Το “selected pieces”
είναι ένα ακόμη παράξενο άλμπουμ του πειραματιστή blackhumour (πραγματικό όνομα Frazer
Hall), ενός ανθρώπου που υπάρχει στη σκηνή για περισσότερο από 30 χρόνια. Στο rate your music, ας
πούμε, αναφέρεται πως οι/ο blackhumour ξεκίνησαν/ε στο Vancouver το 1982, ενώ από το discogs πληροφορούμαστε την
εκτεταμένη δισκογραφία του, που αριθμεί καμμιά 30αριά κυκλοφορίες όλων των
ειδών (αλλά βασικά κασέτες). Το “selected pieces” πάντως δεν αφορά σε κασέτα,
αλλά σε κανονικό CD κλεισμένο
σ’ ένα (διπλωμένο) χάρτινο cover 26 Χ 40 και κομμένο σε 300 κόπιες από την ελληνική noise-below.
O blackhumour είναι ένας πειραματιστής που ασχολείται με τη φωνή. Τον
ενδιαφέρει όχι σώνει και καλά ο ήχος της φωνής σ’ ένα πρώτο και προφανές
επίπεδο (π.χ. τραγούδι ή απαγγελία), αλλά το πώς διαπλέκοντας και επεκτείνοντας
ένα επεξεργασμένο φωνητικό υλικό (που αποτελείται από διαφορετικών συχνοτήτων,
υψών, χρωμάτων κ.λπ. φωνές) μπορεί να δημιουργηθεί ένα ακρόαμα «συγκεκριμένης»
δυναμικής. Ο blackhumour
είναι «μάστορας» σ’ αυτό, και το γεγονός πως, εδώ, υπάρχει ένα κομμάτι (το
εισαγωγικό “and do what”)
από τα mid-80s δείχνει
το δρόμο που έχει διανύσει ως θορυβοποιός-πειραματιστής, εμφανίζοντας μιαν
αξιοπρόσεκτη επιμονή στην καταγραφή του (φωνητικού) απροσδόκητου.
Το άκουσμα, οπωσδήποτε, δεν είναι εύκολο. Αλλά εκεί ακριβώς έγκειται και η «επιτυχία» του. Αν αφεθείς, αν παρασυρθείς από τον φωνητικό ποταμό του blackhumour (ακούγοντας ας πούμε το “selected pieces” με ακουστικά – οποία εμπειρία!) είναι σίγουρο πως… θα βγεις άλλος άνθρωπος. Αυτό το τρύπημα, το διαρκές και επαναλαμβανόμενο σφυροκόπημα του ακουστικού πόρου (το “incantatory” διαρκεί σχεδόν 36 λεπτά και η «ποικιλία» δεν διαρκεί περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα – θα μπορούσα να μιλήσω, σε αντιστοιχία, για ένα-δύο μουσικά μέτρα που επεκτείνονται στο άπειρο) δεν είναι δυνατόν να μην επηρεάσει, πρόσκαιρα φυσικά και κατά τη διάρκεια της ακρόασης, την ψυχοδυναμική κατάσταση του ακροατή.
Το άκουσμα, οπωσδήποτε, δεν είναι εύκολο. Αλλά εκεί ακριβώς έγκειται και η «επιτυχία» του. Αν αφεθείς, αν παρασυρθείς από τον φωνητικό ποταμό του blackhumour (ακούγοντας ας πούμε το “selected pieces” με ακουστικά – οποία εμπειρία!) είναι σίγουρο πως… θα βγεις άλλος άνθρωπος. Αυτό το τρύπημα, το διαρκές και επαναλαμβανόμενο σφυροκόπημα του ακουστικού πόρου (το “incantatory” διαρκεί σχεδόν 36 λεπτά και η «ποικιλία» δεν διαρκεί περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα – θα μπορούσα να μιλήσω, σε αντιστοιχία, για ένα-δύο μουσικά μέτρα που επεκτείνονται στο άπειρο) δεν είναι δυνατόν να μην επηρεάσει, πρόσκαιρα φυσικά και κατά τη διάρκεια της ακρόασης, την ψυχοδυναμική κατάσταση του ακροατή.
Ένα «στοίχημα» που κερδίζεται είναι το “selected pieces”, ακόμη και στις
περιπτώσεις εκείνες στις οποίες ο θόρυβος αντικαθίσταται από την γλωσσική
επαναλαμβανόμενη βαβέλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου