«Έγκλημα στο Καβούρι»: ένα αποτρόπαιο ελληνικό giallo από το 1974 – Ήταν γυρισμένο από τον Κώστα Καραγιάννη και συνδεόταν με αληθινά εγκλήματα, που είχαν συμβεί στο Καβούρι τα προηγούμενα χρόνια

Το «Έγκλημα στο Καβούρι» (1974) του Κώστα Καραγιάννη είναι μία από τις πιο αποτρόπαιες ελληνικές ταινίες, που γυρίστηκαν ποτέ. Λέμε για μια υπερβολικά βίαιη αστυνομική περιπέτεια, που διαθέτει και σασπένς, και ανατροπές, ακόμη και στοιχεία τρόμου, όλα σε σωστές δόσεις αναμιγμένα, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να μοιάζει ρεαλιστικό και όχι με καρικατούρα. Όλα ξεκινούν, φυσικά, από το έξυπνο σενάριο του (ηθοποιού) Θάνου Λειβαδίτη, περνούν από την δυναμική σκηνοθεσία του Κώστα Καραγιάννη και καταλήγουν στον εφιαλτικό κόντρα-ρόλο ενός εντελώς απρόσμενου, υποκριτικά, Βαγγέλη Σειληνού. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα με μια σειρά...

Αληθινά εγκλήματα στο Καβούρι
Το σενάριο του Λειβαδίτη εκμεταλλεύεται κατά πρώτον τον ντόρο ενός εγκλήματος, που είχε συμβεί, στ’ αλήθεια, στο Καβούρι, και το οποίο θα τράνταζε την ελληνική κοινή γνώμη, και όχι μόνον αυτή, το 1971. Λέμε για την δολοφονία της βρετανίδας δημοσιογράφου Ann Dorothy Chapman.
Στις 11 Οκτωβρίου 1971 η 26χρονη Chapman φτάνει στην Κέρκυρα, από το Λονδίνο, μαζί με μια ομάδα ταξιδιωτικών πρακτόρων, προκειμένου να επεξεργαστεί ένα ρεπορτάζ σχετικό με τον ελληνικό τουρισμό. Στις 14 Οκτωβρίου θα βρεθεί στην Αθήνα, ενώ στις 15 θα δολοφονηθεί στο Καβούρι, με το πτώμα της να ανακαλύπτεται σ’ ένα οικόπεδο, κοντά στο ξενοδοχείο που διέμενε, τρεις μέρες αργότερα.
Στις 26 Αυγούστου της επόμενης χρονιάς (1972) θα συλληφθεί, για τον φόνο, ο Νίκος Μουντής. Στις 30 Αυγούστου ο Μουντής θα δηλώσει πως εκείνος είχε σκοτώσει την Chapman, ενώ στις 3 Σεπτεμβρίου θα αναιρούσε την ομολογία του, ισχυριζόμενος πως είχε δεχθεί πιέσεις. Τον Απρίλιο του ’73 ο Μουντής δικάζεται και καταδικάζεται σε ισόβια, για να αποφυλακιστεί μετά από αίτηση χάριτος, δέκα χρόνια αργότερα, στις 10 Δεκεμβρίου του 1983 – με την υπόθεση τυπικά να «κλείνει».
Μέσα στα χρόνια η «υπόθεση Τσάπμαν» θα αποκτήσει πολλές και διαφορετικές διακλαδώσεις, η βασικότερη των οποίων υπήρξε η πολιτική-κατασκοπική. Χοντρικώς είχε γραφτεί πως η Βρετανίδα ήταν πράκτορας της μυστικής υπηρεσίας πληροφοριών της χώρας της MI6 και πως είχε βρεθεί εκτεθειμένη σ’ έναν κυκεώνα παρακολουθήσεων, πρακτόρων από διάφορες χώρες, που μπορεί να σχετίζονταν με το καυτό θέμα της Κύπρου, όπως και με την επίσκεψη του τότε αντιπροέδρου των ΗΠΑ Spiro Agnew στη χώρα μας (16-23 Οκτωβρίου 1971).
Περιττό να το πούμε πως έως και σήμερα το έγκλημα, που βαραίνει το δικτατορικό καθεστώς, παραμένει ανεξιχνίαστο, αφού κανείς δεν μπορεί να πει, μισόν αιώνα και πλέον μετά, ποιοι και γιατί σκότωσαν την Ann Dorothy Chapman.
Το «Έγκλημα στο Καβούρι» του Κώστα Καραγιάννη, αν το δεις ως τίτλο ταινίας, παραπέμπει ευθέως στην «υπόθεση Τσάπμαν», πόσο μάλλον όταν στα διαφημιστικά προβάλλεται η ατάκα «πολιτικό ή σεξουαλικό έγκλημα;», προκειμένου να «τσιμπήσει» διπλά ο θεατής. Όμως, στην πράξη, η ταινία δεν έχει ουδεμία σχέση με την συγκεκριμένη υπόθεση – αν και τούτο δεν έχει σημασία. Σημασία έχει εκείνο που τεχνηέντως είχε αφεθεί να πλανάται.
Ο Θάνος Λειβαδίτης γνώριζε καλά, ως φαίνεται, την ιστορία της περιοχής (του Καβουριού) και μπορούμε να πούμε, ευθέως, πως επηρεάζεται περισσότερο από άλλα εγκλήματα, που είχαν συμβεί εκεί, πιο πριν, παρά από την «υπόθεση Τσάπμαν». Λίγους μήνες νωρίτερα λοιπόν από την δολοφονία της Βρετανίδας, ένα άλλο έγκλημα, πάλι στο Καβούρι, είχε γίνει πρώτη είδηση.
Στις 29 Ιουλίου 1971, ο 47χρονος κουλουρτζής Θεόδωρος Μπαλωμένος φεύγει από το σπίτι του στο Μπραχάμι, για να πάει στο Καβούρι να πουλήσει κουλούρια και τυρόπιτες στους λουόμενους. Το βράδυ, όμως, δεν θα επιστρέψει. Δύο μέρες αργότερα, στις 31 Ιουλίου, το πτώμα του θα βρισκόταν θαμμένο κάτω από σωρούς χαρτιών στην αποθήκη του παροπλισμένου κέντρου Υπατεία, στο Καβούρι – ενός χώρου, που έμοιαζε με παράπηγμα.
Για την δολοφονία του Μπαλωμένου συλλαμβάνονται ένας Γερμανός, ο Klaus-Rüdiger Matz και η παρέα του, το ζευγάρι Γάλλων Guy de Belle και Madeleine Gérard, με τις εφημερίδες και τα περιοδικά να ανακαλούν τα εγκλήματα των Γερμανών Hermann Duft και Hans Wilhelm Bassenauer, που είχαν σκοτώσει έξι ανθρώπους στην Ελλάδα, την άνοιξη του 1969 (η αιματοβαμμένη αυτή ιστορία ήταν να γίνει ταινία, λίγο αργότερα, από τον Πάνο Γλυκοφρύδη, με πρωταγωνιστή τον Κώστα Πρέκα, αλλά δυστυχώς θα έπεφτε σε βράχο), γράφοντας για... αιμοσταγείς χίπις και για «γεύση Καλιφόρνιας στο Καβούρι», συνδέοντας το έγκλημα με τις αποτρόπαιες δολοφονίες της Manson Family, τον Αύγουστο του ’69, στην Αμερική!
Στην πορεία ο Γάλλος με την Γαλλίδα θα απαλλάσσονταν των κατηγοριών, ενώ το δικαστήριο, τον Νοέμβριο του ’72, θα αποφαινόταν με κάθειρξη εννέα ετών για τον Γερμανό, αναγνωρίζοντας πως είχε τελέσει το φόνο τού Μπαλωμένου εν βρασμώ ψυχής, καθώς ο κουλουρτζής παρενοχλούσε με ανήθικες προτάσεις και χειρονομίες τη Γαλλίδα. (Υπάρχει δυνατό παρασκήνιο πίσω απ’ αυτή την ιστορία, αλλά δεν είναι της στιγμής).
Ακόμη πιο κοντά στο σενάριο του Θάνου Λειβαδίτη ήταν, όμως, ένα άλλο έγκλημα, που είχε επίσης συμβεί στο Καβούρι, αρκετά χρόνια πιο πριν, απασχολώντας έντονα κι αυτό τα πρωτοσέλιδα.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/egklima-sto-kaboyri-ena-apotropaio-elliniko-giallo-apo-1974