ALBRECHT MAURER, LUCIAN BAN, MAT MANERI ένα… φασματικό jazz, ή περί την jazz, trio

Δεν θυμάμαι, μ’ ένα πρώτο ανασκάλεμα της μνήμης μου, άλλο jazz τρίο, που να απαρτίζεται από βιολί, πιάνο και βιόλα – οι Albrecht Maurer, Lucian Ban και Mat Maneri αντιστοίχως. Άρα, ένα πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι πώς μπορεί, από ενοργανικής άποψης κατ’ αρχάς, να σταθεί ένα τζαζ σχήμα από το οποίο απουσιάζει μία οποιαδήποτε μορφή κλασικού ρυθμικού τμήματος – ok, δεν είναι και τόσο δύσκολο, αν υποτεθεί πως ο ρόλος του μπάσου μπορεί να αναπληρωθεί, όσο μπορεί, από το πιάνο. Ένα δεύτερο ερώτημα αφορά στο αισθητικό κομμάτι του ακροάματος. Θα είναι “jazz” αυτό που θα φθάνει στ’ αυτιά μας, ή μια παραφθορά μιας κάποιας «μουσικής δωματίου»; Η απάντηση σε τούτο το ερώτημα είναι κάπως πιο δύσκολη. Ας πω μόνον πως οι τρεις μουσικοί (Maurer, Maneri, Ban), που έχουν διακεκριμένη τζαζ καριέρα, είχαν συναντηθεί (μαζί με άλλους) για πρώτη φορά σ’ ένα άλμπουμ της αμερικανικής Sunnyside, το “Enesco Re-Imagined” (2010), διασκευάζοντας σ’ ένα πνεύμα contemporary jazz συνθέσεις του διάσημου ρουμάνου George Enescu ή Enesco (κατά την γαλλική). Εννοώ, πως μια κλασική παιδεία είναι προφανής θα έλεγα ακόμη και από τα βιογραφικά των τριών. Ο Albrecht Maurer π.χ. έχει σπουδάσει βιολί στο Hochschule für Musik της Κολωνίας, ο Lucian Ban έχει σπουδάσει σύνθεση στη Μουσική Ακαδημία του Βουκουρεστίου και αναφέρει ως επιρροές του τους «σύγχρονους κλασικούς» συνθέτες της πατρίδας του Aurel Stroe, Anatol Vieru και φυσικά τον Enescu, ενώ ο Maneri έχει μαθητεύσει και αυτός δίπλα σε δασκάλους του Juilliard. Mat Maneri και Lucian Ban, τέλος, συναντήθηκαν πρόπερσι στο άλμπουμ της ECM “Transylvanian Concert”, προβάροντας μια μουσική που ακούγεται κάπως σαν «πρόγευση» του “Fantasm, The Loft Sessions” [Nemu, 2014].

Ηχογραφημένο σε δύο sessions, το 2012 και το 2013 στο Loft της Κολωνίας (Τζαζ Μέγαρο με σάλες, στούντιο κ.λπ.), το “Fantasm” είναι ένα έργο εννέα συνθέσεων (πέντε του Lucian Ban, δύο του Albrecht Maurer, μία του Mat Maneri και μία, το φερώνυμο “Fantasm”, του Paul Motian), που ακούγονται συχνά σαν προνομιακοί αυτοσχεδιασμοί τριών μουσικών, που έχουν την εμπειρία και τη γνώση να ανταποκριθούν στο κέλευσμα μιας μουσικής συνάντησης. Το πρώτο track τιτλοφορείται «Ασέβεια» (Irreverence)… και είναι κάπως δύσκολο να δώσεις μιαν εξήγηση… «γιατί άραγε;». Πιθανώς τούτο να οφείλεται στις παρατηρούμενες αλλαγές διαθέσεων. Αν και κατά βάση πρόκειται για ένα κάπως «σκοτεινό» και θλιμμένο track που ολοκληρώνεται στο πιάνο (και με τις παρεμβάσεις των εγχόρδων συνήθως να το «αποπροσανατολίζουν»). Κάτι που δεν συμβαίνει με το “Fantasm” που ακολουθεί – μία ελεγεία, με έντονα «δωματίου» στοιχεία. Απεναντίας, το 11λεπτο “Aura” δίνει την ευκαιρία στους τρεις συνθέτες-αυτοσχεδιαστές να απαλλαγούν από προκαθορισμένες δεσμεύσεις, προσφέροντάς μας μία σύνθεση που συνδυάζει «σύγχρονα κλασικά» και τζαζ-αυτοσχεδιαστικά στοιχεία, κερδίζοντας τις εντυπώσεις. Άλλα θέματα πάλι, όπως το “El Corazon” προβάλλουν ένα πάθος, κυρίως μέσω του βαθέος παιξίματος των εγχόρδων, ενώ άλλα, όπως το “Last steps” εξελίσσονται με μεγαλύτερη improv και περιπετειώδη διάθεση.

Γενικώς, το “Fantasm” είναι ένα απαιτητικό και κάπως «βαρύ» ακρόαμα, που γειτνιάζει περισσότερο με τα μοντέρνα «κλασικά» ακούσματα, χωρίς να στερείται συγχρόνως και ενός σοβαρού τζαζ ενδιαφέροντος.

Επαφή: www.nemu-records.com