ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ αθιβολή σημαίνει έχω την έννοια σου, έχω την κουβέντα σου

Όπως έχουμε ξαναγράψει... ο Δημήτρης Μητσοτάκης είναι γνωστός στους φίλους τού ελληνικού ροκ όχι μόνον από την παρουσία του στους Ενδελέχεια, μα και από τις επόμενες δουλειές του (με άλλα σχήματα ή και τις πιο προσωπικές). Μάλιστα, για κάποια απ’ αυτά τα άλμπουμ έχουμε γράψει κατά καιρούς και στο blog…
Το πιο πρόσφατο CD τού Δ. Μητσοτάκη είναι προσωπικό, τιτλοφορείται «Αθιβολή» [Mετρονόμος, 2023] (όπως γράφει ο ίδιος «αθιβολή» είναι μια μεσαιωνική κρητική λέξη, που χρησιμοποιείται σε εκφράσεις του τύπου έχω την έννοια σου, έχω την κουβέντα σου, δηλαδή έχω την αθιβολή σου) και περιλαμβάνει εννέα + πέντε tracks, τα οποία είχαν πρωτοεκδοθεί σε ψηφιακή μορφή, ανάμεσα στα χρόνια 2021-2022 και που τώρα μαζεύονται όλα μαζί, προκειμένου να συγκροτήσουν ένα άλμπουμ.
Το πρώτο που πρέπει να (ξανα)πούμε είναι πως ο Δημήτρης Μητσοτάκης δεν είναι τυχαίος τραγουδοποιός – και τούτο, γιατί τα κάνει όλα καλά.

Κατ’ αρχάς γράφει ωραίους στίχους, πολιτικοκοινωνικούς, από τους οποίους δεν απουσιάζει η καυστικότητα και το χιούμορ, ενώ και οι μουσικές του, οι μελωδίες του είναι επίσης πολύ καλές – πράγμα που σημαίνει πως τα τραγούδια του έχουν όλα τα φόντα, ώστε να συναντηθούν με την επιτυχία. Το αν το καταφέρνουν (αν έχουν air-plays κ.λπ.) δεν το γνωρίζω...
Ο δίσκος αυτός του Δημήτρη Μητσοτάκη χωρίζεται σε δύο τμήματα, στα «Ντουέτα» (εννέα τραγούδια) και στα «Μοναχικά» (πέντε τραγούδια).
Στα «Ντουέτα» είναι προφανές εκείνο που συμβαίνει. Ο Δ. Μητσοτάκης τραγουδά μαζί με τους Σαββέρια Μαργιολά (2), Σπύρο Γραμμένο, Νεφέλη Φασούλη, Βιολέτα Ίκαρη, Γιάννη Χαρούλη, Μάρθα Φριντζήλα, Αυγερινή Γάτση και Καίσαρα Κίκη, και αυτό δεν είναι κάτι εντελώς συνηθισμένο, υπό την έννοια πως εδώ υπάρχουν και τραγούδια καθαρά διαλογικά, όπως είναι το φερώνυμο «Αθιβολή» (με την Β. Ίκαρη).
Οι επιρροές του Δ. Μητσοτάκη είναι πολλές και διάφορες. Από το ροκ και το ραπ, μέχρι την παράδοση και το «έντεχνο» τραγούδι. Κι έχει καταβληθεί καλή προσπάθεια, περαιτέρω, ώστε όλος αυτός ο ρυθμικός και μελωδικός πλούτος να μπορεί να καταγραφεί με συνέπεια, μέσα από τα κομμάτια – τα οποία διαθέτουν απλές, αλλά ουσιαστικές ενοργανώσεις. Εντάξει, δεν υπάρχει κανας τρομερός «ήχος» εδώ, αλλά τα κομμάτια είναι προσεγμένα στις edits τους και αυτό είναι που μετράει.
Δεν ξέρω αν θα πρέπει να πω πως τα πρώτα εννέα τραγούδια είναι όλα καλά και πολύ καλά, ενώ κανένα δεν είναι αδιάφορο. Δεν το συναντάς αυτό τακτικά στη σύγχρονη (ελληνόφωνη) δισκογραφία (αυτού του τύπου).
Τα τραγούδια έχουν κάτι που σε τραβάει. Άλλοτε είναι οι μελωδίες, άλλοτε τα λόγια, άλλοτε είναι και τα δυο μαζί, άλλοτε είναι οι φωνές, άλλοτε τα παιξίματα κ.λπ. Γενικώς, σε κάθε τραγούδι υπάρχει κάτι, που να σε κάνει να το ακούς και να το ξανακούς. Δύσκολα θα ξεχώριζα από αυτή την ομάδα («Τα ντουέτα») τα τραγούδια με την Φασούλη, την Ίκαρη, την Φριντζήλα και τον Κίκη, αλλά ίσως θα πρέπει να το κάνω – γιατί αυτά ακριβώς τα τραγούδια είναι αξιολογότατα και τους αξίζει καλή τύχη.
Τώρα, τα δεύτερα πέντε, «Τα μοναχικά», δεν είναι και τόσο «μοναχικά», υπό την έννοια πως μπορεί να μην υπάρχουν ντουέτα στις ερμηνείες, αλλά και ο Δ. Μητσοτάκης δεν είναι μόνος του στο στούντιο. Κι αυτά τα κομμάτια είναι επίσης... αλλοπρόσαλλα, με επιρροές από το λαϊκό, το rock / hard rock κ.λπ. Το «Τσογλάνι» είναι πολύ καλό, ενώ και τα υπόλοιπα δεν περνάνε κάτω από τον πήχη.
Μια ωραία προσπάθεια από τον Δημήτρη Μητσοτάκη – έναν άνθρωπο που ξέρει τη δουλειά του και που δεν τραβιέται για να γράψει ένα τραγούδι. Που να είναι αληθινό τραγούδι εννοούμε. Που να μπορεί να τραγουδηθεί από τους πάντες.
Επαφή: www.metronomos.gr