Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015

ΧΑΡΑΚΙΡΙ με ΑΓΚΑΘΙ έχει κάνει κανείς; Εγώ θα κάνω σε λίγο…

Ο διάολος με βάζει. Χθες το βράδυ κοιτάγαμε το facebook ενός φίλου… και ξαφνικά εκεί που χαζεύαμε κάποιος μας κάνει share ένα κείμενο του Μανώλη Νταλούκα υπό τον τίτλο «ΑΓΚΑΘΙ – Το ελληνικό αντίστοιχο του Charlie Hebdo». Προχθές είχα γράψει εγώ ένα κείμενο στο lifo.gr που είχε τίτλο «40+ χρόνια πριν, όταν κυκλοφορούσε το Χαρακίρι – Ένα ελληνικό περιοδικό στα χνάρια του Charlie Hebdo» και εκ πρώτης παραξενεύτηκα. Να είχε γράψει ο Νταλούκας τα δικά του πριν από ’μένα, ή μήπως περίμενε, πρώτα, να διαβάσει και να μάθει από τα κείμενά μου, όπως κάνει συνήθως, ώστε να βγει μετά και να πει τις παπαρδέλες του; Φυσικά, το δεύτερο είχε συμβεί…

Ο Μανώλης Νταλούκας, όπως πλέον όλοι γνωρίζουμε, είναι ο γνωστός χαζός δημοσιογραφιτζής που θέλει διαρκώς να παριστάνει τον έξυπνο. Αυτό το ξέρουν και οι πέτρες. Όπως οι πέτρες ξέρουν, πια, πως τραβάει χοντρό ζόρι μαζί μου. Παρατηρεί με το μικροσκόπιο ό,τι γράφω και ηδονίζεται μόλις βρει κάτι-κάπου, που θα του παράσχει τάχα τη δυνατότητα να με χαρακτηρίσει «αδιάβαστο». Προσεύχεται ολημερίς και ολονυχτίς στον καλό Θεούλη, για να εντοπίσει αυτό το «κάτι», μια λεπτομέρεια, μια τρίχα – και όταν το πράξει, όταν το εντοπίσει, αφού το διαστρεβλώσει και το φουσκώσει, μετατρέποντάς το εν τέλει σ’ εκείνο που ο ίδιος θέλει, θα το ξαμολήσει στο δίκτυο, μέσα σε μια κατάσταση έκστασης και μέθης, αγνοώντας τους… κινδύνους στους οποίους μπαίνει. Τώρα θα φάει άλλη μια φάπα – αν και είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως αυτός ο τύπος μυαλό δεν βάζει…

Προσωπικώς, δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα να παραδεχθώ κάποια παράλειψή μου, κάποιο λάθος μου, ακόμη και κάποια λανθασμένη εκτίμησή μου. Το έχω κάνει στο δισκορυχείον εκείνες τις φορές που ετέθη ένα τέτοιο θέμα, και πάντα θα το κάνω με ειλικρίνεια και με άνεση διορθώνοντας κάτι στραβό. Πολλές φορές, μάλιστα, διορθώνω και μόνος μου λεπτομέρειες σε παλιά κείμενα, όταν... με διαβάζω και με πιάνω κατά τι μετατοπισμένο από την πραγματικότητα. Μιλάμε συνήθως για μικρολαθάκια, απ’ αυτά που μπορεί να φύγουν στον καθένα μας – και σ’ εμένα φυσικά. Δεν απολογούμαι. Δεν πρέπει να υπάρχουν λάθη. Συμφωνούμε όλοι σε αυτό. Και όποιος εντοπίζει ανακρίβειες ή ό,τι άλλο στα δικά μου κείμενα τον παρακαλώ πάρα πολύ να μου το υποδεικνύει. Δεν το λέω τώρα αυτό. Το έχω ξαναγράψει. Αποτελεί αρχή μου. Ο Νταλούκας επειδή είναι κομπλεξικός δεν αρκέστηκε να εντοπίσει ένα λαθάκι, που έγινε από καθαρή βιασύνη, αλλά το φόρτωσε και το διαστρέβλωσε τόσο πολύ, με αποτέλεσμα να χάσει εντελώς το όποιο ελαχιστότατο δίκιο του. Εγώ έτσι λέω – και εν πάση περιπτώσει, αφού διαβάσουν οι αναγνώστες όσα γράψω στη συνέχεια ας κρίνουν μόνοι τους και όσο γίνεται ανεπηρέαστοι.

Γράφει ο Μ.Ν.: «Διαβάσαμε προσφάτως στη LiFO, πως το ελληνικό αντίστοιχο του σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo, είναι το ΧΑΡΑΚΙΡΙ, που έβγαλε ο Νίκος Πλατής, το 1974». Υποτίθεται ότι αυτό έγραψα εγώ σε κείμενο που αναρτήθηκε στο lifo.gr την 8/1/2015. Ο άνθρωπος αποτελεί τη χειρότερη μορφή βλαμμένης μονταζιέρας. Αφήνω το γεγονός πως τα ελληνικά του δεν ταιριάζουν ούτε σε δεκατετράχρονο. Τι έγραψα εγώ; Το ακόλουθο: «Με αφορμή το αδιανόητο εγκληματικό περιστατικό στα γραφεία της γαλλικής σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo(…), θυμήθηκα, ανάμεσα σε άλλα, την περίπτωση ενός ελληνικού περιοδικού, που κυκλοφόρησε για λίγο διάστημα, πριν 40-41 χρόνια, και το οποίο ήταν επηρεασμένο από το Charlie Hebdo». Γράφω «ήταν επηρεασμένο» δεν γράφω «αντίστοιχο». Όποιος ξέρει ελληνικά αντιλαμβάνεται αμέσως τη διαφορά. Εκτός άμα είσαι… Νταλούκας. Οπότε, ok… Επίσης εγώ δεν έγραψα ότι το περιοδικό «έβγαλε ο Νίκος Πλατής». Έγραψα… «Ο τίτλος εκείνου του περιοδικού ήταν Χαρακίρι, εκδιδόταν από την Ελένη Κουκόλη κι είχε ως αρχισυντάκτη τον γνωστό και σήμερα (από τα διάφορα παράξενα λεξικά του) Νίκο Πλατή». Αν κάποιος «βγάζει» ένα περιοδικό  αυτός είναι ο εκδότης, όχι ο αρχισυντάκτης. Για τον Νταλούκα δεν είναι ποτέ αρκετό να λέει τις δικές του βλακείες, θέλει να διαστρεβλώνει κιόλας όσα γράφουν οι άλλοι.

Παρακάτω μάς λέει πως… «ο τίτλος (σ.σ. των δύο περιοδικών, του γαλλικού Hara-kiri και του ελληνικού Χαρακίρι) μπορεί να είναι ίδιος, αλλά το πνεύμα του καθενός διαφέρει». Για πιο «πνεύμα» μιλάει ο Νταλούκας, όταν φαίνεται πως αγνοεί και τα δύο περιοδικά, αφού δεν παρέχει κανένα στοιχείο στο χαζοκείμενό του που να αποδεικνύει πως τα έχει ξεφυλλίσει; Επειδή, λοιπόν, έχω ξεφυλλίσει και το γαλλικό Hara-kiri και το ελληνικό Χαρακίρι δεν θα μιλήσω αμέσως για τα «πνεύματα» των δύο περιοδικών, αλλά για τη μορφή τους. Το γαλλικό Hara-kiri λοιπόν μοιάζει πολύ με την ελληνική Βαβέλ (δεν εξετάζω τα εξώφυλλα). Τα τρία τέταρτά του, για να μην πω περισσότερο είναι κόμιξ, ενώ παρεμβάλλονται ανάμεσα και κάποια, μικρά συνήθως, κείμενα. Το ελληνικό Χαρακίρι έχει κόμιξ (δανεισμένα από γαλλικά έντυπα), έχει κείμενα, ενώ έχει και κάποια ποιήματα. Αν αυτό που λέμε «πνεύμα» οδεύει προς την έννοια της «ανατροπής», τότε και το γαλλικό Hara-kiri και το ελληνικό Χαρακίρι (του 1974 υπενθυμίζω) είναι «ανατρεπτικά» περιοδικά. Ο Νταλούκας δεν έχει πιάσει στα χέρια του απ’ ό,τι φαίνεται το ελληνικό Χαρακίρι, για να δει την κριτική που ασκεί ο Πλατής στην Κωστούλα Μητροπούλου για το «Χρονικό των Τριών Ημερών», αφού φτάνει να γράψει (ο Πλατής) ακόμη και για… «καπηλεία που γίνεται πάνω στα γεγονότα του Πολυτεχνείου». Αν αυτή η άποψη δεν ήταν «ανατρεπτική» για το 1974, τότε ποια ήταν; Όταν τις παραμονές των πρώτων εκλογών της Μεταπολίτευσης (Νοέμβριος ’74) κυκλοφορεί το Χαρακίρι με εξώφυλλο τις… νόθες καραμανλικές εκλογές του 1961 δεν είναι αυτό ανατρεπτικό; Τι θα ήθελε ο Νταλούκας στο εξώφυλλο; Τον… Βούδα να πετάει γιαούρτια στον Ιησού Χριστό; Ρε άιντε από ’κει πέρα… Άρα αυτό που λέει ο Μ.Ν. πως… «το πνεύμα του καθενός διαφέρει», είναι άλλη μια μπαρούφα απ’ αυτές τις δεκάδες που πετάει ο δημοσιογραφιτζής μας κάθε λίγο και λιγάκι.

Και που βρίσκει «αντίστοιχο» του Hara-kiri o Νταλούκας στον ελληνικό περιοδικό Τύπο; Στο Αγκάθι του Θανάση Μάνθου. Δηλαδή δύο περιοδικά που έχουν τον ίδιο τίτλο, που έχουν στην ύλη τους κείμενα και κόμιξ και που είναι, όσον αφορά στο πνεύμα τους, εξ ίσου ανατρεπτικά (αναλογιζόμενοι την ελληνική χρονική συγκυρία για το Χαρακίρι) δεν είναι «αντίστοιχα» κατά τον Νταλούκα και είναι «αντίστοιχα» το Hara-kiri με το Αγκάθι! Oh mon Dieu!! Ξεπερνώντας το γεγονός πως η λέξη «αντίστοιχα» είναι χαζή, λέω πως το Αγκάθι δεν είχε ουδεμία σχέση με το Hara-kiri. Όταν το Hara-kiri είναι ένα περιοδικό της 9ης Τέχνης, το Αγκάθι δεν έχει κόμιξ στις σελίδες του ούτε για δείγμα (τουλάχιστον στα τεύχη που έχω εγώ, γιατί δεν τα έχω όλα)! Εκτός και αν θεωρήσω «αντίστοιχα» τα φωτορομάντζα του Μάνθου, με τα κόμιξ των Reiser και Carali! Ε, αυτό πάει πολύ!! Πιο πολύ με το Καλάμι του Κακαουνάκη (στο οποίο έβλεπες και κανα σκίτσο) θα κόλλαγε το Hara-kiri, παρά με το Αγκάθι! Και για να τελειώνουμε μ’ αυτή την ιστορία. Αν υπάρχουν… δύο πρώτα περιοδικά των ελληνικών 80s (πέραν από το Χαρακίρι του 1974) που «κολλάνε» με το Hara-kiri, εκείνα ήταν το Tarkidi και η Βαβέλ (δεν λέω για την Πράσινη Γάτα, γιατί εκείνη ήταν εφημερίδα και κάπως αλλιώς). Προσωπικώς στο Tarkidi είχα πρωτοδιαβάσει (Ιούνιος 1980) για την ύπαρξη του Charlie, όταν το περιοδικό των Αδελφών Χατζάρα είχε αναδημοσιεύσει ένα φοβερό κόμικ του Guido Buzzelli, την «Επανάσταση των Κακοχυμένων» από το #23 του Charlie (Δεκέμβρης του ’70). Νταλούκα, αυτό για να μαθαίνεις… 

Παρακάτω ο άσχετος Νταλούκας μάς λέει: «Είναι άλλο ένα περιοδικό Γελοιογραφίας των πάντων (HARA-KIRI), και άλλο ένα περιοδικό με σχόλια επικαιρότητας, διάφορα κόμικς και λογοτεχνικά έργα (ΧΑΡΑΚΙΡΙ)». Δεν φθάνει ο θρασύς που δεν έχει ανοίξει ποτέ του τα… Χαρακίρια, κάνει και διαπιστώσεις! (Βεβαίως, τώρα, όπως το συνηθίζει εξάλλου, μπορεί να κινήσει γη και ουρανό για να τα βρει...). Δεν φθάνει που μπερδεύει την γελοιογραφία με το κόμιξ –αν είναι δυνατόν!– μας μιλάει για «σχόλια επικαιρότητας» κ.λπ., λες και το Hara-kiri δεν σχολίαζε (με κείμενα) την επικαιρότητα! 

Μετά με κατηγορεί ο Νταλούκας ότι αντιγράφω την Wikipedia (για τα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1970 στη Γαλλία κ.λπ. που σημάδεψαν τα γαλλικά περιοδικά). Δηλαδή αν εγώ γράψω κάτι για το… ναυάγιο στη Φαλκονέρα το 1966, ότι πνίγηκαν 273 άτομα δηλαδή και ότι το πλοίο λεγόταν Ηράκλειον… θα βγει ο Νταλούκας και θα μου πει πως δεν αναφέρω την πηγή; Ρε τι καθόμαστε και συζητάμε! Ρε καρούμπαλε όλα αυτά τα γαλλικά γεγονότα είναι γραμμένα ένα σωρό φορές σε δεκάδες sites ξένα και ελληνικά (στο lifo.gr π.χ. γράφτηκαν σε άλλο κείμενο, πολύ πριν τα γράψω εγώ!) και μάλιστα είναι γραμμένα πριν την επίθεση στα γραφεία του Charlie Hebdo – δεν είναι κάποιες αποκλειστικές πληροφορίες, τις οποίες άντλησα από μιαν άγνωστη πηγή, την οποίαν αποκρύβω. Όταν ανέφερα παραπάνω το κόμιξ του Buzzelli στο Tarkidi εκεί, μάλιστα, έχει νόημα η πηγή (να πω ότι προέρχεται από ’κει) και όχι όταν γράφουμε δυο λόγια για τη… Μάχη στο Μαραθώνα! 

Επίσης δεν καταλαβαίνω εκείνο το… «αρχείο M. Νταλούκας». Τη φωτό του Μάνθου να εννοεί ο αφιλότιμος; Γιατί εγώ, όταν την ένθεσα στην ανάρτησή μου για το Αγκάθι (10/1/2010) έγραψα από κάτω την πηγή: το σάιτ worldcity.wordpress.com. Άμα είναι του Νταλούκα όμως η φωτό (αν έχει την πρωτότυπη εννοώ) να το διορθώσω, για να μην μας πει πως βουτάμε από το «αρχείο» του! Άμα, όμως, τη βούτηξε εκείνος από το net, δίχως να αναφέρει την πηγή, ξέρετε πως λέγεται αυτό… Ύψιστη ξεδιαντροπιά, πρώτα-πρώτα… καθότι μάς παραδίδει μαθήματα ήθους ο πρώτος αντιγραφέας-κουμπούρας της τάξης. Η Παναγία με τον Σαββόπουλο τώρα… Γιατί μας βάζει από κάτω «αρχείο Μ. Νταλούκας»; Δεν ξέρει ότι η φωτό είναι από το Αγκάθι; Τι θέλει να μας πει; Ότι έχει το αρνητικό της φωτογραφίας; Μπας κι έχει την απαίτηση, όταν εγώ θα την σκανάρω από το Αγκάθι για ένα δικό μου άρθρο, να γράψω από κάτω… «αρχείο Μ. Νταλούκας»; Δεν πάει καλά μου φαίνεται. Έχω σκανάρει για το δισκορυχείον άπειρο πρωτότυπο υλικό, που δεν υπάρχει πουθενά στο διαδίκτυο, και ποτέ δεν διανοήθηκα να γράψω από κάτω… αρχείο Φώντα Τρούσα. Αυτές οι παπαριές είναι συνήθως για τους μεγαλομανείς.

Η αλήθεια είναι πως μέσα στη βιασύνη της δουλειάς (το κείμενο στο LiFO το έγραψα τάχιστα και χαράματα, για να προλάβω την επικαιρότητα) μπερδεύτηκα με τα Εβδομαδιαία και Μηνιαία γαλλικά περιοδικά (Charlie, Hara-kiri) που ανοιγόκλειναν και δεν διευκρίνισα πως το μηνιαίο Hara-kiri εξακολουθούσε να κυκλοφορεί και στα seventies και στα eighties. Η πλάκα μάλιστα είναι πως τα πιο πολλά Hara-kiri που έχω ξεφυλλίσει είναι από τα eighties και όχι από τα sixties… Αλλά εντάξει, πάντα μπορεί κάτι να ξεφύγει. Όποιος το εντοπίζει συνεκτιμά το κείμενο, την πρωτογενή πληροφορία που παίρνει (δεν νομίζω π.χ. να έχει γράψει ποτέ κανείς για τα ελληνικά Χαρακίρια, δίνοντας κάποιες παραπάνω λεπτομέρειες και φωτογραφίες) και διορθώνει σ’ ένα σχόλιο. «Φώντα, το μηνιαίο Hara-kiri κυκλοφορούσε και στα seventies κ.λπ.». Τόσο απλό είναι. Για τον μαστρο-Νταλούκα όμως δεν είναι. Πρέπει να μαστιγωθώ δημοσίως, και να πληρώσω και από πάνω 100 μεταλλικές! 

Παρένθεση. Νταλούκα αν εγώ είμαι «αδαής» και «δεν κατανοώ», επειδή πάνω στη βιασύνη μου προσπέρασα κάτι, εσύ αδερφάκι μου, που το παίζεις, ανάμεσα σε άλλα πολλά, και… ΜΑΤΑΛΑλόγος, πρέπει να εξαφανιστείς από προσώπου γης με τις μαλακίες που έχεις γράψει επί του θέματος, παραπληροφορώντας αγρίως τον κόσμο. Αν υπήρχε αστυνομία της… ανακρίβειας και της φαντασιοπληξίας θα έπρεπε τώρα να σαπίζουν τα γραπτά σου (όχι εσύ, εντάξει) στη χωματερή των Λιοσίων. Διαβάστε εδώ, αν έχετε το κουράγιο σύντεκνοι και αν δεν τα έχετε ξαναδιαβάσει… http://diskoryxeion.blogspot.gr/2014/11/hippies.html...
Νταλούκα, αν δεν το ξέρεις, το δικό μου κείμενο για τα Μάταλα εκτιμήθηκε από την Βικιπαίδεια και υπάρχει ως παραπομπή στο λήμμα «Μάταλα Ηρακλείου». Να μάθει ο κόσμος πέντε σωστά πράγματα. Απεναντίας οι δικές σου αηδίες, που υπάρχουν διάσπαρτες από ’δω κι από ’κει, δεν αξίζουν, αν τις κάνεις χαρτί, ούτε για να σκουπιστούμε… Κατέβασέ τες από παντού και ζήτα συγγνώμη από τους ανθρώπους που σε διαβάζουνε. Είναι το τελευταίο που σου μένει πριν σε ανακαλύψουν στο σατιρικό… Charlie Hebdo και σε κάνουν «εξώφυλλο». Κλείνει η παρένθεση.

Και κάτι ακόμη Μανωλάκη, επειδή είσαι γνωστός… μπετατζής. Το τεύχος του Αγκαθιού με τον Σαββόπουλο δεν είναι από τον Οκτώβριο του 1984, όπως μας λες στην… κειμενάρα σου. Φαίνεται πως δεν το έχεις πιάσει στα χέρια σου, γιατί αν το είχες θα έβλεπες πως πρόκειται για τεύχος του… Α, όχι δεν θα σου πω… Σαν... ερευνητής που είσαι θα ψάξεις να το βρεις, ώστε να πληροφορηθείς πότε ακριβώς βγήκε. Εκτός και αν το έχεις, και πάνω στη βιασύνη σου για να μου την πέσεις μπερδεύτηκες… Αν είναι έτσι, εγώ σε συγχωρώ. Άμα δεν το έχεις, όμως, κάνε υπομονή, καθότι, κάποια στιγμή, θα γράψω τα σχετικά… Επίσης να πεις στο… φίλο σου τον… Μηχανόβιο του Χρόνου πως στο περιοδικό δεν υπάρχει… Εσταυρωμένος Σαββόπουλος, κάτι άλλο (με Σταυρό) υπάρχει.
Α και κάτι ακόμη. Μήπως έχεις το 5-6 τεύχος του Χαρακίρι διπλό, γιατί μου λείπει; Θα σου δώσω μια Μανίνα, που γράφει για την… ελληνική ψυχεδέλεια… Εσένα θα σου είναι πιο χρήσιμη…
Τώρα πάω για το χαρακίρι μου...

19 σχόλια:

  1. Τελικά πρόκειται περί S/M κατάστασης.
    Την βρίσκει με την ξεφτίλα ο άνθρωπος Φώντα.
    De gustibus et de coloribus non disputandem.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μιχάλη, ο άνθρωπος αυτός αναπτύσσει ένα ολόκληρο χαζό άρθρο (όχι για να υποδείξει κάτι, αλλά για να με συκοφαντήσει) με αποτέλεσμα εν τέλει να εκτίθεται ο ίδιος. Δυστυχώς, για εκείνον, δεν το καταλαβαίνει.

      Διαγραφή
  2. Φώντα ( παραπλέοντας την αδιέξοδη κατ’ εμέ και χρονίζουσα αντιπαράθεση με τον κάτοχο του «υπαρξιστικού» αρχείου), πρέπει να σου πω ότι με πολλή συγκίνηση με γύρισες πολλά χρόνια πίσω, όταν περί το 1980 φοιτητής ανακάλυπτα τα τρία πρώτα τεύχη του «Χαρακίρι»! Δεν γνωρίζω εάν διαθέτεις άλλα τεύχη, πλην του νο2 και 4α που αναφέρεις, αλλά, ιδίως σε ό,τι αφορά τη σχέση με το Charlie, πράγματι και ήδη προγραμματικά στο 1ο τεύχος του «Χαρακίρι», μετά τη μνεία που γίνεται στο στρατευμένο κόμικ, αναφέρεται: «Από το τεύχος αυτό το ΧΑΡΑΚΙΡΙ αρχίζει να δημοσιεύει χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της δουλειάς, που γίνεται αυτό τον καιρό στη Γαλλία. Για την ιστορία και μόνο αναφέρουμε ότι τα δυο πιο σημαντικά περιοδικά, που κυκλοφορούν στην δημοκρατική Γαλλία, το CHARLIE και το L’ ECHO DES SAVANES, μέσα στα βασικά τους έξοδα, έχουν υπολογισμένα και τα έξοδα για τις απανωτές μηνύσεις και δίκες του επίσημου κράτους και της εκκλησίας…» Πού να φανταζόταν ο Πλατής, όταν έγραφε το προλογικό αυτό κείμενο, ότι 40 χρόνια μετά θα προσετίθεντο και άλλου -ανήκουστου- τύπου έξοδα στον προϋπολογισμό του Charlie …
    Και μια που έγινε λόγος για την επίκριση της Κ. Μητροπούλου στο 2ο τεύχος, στο επόμενο (νο3) απαντά η Μητροπούλου και ανταπαντά το περιοδικό, αλλάζοντάς της ελαφρώς τον αδόξαστο, τεκμηριωμένα…

    spatholouro

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δισκορυχείον ευχαριστεί spatholouro για τις πάντα σημαντικές προσθήκες.

      Δεν έχω άλλα Χαρακίρια πλην αυτών των δύο που φαίνονται στο lifo.gr. Έχω όμως κάποια αντίγραφα από άλλα δύο τεύχη.

      Διαγραφή
  3. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση η μη αναφορά του περιοδικού ΤΡΥΠΑ. Το πρώτο τεύχος του κυκλοφόρησε το 1979 (σύμφωνα με τον εκδότη). Αν ψάξει κανείς στο διαδίκτυο [http://goo.gl/CqdBMo] μπορεί να βρει, να δει και να κατεβάσει στον σκληρό του δίσκο τα τρία πρώτα τεύχη του περιοδικού (τρία ή τέσσερα εκδόθηκαν όλα κι όλα). Οι συντάκτες του εντύπου είχαν επηρεαστεί πολύ από τα γαλλικά περιοδικά χιούμορ όπως το Χαρακίρι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η Τρύπα είχε κυρίως κείμενα και λιγότερο κόμιξ. Τώρα ξεφύλλισα ένα τεύχος. Από τις 64 σελίδες του, τα κόμιξ είναι μόλις 14. Επί τη ευκαιρία διαβάστε από τη δεύτερη Τρύπα το φοβερό κείμενο «Ελεύθεροι στον Αέρα» για την πειρατική ραδιοφωνία.

      Διαγραφή
  4. Αυτό που είναι αήθες είναι ότι ο συγκεκριμένος καταλογίζει "δισκοσυναλλαγές κάτω από το τραπέζι", μεταξύ Δισκορυχείου και μικρών ανεξάρτητων εταιρειών. Ειδικώς με μια συγκεκριμένη η οποία επανεκδίδει ελληνικούς τίτλους. Χωρίς βεβαίως να αναφέρει στοιχεία. Δεν ξέρω αν είδες την πρόσφατη ανάρτησή του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Α ΜΕΡΟΣ

    Γεια σου Σπύρο. Τώρα το είδα…

    Τι να πω ο άνθρωπος είναι βλάκας με πατέντα – το πιστεύω πραγματικά. Έχει αυτοχριστεί υπέρμαχος της… πρωτοπορίας –μη χέσω!– κι εμάς που γράφουμε για τον εαυτό μας μάς θεωρεί παρακατιανούς και σκουπιδορύχους. Εγώ ποτέ δεν έθιξα κανέναν για τα γούστα του και τις προσωπικές επιλογές του. Αυτός, προκειμένου να με διαβάλλει προτιμά να κυλιέται μέσα στα σκατά, καταλογίζοντάς μου αισθητική ανυποληψία.

    Θα πρέπει να πληροφορήσω τους πάντες, όσους με διαβάζουν εννοώ, πως η δική μου η κουλτούρα είναι κατά βάση η «λαϊκή». Και το ροκ, και όλα τα παρακλάδια του τα αντιμετωπίζω μέσα στο πλαίσιο της «λαϊκής κουλτούρας» και όχι της πρωτοπορίας. Εκτιμώ την πρωτοπορία, την avant-garde και τον πειραματισμό, και προσπαθώ να βρω μέσα σ’ αυτά τα αισθητικά γεγονότα σε ποιο σημείο φωλιάζει το πηγαίο αίσθημα, πού κρύβεται η επαφή με την κοινωνία. Θα θυμάμαι πάντα, δε, μια ατάκα του αληθινού πρωτοπόρου David Toop από τον Ωκεανό του Ήχου, ο οποίος σε κάποια στιγμή λέει:

    «Μια τέχνη βασισμένη μόνο στην παρατήρηση της φύσης θα ’πρεπε να μας κάνει να θυμηθούμε την αρχαία Κίνα, όταν οι ακόλουθοι του Κομφούκιου κατηγορούσαν τους Ταοϊστές ότι βυθίζονταν στη φύση αγνοώντας την κοινωνία».

    Πόσο συμφωνώ.

    Κατά τα λοιπά ο άθλιος συκοφάντης Νταλούκας θα πρέπει να ξέρει το εξής. Γράφω δισκοκριτικές από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 (στα fanzines) και επαγγελματικά εδώ και 20 χρόνια όταν μπήκα στην ομάδα του Jazz & Τζαζ. Όλα αυτά τα χρόνια ποτέ κανείς, ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ, δεν υπονόησε για μένα πως πλασάρω «σκουπίδια» για «διαμάντια». Ούτε, τώρα, πέντε χρόνια στο Δισκορυχείον, δεν υπήρξε άτομο, που να είπε για μένα κάτι. Εκτός από έναν… Αλλά πάντα θα υπάρχει ο ένας. Ο βλάκας, ο κομπλεξικός, ο κακοήθης, ο μισαλλόδοξος, ο ανεπαρκής, η μετριότητα… Υπάρχει στην κοινωνία αυτό το πράγμα. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Οφείλουμε να μάθουμε να ζούμε μαζί του. Κι εγώ το έχω μάθει αυτό από τα χρόνια του Jazz & Τζαζ, όταν έπρεπε να αντιμετωπίσω διάφορες τηλεφωνικές τότε επιθέσεις, από κακοπροαίρετους, θεούσες, ζουρλούς και άλλα διάφορα «φρούτα» της κοινωνίας… Δεν ήταν πολλοί μέσα σ’ εκείνα τα 20 χρόνια, ήταν όμως αρκετοί για να με οπλίσουν με γνώση και με υπομονή.

    Επειδή δεν θέλω να απαντήσω γραμμή-γραμμή σ’ ένα γελοίο κείμενο, που μπορώ να το κάνω «σκόνη» μέσα σε λίγα λεπτά, θα πω μόνο τούτο…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Β ΜΕΡΟΣ

    Στο Δισκορυείον γράφω για εκείνα που μου στέλνουν οι άνθρωποι (εταιρείες, καλλιτέχνες) που εκτιμούν τη γραφή μου και θέλουν μια γνώμη από ’μένα. Και γράφω πάντα με το χέρι στην καρδιά, δίχως να απολογούμαι σε κανέναν. Πάντα προσπαθούσα και προσπαθώ να βοηθώ τους καλλιτέχνες, και όχι να τους θάβω. Εντοπίζω, με τον δικό μου τρόπο, τα στοιχεία για τα οποία κρίνω πως μπορεί να βελτιωθούν, δίνοντάς τους κουράγιο (αν το έχουν ανάγκη) ώστε να συνεχίσουν. Οι… πρωτοπόροι του κώλου θα ευχαριστιούνταν μόνο αν με έβλεπαν να θάβω το λαϊκό τραγούδι, μόνο αν καταφερόμουν εναντίον της Στανίση ή του Φλωρινιώτη. Είναι τόσο βλάκες, τόσο κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους, που νομίζουν πως αν ακούνε χιπ-χοπ π.χ. και όχι Ρένα Βιολάντη, πως πράττουν κάτι σημαντικό, πως βρήκαν το σκοπό της ζωής τους.

    Και το εξής. Εγώ δεν γράφω για τη νεολαία. Γράφω, βασικά, για τους ανθρώπους της ηλικίας μου. Γι’ αυτούς που μεγάλωσαν στα seventies (ως παιδιά) και στα eighties (ως έφηβοι). Αυτούς επιθυμώ να εκφράζω. Αυτοί επιθυμώ να με καταλαβαίνουν. Φυσικά, μπορούν να με διαβάζουν όποιοι γουστάρουν (νέοι και γέροι). Αν η νεολαία (βρίσκει κάτι σ’ εμένα, που της αρέσει) αυτό με κολακεύει. Αν κάποιοι με θεωρούν «δάσκαλο», «γκουρού» και άλλα τέτοια που κατά καιρούς ακούω, και αυτό με κολακεύει. Δεν έχω βάλει σκοπό της ζωής μου, όμως, να… μελετώ καμμία νεολαία, όπως ο γνωστός» νεολαίρος». Ούτε μ’ ενδιαφέρει να κάνω παρέα με πιτσιρικάδες, ώστε να κλέβω κάτι από τα νειάτα τους. Μου αρκούν τα… γεροντάματά μου. Οδεύω για τα 50, και δεν νοιάζομαι να κοροϊδεύω κανέναν. Ούτε χιπστεράς θα γίνω, ούτε τατού θα χτυπήσω, ούτε αντίφας χιπ-χοπάς αγωνιστής θα το παίξω, ούτε με σακίδιο στην πλάτη θα κυκλοφορήσω, ενώ θα φοράω πάντα τα ψηλοκάβαλα παντελόνια μου, πουκάμισα μονόχρωμα κυρίως και όχι μπλουζάκια με συνθήματα, όπως και παπούτσια με κορδόνια… Το χιπ-χοπ δεν το νοιώθω στην ψυχή μου, δεν το καταλαβαίνω και πρακτικά δεν μ’ ενδιαφέρει. Πιο πολύ σαν ποίηση μπορώ να το αντιμετωπίσω, παρά σαν μουσική. Και αν με το στίχο συμφωνώ, δυνητικά θα γράψω καλά λόγια για ένα τέτοιο γκρουπ. Όπως έχω γράψει, κατά καιρούς, καλά λόγια για ορισμένα χιπ-χοπάδικα συγκροτήματα, στα οποία διέκρινα κάτι που να έχει (στιχουργικό) νόημα. Εν πάση περιπτώσει δεν έχω να απολογηθώ σε κανέναν για τα γούστα και τις αισθητικές προτιμήσεις μου.

    Και αυτά που λένε οι… πρωτοπόρδοι περί Τέχνης είναι λόγια της πλάκας. Σιγά μην η Τέχνη έχει ανάγκη τις μπαρούφες του Νταλούκα για να προχωρήσει και να υπάρξει. Ο κόσμος προχωράει πέραν από ’μας. Δεν μπορούμε να επηρεάσουμε, και πολύ περισσότερο να αλλάξουμε τα πράγματα. Όποιοι έχουν τέτοια ιδέα για τον εαυτό τους να χώσουν τη χοντροκεφάλα τους μέσα στην άμμο. Εμείς είμαστε εδώ για να πούμε πέντε πράγματα βασικά για τους εαυτούς μας. Τον εαυτό μου θέλω να υπηρετήσω, όχι την Τέχνη.

    Αυτά. Το κόβω… γιατί μπορώ να γράφω για ώρες…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμε, αυτά περί απόλυσης, Δευτέρου Προγράμματος και εταιρείας που χρηματοδοτούσε, υπέγραψέ τα (αφήνοντας σαφές ηλεκτρονικό ίχνος), ώστε να μπορέσω να δημοσιεύσω το σχόλιό σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εδώ ανώνυμος "περί Β' Προγράμματος".
    Λυπούμαι δεν θα το κάνω. Δεν πειράζει. Γράφω εδώ δεν έχω mail σου, αλλιώς θα σου έστελνα περισσότερα. Αλλά τι σημασία έχει; Επιμένω πως το ότι ασχολείσαι με αυτή την ένταση δίνει αξία σε κάποιον που ΔΕΝ την αξίζει! Αυτό.
    Φιλικά,
    ένας γνώστης των πραγμάτων εκ των έσω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. φίλε Φώντα κατανοώ οτι σε πνίγει το δίκιο και πρέπει να απαντάς στις εμπαθείς και ατεκμηρίωτες επιθέσεις αλλά έχεις με διαφορά το καλύτερο ελληνικό ιστολόγιο ,μην το χαλάς ασχολούμενος με πουθενάδες δίνοντας τους αξία.Λευτέρης Τρίκαλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ευχαριστώ τους φίλους αναγνώστες που συμμερίζονται όσα γράφω, όπως και όσους δεν τα συμμερίζονται ενδεχομένως. Όλους σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη που δείχνετε στο Δισκορυχείον αυτά τα πέντε χρόνια. Να πω μόνο κάτι…

    Δεν θέλω να δημιουργείται η εντύπωση ότι ασχολούμαι μ’ αυτή την ιστορία συνεχώς. Δεν χαλαλίζω έτσι τον εαυτό μου. Έχω πάμπολλα πράγματα στα σκαριά και που θέλω σιγά-σιγά να τα ολοκληρώσω. Η ένταση, φρονώ, των αναρτήσεων-απαντήσεων δημιουργεί την αίσθηση ότι το «έργο» επαναλαμβάνεται συχνά. Στην πράξη, όμως, η προηγούμενη «προβολή» συνέβη τον Ιούλιο.

    Από καιρού εις καιρόν λοιπόν δεν μπορώ παρά να υπενθυμίζω, σε κάποιους, την παρουσία μου. Το έχουν ανάγκη…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. θα μου άρεσε να κάνατε team κάποια στιγμή, θα μαζευόταν υλικό αρκετό και ενδιαφέρον.
    αλλά για κάτσε, τι λέω; να μονοιάσουν 2 έλληνες και να τα βρουν; σε αυτόν τον πλανήτη; μπααααααααα, άσε. κρίμα όμως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πείτε του Νταλούκα να σταματήσει να επιτίθεται στο παληκάρι της b other side που είναι αφενός ένας θαυμάσιος άνθρωπος, φανατικός με την ποιότητα και μόνο. Ο Νταλούκας τον αποκαλεί "μιμάκο" μεγαλωνοντας τον στα μάτια μας και μικραίνοντας ΚΙ ΑΛΛΟ τον εαυτούλη του. Ντροπή να χαρακτηρίζεις επαγγελματίες, αγωνιστές του μεροκάματου που καθημερινά αγωνιούν και προσπαθούν να παραδώσουν σ' εμάς τους υπόλοιπους κάτι αξιόλογο, φτιαγμένο με μεράκι και πραγματική αγάπη. Αγάπη Νταλούκα, ακούς;;; Βάλε λίγη μέσα σου κι ας μην αφορά ΜΟΝΟ εσένα, όπως συνήθως. Και να ζητήσεις δημόσια συγγνώμη, αν έχεις τα κότσια, από τον Δημητρη Βασιλειάδη, αλλιώς #jesuismimakos και θα είσαι πάντα Μ@νωλία! Μιλώ άσχημα, ναι, βαθιά οργισμένος δε, Ένας απλός φίλος της μουσικής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ο Δημήτρης Βασιλειάδης έχει παρουσιάσει μέσω της εταιρείας του αξιόλογα καινούρια ονόματα, όπως και πολύ ενδιαφέρον υλικό από το παρελθόν του ελληνικού ροκ (για ’μας τουλάχιστον που νοιαζόμαστε για τη ροκ ιστορία του τόπου μας). Όποιος επικρίνει και χλευάζει τέτοιους «ταγμένους» γίνεται, απλώς, περίγελως.

    Και δεν είναι μόνον ο Βασιλειάδης είναι και πολλά άλλα παιδιά, που παλεύουν να διατηρήσουν ζωντανή την ελληνική δισκογραφία, χωρίς κανένα ιδιαίτερο οικονομικό όφελος. Για να μην πω πως πολλοί μπαίνουν μέσα ή βγάζουν ό,τι είναι να βγάλουν για να χρηματοδοτήσουν απλώς και μόνο την επόμενη παραγωγή τους.

    Αξίζει να στηρίζουμε όσο μπορούμε και ο καθένας από τη θέση του αυτές τις προσπάθειες, αδιαφορώντας για τις κάργιες που κρώζουν πάνω απ’ τα κεφάλια μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγω πολυ απλα σκεφτομαι οτι δεν πηρε τα προμο που θα ηθελε. Τετοια χολη συνηθως απο καποιους τετοιους λογους προκυπτει. Και να πω οτι το παραπανω μου αρεσε #jesuismimakos! :-)

      Διαγραφή
  14. Το σχόλιο που εστάλη την... Jan 12 at 11:35 PM είναι για τα σκουπίδια. Ουστ από ’δω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή