθνικές πληγές, όπως ήταν εκείνη του Κυπριακού, η οποία χαίνει και λόγω του θανάτου του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στις 3 Αυγούστου –ο Μίκης Θεοδωράκης δεν θα άφηνε ασχολίαστο το θλιβερό γεγονός στην πρώτη συναυλία του Μουσικού Αυγούστου– με διάφορα ακροδεξιά σταγονίδια να προκαλούν σε στράτευμα και κοινωνία, με την αντιπολίτευση να φοβάται για φθινοπωρινό εκλογικό αιφνιδιασμό (και όχι άδικα, αφού οι εκλογές θα γίνονταν στις 20 Νοεμβρίου 1977), με τον θάνατο του Elvis Presley (16 Αυγούστου) να γίνεται πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες και με τις φωτιές να κατακαίνε τον Παρνασσό, τον  Όλυμπο, την Εύβοια και το Τατόι / Βαρυμπόμπη (και τότε).
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο αναπτύχθηκε ο Μουσικός Αύγουστος και ας δούμε κάπως πιο αναλυτικά τα συμβάντα…
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/moysikos-aygoystos-1977-i-koryfaia-timitiki-ekdilosi-sto-ergo-toy-miki-theodoraki

KIRI RA! ambient από την Σουηδία

Για την σουηδική εταιρεία Oona Recordings, που εισάγεται στην Ελλάδα από την Recordisc, έχουμε ξαναγράψει, αναφερόμενοι σε άλμπουμ των Lisa Montan, Subchamber Ensemble και Mambo Noir Trio (κείμενο της 19ης Μαΐου 2020). Τώρα επανερχόμαστε στις εκδόσεις των Oona Recordings με αφορμή το παρθενικό LP των Kiri Ra!, που έχει ως τίτλο το όνομά τους (2021) και που κινείται αισθητικώς σε χώρους του ευρύτερου ambient.

Μέλη των Kiri Ra! είναι οι Lau Nau modular σύνθια, live electronics, φωνή, βιολί, glockenspiel, Linda Fredriksson σαξόφωνα, μπάσο κλαρίνο, φλάουτο, πλήκτρα και Matti Bye πιάνο, πλήκτρα, live electronics, βιμπράφωνο.
Για την Lau Nau έχουμε γράψει ξανά στο blog, σημειώνοντας πως έχει υπάρξει μέλος μερικών εκ των σημαντικοτέρων γκρουπ της σύγχρονης φινλανδικής weird σκηνής (Kiila, Anaksimandros, Avarus, Maailma), ενώ υπάρχει και σχετικό review για το άλμπουμ της “Valohiukkanen” (2012) στην Fonal. Περαιτέρω, πολλές φορές έχουμε γράψει και για τον Matti Bye, για τα άλμπουμ του “Music for the Silent Film The Phantom Carriage” (2003), “Drömt” (2008), “Bethanien” (2013), “Den Allvarsamma Leken” (2016), “SuperSwede, O.S.T.” (2017) και “This Forgotten Land” (2017) όπως έχουμε γράψει και για την παρουσία του σε ευρύτερα σχήματα (The Panoptikon Orchestra) ή για συμμετοχές του (Lau Nau). Χοντρικώς θα λέγαμε πως ο Matti Bye είναι ένας πολύ ενδιαφέρων σύγχρονος συνθέτης, στον οποίον «πάει» πολύ το… ατμοσφαιρικό soundtrack.
Με soundtrack, τώρα, σχετίζεται και το παρόν LP των Kiri Ra!, καθώς οι μουσικές που είναι καταγραμμένες εδώ δημιουργήθηκαν για να συνοδεύσουν βουβές, πειραματικές, ερασιτεχνικές ταινίες από το αρχείο του Σουηδικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου. Άρα οι μουσικές, κατά πρώτον, παρουσιάστηκαν «επί τόπου» και, κατά δεύτερον, είναι αυτοσχεδιαστικές,
Ένας γενικός χαρακτηρισμός που «δουλεύει» καλώς για όσα ακούμε στο “Kiri Ra!”, είναι ο ambient – το ambient. Από ’κει και πέρα υπάρχουν πολλές αναφορές σε new age ηχοχρώματα, βορειοευρωπαϊκής jazz, ethnic, «κλασικά», ηλεκτρονικά κ.λπ. Ορισμένες φορές το άκουσμα παραπέμπει σε ιστορικά άλμπουμ τού παρελθόντος, φερ’ ειπείν στο “L'Apocalypse Des Animaux”  του Βαγγέλη Παπαθανασίου, στους ήχους τής εταιρείας Hearts of Space (Robert Rich, Steve Roach κ.λπ.), καθώς ήσυχες μουσικές, αβίαστες, στηριγμένες σε απλές πιανιστικές μελωδίες, συνυπάρχουν με ηλεκτρονικά δημιουργικής φύσεως, μαζί με τα πνευστά τής Linda Fredriksson.
Το όλον αποτέλεσμα αφήνει μιαν αίσθηση ζεν, χωρίς ποτέ να καταντά κουραστικό ή αέναα επαναλαμβανόμενο.
Και αυτό είναι το κέρδος της συγκεκριμένης εγγραφής, που εν τέλει έχει τον τρόπο να δίνει σοβαρό νόημα στην λεγόμενη (και) relax music.
Επαφή: Music Corner, Πανεπιστημίου 56, Αθήνα, τηλ. 210-3304000, www.musiccornerstore.gr

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΡΑΤΣΙΝΑΚΗΣ άγριος άνεμος

Τραγουδιστής με κάποια ιστορία, κυρίως στα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης, ο Βασίλης Πρατσινάκης φαίνεται πως έχει και μια μικρή, έως τώρα, δισκογραφική παρουσία. Για παράδειγμα εντοπίσαμε στο δισκορυχείον τη συμβολή του στο άλμπουμ τού Γιάννη Γεωργιλά «Σιωπή ν’ ακούσουμε» [Χρωμοδιάσταση ΕΠΕ / MLK, 2018].
Τώρα, ο Β. Πρατσινάκης έχει έτοιμο ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ (το πρώτο του;), που τιτλοφορείται «Άγριος Άνεμος» [Μετρονόμος, 2021], με τον Γ. Γεωργιλά να κάνει την ηχοληψία και την παραγωγή. Επίσης ο Γ. Γεωργιλάς έχει γράψει τα δύο από τα έντεκα τραγούδια του δίσκου (σε στίχους Κωνσταντίνου Χρυσανθάκη), ενώ τα υπόλοιπα κομμάτια αποτελούν συνθέσεις των Ανδρέα Θωμόπουλου (1), Γιώργου Καζαντζή (2), Απόστολου Ρίζου (1), Γιάννη Καρασάββα (2), Γιάννη Φιλιππουπολίτη (1) και Ευγένιου Δερμιτάσογλου (1). Τέλος, υπάρχει και μια διασκευή στο κλασικό ριζίτικο «Αγρίμια κι αγριμάκια μου».

Το άλμπουμ κινείται στο όριο μεταξύ «έντεχνου» και «μπαλάντας» ή, αν θέλετε χωρίς... όρια, στο χώρο τής έντεχνης μπαλάντας.
Υπάρχει πλήθος μουσικών που συμμετέχουν στην εγγραφή και βεβαίως αρκετά όργανα (από κιθάρες, βιολί και λαούτο, μέχρι πιάνο, ακορντεόν, φλάουτο και κανονάκι – και άλλα διάφορα). Παρά ταύτα, και παρά την πολύ καλή ηχογράφηση, το άκουσμα δεν ξεχωρίζει. Δεν διαθέτει ήχο, που να το πηγαίνει κάπου πιο ψηλά.
Υπάρχουν στιγμές όπου η κατάσταση ξεφεύγει... προς το καλύτερο εννοούμε, αλλά αυτές είναι μάλλον λίγες. Θέλουμε να πούμε πως χρειαζόταν μεγαλύτερη τόλμη στις ενορχηστρώσεις – κάτι που δεν το σχετίζουμε αναγκαστικώς με τα πολλά όργανα.
Φερ’ ειπείν ένα από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου, το «Κάψε τη μάσκα» (του Ευγένιου Δερμιτάσογλου), που μάλιστα είναι γραμμένο «ζωντανά» το 2003, έχει ως lead όργανα το πιάνο, το σαξόφωνο και την κιθάρα σε ωραίο συνδυασμό (αφήνουμε κατά μέρος το κλείσιμο με το “One step beyond” των Madness). Όπως και η φωνή του Β. Πρατσινάκη είναι διαφορετική και βασικά ωραιότερη στο συγκεκριμένο track. Λογικό, αφού συζητάμε για μιαν εγγραφή τόσο παλαιά.
Όμως και από τα νεότερα τραγούδια κάποια είναι πολύ καλά, όπως ας πούμε το πέμπτο στη σειρά «Άγριος άνεμος», του Γιώργου  Καζαντζή σε στίχους Ναντίνας Κυριαζή. Μπορεί η φωνή του Β. Πρατσινάκη να ακούγεται κάπως βαρύτερη τώρα, ή και «σπασμένη» αν θέλετε, διαθέτει όμως παραλλήλως και μια δικιά της εκφραστική, που βοηθά τον τραγουδιστή να αποδώσει ωραία το δράμα των λόγων.
Και το εισαγωγικό «Ίσως» του Ανδρέα Θωμόπουλου είναι καλό τραγούδι, όπως και άλλα ενδεχομένως, σαν το «Δίχως όνομα» (πάλι του Γ. Καζαντζή) ή το «Άγιε μου έρωτα» (των Γιάννη Καρασάββα, Σοφίας Κατζούρη).
Το ζήτημα στο άλμπουμ του Βασίλη Πρατσινάκη δεν είναι αναγκαστικώς η ύπαρξη ή όχι κάποιων καλών τραγουδιών (υπάρχουν τέτοια), αλλά κυρίως ο τρόπος αντιμετώπισής τους – ο οποίος θα άξιζε να ήταν πιο τολμηρός.
Επαφή: www.metronomos.gr

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 397

28/8/2021
Μεγάλη μορφή του αμερικάνικου μη-μαρξιστικού ριζοσπαστισμού ήδη από τα χρόνια του ’40, ο Paul Goodman γνώρισε άπειρη δημοφιλία στην δεκαετία του ’60, όταν τα βιβλία του διαβάζονταν κάπως σαν ευαγγέλια στο χώρο της αντικουλτούρας.
Ήταν πολλά τα ενδιαφέροντα του Goodman κι ένα απ’ αυτά αφορούσε στην εκπαίδευση και την εκπαιδευτική διαδικασία.

Σ’ ένα από τα πιο επιδραστικά βιβλία του, το “Compulsory Miseducation”, που κυκλοφόρησε στην Αμερική το 1964 και στην Ελλάδα το 1977 ως «Κριτική της κατεστημένης παιδείας / Υποχρεωτική Δυσεκπαίδευση» από τον Καστανιώτη (δεν ξέρω αυτή τη στιγμή αν υπάρχει άλλο βιβλίο του στα ελληνικά, μπορεί...) διαβάζεις φοβερά πράγματα. Δύσκολα μπορείς να διαλέξεις κάτι για να μεταφέρεις εδώ ως απολύτως χαρακτηριστικό, γιατί όλο το βιβλίο είναι εντυπωσιακό σε ιδέες και σκέψεις γύρω από τα εκπαιδευτικά ζητήματα. Λέει κάπου ο Goodman:
«Θα πρέπει να είναι κανείς τυφλός για να μη βλέπει ότι με την έναρξη της εφηβικής ηλικίας η αποχή από το σχολείο έχει βασικά σεξουαλικούς λόγους. Θεωρητικά, το τριτάξιο γυμνάσιο δημιουργήθηκε για να ανταποκριθεί στην αλλαγή αυτής της ζωής, αλλά, κατά περίεργο τρόπο, δεν έχει καμία σχέση με το σεξ. Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι η σεξουαλικότητα είναι ωραία(...) και ότι η ικανοποίηση ελαττώνει την ένταση και καθαρίζει το μυαλό, κάνοντάς το ικανό για προσοχή και μάθηση. Κατά συνέπεια η σεξουαλική έκφραση θα έπρεπε να επιδοκιμάζεται σε κάθε εποχή, και, όταν υπάρχει ανάγκη, να αποτελεί θέμα διαφώτισης στο σχολείο. Ανεξάρτητα από το αν η άποψη αυτή είναι σωστή, είναι σίγουρα περισσότερο ρεαλιστική σε σχέση με την προσπάθεια των σχολείων να λειτουργήσουν σάμπως τα σεξουαλικά κίνητρα απλώς να μην υπάρχουν. Όταν σ’ ένα τόσο κρίσιμο θέμα τα σχολεία βρίσκονται 100 χρόνια πίσω, τότε δεν έχουν καμία σχέση με την αποστολή τους».

27/8/2021
>>Νίκη Κεραμέως: Οι νέοι «δεν εγκλωβίζονται στα Πανεπιστήμια» με τη βάση εισαγωγής<<
Τρίχες. Το ζήτημα δεν είναι τα πανεπιστήμια, που εν πάση περιπτώσει είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, εισπράττοντας εκείνα όλη την εγκληματική απρονοησία και προχειρότητα των προηγούμενων βαθμίδων, αλλά το γεγονός ότι τα παιδιά... εγκλωβίζονται σ’ ένα απάνθρωπο εκπαιδευτικό σύστημα ήδη από το νηπιαγωγείο. Και άρα είναι από χέρι καμένα.

27/8/2021
«Το πανεπιστήμιο φτιάχτηκε για ανθρώπους που θέλουν να πετύχουν, να τρέχουν σαν τα ποντίκια ποιος θα φτάσει πρώτος. Είναι ο ανταγωνισμός για το δίπλωμα, για τους βαθμούς, για τα βιβλία και για τις συστάσεις, για να περάσεις τη χρονιά, να πας παραπάνω και να βρεις καλή δουλειά. ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΟΠΟΥ ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΛΥΦΕΙ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΑΥΤΟΥΝΟΥ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ(…)» και πως εν πάση περιπτώσει… «ένας μη-φοιτητής είναι εκατό φορές καλύτερα».
Jerry Rubin “Do It!”, 1970

27/8/2021
Τα ΙΕΚ της εποχής... στις σπουδές και στον αγώνα. 1973...
«(…). Μεσημέρι-απόγευμα: Μία-μία φτάνουν οι ειδήσεις για τα Γυμνάσια και τις Σχολές που απεργούν σε ένδειξη συμπαράστασης και συμμετοχής. Οι διάφορες Σχολές και τα Γυμνάσια φτάνουν στο Πολυτεχνείο σε παράταξη, με συνθήματα και με πλακάτ. ‘Το τάδε Γυμνάσιο συμπαραστέκεται στο Πολυτεχνείο’. Ο κόσμος πιάνει από το Μουσείο και φτάνει σχεδόν μέχρι την Ομόνοια. Έχει μαθευτεί για τους Μεγαρείς ότι έχουν κατέβει στο Πολυτεχνείο.(…) Οι οικοδόμοι κάνουν επεισοδιακό κατέβασμα, με πλακάτ, ο ένας πάνω στους ώμους του άλλου, ξεμπράτσωτοι, τρέχοντας από την μία άκρη της συγκέντρωσης στην άλλη. Η παρουσία των μαθητών είναι πολύ έντονη. Περνάνε και δικά τους συνθήματα ΕΡΓΑΤΕΣ-ΑΓΡΟΤΕΣ-ΜΑΘΗΤΕΣ. Έχουν κατέβει: Σιβιτανίδειος, Δοξιάδης, ΚΑΤΕ, Κρόνος, Δέλτα, Αναστασιάδης, ΠΑΛΜΕΡ (όλες αυτές με πλακάτ κι επώνυμα) και άλλες που, πιθανόν, δεν είδα ή δεν θυμάμαι ή δεν κατέβηκαν επώνυμα».

27/8/2021
Άκης Τσοχατζόπουλος. Έως εκεί...

26/8/2021
Ηδύλη Τσαλίκη «Το Παιδικό Μπαούλο» (1983)
https://www.youtube.com/watch?v=jYa-m_8nIE4

26/8/2021
Έδωσε Πανελλαδικές και πριν ανακοινωθούν τα αποτελέσματα πέρασε στο Yale... λόγω της αδυναμίας του πατρός, που είναι πλέον ονομαστή ανά το πανελλήνιον ή και πέρα απ’ αυτό... στον γαλαξία.
Ή, με άλλα λόγια, όταν η δημοσιογραφική καφρίλα είναι πλέον εκτός ελέγχου.

Κατά τα λοιπά κόβεις ακόμη και την «καλημέρα» στον πατέρα σου, αν, ως έφηβο, σε εκθέτει δι’ αυτού του τρόπου.

25/8/2021
Πρόλαβα να δω θεατρικό μπουλούκι σε χωριό και κινηματογράφο με οθόνη τον λευκό τοίχο δημοτικού σχολείου...
https://www.youtube.com/watch?v=JNfpMBq5Iqc

25/8/2021

16th Berlin International Film Festival, 24 Ιουνίου – 5 Ιουλίου 1966
https://en.wikipedia.org/wiki/16th_Berlin_International_Film_Festival

EFRÉN LÓPEZ / ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΑΡΜΠΑΣ άτλας

Ο ισπανός πολυ-οργανίστας, συνθέτης και παραγωγός Efrén López από την μια μεριά, και ο έλληνας χειριστής τού νέι βασικά, μα και συνθέτης, Χρήστος Μπάρμπας (Christos Barbas) από την άλλη. Δύο μουσικοί που δεν συνεργάζονται, βεβαίως, για πρώτη φορά, καθώς έχουν συνυπάρξει σε άλμπουμ των L’Ham De Foc, των Yeden, του Ross Daly κ.ά., και τους οποίους συναντάμε τώρα, και πάλι, σ’ ένα νέο CD ηχογραφημένο κάπου στην Μούρθια (Ισπανία), στο διάστημα 14-16 Σεπτεμβρίου 2020. Στο άλμπουμ αυτό, το “Atlas” [Seyir Musik / Outlandish Recordings, 2021], συμμετέχουν μόνον οι δύο μουσικοί, παίζοντας τα εξής όργανα. Ο Efrén López ούτι, λάφτα, άταστη κιθάρα, oğur sazı (εξάχορδο σάζι, επινοημένο από τον Erkan Oğur), αφγανικό rabab, tanpura και ο Χρήστος Μπάρμπας νέι και λάφτα.

Όποιοι έχουν παρακολουθήσει τους δύο μουσικούς, μέσα από τα κατά καιρούς «περιπετειώδη» σχήματά τους, θα έχουν ήδη προσανατολιστεί σε σχέση με το προς τα πού κινείται ηχητικώς το “Atlas”. Συνθέματα, λοιπόν, κατά βάση πρωτότυπα, που κινούνται άλλοτε προς αυτό που, τελείως χοντρικά, αποκαλούμε «μουσικές τής ανατολικής μεσογείου» και άλλοτε προς ένα περισσότερο δυτικότροπο περιβάλλον, με πολλές folk και medieval αναφορές.
Υπάρχει, εννοούμε, μια διάθεση να εκφραστεί μια πανσπερμία ήχων, μέσω κλασικών αυτοσχεδιαστικών προσεγγίσεων και συνομιλιών, πάνω σε συντεταγμένες επιλογές – με τις δύο versions, το “Ben volgra, s’esser poges” του τροβαδούρου του ύστερου Μεσαίωνα Guiraut de Tholoza, που έζησε περί τα μέσα του 13ου αιώνα, και το “Kürdi peşrev” του Tanburi Angeli (1610-1690) να οριοθετούν, από αισθητικής πλευράς, τούτο το πλατύ πλαίσιο.
Ήχος ακουστικός εννοείται, κομμάτια μέσης και μεγάλης διάρκειας (από 5λεπτα μέχρι 11λεπτα), συνήθως αργές και μέσες ταχύτητες, αβίαστες, που παρέχουν χρόνο και χώρο στις μελωδίες να εξελιχθούν το ίδιο νωχελικά, κυκλωτικά, και βεβαίως συνεχείς «συνομιλίες» ανάμεσα στα ποικίλα όργανα, που ακούγονται όλα «ταιριαστά» με το είδος των μουσικών που διακονούν οι López και Μπάρμπας.
Προσωπικώς βρήκα πολύ ενδιαφέροντα, δηλαδή εξαιρετικά, τα «μεσαιωνικά» συνθέματα, το “La nau” για παράδειγμα (στο οποίο δεν ακούγεται νέι) και ακόμη το “Ben volgra…” (που το θυμάμαι από το ρεπερτόριο τού Eduardo Paniagua) και το “Hoquetus” (με τα νυκτά όργανα να ανταποκρίνονται άψογα στους απαιτητικούς μελωδικούς ελιγμούς).
Μαγικές στιγμές κτίζονται και στο 11λεπτο “Jasmin” βεβαίως, μια σύνθεση του Χρήστου Μπάρμπα, με εμφανή «κλασικά οθωμανικά» χαρακτηριστικά, που διαθέτει μιαν υποβλητική-ιεροτελεστική αύρα.
Σε γενικές γραμμές το “Atlas” είναι ένα απαιτητικό άλμπουμ και βασικά θέλει το χρόνο του για να δράσει. Επειδή λοιπόν είναι απαιτητικά και αξιοπρόσεκτα όλα εκείνα που προσφέρει, προϋποθέτει και μια κατάσταση εγρήγορσης, από την μεριά του ακροατή, ώστε να μπορέσει το «μήνυμά» του να διαχυθεί ευρύτερα. 

Επαφή: https://christosbarbas.com/atlas-new-album-with-efren-lopez/

DIEGO PINERA, IDA SAND, PHILIPP SCHIEPEK & WALTER LANG νέα άλμπουμ από την ACT Music + Vision μέρος ΙΙ

DIEGO PINERA: Odd Wisdom [ACT Music + Vision, 2021]
Όπως είχαμε γράψει και παλαιότερα, με αφορμή το άλμπουμ του “Despertando” [ACT, 2018]… o ουρουγουανός ντράμερ και περκασιονίστας (ζει στo Βερολίνο από το 2003) Diego Pinera δεν είναι καινούριο όνομα στο χώρο της jazz και latin-jazz, ούτε ηχογράφησε για πρώτη φορά στη ζωή του στην ACT. 

Πάντως, τώρα, έχει ένα δεύτερο άλμπουμ εκεί, που αποκαλείται “Odd Wisdom”, και που σχετίζεται περισσότερο με την contemporary jazz, χωρίς... λατινικές περιδινήσεις. Ποιοι συνοδεύουν τον ντράμερ Pinera σ’ αυτήν την προσπάθειά του; Σημαντικοί μουσικοί, όπως ο Donny McCaslin σαξόφωνα, ο Ben Monder κιθάρες και ο Scott Colley μπάσο (οι δύο τελευταίοι έχουν ηχογραφήσει ακόμη και για την ECM, ενώ ο McCaslin έχει βρεθεί δίπλα στους Maria Schneider, Ryan Truesdell, Tyler Blanton, Torben Waldorff κ.ά.).
Το “Odd Wisdom” περιλαμβάνει δέκα tracks, εννέα συνθέσεις τού Pinera και μια διασκευή στο “Blue Monk” του Thelonious Monk.
To άκουσμα είναι jazz, και όταν λέμε jazz εννοούμε jazz-jazz, χωρίς αναίτιες μετατοπίσεις προς άλλα περιβάλλοντα – τουλάχιστον φανερά, μέσω κάποιων οργάνων ή μοτίβων ενδεχομένως, που θα παρέπεμπαν προς κάποια συγκεκριμένη αισθητική κατεύθυνση.
Ακούγοντας, πάντως, με περισσότερη προσοχή τις συνθέσεις του Pinera διαβλέπει κάποιος σε αυτές ωραίες και σωστά ενσωματωμένες ιδιαιτερότητες, μέσα πάντα στο πνεύμα της contemporary jazz, όπως για παράδειγμα στο “Robotic night”, που περιλαμβάνει drum synth pad, παιγμένο ζωντανά στο στούντιο.
Υπάρχουν και άλλα κομμάτια φυσικά, που κυλούν με σταθερό ενδιαφέρον, κι ένα τέτοιο είναι το “Mi cosmos”, με φοβερό παίξιμο από τον Pinera σε snare drum και με σόλο ολκής από τον Donny McCaslin, ενώ στο 7λεπτο “Space” ακούμε και φωνή (στα ισπανικά) από τον ίδιον τον Diego Pinera, σ’ ένα ας το πούμε τραγούδι, που εμπεριέχει άλλο ένα εντυπωσιακό σόλο από τον McCaslin, και με τα υπόλοιπα τρία όργανα σε ρόλο rhythm section.
Άλμπουμ για ψαγμένους jazzheads είναι το “Odd Wisdom”, που θα μπορούσε πάντως να ήταν μικρότερο σε διάρκεια και ενδεχομένως περισσότερο στοχευμένο.

IDA SAND: Do You Hear Me? [ACT Music + Vision, 2021]
Έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στο blog στην σουηδή τραγουδοποιό, τραγουδίστρια και πιανίστρια Ida Sand, με πολλές και διάφορες αφορμές, αλλά βασικά λόγω των προσωπικών άλμπουμ της “My Soul Kitchen” [ACT, 2018] και “Young at Heart” [ACT, 2015], στο οποίον η Ida Sand διασκεύαζε Neil Young.
Τις σχέσεις της με την jazz, το rock, την soul και τo funk, η Sand τις έχει καταδείξει όλα αυτά τα χρόνια, πότε εδώ και πότε εκεί, οπότε ένα άλμπουμ αυστηρά δικό της, με αποκλειστικώς δικό της υλικό εννοούμε, που να κινείται προς όλα αυτά τα στυλ, δεν είναι κάτι που θα μπορούσε να παραξενέψει. Εκείνο που ενδεχομένως να παραξενεύει είναι το να προτείνει τώρα η σουηδή καλλιτέχνις ένα έξοχο CD, με καινούρια τραγούδια, τόσο διαφορετικών κατευθύνσεων, ενωμένων, όμως, κάτω από το δικό της πρίσμα. Δίπλα στην Ida Sand (φωνή, πιάνο & wurlizer), σ’ αυτό το μάλλον απρόσμενο ταξίδι, στέκονται οι Jesper Nordenström όργανο, πλήκτρα, synths, Per Lindvall ντραμς, κρουστά, Dan Berglund κοντραμπάσο, höfner bass και Ola Gustafsson ακουστικές, ηλεκτρικές κιθάρες – μουσικάρες δηλαδή, η συμβολή των οποίων στο συνολικό άκουσμα δεν μπορεί ούτε να αγνοηθεί, ούτε να υποτιμηθεί.
Έτσι, στο “Do you Hear Me?” μπορεί κάποιος ν’ ακούσει soul-blues (“Burning”), progressive (“Can you hear me now?”) με άψογη χρήση οργάνου, αισθαντικές μπαλάντες (“Waiting”) απ’ αυτές που διεθνώς αποκαλούνται soulful, funk-ντισκοειδή, αλλά υπέροχα κατασκευάσματα (“Now is not the time”), soul ballads (“Sweet child”), μα και soul ύμνους γενικότερα, σαν το “Let go”.
Και αν αναρωτιούνται κάποιοι πού είναι τα πνευστά εδώ, να πούμε πως στο “Do you Hear Me?” υπάρχουν και guests σαν τους Anders Von Hofsten φωνητικά, Goran Kajfeš τρομπέτα, Per “Ruskträsk” Johansson σαξόφωνο και Mats Öberg φυσαρμόνικα, που προστίθενται ανά περίπτωση στα τραγούδια, αν και δεν είναι μόνον αυτό... είναι, γενικότερα, η ενορχήστρωση που είναι καταπληκτική με συνεχείς «τοίχους», οργανικά ντεμαράζ και παράξενα χρώματα από «πειραγμένα» όργανα, που προσφέρουν στο άλμπουμ μιαν αίσθηση υπερπαραγωγής (ηχογράφηση: Stureparken Studio, Στοκχόλμη, Μάιος-Ιούνιος 2020).

PHILIPP SCHIEPEK & WALTER LANG: Cathedral [ACT Music + Vision, 2021]
Τον κιθαρίστα Philipp Schiepek το πιο πιθανόν είναι να μην τον γνωρίζετε, επειδή είναι νέος και ανερχόμενος, αλλά τον πιανίστα Walter Lang όλο και κάπου θα τον έχετε ακούσει. Πέρυσι τον Οκτώβριο γράφαμε εδώ στο blog, με αφορμή το άλμπουμ του “Tens”στην Enja / Yellowbird:
«Γερμανός πιανίστας, που πλησιάζει στα 60 του, ο Walter Lang έχει μια σημαντική διαδρομή στα τζαζ πράγματα, καθώς εσχάτως υπήρξε μέλος τού Shinya Fukumori Trio (για το άλμπουμ τους “For 2 Akis”, στην ECM, έχουμε ήδη γράψει), ως επίσης και του εξαίρετου Trio Elf παλαιότερα (ανάμεσα σε άλλους σχηματισμούς). Έχει και πιο προσωπική δισκογραφία ο Lang, τμήμα της οποίας, ας το πούμε έτσι, αποτελεί και το παρόν “Tens”, ένα piano-trio άλμπουμ, το οποίον ολοκληρώνεται με την βοήθεια του μπασίστα Thomas Markusson και του γνωστού μας ντράμερ (από τους e.s.t.) Magnus Öström».
Στο πιο νέο άλμπουμ του, το “Cathedral”, ο Walter Lang συνεργάζεται με τον ακουστικό κιθαρίστα Philipp Schiepek, δημιουργώντας ένα ακρόαμα από το οποίον αναβλύζει μόνον η ομορφιά. Δύο όργανα, ένα πιάνο και μια ακουστική κιθάρα με νάυλον χορδές, σε ρεπερτόριο, ρομαντικό γενικώς, πρωτότυπο ειδικώς, συντεθειμένο από τον Lang (εννέα tracks) και τον Schiepek (δύο tracks).
Και να λοιπόν πώς δύο μόλις όργανα, δύο μόλις μουσικοί, κατορθώνουν να δημιουργήσουν ένα πλήρες έργο, που να είναι και ουσιαστικό, με πρωτότυπες μελωδίες, με θαυμάσιες συνομιλίες και με τέλειο συγχρονισμό, προϊόν τού άπλετου επικοινωνιακού χαρίσματός τους, και ταυτοχρόνως απολαυστικό στο έπακρο, με μοναδική διαχείριση του χρόνου, των συναισθηματικών εναλλαγών και της δημιουργίας εκείνης της μελαγχολικής, της ρομαντικής ου μην αλλά και «σοπενικής» ατμόσφαιρας, της ικανής από μόνης της να σε παρασύρει στην περίσκεψη ή την ονειροπόληση. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. 

Η ACT Music + Vision εισάγεται από την AN Music

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 396

25/8/2021
Όλη η ξεφτίλα και η ανηθικότητα της μητσοτακικής ακροδεξιάς συμπυκνώνεται στον τρόπο που σπεκουλάρει πάνω στους νεκρούς και στα αποκαΐδια από το Μάτι.
Οι σκατόψυχοι αυτοί δεν έχουν ούτε ιερό, ούτε όσιο, καθώς το μόνο που τους νοιάζει είναι να πλήξουν και να συκοφαντήσουν όχι απλώς τον Σύριζα (αυτό είναι το λιγότερο), αλλά τις ιδέες της αριστεράς γενικότερα.
Δυστυχώς, η σύντομη διακυβέρνηση των Συριζανέλ πρόλαβε να δώσει διάφορα πατήματα, αλλά κανένα πάτημα δεν δικαιούται να εκμεταλλεύεται η ακροδεξιά, η δεξιά και οι διάφορες ψευτοσοσιαλιστικές παραφυάδες, που έχουν καταστρέψει τον τόπο τα τελευταία 70 χρόνια.
84 άνθρωποι κάηκαν στις πυρκαγιές του 2007, καταστράφηκε μία τεράστια περιοχή και κανείς απ’ αυτούς τους δήθεν και-καλά ευαίσθητους ακροδεξιούς δεν φαίνεται να θυμάται το παραμικρό.
Το Μάτι «παίζει» επειδή συνέβη επί πρωθυπουργίας Τσίπρα, για κανέναν άλλο λόγο. Αν συνέβαινε σε δική τους φάση διακυβέρνησης θα είχε πέσει άκρα του τάφου σιωπή. Είχαν, έχουν και θα έχουν πάντα τον τρόπο να το κάνουν...
Γι’ αυτό, όπως γράψαμε και τις προάλλες, θα άξιζε να βρυκολακιάσουν οι νεκροί από το Μάτι και ν’ αρχίσουν να δαγκώνουν όλους αυτούς τους αληταράδες, που δεν τους αφήνουν να ησυχάσουν. Κάηκε τόσος κόσμος, για να έχουν να κάνουν οι Νέρωνες τού Αυγούστου μικροπολιτική...
Το Μάτι κάηκε, γιατί ένα θλιβερό, διαλυμένο, αποικιακού τύπου, κομπραδόρικο, μιζαδόρικο και ανάξιο κράτος, το κράτος της δεξιάς-ακροδεξιάς και σοσιαλοδεξιάς κατέστρεψε ό,τι ήταν να καταστραφεί σ’ αυτή την έρημη χώρα, από το 1950 και μετά (προσωπικά εξαιρώ μόνον τα πρώτα 3-4 χρόνια του Πασόκ).
Η οικιστική και περιβαλλοντική διάλυση υπήρξε ο μόνος κανόνας στην μετεμφυλιακή Ελλάδα έως και τις μέρες μας και ελάχιστοι άνθρωποι, ως γνωστόν, προσπάθησαν μέσα σε όλες αυτές τις δεκαετίες, όχι χωρίς συνέπειες, να βάλουν κάποια τάξη στο χάος, πριν αυτό ξεχειλώσει και γίνει πρακτικά μη-αντιμετωπίσιμο (δες τον μακαρίτη τον Τρίτση π.χ., εκεί στις αρχές των έιτις).
Απ’ αυτόν τον κανόνα όχι απλώς δεν έχουμε ξεφύγει, αλλά, μέρα με τη μέρα, τούτο το ανυπολόγιστο περιβαλλοντικό έγκλημα βαθαίνει όλο και πιο πολύ, καθώς πλασάρεται ως δήθεν ανάπτυξη-και-καλά, «νέες θέσεις εργασίας» και άλλα τέτοια κουραφέξαλα (βλέπε επένδυση στο Ελληνικό, «γαλαζοπράσινη» ενέργεια κ.λπ.).
Λάβε υπ’ όψη σου, δε, πως η χώρα διάγει αυτή την εποχή περίοδο θνησιμότητας «high excess» (υψηλής υπέρβασης) κατά το euromomo, με τον δείκτη z, την εβδομάδα 2-8 Αυγούστου, να φτάνει στο +8,31 στην Ελλάδα, όταν στην Κύπρο ήταν στο +1,19, στην Γαλλία στο -0,03, στη Γερμανία στο +0,31, στην Ιταλία στο +2,33 κ.λπ.

Με απλά λόγια; Μας πεθαίνουν. Κάθε μέρα. Μαθαίνουμε συνέχεια για θανάτους φίλων και γνωστών μας, μέχρι να μάθουν κάποιοι άλλοι και για τον δικό μας.

25/8/2021
Το εξώφυλλο του “Nevermind” των Nirvana το θεωρώ γελοίο, ανέμπνευστο, φτηνό, «δήθεν», κυνικό κ.ο.κ. Προϊόν της εποχής του τέλος πάντων.

Κατά τα λοιπά τίποτα δεν αποκλείει στο κοντινό μέλλον οι άνθρωποι (οι χριστιανοί ορθόδοξοι εν πάση περιπτώσει) να βαφτίζονται με πάνες...

25/8/2021
Κείμενα για τον Charlie Watts σε στυλ βικιπαίδειας, με μία δόση ψευτολογοτεχνικής εσάνς, κατέκλυσαν το ελληνικό διαδίκτυο. Και κάπως έτσι, όταν βλέπεις να γράφουν τον Alexis Korner ως «γωνία» αντιλαμβάνεσαι, θες δεν θες, το φαιδρόν του πράγματος...

25/8/2021
Κι ένα τρίτο στη σειρά ποστ για τον Charlie Watts. Εδώ παίζει τάμπλα, σ’ ένα από τα καλύτερα βρετανικά άλμπουμ της ψυχεδελικής εποχής. Μία υπήρξε η psychedelic era, δεν χρειάζεται να το ξαναλέμε αυτό. The End “Shades of orange”...

https://www.youtube.com/watch?v=LYkkB3AOdsA

25/8/2021
Για να μπει μία τάξη...
“Without Alexis Korner there would have been no Rolling Stones” Keith Richards
Στην συγκεκριμένη εκτέλεση (από το 1962) ντραμς παίζει ο Charlie Watts – μαζί και οι Alexis Korner ηλεκτρική κιθάρα, Dave Stevens πιάνο, Dick Heckstall-Smith τενόρο σαξόφωνο (προσπαθώ να τον ακούσω, αλλά έτσι γράφει ο δίσκος), Jack Bruce μπάσο και Cyril Davies φωνή, φυσαρμόνικα.
https://www.youtube.com/watch?v=QD37qxYEAOw

24/8/2021
Charlie Watts (2 Ιουνίου 1941 – 24 Αυγούστου 2021)

22/8/2021

Yello – Desire
https://www.youtube.com/watch?v=GAF8qrR1pdE

22/8/2021
Βάζουν το στρατό μπροστά, για να χαϊδέψουν το ακροδεξιό ακροατήριό τους.
Δεν το ξεχνάνε φυσικά. Ξέρουν, εξάλλου, ότι είναι δικό τους «βρέξει-χιονίσει», αλλά επειδή, πού και πού, το στενοχωρούν λιγάκι, με κάτι τέτοιες μπαρούφες που του πουλάνε του υπενθυμίζουν την πατρική παρουσία τους...

22/8/2021

Το ότι ακούγονται τώρα, εδώ πέρα, πέντε κιθαρίστες άμα θες το πιστεύεις (γέλιο). Το πιάνο όμως του Δημήτρη Πολύτιμου το πιάνεις κατ’ ευθείαν.
Πολύ καλό rhythm n’ blues, που δεν κολλάει με το “Zorba the Freak” και που θα ταίριαζε καλύτερα σ’ έναν δίσκο της… Alligator από την ίδια εποχή. Και η line-up, όπως την αντιγράψαμε από το μπουρδουκλωμένο ένθετο:
Δημήτρης Πολύτιμος πιάνο, Raddi MacKinnon Andrew hammond organ, Θόδωρος Παπαντίνας ηλεκτρική κιθάρα, Πέτρος Σκούταρης ρυθμική κιθάρα, lead κιθάρα, Δήμης Παπαχρήστου lead κιθάρα (βασικό θέμα), Δημήτρης Πουλικάκος ντραμς, σείστρο, Βασίλης Πετρίδης ρυθμική κιθάρα, Οδυσσέας Γαλανάκης lead και ρυθμική κιθάρα, Αλέκος Αράπης μπάσο, Κυριάκος Δαρίβας ντραμς, κουδούνια, ξυλάκια...
https://www.youtube.com/watch?v=ohQRD--F39A

πέθανε ο σπουδαίος ηθοποιός ΑΝΕΣΤΗΣ ΒΛΑΧΟΣ – πέντε ταινίες τού ελληνικού κινηματογράφου στις οποίες ήταν πρωταγωνιστής

Σημαντική μορφή του ελληνικού σινεμά, του θεάτρου και της τηλεόρασης, ο Ανέστης Βλάχος έφυγε από την ζωή σήμερα στα 87 χρόνια του.
Πολύ αγαπητός σαν άνθρωπος, έτσι όπως τον γνωρίσαμε μέσα από τις συνεντεύξεις του, στον αντίποδα ακριβώς των ρόλων που ερμήνευε συνήθως στο πανί, ο Ανέστης Βλάχος ευτύχησε να παίξει σε αληθινά σπουδαίες ταινίες, αλλά και σε πιο κοινές περιπέτειες, φιλοτεχνώντας μία πολύ ιδιαίτερη περσόνα «κακού».
Να θυμηθούμε μερικούς τίτλους: «Το Κορίτσι με τα Μαύρα» (1956) του Μιχάλη Κακογιάννη, «Οι Παράνομοι» (1958), «Το Ποτάμι» (1960) και οι «Μικρές Αφροδίτες» (1963) του Νίκου Κούνδουρου, «Με την Λάμψη στα Μάτια» (1966) του Πάνου Γλυκοφρύδη, «Έξη Διεστραμμένες Ζητούν Δολοφόνο» (1976) του Παναγιώτη Κωνσταντίνου, «Πανικός στα Σχολεία» (1981) του Ντίμη Δαδήρα, «Αυτόπτης Μάρτυς» (1993) του Μάρκου Χολέβα κ.λπ.

Πέντε ιδιαίτερες ταινίες, στις οποίες πρωταγωνιστούσε ο Ανέστης Βλάχος θυμόμαστε παρακάτω...
«Άγρια Πάθη» (1967) σκηνοθεσία Στέλιος Τατασόπουλος
Στα απόνερα του «Φόβου» και σ’ αυτό το πλαίσιο των αγροτικών δραμάτων, που ήταν πολύ δημοφιλή στον ελληνικό κινηματογράφο στα χρόνια του ’60, γυρίζεται και αυτή η περιπέτεια του Στέλιου Τατασόπουλου, με τον Ανέστη Βλάχο να είναι πάντα πειστικός στο ρόλο του κακού. Όπως διαβάζουμε από το retroDB: 

Ένας βάναυσος επιστάτης μιας ομάδας ξυλοκόπων, ο Βλάσης (Ανέστης Βλάχος), νταραβερίζεται ερωτικά μ’ ένα φτωχοκόριτσο, τη Φανή (Γιώτα Σοϊμοίρη), την οποία έχει αστεφάνωτη εδώ και καιρό. 

Εκείνη θυμώνει και καταφεύγει για παρηγοριά στον κάμπο με τους ορυζώνες, στην καλύβα μιας εργάτριας, της Ρηνιώς (Άννα Ιασωνίδου), την οποία περιτριγυρίζει το αφεντικό της, ο Θωμάς (Σπύρος Καλογήρου). 

Η συνάντηση των δύο ανδρών φέρνει στην επιφάνεια μια προϋπάρχουσα έχθρα και η σύγκρουσή τους καταλήγει στο φόνο του Θωμά. Ένοχη, ωστόσο, θεωρείται η Ρηνιώ, που είχε προηγουμένως τραυματίσει τον Θωμά, πασχίζοντας να περισωθεί από την επίθεσή του. 

Στην προσπάθειά της να φύγει από την περιοχή συναντά τον Πέτρο (Θάνος Μαρτίνος), έναν ευγενικό ξυλοκόπο που την περιθάλπει προσφέροντάς της στέγη και τροφή, αλλά και πάλι πέφτει στα χέρια του Βλάση, ο οποίος διά της βίας προσπαθεί να την κρατήσει κοντά του. 

Οι καταστάσεις είναι σκηνοθετημένες πεζά, αλλά ο Ανέστης Βλάχος ξεχωρίζει σ’ αυτούς τους ρόλους τού σκληρού και βίαιου χωριατόπαιδου, που είναι γραμμένοι πάνω του.

Το όλον εδώ...  
https://www.lifo.gr/culture/cinema/pethane-o-spoydaios-ithopoios-anestis-blahos

πέντε χρόνια χωρίς τον Ανδρέα Μπάρκουλη – η «Κρουαζιέρα του Τρόμου» (1971) ήταν μία από τις πιο παράξενες ταινίες του

Σαν σήμερα, πριν από πέντε χρόνια, στις 23 Αυγούστου 2016, έφυγε από την ζωή ο αγαπημένος ηθοποιός Ανδρέας Μπάρκουλης στα 80 χρόνια του.
Ο Μπάρκουλης σημάδεψε, με την παρουσία του, πολλές δεκαετίες στο θέαμα (θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση, τραγούδι κ.λπ.), δημιουργώντας από πολύ νωρίς ένα «μύθο», που τον κράτησε ζωντανό έως το τέλος της ζωής του. Στην δημιουργία και περαιτέρω στην εξέλιξη αυτού του «μύθου» συνέβαλε αποφασιστικά ο κινηματογράφος.
Μπορεί στην αρχή, στις δεκαετίες του ’50 και του ’60, ο Ανδρέας Μπάρκουλης να διέπρεψε σε ρόλους ζεν πρεμιέ ή εν πάση περιπτώσει ενσαρκώνοντας θετικούς ήρωες, αλλά στην... αμοραλιστική δεκαετία του ’70, και μέχρι τα μέσα του 1974, θα αναδεικνυόταν, όλως περιέργως, σε κεντρική φιγούρα της εγχώριας ρεαλιστικής / αισθησιακής περιπέτειας. Πρέπει, όμως, να εξηγήσουμε εν τάχει διάφορα.
Κατ’ αρχάς γιατί «όλως περιέργως»; Μα γιατί ήταν ανεξήγητη εκείνη η στροφή του. Δεν προδικαζόταν από τους ρόλους, που ερμήνευε έως τότε. Και μπορεί να υπήρχαν διάφοροι λόγοι γι’ αυτό. Από πιο πεζούς, έως πιο «εσωτερικούς».
Πιθανώς να εκμεταλλευόταν, για απλό βιοπορισμό, τα νέα δεδομένα του κινηματογράφου μας, μετά το 1970, όταν κάτω από την αυξανόμενη βαριά επίδραση της τηλεόρασης, οι σκηνοθέτες τής λαϊκής κατεύθυνσης αναζητούσαν  νέες διεξόδους, στον αντίποδα των «οικογενειακών» τηλεοπτικών παραγωγών, προκειμένου να επιβιώσουν. Κάπως έτσι αναδύθηκε και αναδείχθηκε ο ρεαλιστικός / αισθησιακός κινηματογράφος.
Πιθανώς να ήθελε να αποτινάξει και ο ίδιος ο Ανδρέας Μπάρκουλης από πάνω του την εικόνα του «καλού παιδιού», του «θετικού ήρωα» των παλιότερων εποχών, φθάνοντας στο σημείο να μεταβάλλει μέχρι και την εμφάνισή του. Και βασικά αναφερόμαστε στην χρήση της περούκας.
Ωστόσο μερικά χρόνια αργότερα ο Ανδρέας Μπάρκουλης θα αρνιόταν και την περούκα, αφήνοντας γυμνό το κεφάλι του και δημιουργώντας ένα άλλο, ένα νέο look.
Τον απασχολούσαν αυτά τα θέματα τον Μπάρκουλη και δεν πρέπει να τα περνάμε ξώφαλτσα. Σηματοδοτούσαν κάποιες γενικότερες απόψεις και επιλογές του.
Έπειτα, θέλει εξήγηση εκείνο το «μέχρι τα μέσα του 1974». Γιατί μπαίνει αυτό το όριο; Συνέβη κάτι τότε; Φυσικά, και έχουμε γράψει παλιότερα γι’ αυτό εδώ https://www.lifo.gr/now/greece/mia-palia-peripeteia-toy-andrea-mparkoyli.
Στις 7 Νοεμβρίου 1973 ο Ανδρέας Μπάρκουλης συλλαμβάνεται για αγορά, κατοχή και χρήση χασίς. Κάποια μικροποσότητα σε κάθε περίπτωση, που θα άλλαζε εντελώς τα σχέδιά του και την διαδρομή του. Φυλακίζεται, αποφυλακίζεται προσωρινά με εγγύηση, παραπέμπεται να δικασθεί από κακουργιοδικείο, προσφεύγει στον Άρειο Πάγο κ.λπ. Βασικά ο άνθρωπος βρίσκεται άνεργος από την μια μέρα στην άλλη, καταστρέφεται η καριέρα του και φεύγει κυνηγημένος, ουσιαστικά, στην Αμερική, ξεκινώντας καριέρα τραγουδιστή!

Έτσι λοιπόν όσες ταινίες πρόλαβε να γυρίσει στην δεκαετία του ’70, στην Ελλάδα, είναι πριν τα μέσα του ’74. Μια εποχή που συνέπεσε, φυσικά, με την έκρηξη του ελληνικού sexploitation, crime και adventure φιλμ, με τον Ανδρέα Μπάρκουλη να αναδεικνύεται σε ηγετική φυσιογνωμία.
Να θυμίσουμε τίτλους; «Πρόκλησις» (1971), «Ιδιωτική μου Ζωή» (1971), «Διαμάντια στο Γυμνό σου Σώμα» (1972), «Οι Εκβιασταί» (1972), «Τα Παιδιά των Λουλουδιών» (1973), «Οι Απάνθρωποι» (1973), «Σπίτι στους Βράχους» (1974) κ.λπ.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/san-simera/pente-hronia-horis-ton-andrea-mparkoyli

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΣ λύκε, λύκε είσαι εδώ;

Όπως είχαμε γράψει και παλαιότερα... ο Γιώργος Σταυριανός ήταν ένας από ’κείνους τους ελάχιστους «έντεχνους» συνθέτες, που εμφανίστηκαν στην δισκογραφία μετά το 1980 κατορθώνοντας να συντηρήσουν στην επικαιρότητα ένα τραγούδι παλαιότερων δεκαετιών. Βασικά, αναφερόμαστε στο εξαιρετικό άλμπουμ του «Έρημη Πόλη» (1982), το οποίο ακολούθησαν μερικά ακόμη λιγότερο επιτυχημένα. Πάντα καλός μελωδός, ο Σταυριανός κυκλοφορεί από καιρού εις καιρόν κάποια άλμπουμ, υπενθυμίζοντας την παρουσία του, εμμένοντας, πάντα, σ’ ένα χαμηλών τόνων τραγούδι, ενορχηστρώνοντας με πιάνο, ακουστικές κιθάρες, βιολί… Αν δεν ενορχηστρώνει ο ίδιος τότε οι συνεργάτες του – εδώ ο Κώστας Παρίσσης βασικά και ακόμη ο Γιώργος Καγιαλίκος (ένα τραγούδι). Πού «εδώ»; Μα στο πιο πρόσφατο CD του, το «Λύκε, Λύκε Είσαι Εδώ;» (2021), που κυκλοφορεί τώρα από τον Μετρονόμο.

Σ’ αυτό το άλμπουμ, που περιλαμβάνει δώδεκα tracks, αλλά βασικά έντεκα, ο Γ. Σταυριανός δεν έχει πολλά καινούρια τραγούδια να προτείνει – μόνον έξι. Αυτά τα τραγούδια τα αποδίδουν οι Δώρος Δημοσθένους (1), Παντελής Θαλασσινός (2), Βασίλης Γισδάκης (2) και Πάνος Μπούσαλης (1), ενώ τα λόγια ανήκουν στους Γιώργο Σταυριανό (3), Κωνσταντίνο Μουδάτσο (1), Μάκη Τσίτα (1) και Πάνο Μπούσαλη (1).
Υπάρχει ένα τραγούδι, το πρώτο του άλμπουμ, που αποκαλείται «Λύκε, λύκε είσαι εδώ;» (όπως ακριβώς και ο δίσκος), που σε συνδυασμό μ’ ένα κείμενο τού ιδίου τού Γ. Σταυριανού στο booklet («Το κρίσιμο βήμα»), δημιουργεί ένα θέμα, θέτει ένα ζήτημα, με κοινωνικές, φιλοσοφικές έως και μεταφυσικές προεκτάσεις (σε σχέση με το πανάρχαιο ερώτημα, που αφορά στον προορισμό του ατόμου και κατ’ επέκτασιν της κοινωνίας, μέσα από την αέναη εξέλιξη και την διαχρονική ανάγκη να συνδιαλέγεσαι με τις νέες καταστάσεις που αναδύονται).
Και κάπως έτσι δημιουργούνται, νωρίς-νωρίς, ορισμένες προσδοκίες (δικές μας προσδοκίες εννοούμε), όσον αφορά στα τραγούδια τού CD (που, το επαναλαμβάνουμε, είναι λίγα), οι οποίες όμως γρήγορα και εν πολλοίς δεν επαληθεύονται.
Έχουμε λοιπόν ένα πολύ ενδιαφέρον τραγούδι, στην αρχή, απ’ όποια πλευρά και να το δεις (τραγουδά ο Δ. Δημοσθένους), υπάρχει και το αρκετά καλό «Το τραγούδι μου απόψε» (πάντα σε στίχους του Γ. Σταυριανού, με την φωνή του Π. Θαλασσινού), αλλά από ’κει και πέρα κάπου χάνεται ο στόχος.
Δεν εννοούμε πως τα υπόλοιπα τραγούδια δεν είναι καλά (ίσα-ίσα), απλώς ακούγονται ξεκομμένα σε σχέση με εκείνο που κατανοήσαμε ως concept.
Ό,τι ακούμε εδώ από τον Γιώργο Σταυριανό και τους συνεργάτες του έχει ενδιαφέρον. Και τα ορχηστρικά, εννοούμε, είναι πολύ ωραία (π.χ. το «Νοσταλγία στη Φλώρινα»), καθώς οι μελωδίες βρίσκουν πάντα τον τρόπο να σε αγγίξουν, και μάλιστα πέραν των ενορχηστρώσεων, οι οποίες επιχειρούν, μέσα στο πλαίσιο, που κινείται αισθητικώς, ο συνθέτης, να μην τον «προδώσουν» κατά πρώτον – πράγμα το οποίον καταφέρνουν.
Έχουμε λοιπόν καλή γνώμη, θετική, και γι’ αυτό το άλμπουμ τού Γ. Σταυριανού – και τούτο ανεξαρτήτως των όποιων δικών μας προσδοκιών.  
Επαφή: www.metronomos.gr

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 395

20/8/2021
Μην αποκαλείτε ροκά τον Δημήτρη Πολύτιμο, είναι ντροπή. Ο ροκάς είναι έννοια ξεφτιλισμένη στην Ελλάδα. Σημαίνει βασικά τον άσχετο με το ροκ, που απλά άκουσε μισό δίσκο Led Zep στα νιάτα του και νόμισε πως έκανε επανάσταση...
Το rocker ή και ρόκερ είναι εκείνο που αρμόζει στον τεθνηκότα.

20/8/2021
Πέθανε ο πιανίστας-οργανίστας Δημήτρης Πολύτιμος στα 88 του. Στην Koukouvaya στα μέσα του '60 έφτιαξε για πρώτη φορά όνομα, πριν πάει στους MGC και παίξει με όλους τους άλλους έπειτα...

19/8/2021

Ίσως το πιο θλιμμένο κομμάτι στην ιστορία των σάουντρακ. Συγκλονιστικός Μίκης Θεοδωράκης...
https://www.youtube.com/watch?v=06xjhD9EyBc

19/8/2021
>>Καταλαβαίνουμε ότι οι επιδόσεις μας σε μια σειρά από κρίσιμα μέτωπα είχαν δημιουργήσει πολύ υψηλές προσδοκίες.<<
Ύφεση πριν την κόβιντ-19, «πανδημία χρέους» μετά, με το μικρότερο ΑΕΠ την τελευταία δεκαετία (μέσα και η μνημονιακή λαίλαπα) να προέρχεται από το 2020, 13.278 θάνατοι από την ίωση, με εκατοντάδες ή και χιλιάδες απ’ αυτούς (το ακριβές νούμερο ποτέ δεν θα το μάθουμε), που θα μπορούσε να είχαν αποφευχθεί με άλλη διαχείριση (σε χώρους δουλειάς, μαζικά μέσα μεταφοράς, νοσοκομεία, οίκους ευγηρίας κ.λπ.), 1,2 εκατομμύρια στρέμματα καμένα, στη μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή των τελευταίων πολλών χρόνων, κρίση στα όρια της εσωτερικής προσφυγιάς, λόγω των πυρκαγιών, για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, αναστολή ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων (το πιο πρόσφατο με το κλείσιμο των δασικών πάρκων, καθώς μας θεωρούν όλους εν δυνάμει εμπρηστές, όντας οι ίδιοι ανίκανοι να προστατεύσουν τα περιαστικά δάση), με ταυτόχρονη ενοχοποίηση ολόκληρης της κοινωνίας ή συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων (νεολαία), με καθημερινό λόγο που επενδύει μόνιμα στον διχασμό και πάει λέγοντας...
Καμία προσδοκία από κάποιους που το μόνο που ξέρουν είναι να κυβερνούν με ψέματα, με apps και με sms…

19/8/2021
Ανοίγεις τις ειδήσεις κάθε πρωί και μαθαίνεις ότι καίει ακόμη. Εφιάλτες όταν κοιμάσαι, χειρότεροι εφιάλτες όταν ξυπνάς. Δηλαδή αν δεν είχαμε τα ξένα νοικιασμένα αεροπλάνα και τους ξένους πυροσβέστες, πού θα είχαν φθάσει οι φλόγες; Ποιος θα καταλογίσει ευθύνες στις ντόπιες αχρηστίες, που αδυνατούν να σβήσουν φωτιές, αφήνοντάς τες να καίνε τόσες μέρες; Πόσο πίσω είμαστε στο θέμα «πυρόσβεση», όταν κάθε φωτιά που ξεσπάει σβήνει όταν δεν έχει τι άλλο να κάψει; Τι λάθη γίνονται και οι φωτιές δεν σβήνονται στη γέννησή τους, πριν επεκταθούν; Στην Εύβοια κάηκε έκταση σχεδόν όση όλη η Κέρκυρα. Στα Βίλια κάηκε έκταση όση όλη η Μύκονος, ενώ συνεχίζεται η καταστροφή. Πάνω από 1,2 εκ. στρέμματα κάηκαν τον τελευταίο καιρό.
Κάποιοι νοιάζονται για την υγεία μας κατά τα λοιπά, καταφέρνοντας να δηλητηριάσουν μέχρι και τον αέρα που αναπνέουμε.

19/8/2021
Ρεύμα με τίποτα σ’ εκείνη την ερημιά το ’67 για να παίζει το τζουκ-μποξ (είναι προφανές και από το μοντάζ), αλλά το περιβάλλον είναι μαγικό (Μεσολόγγι – λιμνοθάλασσα) και το τραγούδι του Μαμαγκάκη ταιριαστό με την υπόθεση...
https://www.youtube.com/watch?v=TuCKSOF5T6g

18/8/2021
Roky Erickson “Burn the flames”…
https://www.youtube.com/watch?v=y-TT3tnFcRQ