ΔΑΝΑΗ ΣΤΕΦΑΝΟΥ «αλλόκοτο» σόλο πιάνο

Δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουν την πιανίστα Δανάη Στεφάνου. Κανονικά θα έπρεπε να την γνωρίζουν όλοι, λόγω της εξαιρετικής μετάφρασής της στο κλασικό βιβλίο του Michael Nyman Πειραματική Μουσική, που κυκλοφόρησε στο τέλος του 2011 από τις εκδόσεις Οκτώ. (Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα μουσικά βιβλία –για να μην πω το καλύτερο– που τυπώθηκαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα). Πάντως, σίγουρα, κάποιοι γνωρίζουν την Δανάη Στεφάνου όχι μόνο από το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά και από το ντούο Acte Vide (τη συνεργασία της με τον ηλεκτρονικάριο Γιάννη Κοτσώνη), για το οποίο έχω γράψει παλαιότερα κι εδώ στο δισκορυχείον. Να προσθέσω, τέλος, πως η Στεφάνου πέραν από πιανίστα είναι και μουσικολόγος, μέλος του διδακτικού προσωπικού του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, με αντικείμενο τον πειραματισμό και τον αυτοσχεδιασμό και πως πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το “[herewith]”, το πρώτο ολοκληρωμένο προσωπικό LP της, «κομμένο» για την νεοσυσταθείσα Holotype Editions του Μιχάλη Μοσχούτη.

Το “[herewith]” είναι ένα βινύλιο για σόλο πιάνο. Για πειραματικό σόλο πιάνο, στην παράδοση ας πούμε που έχει οικοδομήσει στην Ελλάδα, βασικά, ο Σάκης Παπαδημητρίου. Λέω «ας πούμε», γιατί ανάμεσα σ’ έναν πιανίστα-αβαντγκαρντίστα, ανάμεσα σ’ έναν πειραματιστή και ανάμεσα σ’ έναν τζαζ-αυτοσχεδιαστή δεν υπάρχουν αναγκαστικές ταυτίσεις. Ο αβαντγκαρντίστας, που μπορεί να είναι ο πιο «απομακρυσμένος» από τους τρεις, θα μπορούσε να συνθέτει για… σώμα-πιάνου, έχοντας κατά νου ένα κάποιο concept. Απεναντίας ο πειραματιστής, αλλά κατά βάση και ο τζαζ-αυτοσχεδιαστής, «συνθέτει» για την ανάγκη της στιγμής. Επιχειρεί να ελέγξει δηλαδή το έργο του τη στιγμή, ακριβώς, που το παράγει. Γίνεται με άλλα λόγια, ταυτοχρόνως, δημιουργός και ακροατής. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, καθώς αποτελεί βασικό στοιχείο διάκρισης ανάμεσα στον πειραματιστή και τον, εν γένει, πρωτοποριακό συνθέτη.

Η Δανάη Στεφάνου είναι μια πειραματίστρια, για να έλθουμε στα του άλμπουμ, που παράγει ήχους της στιγμής μόνον από το πιάνο της. Αυτοσχεδιάζει, λοιπόν, εκμεταλλευόμενη όλο το σώμα του πιάνου (εσωτερικό-εξωτερικό), παράγοντας ποικίλες στάθμες θορύβου. Υπάρχουν tracks δηλαδή εντυπωσιακής έντασης (κυρίως εκείνα που αναπηδούν μέσα από τον «βασανισμό» των χορδών) και άλλα που ακούγονται κάπως σαν ιντερμέτζο, με μηχανιστικές παρεμβολές ή και με μιαν έγχορδη περιγραφικότητα. Διακρίνεται, με άλλα λόγια, τόσο το noisy περιβάλλον, όσο και ένα «κοσμικό», που μοιάζει σαν να είναι ηλεκτρονικώς επεξεργασμένο (“a folded post-it wedged”, “we are the pronouns that you leave”). Στην πραγματικότητα, όμως τίποτα δεν έχει επισυμβεί επί των ηχογραφήσεων πέραν της μείξης και του mastering. Όλα είναι παράγωγα της στιγμής, άκρως εντυπωσιακού αποτελέσματος (φέρω ως παραδείγματα τα “unspecified” και “by densities of foreground noise”, που αποτελούν μνημεία «ταξιδευτικού θορύβου»).

Ηχογραφημένο τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο του 2014, στο Y2 Studio στην Αθήνα, σε παραγωγή του Μιχάλη Μοσχούτη, το “[herewith]” είναι ένα «ιδιότροπο», «αλλόκοτο» μα εν τέλει απολαυστικό πειραματικό LP, που θα ψαρέψει ακροατές όχι μόνον από το «πείραμα» γενικώς, αλλά και από το «πειραματικό ροκ» (ή το krautrock ειδικώς).

Επαφή: www.holotype-editions.com