ΛΙΖΕΤΤΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ: η πορεία στο τραγούδι μιας σημαντικής ερμηνεύτριας, που έφυγε χθες από τη ζωή - είχε συνεργαστεί με τους Γιάννη Μαρκόπουλο, Βασίλη Τσιτσάνη, Δήμο Μούτση και άλλους μεγάλους συνθέτες του «έντεχνου» και του λαϊκού

Ο τόσο ξαφνικός, ο τόσο απροσδόκητος θάνατος της Λιζέττας Νικολάου (μετά από πολύ σοβαρό ατύχημα) τάραξε τον ομήγυρη του ελληνικού τραγουδιού. Ερμηνεύτρια με χαρακτηριστική, καθαρή, άτεγκτη και δυνατή φωνή, η Λιζέτα Νικολάου συνδέθηκε από τα νιάτα της, στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’70, με πολύ μεγάλα ονόματα του χώρου, κάτι που οπωσδήποτε καθόρισε όλη την μετέπειτα διαδρομή της.
Από την Καλαμαριά και τη Θεσσαλονίκη ξεκινά την πορεία της η Λιζέττα Νικολάου (αληθινό όνομα Ελισάβετ Κατικαρίδου), εκεί όπου καταδεικνύει για πρώτη φορά το φωνητικό ταλέντο της.
Άλματα θα γίνουν στη συνέχεια, κι έτσι τον Φεβρουάριο του 1972, στην Αθήνα πια, η νεαρή Ελισάβετ δεν φτάνει μόνο στην Columbia, για να πάρει μέρος στις περίφημες ακροάσεις, που άνοιγαν ή έκλειναν καριέρες (στην περίπτωσή της ίσχυσε το πρώτο φυσικά), αλλά την συναντάμε και ως «συμμετοχή» σ’ ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα της εποχής.
Λέμε για τα Δειλινά, στη Γλυφάδα, όπου ξεκινούν τον Οκτώβρη του ’72 με «πρώτα ονόματα» τους Στράτο Διονυσίου, Γιώργο Νταλάρα και Γιάννη Πάριο (όσον αφορά στο λαϊκό πρόγραμμα) και ακόμη με τους Δάκη, Πασχάλη, Μίλλη και Gelsomina (όσον αφορά στους ποπ καλλιτέχνες), που έβγαιναν πρώτοι στην πίστα, όπως είχε αρχίσει τότε να συμβαίνει.

Το πρόγραμμα στα Δειλινά είναι τεράστιο – πολύωρο δηλαδή. Το ετοιμάζει ο Νίκος με τον Γεράσιμο Λαβράνο, έχοντας στην κεφαλή τής ορχήστρας τον μεγάλο μπουζουξή Κώστα Παπαδόπουλο.
Υπάρχει η ανάγκη, λοιπόν, για νέες τραγουδίστριες, που θα πλαισιώσουν όλα αυτά τα τρανταχτά ονόματα... κι εκεί ανάμεσα θα συναντήσουμε και την Χαρούλα Αλεξίου(!), όπως και την άγνωστη ακόμη Ελισάβετ, που θα γινόταν Λιζέττα (σκέτο, χωρίς επώνυμο), για πρώτη φορά, σ’ ένα δισκάκι τής His Master’s Voice, τον Φλεβάρη του ’73 – όταν θα έκανε δεύτερη φωνή στο τραγούδι του Γιώργου Μητσάκη «Θεσσαλονίκη», που είχε γραφτεί για τον επίσης άσημο, τότε, Γιάννη Κατέβα.
Ως Λιζέττα Νικολάου, με ονοματεπώνυμο πια, η άξια από το ξεκίνημά της τραγουδίστρια, θα εμφανιστεί κατά πρώτον σ’ ένα άλλο δισκάκι, των Τάκη Σούκα-Ηρακλή Παπασιδέρη αυτή τη φορά, με τα τραγούδια «Τα στραβοπατήματα / Κι όμως χωρίσαμε», τον Απρίλιο του ’73, ενώ θα ακολουθούσε ακόμη ένα, με τα κομμάτια των ίδιων συντελεστών «Ταίρι μου αλαργινό / Νύχτα σε νύχτα», στις αρχές του 1974 (αμφότερα σε ΕΜΙ / Columbia).
Ξεκινά, δηλαδή, ως λαϊκή τραγουδίστρια η Λιζέττα Νικολάου, κάτι που επιβεβαιώνεται όχι μόνον από τη συνεργασία της με τον Στράτο Διονυσίου στο πάλκο των Δειλινών και στη δισκογραφία (οι δυο τους θα ακούγονταν στο «Μια φιλόδοξη γυναίκα» των Γιώργου Κατσαρού-Πυθαγόρα, την άνοιξη του ’74), αλλά κυρίως από την παρουσία της στον ιστορικό δίσκο «Τα Ωραία του Τσιτσάνη» [Columbia, 1973], όταν τραγουδά για πρώτη φορά μαζί με τον λαϊκό βάρδο.
Και κάπως έτσι, ως λαϊκή τραγουδίστρια, θα γνωρίσει την Λιζέττα Νικολάου ο Γιάννης Μαρκόπουλος ζητώντας την, για να συμμετάσχει στον περίφημο «Θεσσαλικό Κύκλο» [EMI / Columbia] τον Δεκέμβριο του ’74. Από ’κει «Το παζάρι» και «Το τηλέφωνο» (μαζί με τον Παύλο Σιδηρόπουλο), σε στίχους Κώστα Βίρβου, θα είναι τα τραγούδια, που θα εκτοξεύσουν μεμιάς τη φήμη τής Λιζέττας Νικολάου – τραγούδια, που θα τα υποστηρίξει τόσο σε προγράμματα, όσο και σε συναυλίες (την βλέπουμε π.χ. και στην ταινία «Τραγούδια της Φωτιάς» του Νίκου Κούνδουρου).
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/prosopa/apolies/lizeta-nikolaoy-1951-2023-i-poreia-mias-simantikis-ermineytrias