SOUL BROTHERS INC. garage/disco

Η κατάσταση με τις soul και τις funk κυκλοφορίες από το παρελθόν θυμίζει την τρέλα με το garage-punk των sixties, στη δεκαετία του ’80. Συγκροτήματα που δεν είχαν κατορθώσει να ηχογραφήσουν άλμπουμ (ορισμένα δε ούτε επίσημο single), βλέπουν σήμερα τον κόπο τους να κάνει στράκες, να πρωταγωνιστεί στα ποικιλώνυμα DJ-sets, να απασχολεί συλλέκτες, compilers, εταιρίες και περιοδικά (δικτυακά ή κανονικά), να γίνεται, εν πάση περιπτώσει, ζήτημα. Αφορμή για το σχόλιο μού δίνει μία πρόσφατη (2010) κυκλοφορία της γερμανικής Tramp Records, η “The Story of The Soul Bros. Inc. 1968-1974”, η οποία ανθολογεί 17 κομμάτια των Τεξανών (από το Houston) Soul Brothers Inc., μιας… garage soul μπάντας που κατέγραψε τη δυναμική της σε μερικά δισκάκια στην επταετία ’68-’74.
Από τα βάθη της αμερικανικής ανεξάρτητης soul σκηνής και από τους καταλόγους των εταιριών Bari (από το Detroit), Salem (κάπου στην Virginia, πιθανώς ή προφανώς από το Salem), Commonwealth United (από τη Νέα Υόρκη), Shandy, αλλά και της δικής τους S.B.I. (Soul Brothers Inc.) επιλέγουν οι άνθρωποι τής Tramp το σπάνιο υλικό τους (συλλέκτες έχουν ακουμπήσει έως και $3500 για ένα τέτοιο 45άρι!) προκειμένου να δημιουργήσουν ένα ανέλπιστο άλμπουμ· ανέλπιστο υπό την έννοια πως οι Soul Brothers Inc. είναι ένα άψογο γκρουπ, ευρύτατου βεληνεκούς.
Ενσωματώνοντας στον ήχο τους – μέσα σε αυτά τα χρόνια της δισκογραφικής τους διαδρομής – στοιχεία από το garage, τη soul (από την πιο νευρική, έως την smooth), το funk φυσικά, αγγίζοντας έως και τις παρυφές της disco, οι Τεξανοί μεγαλουργούν σε κομμάτια όπως το “Girl in the hot pants” σύνθεση του Henry Boatwright (λέμε τώρα) ενός μέλος του γκρουπ, ένα soul-ξυράφι, με βαθύ στοιχειώδες rhythm section και φωνητικά που σπαρταράνε, το “Put it on him” σε πιο Memphis style, τα “Soul train parts 1&2” και “Git it” με τη ξέχειλη Brown-ική σφραγίδα, αλλά και το “I don’t think we going back again”, μία πρωτόλεια καρέκλα, στο γνωστό mid-seventies ύφος (των L.T.G. Exchange ας πούμε). Ποιος, όμως, θα είναι εκείνος που θ’ αγνοήσει ακόμη και τον εισαγωγικό garage soul αδάμαντα “Slow motion”; Έλα ντε;