NATSUKI TAMURA, ALEXANDER FRANGENHEIM ανυπότακτοι ήχοι

Σε  άλμπουμ της Creative Sources Recordings έχω αναφερθεί κι άλλες φορές στο δισκορυχείον. Θυμάμαι προχείρως το “Canaries On the Pole #2” [CS 135 CD, 2008] των Jacques Foschia μπάσο κλαρίνο, Mike Goyvaerts κρουστά, Christoph Irmer βιολί και Georg Wissel προετοιμασμένα άλτο, τενόρο, κρουστά, όπως και το ελληνικού ενδιαφέροντος “PARA-ligo” [CS 228 CD, 2012] των Para (Thomas Stempkowski, Έλενα Κακαλιάγκου, Ingrid Schmoliner). H πορτογαλική εταιρεία αναπτύσσει από το 2001 έναν πολύ «περιπετειώδη» free-improv κατάλογο η τελευταία απόληξη του οποίου (η τελευταία που φθάνει στ’ αυτιά μου) είναι το άλμπουμ “Nax” [CS 280 CD, 2014], η συνεργασία του ιάπωνα τρομπετίστα Natsuki Tamura με τον γερμανό κοντραμπασίστα Alexander Frangenheim. Ο Tamura πρέπει να είναι ήδη γνωστός στους αναγνώστες του blog, που ενδιαφέρονται περισσότερο για τις free αναρτήσεις, αφού έχω γράψει για ’κείνον πολλές φορές – για τις συνεργασίες του με την Satoko Fujii στα άλμπουμ των Kaze, των Gato Libre κ.λπ. Αλλά και ο Frangenheim δεν είναι «χθεσινός». Βρίσκεται στη σκηνή από τα τέλη των eighties, έχοντας συνεργαστεί με την αφρόκρεμα της ευρωπαϊκής free/improv σκηνής (Paul Lovens, John Butcher, Phil Minton, Johannes Bauer, Urs Leimgruber, Axel Dörner, Le Quan Ninh κ.ά.), ενώ τα τελευταία χρόνια ηχογραφεί συνεχώς για την Creative Sources, έχοντας δώσει εκεί περισσότερα από δέκα CD.

Στο “Nax” έχουμε, φυσικά, μία επικοινωνία των δύο (του Frangenheim και του Tamura). Μια ηχογράφηση δηλαδή για κοντραμπάσο και τρομπέτα… και παιγνίδια, με τα οποία «στραγγαλίζεται» ο ήχος τής τρομπέτας. Εκείνο που παρατηρείται, εκ πρώτης, είναι ο εντελώς «προσωπικός» τρόπος μέσω του οποίου επικοινωνούν οι δύο αυτοσχεδιαστές. Το αποτέλεσμα είναι ένας ήχος τραχύς, εφευρετικός και σε κάθε περίπτωση αυτοδύναμος, ικανός να δημιουργήσει, μόνος του, μιαν αλληλουχία (αισθητικών) γεγονότων. Οι μουσικές του Ιάπωνα και του Γερμανού, ως καθ’ ολοκληρίαν αυθόρμητες και ανυπότακτες, δεν μπορεί παρά να εκκινούν από την ψυχολογία της στιγμής. Έτσι, εκείνο που ακούγεται είναι ένα βίαιο συνονθύλευμα στριγκλισμάτων και κακοφωνιών, που εξελίσσεται διαρκώς και κάτω από συνθήκες μονίμου αναζωπύρωσης. Εννοώ πως εκεί που παρατηρείται μια κάποια εκτόνωση τού ηχητικού «παραλόγου», εκεί ακριβώς ξεκινά κι ένας νέος γύρος «συγκρούσεων» και «αντιπαραθέσεων» με πάντα απρόβλεπτη εξέλιξη. Υπάρχουν, βεβαίως, και πιο… φυσιολογικές στιγμές στις μουσικές των δύο –κάποια «μέτρα», ας τα πω έτσι, στα οποία μπορεί ν’ ακούσεις μερικές «συνηθισμένες» νότες στην τρομπέτα, και μια κάποια συνοδεία στο μπάσο (συνήθως με δοξάρι)– στην πράξη, όμως, τίποτα δεν προσδιορίζεται από το αναμενόμενο, τίποτα δεν προδικάζεται από την «εικόνα» που έχουμε (γενικώς μιλώ) για τα δύο όργανα. Περαιτέρω όλα τα tracks τιτλοφορούνται “acun” (μια φανταστική λέξη που σχετίζεται, κατά τον Tamura, με την «κοντή» και την βαθιά αναπνοή) έχοντας έναν αύξοντα αριθμό δίπλα τους (ξεκινούν από το 01 και φθάνουν έως το 10), με κάποια απ’ αυτά, όπως το “acun03”, να συνοψίζουν τον ηχητικό εξτρεμισμό, που είναι η βασική πρόταση του “Nax”. Άλμπουμ για... πολύ γερά αυτιά.

Επαφή: www.creativesourcesrec.com