ΖOOLIXO ΛΙΓΟ σου πάει αυτό το πρόσωπο, σου πάει χωρίς κεφάλι…

Η ευγενής… ανατρεπτική κόντρα του Ataktou με τον τζ. δίπλα στο cbox με πήγε λίγο πίσω στο χρόνο –μια 15ετία, όχι σπουδαία πράγματα…– στην περιπτωσάρα των Zoolixo λίγο. Θυμήθηκα έτσι τα ζωντανά τους σε διάφορους χώρους της εποχής (μου έχει καρφωθεί στη μνήμη ένα live στην Πινακοθήκη, ένα μαγαζί σ’ ένα στενό του Ψυρρή, που έβγαινε στην Ερμού – δεν υπάρχει τώρα) και βεβαίως θυμήθηκα τι είχα γράψει στο Jazz & Τζαζ για το μοναδικό τους άλμπουμ, το «Zoolixo λίγο», που είχε βγει το 1998 στη μικρή εταιρεία Ε.2 της Σωκράτους· ένα άλμπουμ που σε 10-15 χρόνια θα το κυνηγάνε κάποιοι για να το βγάλουν σε LP. Αντιγράφω λοιπόν τον εαυτό μου από το τεύχος 67 του περιοδικού, τον Οκτώβριο του 1998… Παρακολουθώ από την αρχή και από κοντά την πορεία του Γιώργου Μακρή στα μουσικά μας πράγματα (σ.σ. τον είχα πρωτοδεί live, μαθητής, στο Μέγαρο Λόγου και Τέχνης στην Πάτρα το 1982 – αυτό το γράφω τώρα) και δεν απορώ καθόλου για τη «σχιζοφρενική» με τα χρόνια κατάληξή του σε μια «ζαπική» ρέπλικα, που κρύβει όμως γνήσια στοιχεία έμπνευσης και προβληματισμού για πλήθος παραμέτρων του νεοελληνικού κάθε-μέρα. Η αρχή έγινε το 1981, υπό τη σκέπη του Μάνου Χατζιδάκι στους Πρώτους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας, με τα «Ω Δέσποινα των λογισμών μου» και «Για τον Σκαρίμπα». Ακολούθησε το πρώτο άλμπουμ με τον τίτλο «Πέρα Βρέχει» [Κέρκυρα, 1982], απ’ όπου απολαμβάνω πάντα το «Θα’ θελα να σε τρομάξω», έπειτα ήταν το «Παραδείγματος Χάριν» [Lyra, 1985], με τις πρώτες εμφανείς πλέον «ζαπικές» προβοκάτσιες (άκου π.χ. το «Πέφτει μια νύχτα») και πριν από οκτώ χρόνια (σ.σ. δηλαδή το 1990, αφού το κείμενο είναι γραμμένο το ’98) το «Πιο άσχημα από πριν χειρότερα από μετά» [Penguin], κομματάκι δυσκίνητο, αλλά ακόμη πιο κοντά στο δημιουργικό σύμπαν του θειου Frank.
Οι Zoolixo λίγο, τελευταίο project του Γιώργου Μακρή, δεν είναι άγνωστοι στο μουσικόφιλο κοινό της νύχτας. Οι τακτικές τους παρουσίες σε μαγαζιά και happenings, τα τελευταία 3-4 χρόνια αποτέλεσαν ουσιαστικώς το όχημα πάνω στο οποίο πάτησαν τα καινούρια τους τραγούδια. Αυτό έχει μια σημασία από την άποψη ότι τα κομμάτια του άλμπουμ κρίθηκαν εν τη γενέσει τους και πολύ αργότερα πήραν το δρόμο της δισκογραφίας, επαναφέροντας έτσι και με αυτόν τον τρόπο στο προσκήνιο εκείνη την παλαιά σχέση που υφίστατο ανάμεσα στον κόσμο που παρακολουθεί και στηρίζει, και τον καλλιτέχνη που αφουγκράζεται και διαστρεβλώνει. Ακριβώς τέτοιοι, άξιοι διαστρεβλωτές δηλαδή, αποδεικνύονται οι Zoolixo λίγο. Η πλάκα, ο σαρκασμός, η αγανάκτηση, το βγάλσιμο της γλώσσας, το φτύσιμο, η αηδία κι η απέχθεια –όλα φιλτραρισμένα όμως μέσα από μιαν απαράμιλλη σκωπτική διάθεση– είναι παντού φανερά σε κάθε στιχάκι, σε κάθε μουσικό μέτρο. Ενέχει μόνον ο κίνδυνος ορισμένοι από εμάς να πάρουν αψήφιστα τους Zoolixo λίγο και ίσως, πολύ χειρότερα, να τους απορρίψουν μένοντας στην πρώτη εντύπωση της ζαπικής καρικατούρας. Ο Μακρής, όμως, έχει ήδη απαντήσει με τον πλέον έξυπνο και προκλητικό τρόπο. Εμφανίζεται στις φωτογραφίες με το γκρουπ ως νεκρανάσταση του Zappa –φοβάμαι δε πως όσο ο καιρός περνάει θα μοιάζει όλο και περισσότερο– και εξηγεί τα πάντα στο πανέξυπνο «Είμαι σαν εσένα ή Frank Zapping». Ακούγονται ακόμη, εδώ, ο «Λαϊκός τραγουδιστής» –καμμία σχέση με το ομότιτλο τραγούδι του Σαββόπουλου από το “Happy Day”, παρ’ εκτός ίσως εκείνου του «πληγωμένου εγωισμού» που οδηγεί τον Μακρή σε τούτη την έξοχη παρλάτα– το «Χρόνος και χρήμα», το «Όπως οπωσδήποτε» και βεβαίως το «Ποιος» (αφιερωμένο στους τζαμπατζήδες και τους απρόσκλητους της τηλεοπτικής μας νύχτας).
Έκτοτε, ο Γιώργος Μακρής θα εγκαταλείψει σταδιακώς τη μουσική προς χάριν της ζωγραφικής (ομαδικές, ατομικές εκθέσεις και τα λοιπά), αφήνοντας αυτά τα τέσσερα δισκάκια (και κάτι ψιλά εδώ κι εκεί) για να τον θυμόμαστε…
Πάρτε γραμμή από το εξαιρετικό βίντεο που ακολουθεί. Είναι ο «Λαϊκός τραγουδιστής», μία απολαυστική παρλάτα του Μακρή (συμπτωματικές οι ομοιότητες...) κι ένα top funky παίξιμο από τους Zoolixo λίγο (κομμάτι βγαλμένο –έτσι φαίνεται– μέσα, πάνω, πέρα από το “Elephant talk” των King Crimson, εποχής “Discipline”).