Φαίνεται πως για όλα υπάρχει πρώτη φορά, κι εγώ, εξ όσων
νομίζω και θυμάμαι, πρώτη φορά ακούω μουσική ηχογραφημένη σε βάσεις
τις Ανταρκτικής (Marambio,
Esperanza), και μάλιστα
μουσική πειραματική, την οποίαν διαχειρίζονται ο Αυστραλός (μάλλον) Lawrence English και ο Αυστριακός Werner Dafeldecker. Τις ηχογραφήσεις
τους, υπό τον τίτλο “Shadow of the Monolith” αποτυπώνει σε βινύλιο (300
αντίτυπα) μία ελληνική εταιρεία, η Holotype Editions, που μας έδωσε πριν λίγο καιρό
και το LP της Δανάης
Στεφάνου. Κι αυτό είναι οπωσδήποτε μια είδηση…
Το “Shadow of the Monolith”
περιλαμβάνει τέσσερα tracks ανά πλευρά, τα οποία ηχογραφήθηκαν στον Νότιο Πόλο το 2010,
για να τα επεξεργαστούν οι δύο πειραματιστές στο Brisbane (Αυστραλία) λίγο αργότερα. Το
έργο τους είναι εντυπωσιακό, υπό την έννοια πως παρατίθεται μία «πλήρης»
αφήγηση της φύσης και της ζωής σ’ έναν απομονωμένο τόπο, που σε κάνει ανά
διαστήματα να τα χάσεις. Το λέω επειδή άκουσα τη συγκεκριμένη ηχογράφηση με
ακουστικά –γενικώς δεν ακούω με ακουστικά, θέλω ο ήχος να γεμίζει το δωμάτιο,
αλλά μερικές εγγραφές ταιριάζουν περισσότερο σ’ αυτήν την κάπως… περιοριστική ακρόαση–
ένα γεγονός εν τέλει που με βοήθησε να αντιληφθώ κάτι από την μοναδικότητα του
χώρου (πολύ περισσότερο θα έλεγα, από τις φωτογραφίες ή τα ντοκιμαντέρ που
σχετίζονται με την Ανταρκτική και που κατά καιρούς έχω παρακολουθήσει ). Ο ήχος
έχει αυτή τη δυνατότητα. Να σε μεταφέρει νοερώς οπουδήποτε και μάλιστα χωρίς
την πιεστική συμβολή της εικόνας, μεγεθύνοντας τη φαντασία και υποβάλλοντας
ταυτοχρόνως ένα κλίμα (εν προκειμένω) αποξένωσης και φόβου. Η μουσική των English και Dafeldecker το πράττει. Πλέει μέσα σ’ ένα επίβουλο περιβάλλον, συνδυάζοντας ήχους της
ανταρκτικής πραγματικότητας από τη μια μεριά και της μεταστοιχείωσής της σε κάτι άλλο (στο
στούντιο πια) από την άλλη. Το οριστικό αποτέλεσμα
αναλόγως του σημείου από το οποίο εκκινεί ο καθείς θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί
«κοσμογονικό», «αρχέγονο», «τελετουργικό», «καθαρτήριο», «σκοτεινό» κ.λπ.
Δεν ξέρω αν ήταν το αναμενόμενο, αλλά μετά τις απανωτές
ακροάσεις του “Shadow of the Monolith”
έβαλα στο πικάπ το “Eskimo”
των Residents. Και
καθώς κυλούσαν οι πρώτες νότες από το “The Walrus Hunt” ένιωσα να ξαναβγαίνω στο
φως…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου