το κίνημα της πατάτας…

Χθες το βράδυ στα Εξάρχεια βρήκα σε καλάθι, έξω από βιβλιοπωλείο, το βιβλίο της Γκιζέλα Μπον «Χιππισμός, Πρόκληση στην κοινωνία της ευημερίας» στη δεύτερη έκδοσή του στον Ελεύθερο Τύπο, που συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του ’80 (πιθανώς το 1982 – δεν αναγράφεται χρονιά έκδοσης). Το πήρα, γιατί η τιμή του ήταν 5 ευρώ (θα μπορούσε να ήταν φθηνότερο) και γιατί είχε πολύ καιρό να πέσει στην αντίληψή μου. Το βιβλίο αυτό το είχα πρωταγοράσει στα χρόνια του ’80, όταν είχα πετύχει σε επαρχιακό βιβλιοπωλείο την πρώτη έκδοσή του στον Ρόμβο, που είχε συμβεί στις αρχές των seventies. (Οι δύο εκδόσεις έχουν ακριβώς το ίδιο κασέ, αν εξαιρέσεις τις φωτογραφίες που παρεμβάλλονταν στην πρώτη και απουσιάζουν από τη δεύτερη). Μάλιστα εδώ http://is.gd/SD3xXW και με αφορμή το χριστιανικό άλμπουμ των Last Call of Shiloh είχα γράψει λίγα λόγια…Βρήκα επίσης σε διπλανό καλάθι και ξαναγόρασα, με 3 ευρώ, το άλμπουμ του Πάνου Τσαπάρα “Homo Socialis” [CBS 450163-1, 1986]. Τον δίσκο αυτόν τον είχα αγοράσει στην εποχή του, αλλά κάποια στιγμή τον χάρισα σ’ ένα παλαιό συντρόφι (δεν ξέρω αν έπιασε τόπο…). Επειδή όμως ήθελα πάντα να τον έχω, θα τον αγόραζα οπωσδήποτε τη στιγμή που θα τον εύρισκα μπροστά μου… στα καλάθια με τα άπλυτα. Το έπραξα χθες βράδυ. Και γι’ αυτό το άλμπουμ έχω ξαναγράψει κάτι στο blog – δες εδώ http://is.gd/ptATe5.
Το “Homo Socialis” είχε θαφτεί στην εποχή του, και αιτία ήταν η σκληρή κριτική που ασκούσε ο τραγουδοποιός, μέσω των στίχων του, στον… σοσιαλιστικό μετασχηματισμό (στη δεύτερη, εκείνη, ολέθρια τετραετία τού... κινήματος). Δεν ξέρω αν τα αντίτυπα καταστράφηκαν, κάηκαν ή ξανάγιναν πρώτη ύλη για να τυπωθεί Μαρινέλλα ή Άννα Βίσση, εκείνο που ξέρω είναι πως ο “Homo Socialis” δεν διέγραψε την πορεία που του άρμοζε. Ο δίσκος, που ήταν σε παραγωγή του Αντώνη Βαρδή και στον οποίο συμμετείχαν πρώτοι μουσικοί (Νίκος Βαρδής, Γιάννης Εκμετζόγλου, Γιάννης Ιωάννου, Μπάμπης Λασκαράκης, Γιώργος Μαγκλάρας, Γιάννης Πανταζής, Δημήτρης Παπαδημητρίου, Φίλιππος Τσεμπερούλης), παρέπεσε και τον έφαγε η μαρμάγκα. Ποιος θα ήταν, εξάλλου, ο μάγκας ραδιο-τηλε-παραγωγός που θα υποστήριζε, εν έτει ’86, τραγούδια όπως το «Ελλάδα ελαφίνα μου»; Θαυμάζω τον ηρωικό παλμό της Ρωμιοσύνης
και σκύβω το κεφάλι μου ως το δείκτη νοημοσύνης
ουρλιάζοντας εκλέξαμε την ηγεσία του τόπου
και τώρα εκείνη αθόρυβα μάς εκτελεί επί τόπου.

Το Σάββατο τον βρίζουμε την Κυριακή συμφέρει
και τη Δευτέρα «κόψτε μου» φωνάζουμε «το χέρι»
λαέ μου αμετανόητε θυσία στη θυσία
με κόπους κληρονόμησες μόνιμη αμνησία.

Μα αφού όταν μας μίλαγε ψηλά από το μπαλκόνι
ξεκάθαρος και φουσκωτός σα σερνικό παγώνι
κανένας δεν τον άκουγε φωνάζαμε «προχώρα»
τώρα παραπονιόμαστε «αφάνισες τη χώρα».

Ποτέ μου δεν συνάντησα υπουργό ή κυβερνήτη
στην Κοκκινιά, στο Πέραμα και σε δυάρι σπίτι
παράξενα τα πράγματα δεν τα καταλαβαίνω
τους έδωκα τη δύναμη κι εγώ αργοπεθαίνω.

Τον βασιλιά τον διώξαμε, δεν ήταν εκλεγμένος
εμείς θέλουμε άρχοντα μα να’ναι διαλεγμένος
αυτός που το αίμα θα μου πιει, στο σβέρκο μου θα κάτσει
θα λέει και πως τον διάλεξα, βαράτε με ρε μπάτσοι.

Μα αν ειν’ η χώρα άρρωστη και για γιατροί κουνιέστε
πάψτε τους προεκλογικούς, μαζί τη λύση βρέστε
μ’ ενισχυμένη ή απλή πεθαίνει το κοριτσάκι
κι εσείς με νόμο ορίζετε πρώτα το φακελάκι.

Νικήσαμε, μας νίκησαν αντίπαλοι χαμένοι
Ελλάδα ελαφίνα μου μια λύση πια σου μένει
δυο βοσκοπούλες διάλεξε να σε νοικοκυρεύουν
ετούτοι είναι βιαστές που σε διακορεύουν.

Δυο λόγια για τους φίλους μου, που ίσως παρεξηγήσουν
αν πουν «είν’ αντιδραστικός» λάθος θα μ’ εξηγήσουν
να υπάρχει η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός μας
μα να μην είν’ αφέντης μας, να’ναι υπάλληλός μας.

Αυτές είν’ οι απόψεις μου, τις έκανα τραγούδι
και δήλωσα περήφανα πως δεν είμαι αγγελούδι
δεν πάω στον παράδεισο, την κόλαση γουστάρω
μα στο λαιμό μου σύντροφοι κανένα δεν θα πάρω

Πήραν φωτιά οι μέρες μου και καίγονται τα χρόνια
σαμπάνια, δίσκος στο πικάπ και καθαρά σεντόνια
σαν όραμα λικνίζεται μπροστά μου το κορμάκι
ο αγώνας δικαιώνεται… περίμενε λιγάκι.

Ακολούθησε μία ωραία συζήτηση με τον βιβλιοπώλη-δισκοπώλη, αλλά αυτή δεν μεταφέρεται…