ΧΑΡΑΚΙΡΙ με ΑΓΚΑΘΙ έχει κάνει κανείς; Εγώ θα κάνω σε λίγο…

Ο διάολος με βάζει. Χθες το βράδυ κοιτάγαμε το facebook ενός φίλου… και ξαφνικά εκεί που χαζεύαμε κάποιος μας κάνει share ένα κείμενο του Μανώλη Νταλούκα υπό τον τίτλο «ΑΓΚΑΘΙ – Το ελληνικό αντίστοιχο του Charlie Hebdo». Προχθές είχα γράψει εγώ ένα κείμενο στο lifo.gr που είχε τίτλο «40+ χρόνια πριν, όταν κυκλοφορούσε το Χαρακίρι – Ένα ελληνικό περιοδικό στα χνάρια του Charlie Hebdo» και εκ πρώτης παραξενεύτηκα. Να είχε γράψει ο Νταλούκας τα δικά του πριν από ’μένα, ή μήπως περίμενε, πρώτα, να διαβάσει και να μάθει από τα κείμενά μου, όπως κάνει συνήθως, ώστε να βγει μετά και να πει τις παπαρδέλες του; Φυσικά, το δεύτερο είχε συμβεί…

Ο Μανώλης Νταλούκας, όπως πλέον όλοι γνωρίζουμε, είναι ο γνωστός χαζός δημοσιογραφιτζής που θέλει διαρκώς να παριστάνει τον έξυπνο. Αυτό το ξέρουν και οι πέτρες. Όπως οι πέτρες ξέρουν, πια, πως τραβάει χοντρό ζόρι μαζί μου. Παρατηρεί με το μικροσκόπιο ό,τι γράφω και ηδονίζεται μόλις βρει κάτι-κάπου, που θα του παράσχει τάχα τη δυνατότητα να με χαρακτηρίσει «αδιάβαστο». Προσεύχεται ολημερίς και ολονυχτίς στον καλό Θεούλη, για να εντοπίσει αυτό το «κάτι», μια λεπτομέρεια, μια τρίχα – και όταν το πράξει, όταν το εντοπίσει, αφού το διαστρεβλώσει και το φουσκώσει, μετατρέποντάς το εν τέλει σ’ εκείνο που ο ίδιος θέλει, θα το ξαμολήσει στο δίκτυο, μέσα σε μια κατάσταση έκστασης και μέθης, αγνοώντας τους… κινδύνους στους οποίους μπαίνει. Τώρα θα φάει άλλη μια φάπα – αν και είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως αυτός ο τύπος μυαλό δεν βάζει…

Προσωπικώς, δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα να παραδεχθώ κάποια παράλειψή μου, κάποιο λάθος μου, ακόμη και κάποια λανθασμένη εκτίμησή μου. Το έχω κάνει στο δισκορυχείον εκείνες τις φορές που ετέθη ένα τέτοιο θέμα, και πάντα θα το κάνω με ειλικρίνεια και με άνεση διορθώνοντας κάτι στραβό. Πολλές φορές, μάλιστα, διορθώνω και μόνος μου λεπτομέρειες σε παλιά κείμενα, όταν... με διαβάζω και με πιάνω κατά τι μετατοπισμένο από την πραγματικότητα. Μιλάμε συνήθως για μικρολαθάκια, απ’ αυτά που μπορεί να φύγουν στον καθένα μας – και σ’ εμένα φυσικά. Δεν απολογούμαι. Δεν πρέπει να υπάρχουν λάθη. Συμφωνούμε όλοι σε αυτό. Και όποιος εντοπίζει ανακρίβειες ή ό,τι άλλο στα δικά μου κείμενα τον παρακαλώ πάρα πολύ να μου το υποδεικνύει. Δεν το λέω τώρα αυτό. Το έχω ξαναγράψει. Αποτελεί αρχή μου. Ο Νταλούκας επειδή είναι κομπλεξικός δεν αρκέστηκε να εντοπίσει ένα λαθάκι, που έγινε από καθαρή βιασύνη, αλλά το φόρτωσε και το διαστρέβλωσε τόσο πολύ, με αποτέλεσμα να χάσει εντελώς το όποιο ελαχιστότατο δίκιο του. Εγώ έτσι λέω – και εν πάση περιπτώσει, αφού διαβάσουν οι αναγνώστες όσα γράψω στη συνέχεια ας κρίνουν μόνοι τους και όσο γίνεται ανεπηρέαστοι.

Γράφει ο Μ.Ν.: «Διαβάσαμε προσφάτως στη LiFO, πως το ελληνικό αντίστοιχο του σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo, είναι το ΧΑΡΑΚΙΡΙ, που έβγαλε ο Νίκος Πλατής, το 1974». Υποτίθεται ότι αυτό έγραψα εγώ σε κείμενο που αναρτήθηκε στο lifo.gr την 8/1/2015. Ο άνθρωπος αποτελεί τη χειρότερη μορφή βλαμμένης μονταζιέρας. Αφήνω το γεγονός πως τα ελληνικά του δεν ταιριάζουν ούτε σε δεκατετράχρονο. Τι έγραψα εγώ; Το ακόλουθο: «Με αφορμή το αδιανόητο εγκληματικό περιστατικό στα γραφεία της γαλλικής σατιρικής εφημερίδας Charlie Hebdo(…), θυμήθηκα, ανάμεσα σε άλλα, την περίπτωση ενός ελληνικού περιοδικού, που κυκλοφόρησε για λίγο διάστημα, πριν 40-41 χρόνια, και το οποίο ήταν επηρεασμένο από το Charlie Hebdo». Γράφω «ήταν επηρεασμένο» δεν γράφω «αντίστοιχο». Όποιος ξέρει ελληνικά αντιλαμβάνεται αμέσως τη διαφορά. Εκτός άμα είσαι… Νταλούκας. Οπότε, ok… Επίσης εγώ δεν έγραψα ότι το περιοδικό «έβγαλε ο Νίκος Πλατής». Έγραψα… «Ο τίτλος εκείνου του περιοδικού ήταν Χαρακίρι, εκδιδόταν από την Ελένη Κουκόλη κι είχε ως αρχισυντάκτη τον γνωστό και σήμερα (από τα διάφορα παράξενα λεξικά του) Νίκο Πλατή». Αν κάποιος «βγάζει» ένα περιοδικό  αυτός είναι ο εκδότης, όχι ο αρχισυντάκτης. Για τον Νταλούκα δεν είναι ποτέ αρκετό να λέει τις δικές του βλακείες, θέλει να διαστρεβλώνει κιόλας όσα γράφουν οι άλλοι.

Παρακάτω μάς λέει πως… «ο τίτλος (σ.σ. των δύο περιοδικών, του γαλλικού Hara-kiri και του ελληνικού Χαρακίρι) μπορεί να είναι ίδιος, αλλά το πνεύμα του καθενός διαφέρει». Για πιο «πνεύμα» μιλάει ο Νταλούκας, όταν φαίνεται πως αγνοεί και τα δύο περιοδικά, αφού δεν παρέχει κανένα στοιχείο στο χαζοκείμενό του που να αποδεικνύει πως τα έχει ξεφυλλίσει; Επειδή, λοιπόν, έχω ξεφυλλίσει και το γαλλικό Hara-kiri και το ελληνικό Χαρακίρι δεν θα μιλήσω αμέσως για τα «πνεύματα» των δύο περιοδικών, αλλά για τη μορφή τους. Το γαλλικό Hara-kiri λοιπόν μοιάζει πολύ με την ελληνική Βαβέλ (δεν εξετάζω τα εξώφυλλα). Τα τρία τέταρτά του, για να μην πω περισσότερο είναι κόμιξ, ενώ παρεμβάλλονται ανάμεσα και κάποια, μικρά συνήθως, κείμενα. Το ελληνικό Χαρακίρι έχει κόμιξ (δανεισμένα από γαλλικά έντυπα), έχει κείμενα, ενώ έχει και κάποια ποιήματα. Αν αυτό που λέμε «πνεύμα» οδεύει προς την έννοια της «ανατροπής», τότε και το γαλλικό Hara-kiri και το ελληνικό Χαρακίρι (του 1974 υπενθυμίζω) είναι «ανατρεπτικά» περιοδικά. Ο Νταλούκας δεν έχει πιάσει στα χέρια του απ’ ό,τι φαίνεται το ελληνικό Χαρακίρι, για να δει την κριτική που ασκεί ο Πλατής στην Κωστούλα Μητροπούλου για το «Χρονικό των Τριών Ημερών», αφού φτάνει να γράψει (ο Πλατής) ακόμη και για… «καπηλεία που γίνεται πάνω στα γεγονότα του Πολυτεχνείου». Αν αυτή η άποψη δεν ήταν «ανατρεπτική» για το 1974, τότε ποια ήταν; Όταν τις παραμονές των πρώτων εκλογών της Μεταπολίτευσης (Νοέμβριος ’74) κυκλοφορεί το Χαρακίρι με εξώφυλλο τις… νόθες καραμανλικές εκλογές του 1961 δεν είναι αυτό ανατρεπτικό; Τι θα ήθελε ο Νταλούκας στο εξώφυλλο; Τον… Βούδα να πετάει γιαούρτια στον Ιησού Χριστό; Ρε άιντε από ’κει πέρα… Άρα αυτό που λέει ο Μ.Ν. πως… «το πνεύμα του καθενός διαφέρει», είναι άλλη μια μπαρούφα απ’ αυτές τις δεκάδες που πετάει ο δημοσιογραφιτζής μας κάθε λίγο και λιγάκι.

Και που βρίσκει «αντίστοιχο» του Hara-kiri o Νταλούκας στον ελληνικό περιοδικό Τύπο; Στο Αγκάθι του Θανάση Μάνθου. Δηλαδή δύο περιοδικά που έχουν τον ίδιο τίτλο, που έχουν στην ύλη τους κείμενα και κόμιξ και που είναι, όσον αφορά στο πνεύμα τους, εξ ίσου ανατρεπτικά (αναλογιζόμενοι την ελληνική χρονική συγκυρία για το Χαρακίρι) δεν είναι «αντίστοιχα» κατά τον Νταλούκα και είναι «αντίστοιχα» το Hara-kiri με το Αγκάθι! Oh mon Dieu!! Ξεπερνώντας το γεγονός πως η λέξη «αντίστοιχα» είναι χαζή, λέω πως το Αγκάθι δεν είχε ουδεμία σχέση με το Hara-kiri. Όταν το Hara-kiri είναι ένα περιοδικό της 9ης Τέχνης, το Αγκάθι δεν έχει κόμιξ στις σελίδες του ούτε για δείγμα (τουλάχιστον στα τεύχη που έχω εγώ, γιατί δεν τα έχω όλα)! Εκτός και αν θεωρήσω «αντίστοιχα» τα φωτορομάντζα του Μάνθου, με τα κόμιξ των Reiser και Carali! Ε, αυτό πάει πολύ!! Πιο πολύ με το Καλάμι του Κακαουνάκη (στο οποίο έβλεπες και κανα σκίτσο) θα κόλλαγε το Hara-kiri, παρά με το Αγκάθι! Και για να τελειώνουμε μ’ αυτή την ιστορία. Αν υπάρχουν… δύο πρώτα περιοδικά των ελληνικών 80s (πέραν από το Χαρακίρι του 1974) που «κολλάνε» με το Hara-kiri, εκείνα ήταν το Tarkidi και η Βαβέλ (δεν λέω για την Πράσινη Γάτα, γιατί εκείνη ήταν εφημερίδα και κάπως αλλιώς). Προσωπικώς στο Tarkidi είχα πρωτοδιαβάσει (Ιούνιος 1980) για την ύπαρξη του Charlie, όταν το περιοδικό των Αδελφών Χατζάρα είχε αναδημοσιεύσει ένα φοβερό κόμικ του Guido Buzzelli, την «Επανάσταση των Κακοχυμένων» από το #23 του Charlie (Δεκέμβρης του ’70). Νταλούκα, αυτό για να μαθαίνεις… 

Παρακάτω ο άσχετος Νταλούκας μάς λέει: «Είναι άλλο ένα περιοδικό Γελοιογραφίας των πάντων (HARA-KIRI), και άλλο ένα περιοδικό με σχόλια επικαιρότητας, διάφορα κόμικς και λογοτεχνικά έργα (ΧΑΡΑΚΙΡΙ)». Δεν φθάνει ο θρασύς που δεν έχει ανοίξει ποτέ του τα… Χαρακίρια, κάνει και διαπιστώσεις! (Βεβαίως, τώρα, όπως το συνηθίζει εξάλλου, μπορεί να κινήσει γη και ουρανό για να τα βρει...). Δεν φθάνει που μπερδεύει την γελοιογραφία με το κόμιξ –αν είναι δυνατόν!– μας μιλάει για «σχόλια επικαιρότητας» κ.λπ., λες και το Hara-kiri δεν σχολίαζε (με κείμενα) την επικαιρότητα! 

Μετά με κατηγορεί ο Νταλούκας ότι αντιγράφω την Wikipedia (για τα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1970 στη Γαλλία κ.λπ. που σημάδεψαν τα γαλλικά περιοδικά). Δηλαδή αν εγώ γράψω κάτι για το… ναυάγιο στη Φαλκονέρα το 1966, ότι πνίγηκαν 273 άτομα δηλαδή και ότι το πλοίο λεγόταν Ηράκλειον… θα βγει ο Νταλούκας και θα μου πει πως δεν αναφέρω την πηγή; Ρε τι καθόμαστε και συζητάμε! Ρε καρούμπαλε όλα αυτά τα γαλλικά γεγονότα είναι γραμμένα ένα σωρό φορές σε δεκάδες sites ξένα και ελληνικά (στο lifo.gr π.χ. γράφτηκαν σε άλλο κείμενο, πολύ πριν τα γράψω εγώ!) και μάλιστα είναι γραμμένα πριν την επίθεση στα γραφεία του Charlie Hebdo – δεν είναι κάποιες αποκλειστικές πληροφορίες, τις οποίες άντλησα από μιαν άγνωστη πηγή, την οποίαν αποκρύβω. Όταν ανέφερα παραπάνω το κόμιξ του Buzzelli στο Tarkidi εκεί, μάλιστα, έχει νόημα η πηγή (να πω ότι προέρχεται από ’κει) και όχι όταν γράφουμε δυο λόγια για τη… Μάχη στο Μαραθώνα! 

Επίσης δεν καταλαβαίνω εκείνο το… «αρχείο M. Νταλούκας». Τη φωτό του Μάνθου να εννοεί ο αφιλότιμος; Γιατί εγώ, όταν την ένθεσα στην ανάρτησή μου για το Αγκάθι (10/1/2010) έγραψα από κάτω την πηγή: το σάιτ worldcity.wordpress.com. Άμα είναι του Νταλούκα όμως η φωτό (αν έχει την πρωτότυπη εννοώ) να το διορθώσω, για να μην μας πει πως βουτάμε από το «αρχείο» του! Άμα, όμως, τη βούτηξε εκείνος από το net, δίχως να αναφέρει την πηγή, ξέρετε πως λέγεται αυτό… Ύψιστη ξεδιαντροπιά, πρώτα-πρώτα… καθότι μάς παραδίδει μαθήματα ήθους ο πρώτος αντιγραφέας-κουμπούρας της τάξης. Η Παναγία με τον Σαββόπουλο τώρα… Γιατί μας βάζει από κάτω «αρχείο Μ. Νταλούκας»; Δεν ξέρει ότι η φωτό είναι από το Αγκάθι; Τι θέλει να μας πει; Ότι έχει το αρνητικό της φωτογραφίας; Μπας κι έχει την απαίτηση, όταν εγώ θα την σκανάρω από το Αγκάθι για ένα δικό μου άρθρο, να γράψω από κάτω… «αρχείο Μ. Νταλούκας»; Δεν πάει καλά μου φαίνεται. Έχω σκανάρει για το δισκορυχείον άπειρο πρωτότυπο υλικό, που δεν υπάρχει πουθενά στο διαδίκτυο, και ποτέ δεν διανοήθηκα να γράψω από κάτω… αρχείο Φώντα Τρούσα. Αυτές οι παπαριές είναι συνήθως για τους μεγαλομανείς.

Η αλήθεια είναι πως μέσα στη βιασύνη της δουλειάς (το κείμενο στο LiFO το έγραψα τάχιστα και χαράματα, για να προλάβω την επικαιρότητα) μπερδεύτηκα με τα Εβδομαδιαία και Μηνιαία γαλλικά περιοδικά (Charlie, Hara-kiri) που ανοιγόκλειναν και δεν διευκρίνισα πως το μηνιαίο Hara-kiri εξακολουθούσε να κυκλοφορεί και στα seventies και στα eighties. Η πλάκα μάλιστα είναι πως τα πιο πολλά Hara-kiri που έχω ξεφυλλίσει είναι από τα eighties και όχι από τα sixties… Αλλά εντάξει, πάντα μπορεί κάτι να ξεφύγει. Όποιος το εντοπίζει συνεκτιμά το κείμενο, την πρωτογενή πληροφορία που παίρνει (δεν νομίζω π.χ. να έχει γράψει ποτέ κανείς για τα ελληνικά Χαρακίρια, δίνοντας κάποιες παραπάνω λεπτομέρειες και φωτογραφίες) και διορθώνει σ’ ένα σχόλιο. «Φώντα, το μηνιαίο Hara-kiri κυκλοφορούσε και στα seventies κ.λπ.». Τόσο απλό είναι. Για τον μαστρο-Νταλούκα όμως δεν είναι. Πρέπει να μαστιγωθώ δημοσίως, και να πληρώσω και από πάνω 100 μεταλλικές! 

Παρένθεση. Νταλούκα αν εγώ είμαι «αδαής» και «δεν κατανοώ», επειδή πάνω στη βιασύνη μου προσπέρασα κάτι, εσύ αδερφάκι μου, που το παίζεις, ανάμεσα σε άλλα πολλά, και… ΜΑΤΑΛΑλόγος, πρέπει να εξαφανιστείς από προσώπου γης με τις μαλακίες που έχεις γράψει επί του θέματος, παραπληροφορώντας αγρίως τον κόσμο. Αν υπήρχε αστυνομία της… ανακρίβειας και της φαντασιοπληξίας θα έπρεπε τώρα να σαπίζουν τα γραπτά σου (όχι εσύ, εντάξει) στη χωματερή των Λιοσίων. Διαβάστε εδώ, αν έχετε το κουράγιο σύντεκνοι και αν δεν τα έχετε ξαναδιαβάσει… http://diskoryxeion.blogspot.gr/2014/11/hippies.html...

Νταλούκα, αν δεν το ξέρεις, το δικό μου κείμενο για τα Μάταλα εκτιμήθηκε από την Βικιπαίδεια και υπάρχει ως παραπομπή στο λήμμα «Μάταλα Ηρακλείου». Να μάθει ο κόσμος πέντε σωστά πράγματα. Απεναντίας οι δικές σου αηδίες, που υπάρχουν διάσπαρτες από ’δω κι από ’κει, δεν αξίζουν, αν τις κάνεις χαρτί, ούτε για να σκουπιστούμε… Κατέβασέ τες από παντού και ζήτα συγγνώμη από τους ανθρώπους που σε διαβάζουνε. Είναι το τελευταίο που σου μένει πριν σε ανακαλύψουν στο σατιρικό… Charlie Hebdo και σε κάνουν «εξώφυλλο». Κλείνει η παρένθεση.

Και κάτι ακόμη Μανωλάκη, επειδή είσαι γνωστός… μπετατζής. Το τεύχος του Αγκαθιού με τον Σαββόπουλο δεν είναι από τον Οκτώβριο του 1984, όπως μας λες στην… κειμενάρα σου. Φαίνεται πως δεν το έχεις πιάσει στα χέρια σου, γιατί αν το είχες θα έβλεπες πως πρόκειται για τεύχος του… Α, όχι δεν θα σου πω… Σαν... ερευνητής που είσαι θα ψάξεις να το βρεις, ώστε να πληροφορηθείς πότε ακριβώς βγήκε. Εκτός και αν το έχεις, και πάνω στη βιασύνη σου για να μου την πέσεις μπερδεύτηκες… Αν είναι έτσι, εγώ σε συγχωρώ. Άμα δεν το έχεις, όμως, κάνε υπομονή, καθότι, κάποια στιγμή, θα γράψω τα σχετικά… Επίσης να πεις στο… φίλο σου τον… Μηχανόβιο του Χρόνου πως στο περιοδικό δεν υπάρχει… Εσταυρωμένος Σαββόπουλος, κάτι άλλο (με Σταυρό) υπάρχει.

Α και κάτι ακόμη. Μήπως έχεις το 5-6 τεύχος του Χαρακίρι διπλό, γιατί μου λείπει; Θα σου δώσω μια Μανίνα, που γράφει για την… ελληνική ψυχεδέλεια… Εσένα θα σου είναι πιο χρήσιμη…
Τώρα πάω για το χαρακίρι μου...