Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

SIX FEET UNDER

Από την Colonia του New Jersey, οι Six Feet Under είδαν να κυκλοφορούν, όσο βρίσκονταν εν ζωή, μόλις δύο 45άρια τους, τα “Inspiration in my head / In retrospect” [Scepter, 1970] και “Fields / Freedom” [Scepter, 1970]. Τώρα (πέρυσι), 41 χρόνια αργότερα δηλαδή, ξαναβλέπουν τα τραγούδια τους να γυρίζουν στο βινύλιο (είχαν γυρίσει νωρίτερα και σε CD), αυτή τη φορά μέσω μιας συλλογής της Anazitisi Records. 
Το άλμπουμ Inspiration In my Head περιλαμβάνει τα τρία tracks των singles, το τέταρτο (“Fields”) σε εναλλακτική μορφή, καθώς και έξι ανέκδοτα στον καιρό τους. 
Το συγκρότημα αποτελούμενο από την τραγουδίστρια Nanette DeLaune και τους Jerry Dobb πλήκτρα, φωνητικά (ο βασικός συνθέτης), Scott Julian κιθάρες, Duane Ulgherait μπάσο και Jay Crystal ντραμς αναπτύσσει τη δική του garage-psych δυναμική, η οποία δεν εξαντλείται στα τετριμμένα. Απεναντίας... 
Με ήχο διαυγή, άψογα παιξίματα, λυσεργική συνείδηση, ενίοτε προοδευτικούς (αντιπολεμικούς) στίχους και με αναφορές (δια στόματος Jerry Dobb) σαφείς και καθαρές (Strawberry Alarm Clock, The Youngbloods, Iron Butterfly, The Doors…), οι Six Feet Under είναι ένα συγκρότημα το οποίο –όταν το ακούσεις– δεν γίνεται να το αγνοήσεις. 
Το “What would you do?” (και στις δύο εκδοχές του), το “Baby, I want to love you” (ίσως το ωραιότερο κομμάτι του άλμπουμ, ένα psych κάπως blues, με πατημένα φωνητικά, trippy όργανο, στιβαρές μπασογραμμές, βαριές κιθάρες και drum breaks), το στακάτο “Freedom” και το εντελώς… San Francisco “Running around in the sun” (στο ύφος των Mystery Trend, με πολύ ωραίο μελωδικό σόλο στο όργανο από τον Jerry Dobb), είναι κομμάτια που δεν τα ξεχνάς εύκολα. 
Πεντακόσιες κόπιες, 4σελιδο ένθετο, 180 γραμμάρια βινύλιο.

13 σχόλια:

  1. Ωραίο group. Σαν μια πιο garage εκδοχή των Jefferson Airplane. Είχε βγει σε CD πριν από μερικά χρόνια από την Arf Arf. Μολονότι έχω ήδη το CD, θα χτυπήσω και το βινυλιο μιας και που η Anazitisi κανει πολύ καλή δουλειά. Αλλά και για τους γνωστούς λόγους (η εξίσωση ήχος βινυλίου > ήχος CD).

    Και μια άχρηστη πληροφορία: drummer του συγκροτήματος κάποια εποχή ήταν και ο Tico Torres, μετέπειτα μέλος των Bon Jovi! Εάν θυμάμαι καλά παίζει και σε κάποια tracks...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Στις σημειώσεις ο Jerry Dobb (πλήκτρα, φωνή και βασικός συνθέτης του γκρουπ) γράφει πως ο Tico Torres ήταν ο ντράμερ στην audition tape, πριν την ηχογράφηση του πρώτου single στην Scepter, και πως δεν κρίθηκε «άξιος» από τους υπεύθυνους της εταιρίας ώστε να συμμετάσχει στην επίσημη ηχογράφηση. Tο 1983, πάντως, ήταν έτοιμος για να σταθεί δίπλα στον Jon Bon Jovi!
    Και φυσικά ο Tico Torres εμφανίστηκε στην Αθήνα, στο Ολυμπιακό Στάδιο, πέρυσι το καλοκαίρι ως μέλος των Bon Jovi.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν υπάρχει καμμιά τέτοια εξίσωση "ήχος βινυλίου > ήχος CD" παρά μόνο κολλημένα και αγύριστα μυαλά.

    aristero haf

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ας μην μπλέξουμε με νούμερα και με Φυσική και ας μείνουμε στις προσωπικές εμπειρίες.
    Για μένα τίποτα δεν ηχεί καλύτερα από ένα μονοφωνικό καινούριο (mint) 45άρι γραμμένο στα sixties (με τα τότε μηχανήματα εγγραφής και με τα τότε παρθένα βινύλια). Αυτό δε σημαίνει πως δεν ακούμε και LP και CD και mp3 και ό,τι άλλο να’ ναι.
    Για να κάνεις λόγο για τη μουσική (να σκεφθείς και να γράψεις) πολλές φορές σού αρκεί και μία κακογραμμένη κασέτα. Για ν’ απολαύσεις όμως τη μουσική… εκεί αλλάζει το θέμα…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Aristero haf, ένα έχω να πω: περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Εάν εσύ προτιμάς τα CD και εγώ τα βινύλια δικό σου και δικό μου πρόβλημα, αντίστοιχα. Δεν θα κάτσω να σου εξηγήσω γιατί ισχύει η εξίσωση αυτή για τα δικά μου αυτάκια, ειδικά για ηχογραφήσεις που έγιναν το '60.

    Άλλο αυτό, όμως, και άλλο να ρίχνεις "μπηχτές" και να κάνεις έτσι προσωπικούς χαρακτηρισμούς και επιθέσεις σε ανθρώπους που δεν γνωρίζεις. Δεν θα μπω στην διαδικασία αυτή (αντιπαράθεσης), γιατί το θεωρώ ανούσιο. Ούτως ή άλλως, τα δικά μου "κολλημένα και αγύριστα μυαλά" τα κάλυψε με την απάντησή του ο Φώντας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εγώ δεν προτιμώ τα CD αλλά την μουσική που μ' αρέσει αλλά τι να σου πω τώρα, σε κάλυψε ο Φώντας... Άσε που δεν ακούω μόνο ηχογραφήσεις που έγιναν το '60 αλλά προτιμώ αυτές που γίνονται σήμερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Η μουσική δεν είναι μπακλαβάς για να την κόβεις σε μερίδες. Ο αληθινός μουσικόφιλος δεν βλέπει δεκαετίες, ακούει ό,τι πέσει στ’ αυτιά του και το εκτιμά ή όχι βάσει του προσωπικού του κώδικα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αν η μουσική δεν είναι μπακλαβάς τότε Φώντα και εσείς οι μουσικοκριτικοί, ερευνητές ή ότι άλλο σας καπνίσει καλό θα είναι να σταματήστε να συμπεριφέρεστε ως αντίπαλοι ζαχαροπλάστες. Αν και εσύ περισσότερο ξινίλα βγάζεις προς τους συναδέλφους σου ζαχαροπλάστες παρά ζάχαρη. Άντε πιάσε τώρα μια μερίδα μπουγάτσα με νότες να ακούσουμε και σερβίρισε την σε δίσκο (χωρίς τρύπα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ανώνυμε δε με βρίσκεις σε φόρμα. Ήρθα από ταξίδι και είμαι κουρασμένος. Ένα θα σου πω μόνο. Εγώ σιχαίνομαι τη «μούρη», το κούφιο πνεύμα, τις εξυπνάδες και τη θρασύτητα του σκράπα. Είτε όλα τούτα προέρχονται από συναδέλφους, είτε από αναγνώστες.
    Και μην πάρεις τίποτα επί προσωπικού. Δεν έχω κάτι μαζί σου. Δεν μπορώ να έχω κάτι με κάποιον που δεν τον γνωρίζω (εμμέσως ή αμέσως).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Kαθώς ο ανώνυμος και το αριστερο χαφ ειναι το ίδιο πρόσωπο, είναι φανερά δυο πράγματα:
    1.Δεν έχει ιδέα από ακουστική ήχου
    2.Δεν έκανε ποτέ συγκριτικό τεστ ήχου, ψηφιακού και αναλογικού, μιλώντας για μέσο όρο τιμής σε λογικά επίπεδα(αν και αυτό είναι σχετικό). Ακούγοντας από τα ηχεία του υπολογιστή ή απο φορητά ηχειάκια δε βγάζεις συμπέρασμα.
    Είναι άλλο τι σου αρέσει και άλλο τι ισχύει στην πραγματικότητα. Σέβομαι το πρώτο αλλά το βινύλιο είναι αξεπέραστο.
    Μου ήρθε μια γεύση ενενηντίλας μ' αυτή τη κουβέντα...

    Θόδωρος Εξηντάρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Εμένα η μαμά μου δεν με αγόρασε ακόμα ακριβό ηχοσύστημα, πειράζει?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Τι έγινε Θοδωράκη; Προσπαθείς να ξινίσεις και εσύ μπας και κάνεις καριέρα; Καημένε...


    aristero haf

    ΑπάντησηΔιαγραφή