BLUES TRACKERS blues από τον κάμπο

Το blues φαίνεται πως είναι ένα είδος μουσικό που ευδοκιμεί, στο μέτρο του δυνατού, σε πόλεις έξω από την Αθήνα. Όχι πως στην Αθήνα δεν καλλιεργείται, αλλά να, πώς να το πω, τα χωράφια είναι πιο εύφορα έξω από αυτήν· στο Δέλτα του Γαλλικού, στην αρχαία Φθία, στο Πελασγικόν Άργος.
Οι Blues Trackers είναι ένα συγκρότημα που ταξιδεύει από δεκαετίας και παρ’ ότι το “Smells Like Trouble…” [BT Records, 2011] είναι το πρώτο ολοκληρωμένο CD τους που φθάνει στα χέρια μου, ο ήχος τους δεν είναι εντελώς απών από τ’ αυτιά μου. Και τούτο όχι γιατί, κάποτε, έτυχε να τους δω ζωντανούς, όσο γιατί ο κιθαρίστας, βασικός συνθέτης και τραγουδιστής τους Πάνος Μπαντικούδης είχε κυκλοφορήσει ένα άλμπουμ το 2007, το “Blues People” [Xarta], για το οποίον είχα σημειώσει τότε: «Είναι η θέληση εκείνων που ζουν μακρυά από το κλεινόν άστυ, έξω από τα τείχη, πέρα από τους ωκεανούς και από τα αδιάβατα δέλτα, να μιλήσουν σε μια γλώσσα που δεν την έμαθαν από τον πατέρα και τη μάνα τους, αλλά την αφουγκράστηκαν μόνοι τους τραγούδι το τραγούδι. Είναι η δύναμη του μύθου που έχει τον τρόπο να επιβάλλεται, που μπορεί να τρυπάει εκατομμύρια τόνους προστατευτικού τσιμέντου κάνοντας τα blues ν’ αντιλαλούν ακόμη και στην ξέρα, και την άπνοια, του θεσσαλικού κάμπου». Ok με τα… λογοτεχνικά, αλλά ας δούμε και πιο μέσα…
Οι Blues Trackers είναι μία τετραμελής μπάντα, την οποίαν αποτελούν οι Πάνος Μπαντικούδης κιθάρες, φωνή, πιάνο, φυσαρμόνικα, Τάσος Λυτρίδης κιθάρες, φωνή, Σάκης Σμαρνάκης μπάσο και Θοδωρής Τριανταφύλλου ντραμς, φωνή, πλήκτρα, με το “Smells Like Trouble…”, ηχογραφημένο στα τέλη του 2010-αρχές του ’11 στον Τύρναβο, να αποτελεί έναν ολοκληρωμένο οδηγό του ήχου και της συγκροτηματικής προσωπικότητάς τους. Ας πω, λοιπόν, πως οι Ιχνηλάτες του Blues αρέσκονται προς ένα big city blues ιδίωμα, δίχως όμως τις προφανείς αγκυλώσεις. Στον ήχος τους παρεισφρέουν funky (“Mind starvation”), μπαλαντικά-americana (“Looking for myself”) και southern rock στοιχεία (“In a bad condition”), που σε συνδυασμό πάντα με τις πιο κλασικές (“Smells like trouble”), αλλά και τις Stevie Ray Vaughan-ικές ρυθμοδομές (“Desperate man”) μετατρέπουν το καλοηχογραφημένο 41λεπτο CD τους σ’ ένα σαφές curriculum vitae, αναφορικώς με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται την blues εξέλιξη ένας, δύο, τρεις, τέσσερις έλληνες οργανοπαίκτες, στη δική τους άκρη της γης.
Σε προσωπικό επίπεδο τρέφω μιαν εκτίμηση στους μουσικούς εκείνους, που, παραμερίζοντας τα ηχητικά σαπρόφυτα που φυτρώνουν δίπλα τους, βγαίνουν στο ξέφωτο εμπιστευόμενοι τη δική τους εσωτερική φωνή. Στους μουσικούς του blues αυτή η φωνή έχω την αίσθηση πως ακούγεται κάπως σαν κραυγή. Ο δρόμος ανοίγει και το εισιτήριο δεν έχει επιστροφή…
Επαφή: www.bluestrackers.gr