Έχοντας ήδη πίσω τους 23 χρόνια… διαστημικής ζωής, οι Mooch, ένα από τα πιο
αγωνιστικά (βρετανικά) space-rock συγκροτήματα του καιρού
μας, με ήδη μεγάλη δισκογραφία (σε CD, CD-R και
κασέτες βασικά), δίνουν το πρώτο βινυλιακό άλμπουμ τους για την ελληνική Cosmic Eye. Το γεγονός μάς τιμά
ιδιαιτέρως οπωσδήποτε, όμως και οι Mooch αναγνωρίζουν και ανταποδίδουν, ανοίγοντας τη δεύτερη πλευρά
του LP τους “Mrs Silbury’s
Delicious Mushroom Flavoured Biscuits” με το μεγαλοπρεπές “The great retsina jam” – καθότι το ελληνικό λαϊκό κρασάκι
είναι ό,τι πρέπει για να φτιάξεις… διαστημικό κεφάλι, προλαβαίνοντας να κόψεις,
πάντα, και εισιτήριο επιστροφής. Περιττό να πω πως το κομμάτι είναι ένα έξοχο mid-tempo (το mid-tempo είναι… ΤΟ tempo του space-rock), με τις «χαμένες» ηλεκτρικές και ακουστικές
πενιές, τα αθάνατα αναλογικά σύνθια και βεβαίως το ασήκωτο rhythm section να σε «βιδώνουν» στο…
προκατακλυσμικό χάος.
Οι Mooch
είναι βασικά το όχημα του Dr Silbury,
δηλαδή του Steve Palmer,
ο οποίος γράφει τη μουσική, ηχογραφεί, ενορχηστρώνει, μιξάρει, επιμελούμενος
συγχρόνως και το mastering.
Σ’ αυτή την περιπέτεια ο Palmer
δεν είναι μόνος του. Έχει δίπλα του γνωστούς μουσικούς του χώρου, οι οποίοι
υλοποιούν το όραμά του. Ένα concept
όραμα, που αφορά στο διαστημικό έπος της οικογένειας Silbury (η περιπέτεια τής οποίας ξεκινά
με το CD-R “Dr Silbur’s Liquid
Brainstem Band” το 2007) και στο οποίο συμμετέχουν η Cora Cornucopia (Bridget Wishart) φωνητικά, οι
Moonboot (Garry Masters)
και Professor Ali Pali Bimble Bambi
(Alex Pym) κιθάρες, οι Mr Sopht (Erich Z. Schlagzeug) και Sargeant Damien Aztec Doughnut (Damien Redmond) ντραμς, ο Sir Frank Lee “Quite” Mad (Jez Creek) σύνθια και η Sorceress Sadie (Cyndee Lee Rule) βιολί. Οι μουσικοί
αυτοί δεν είναι «φιντάνια», αλλά σκαπανείς του space-rock, αφού έχουν συμμετάσχει (ή και συμμετέχουν) σε προγενέστερα (ή
και σύγχρονα) σχήματα. Ο Garry Masters για παράδειγμα έχει περάσει από τους Magic Mushroom Band και
τους Astralasia, ο Alex Pym από
τους Dream Machine
και τους Damidge, η Bridget Wishart από τους Hawkwind, τους Demented Stoats, τους Hippy Slags και τους Spirits Burning, ενώ και ο Jez Creek έχει παρουσίες στους Modulator, και τους Astrogator. Το βρετανικό space-rock είναι ένα χαοτικό, γιγαντιαίο
δέντρο, που έχει ρίζες στους Hawkwind,
και κλαδιά που επεκτείνονται προς όλες τις διαστάσεις…
Η πρώτη πλευρά του άλμπουμ των Mooch είναι… αποκαλυπτική, κινούμενη σε…
στρατοσφαιρικά επίπεδα. Το αρχικό track είναι το φουριόζο “T Minus None”. Η κιθάρα παίζει, κάποια στιγμή, μία κάπως oriental μελωδία, με τα
πλήκτρα και το ρυθμικό τμήμα να οργιάζουν. Τα breaks απ’ όλα
τα όργανα είναι συνεχή (ιδίως τα πλήκτρα… παραφέρονται), με τα κιθαριστικά soli να ακολουθούν το ένα το
άλλο… σχοινί-κορδόνι. Το κομμάτι βγάζει τρομερή δύναμη, σμπαραλιάζοντας τα
πάντα στην εξέλιξή του. Εξαιρετικό! Ακολουθεί το… ακόμη καλύτερο “The golden rule”. Εδώ οι Mooch, πιάνουν κάτι από τους
διαστημικούς… καρσιλαμάδες των Ash Ra Tempel
(“Amboss” και τέτοια),
με το μπάσο να βομβαρδίζει, τα πλήκτρα να γεμίζουν κάθε κοσμικό κενό και με τις
κιθάρες και το βιολί να συναγωνίζονται σε εξώκοσμη κατάδειξη. Έπος! Το “Mellifluo” που παίρνει τη
σκυτάλη είναι ένα «ήσυχο», σύντομο, μελωδικό track πνιγμένο στα… συνθετικά εφφέ, και με την κιθάρα να κρατά
τον πρώτο λόγο σ’ ένα κάπως Floyd-ικό
στυλ. Η πλευρά θα κλείσει με το “Clouded”, που και αυτό είναι γεμάτο από σύνθια και έξτρα σύνθια, αναπτυσσόμενο
κάπως αυτοσχεδιαστικά.
Για το πώς ξεκινά η δεύτερη πλευρά τα είπαμε. Το “The great retsina jam” είναι ένα έξοχο track, που θα το ζήλευε κάθε space ή
kraut μπάντα. Τα
επόμενα δύο κομμάτια της Side B είναι το “Pstrings”,
που διαθέτει περίτεχνα soli
στην κιθάρα από τον Professor Ali,
αλλά κι ένα εντυπωσιακό «κοσμικό» background που αποτελεί τη βάση, πάνω στην οποία πατάει η
σύνθεση, με το έσχατο “Another time,
another place”
να χαρακτηρίζεται από τα «πειραγμένα» φωνητικά της Cora Cornucopia, σ’ ένα track που
επέχει ρόλο κοσμικής επίκλησης.
Το “Mrs Silbury’s Delicious Mushroom Flavoured Biscuits” που κυκλοφορεί σε
400 κόπιες βινυλίου, είναι ένα απολαυστικό space-rock LP,
που τιμά τα βρετανικά (και γιατί όχι και τα ελληνικά) χρώματα.
Όντως υπέροχο spacerock!!
ΑπάντησηΔιαγραφή