Δεν είχα υπ’ όψιν μου τον Θέμο Σκανδάμη, ή τουλάχιστον δεν θυμόμουν τ’ όνομά του, παρότι το 2008 είχε κυκλοφορήσει το πρώτο του CD (στο οποίο CD τρία κομμάτια απέδιδε η Μάρθα Φριντζήλα). Έτσι, κοιτάζοντας τον τίτλο του πρόσφατου άλμπουμ «Η Μάρθα Φριντζήλα Τραγουδά Θέμο Σκανδάμη» [Μικρός Ήρως, 2011] μου δημιουργήθηκε αυτομάτως η απορία: ποιος είναι εν πάση περιπτώσει αυτός ο Σκανδάμης και γιατί τέλος πάντων τον τραγουδά η Φριντζήλα; Για να μην αφήνω «μισά λόγια» και άκαιρα υπονοούμενα, λέω (με παρρησία) πως ο τίτλος του άλμπουμ δεν είναι σεμνός· κάτι που μπορεί, σε πρώτο χρόνο, να φανερώνει μια σιγουριά και μιαν τραγουδοποιητική αυτοπεποίθηση, αλλά σ’ ένα δεύτερο μάλλον κάνει κακό στον νεαρό τραγουδοποιό.
Ο Σκανδάμης επιχειρεί να γράψει λαϊκά τραγούδια· τραγούδια με μπουζούκι, που δυνητικά να μπορεί να μπουν στο στόμα κάθε ανθρώπου. Δεν τα καταφέρνει, στο βαθμό που θα ήθελα ή θα έπρεπε. Τα τραγούδια του δεν είναι λιτά, είναι κάπως περισπούδαστα, και κυρίως δεν έχουν τις «πιασάρικες», με την καλή έννοια, μελωδίες – ό,τι απαιτείται δηλαδή, προκειμένου ένα τραγούδι ν’ αρχίσει να κατέρχεται στο πλήθος. Έχω τη γνώμη πως ο Σκανδάμης πρέπει ν’ ασχοληθεί με την μπαλάντα (και όχι αναγκαστικώς τη λαϊκή). Κάποια τραγούδια προς το τέλος του άλμπουμ του (τα Πόλεμος χαρακωμάτων, Προσευχή και Όνειρο), που δεν είναι με την ειδολογική έννοια αμιγώς λαϊκά, είναι εκείνα που φανερώνουν πληρέστερα και τις δυνατότητές του ως τραγουδοποιού.
Η Μάρθα Φριντζήλα, για ακόμη μία φορά σ’ ένα άλμπουμ, φανερώνει ερμηνευτικό χαρακτήρα, κρίνοντας όμως από το «Όνειρο» (που το αποδίδει ο ίδιος ο συνθέτης-στιχουργός) λέω πως ο Σκανδάμης επιβεβαιώνει κάτι που μου πέρασε από το μυαλό, την ώρα που άκουγα τον «Πόλεμο χαρακωμάτων» (το ωραιότερο τραγούδι του άλμπουμ). Μπορεί, άμεσα, ν’ αρχίσει να κατεβαίνει μόνος του στη γούβα που έσκαψε πρώτος ο Μάνος Λοΐζος, βαθαίνοντάς την στην πορεία ο Σωκράτης Μάλαμας και ο Ορφέας Περίδης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου