τι συμβαίνει με τη νέα κυβέρνηση;

Ο πολιτικός χρόνος έχει τις δικές του νόρμες και αρχές. Βασικά έχει τη δυνατότητα, ή μάλλον του παρέχεται η δυνατότητα να μετατρέπει το χθες σε μια μακρινή ανάμνηση και το προχθές σ’ ένα κομμάτι της προϊστορίας.

Την προηγούμενη Κυριακή συνέβη κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί – και μ’ αυτό θ’ ασχοληθεί, σίγουρα, ο ιστορικός χρόνος. Ένα… ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα (αυτό σημαίνει ΣΥΡΙΖΑ τέλος πάντων) πρώτεψε με μεγάλη διαφορά στις εθνικές εκλογές, σχηματίζοντας κυβέρνηση.

Μέσα σε πέντε μέρες ο πολιτικός χρόνος εξαφάνισε αυτό το σημαντικό γεγονός για την εποχή μας («σημαντικό» τόσο σε εθνικό, όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο), «κατάπιε» και το γεγονός πως η κυβέρνηση που προέκυψε δεν είναι τελικά μια κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά μια κυβέρνηση με… κορμό την Αριστερά, στηριγμένη σ’ ένα κόμμα-υποστήλωμα που κινείται δεξιότερα της Δεξιάς, φέρνοντάς μας, τάχιστα, μπροστά σε ορισμένα γεγονότα που αναδίνουν, δυστυχώς, μια μυρωδιά τετελεσμένου. 

Θα μπορούσε οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο κόσμος που δεν ψήφισε το συγκεκριμένο κόμμα, αναγνωρίζοντας, όμως, τη διάθεσή του να εφαρμόσει μιαν «άλλη» πολιτική, να ανακράξουν όλοι μαζί: «σας παρακαλούμε, αφήστε μας λιγάκι να το χαρούμε»; Όχι. Απ’ ό,τι φαίνεται όχι.

Είναι πολύ σημαντικό μία κουρασμένη ελληνική κοινωνία, να μπορεί να πανηγυρίσει κάτι, οτιδήποτε (ακόμη και την ελπίδα μιας κάποιας αληθινής φιλολαϊκής πολιτικής), δίχως να αναγκάζεται διαρκώς να αναδιπλώνεται – να ζει μονίμως μ’ ένα κόμπο στο στομάχι. 

Έτσι, μία νέα κυβέρνηση και μάλιστα της Αριστεράς, όφειλε και οφείλει, αυτές τις πρώτες ημέρες, να ενεργεί, εμφανώς, κυρίως στο επίπεδο του συμβόλου, αφού κάθε άλλη απόπειρα, μπερδεμένη μέσα στη σπουδή τού… «ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβγάλαμε», την αφοπλίζει από καίριες δυνατότητες. Και αναφέρομαι στον τρόπο να πράξεις όσα ουσιαστικά υποστηρίζεις μέσα από μια διαδικασία… λάου-λάου, με μια μέθοδο, εν πάση περιπτώσει, που να υπακούει σ’ ένα χρονοδιάγραμμα διαχείρισης της έξωθεν αντίδρασης.

Αντί, λοιπόν, να μείνουμε στα συμβολικά, αλλά ουσιαστικά (τον πολιτικό όρκο, την απομάκρυνση των κιγκλιδωμάτων από τη Βουλή, την κατάργηση της «ειδικής» αστυνόμευσης στην περιοχή των Εξαρχείων κ.λπ.), σε κάποιες ενέργειες δηλαδή που δεν έχουν ουδένα πολιτικό κόστος και κυρίως δεν προκαλούν, άνευ σχεδίου και αιτίας, τους… απ’ έξω θεσμικούς ή τις «αγορές», βιώνουμε έναν βερμπαλισμό (υπουργικών) προθέσεων, που είναι εν πολλοίς ανεξήγητος. Λες και θα κατηγορήσει ο κόσμος την κυβέρνηση, αν δεν πράξει όσα υποσχέθηκε μέσα σε πέντε μέρες!

Σε τελευταία ανάλυση δεν βρισκόμαστε πια σε προεκλογική περίοδο. Οι άνθρωποι αυτοί, που επέλεξε ο ελληνικός λαός, πλέον κυβερνούν και οφείλουν, αντί να «επικοινωνούν» το πρόγραμμά τους (το διαβάσαμε, το ακούσαμε, το καταλάβαμε βρε αδελφέ), να έχουν ένα σαφές χρονοδιάγραμμα αποφάσεων και προτεραιοτήτων. Το έχουν; Δεν είμαι καθόλου σίγουρος. 

Από την εμπειρία μου, δουλεύοντας κι εγώ με ομάδες ανθρώπων για έναν κοινό σκοπό (όπως όλοι μας εξάλλου), διαπίστωσα το πλέον προφανές. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από τον συντονισμό. Από την «κοινή γραμμή». Από τη διοχέτευση του μερικού στο γενικό. Τίποτα δεν επιτυγχάνεται μέσα από προσωπικές στρατηγικές, που αγνοούν το σύνολο. Αυτό το ξέρουν πρώτοι-πρώτοι οι προπονητές των ομαδικών αθλημάτων – του ποδοσφαίρου ας πούμε. Πώς, με ποιον τρόπο, θα «φτιάξεις ομάδα», αν ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει; Πώς θα απαλλάξεις τους νέους παίκτες σου, από την τροχοπέδη της… άγνοιας κινδύνου; Και αν στο ποδόσφαιρο ένας «άψητος» τερματοφύλακας μπορεί να κατεβεί μέχρι το κέντρο, παίζοντας μπακότερμα, για να σουτάρει με σκοπό το γκολ, αφήνοντας την ίδιαν ώρα ακάλυπτη την εστία του, το κακό μπορεί να είναι μεγάλο για την ομάδα του, αλλά, τέλος πάντων, είναι μικρό για την κοινωνία! Ένας πολιτικός όμως;

Το λάθος της κυβέρνησης, αυτές τις πρώτες μέρες της ύπαρξής της, πέραν ενός γενικότερου αποσυντονισμού, που είναι διακριτός δια γυμνού οφθαλμού και που προσπάθησε ο νουνεχής αντιπρόεδρος Γιάννης Δραγασάκης να κρύψει το βράδυ της Τετάρτης κάτω απ’ το χαλί, είναι η κουβέντα που άνοιξε για τις (μη) ιδιωτικοποιήσεις. Το θέμα είναι πολύ σοβαρό, για να εξαντλείται σε πομφόλυγες – είναι από εκείνα που καίνε και εμάς, τον κόσμο, τους πολίτες αυτής της χώρας (που δεν θέλουμε να βλέπουμε τα πάντα ξεπουλημένα), αλλά και τους δανειστές (που προσδοκούν, ως γνωστόν, να καρπωθούν οτιδήποτε προκύπτει ως έσοδο από τις αποκρατικοποιήσεις).

Τα αποτελέσματα τα είδαμε. Η κατρακύλα του χρηματιστηρίου, το τράβηγμα του χαλιού από τους «οίκους αξιολόγησης», τα νέα ύψη των spreads, το κόστος δανεισμού των τριετών ομολόγων (μάλιστα των τριετών) που έφθασε στο θεό, δεν συνέβησαν επειδή βγήκαν τα σίδερα μπροστά από τον Άγνωστο Στρατιώτη, ούτε γιατί… θα προσληφθούν οι καθαρίστριες (που πρέπει να προσληφθούν, δίχως να γίνει «θέμα» όταν συμβεί). Είναι γιατί θίχτηκαν τα συμφέροντα των δανειστών – και τούτο όχι γιατί πράξαμε κάτι, αλλά επειδή προτιθέμεθα να πράξουμε! Οι λεπτοί χειρισμοί όλων των υποθέσεων, από τις πιο απλές μέχρι τις πιο σύνθετες, είναι ίδιον εκείνων που σκέπτονται… πράττοντας ενδεχομένως και τα προκλητικά, δίχως κατ’ ανάγκην να προκαλούν. Δεν είναι εύκολο, κι εν πάση περιπτώσει δεν το είδαμε. Εύχομαι να το δούμε…

Στην ίδια κατηγορία, των «συμφερόντων των δανειστών», ανήκει και το θέμα που προέκυψε με τις «κυρώσεις» στη Ρωσία – αν και στην αρχή άλλα διαφάνηκαν σε σχέση με τη στάση της κυβέρνησης και άλλα, εν τέλει, μας προέκυψαν…