η jazz της HORO

Ιταλική jazz ετικέτα, που ιδρύθηκε από τον Aldo Sinesio το 1972 και η οποία έως το 1979 κατόρθωσε να κυκλοφορήσει 68 LP (εκ των οποίων τα 21 διπλά), η Horo ξεδιπλώνει έναν κατάλογο συμβατό με το πνεύμα τής εποχής (της), αλλά και με τις σημερινές αναζητήσεις (είτε τις groovy, είτε τις πιο avant, είτε τον… συνδυασμό τους). Στην παρούσα συλλογή, που έχει τίτλο “A Jazz Portrait, compiled by Gilles Peterson” [Dejavu, 2010], ο γνωστός τοις πάσι γαλλο-ελβετός DJ, συλλέκτης, εταιριάρχης και compiler επιλέγει 15 θέματα που ηχογραφήθηκαν για τη Horo στο εν λόγω διάστημα, και τα οποία δεν αποδεικνύουν απλώς την αισθητική ευρύτητα της ετικέτας, αλλά και τη διαχρονικότητα των εγγραφών της (όπως προείπα).
Παρότι, λοιπόν, ο κατάλογος της Horo κινείται ανάμεσα στο λαϊκό και το προχωρημένο, ο Peterson με τις επιλογές του κατορθώνει να εξαλείψει (κάπως) τις διαφορές, δίνοντας περισσότερο βάση στο groovy στοιχείο, συνδυάζοντας ιταλικές (λαϊκές) και αμερικανικές (avant) επιλογές. Έτσι, παρότι ξεκινάμε με το “For Fela” του Lester Bowie από το 2LP “African Children” του 1978, με το χαρακτηριστικό όργανο της Amina Claudine Myers να πρωταγωνιστεί (Fela Kuti και Lester Bowie είχαν συνεργαστεί και στο “No Agreement” του πρώτου από το 1977), ακολουθεί μία σειρά Ιταλών (κυρίως) από τη σειρά “Jazz a confronto”, οι οποίοι κατευθύνουν την ακρόαση σε περισσότερο popular καταστάσεις. (Τα κομμάτια με τους Santucci Scoppa, Giancarlo Barigozzi, Enrico Pieranunzi, το “Tropical” του βραζιλιάνου κιθαρίστα Irio de Paula, αλλά και το καταπληκτικό “Big bang” από την μπάντα του Kenny Clarke, που είναι όμως σύνθεση του Pieranunzi –ήτοι οι επιλογές 2-6– είναι ένα «σώμα» εντός της συλλογής, που κρατά πολύ ψηλά τα vibes).
Από ’κει και κάτω ο Peterson επιλέγει μερικά θέματα, χαρακτηριστικά τής ακραίας συμπεριφοράς της Horo (αναφέρομαι, κυρίως, στο “What America wants, America gets” του τρομπονίστα των Musica Elettronica Viva Garrett List, που κινείται σ’ ένα ύφος ζαπικής jazz-παρλάτας και όχι τόσο στην ελεύθερη space-jazz του Sun Ra στο “The satellites”), για να ολοκληρωθούν οι επιλογές και πάλι μέσω της λαϊκής επιστροφής· με την αθάνατη ιταλική poppy εκδοχή του Piero Umiliani (στο κλασικό “Caravan”), αλλά και τις extra σουινγκάτες «τζαζιές» των Renato Sellani και Oscar Valdambrini/ Dino Piana.
(Ο DJ Gilles Peterson παρέβλεψε και Sam Rivers, και Max Roach, και Steve Lacy, και Ran Blake, και David Murray, και Don Pullen κι ένα σωρό άλλους –επίλεκτα μέλη, όλοι τους, του καταλόγου της Horo– όχι μόνο γιατί δεν χωρούσαν, είναι προφανές αυτό. Δεν πειράζει. Θα επανέλθει κάποιος άλλος την επόμενη φορά).