FILM έκλειψη

Αν δεν με απατά η μνήμη μου η τελευταία βινυλιακή εμφάνιση των Film πρέπει να ήταν το 45άρι τους “Harmur fuglsins” το 2010. Τέσσερα-και-πλέον χρόνια απουσίας είναι οπωσδήποτε πολλά για ένα συγκρότημα που θέλει να θεωρείται «ζωντανό» και ν’ απασχολεί τη δισκογραφία, από την άλλη όμως το ίδιο αυτό διάστημα (η τετραετία) προσφέρεται για… ενδοσκοπήσεις και αλλαγές, προετοιμάζοντας το επόμενο. Και όντως, αυτό το νέο πρόσωπο είναι έτοιμο και μάλιστα με ωραίο τρόπο φιλοτεχνημένο, μεταφέροντας μιαν «άλλη» εικόνα του ιστορικού, κατά μίαν έννοια, συγκροτήματος. (Υπενθυμίζω πως οι Film βρίσκονται στη ζωή περισσότερο από δέκα χρόνια, έχοντας καθορίσει με τις εμφανίσεις και τις κυκλοφορίες τους την πιο πρόσφατη ελληνική σκηνή).

Βεβαίως, για να είμαι σωστός και δίκαιος, αυτή η αλλαγή δεν ξεκίνησε το 2014. Ήδη από το 2010 και το “Harmur fuglsins” φαινόταν πως υπήρχε μία μετατόπιση του ήχου του γκρουπ προς πιο 80s poppy καταστάσεις και πως οι περικοκλάδες του grunge έμπαιναν σιγά-σιγά στ’ αζήτητα. Ακόμη πως οι κιθάρες οπισθοχωρούσαν κάπως, με τη θέση τους να καταλαμβάνουν κάποια «ζωγραφικά» στοιχεία (λίγα ηλεκτρονικά κ.λπ.). Διαπιστωνόταν από τότε λοιπόν μιαν αλλαγή στον ήχο των Film, που θα γίνει όχι απλώς εμφανής, αλλά πασιφανής στο έσχατο “Eclipse” [Inner Ear, 2014], ένα LP/CD/MC που πηγάζει κατ’ ευθείαν από τις πηγές του electro.

Οι Film είναι πλέον τριάδα (Δημήτρης Μπόρσης σύνθια, σαμπλ, φωνή στίχοι, Κώστας Μπόρσης ντραμς, Μανώλης Ζαβιτσάνος κιθάρες). Απουσιάζει η γυναικεία παρουσία (τόσο στενά δεμένη με τον ήχο και την εικόνα του γκρουπ), και βεβαίως απουσιάζει και το μπάσο (που αναπληρώνεται τεχνηέντως). Το αποτέλεσμα είναι να παράγεται, και να προάγεται, ένας ήχος στηριγμένος κατ’ αποκλειστικότητα στα αναλογικά σύνθια, τοποθετώντας τη γενική «έξοδο» των Film πάνω σε μια… νοσταλγική βάση. Φυσικά, δεν υπάρχει περίπτωση να μπερδέψει κάποιος το “Eclipse” μ’ ένα LP της δεκαετίας του ’80, αφού η παραγωγή (Χρήστος Λαϊνάς) είναι σύγχρονη και τα ρυθμικά vibes προϊόντα της εποχής μας, όμως… όμως… ολάκερος ο μελωδικός διάκοσμος και εννοείται η επένδυσή του παραπέμπει στην εποχή των Human League, των Ultravox, των OMD, μα ακόμη και του seventies Vangelis. Δεν λέω πως υπάρχουν σώνει και καλά συγκεκριμένες αναφορές στα εν λόγω σχήματα (αν και Vangelis ακούω…), όταν ακόμη και οι «πατέρες» του είδους (Kraftwerk, Giorgio Moroder…) «παίζουν» στο “Eclipse”, λέω πως όλες αυτές οι συνθο-διαπλοκές, με τα περασμένα από vocoder φωνητικά (που τα μετατρέπουν κάπως σε γυναικεία), είναι προϊόντα μιας άλλης εποχής, που εξακολουθεί να γαλουχεί και να εμπνέει. Και γιατί όχι δηλαδή… από τη στιγμή που συναρπάζει ακόμη το rockabilly και το garage-punk των sixties;

Το θέμα, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, δεν είναι να «ελέγχουμε» ένα συγκρότημα σε σχέση με τις (εμφανείς) επιρροές του, αλλά να επιχειρούμε να διακριβώσουμε αν αυτό το συγκρότημα, κάθε φορά, έχει τη δύναμη να προτείνει νέο συνθετικό υλικό που να ελκύει. Αν το “Eclipse” εν προκειμένω ικανοποιεί τις φιλοδοξίες των ανθρώπων που το έφτιαξαν και ενδεχομένως τις δικές μας. Και επί τούτου, νομίζω, πως όλοι πρέπει να είναι/είμαστε ευχαριστημένοι. Οι Film δημιούργησαν ένα ωραίο άλμπουμ, γεμάτο από εύκολα αναγνωρίσιμους ήχους, και τραγούδια που μπορεί να μας συντροφεύσουν με άνεση σε μιαν επόμενη… eighties έξοδο.

Επαφή: www.inner-ear.gr