Ίλιον

Ο Γιώργος Νταλάρας αντιπροσωπεύει για ένα τμήμα του κόσμου (μικρό, μεγάλο, ή ακόμη πιο μεγάλο – δεν είμαι σε θέση να το μετρήσω) συστατικό στοιχείο τής κυρίαρχης κατάστασης· εκείνης που μας έφερε εδώ που μας έφερε τα τελευταία 38 χρόνια. Το βίντεο από το Ίλιον μάς θυμίζει κάτι από την πανωλεθρία των πολιτικών στην προηγούμενη παρέλαση (της 28ης Οκτωβρίου). Η ελεύθερη κάθοδος στο πλήθος είναι πλέον πρόβλημα για όλους εκείνους που συναγελάστηκαν με τα υψηλά κλιμάκια, ή άσκησαν τη δική τους εξουσία (ο καθείς από το χώρο του). Η μπάλα φαίνεται πως έχει σαρώσει τους πάντες· όσο κι αν κάτι τέτοιο οφείλει να μας προβληματίζει. Δεν πρέπει να οδηγηθούμε σε καταστάσεις από τις οποίες δεν είμαι σίγουρος ότι θα προκύψει κάτι, που θα πάει τα πράγματα μπροστά. Το χάος δεν μπορεί να είναι η λύση.

Προσωπικώς, είμαι οργισμένος με πολλά (όπως όλοι μας), αλλά, στην ηλικία και στη φάση που είμαι, δεν θα πέταγα ούτε μπαμπάκι προς κάποιον που με έβλαψε (εντός ή εκτός εισαγωγικών). Τούτο, όμως, δε σημαίνει πως μπορώ να κατηγορήσω a priori και ελαφρά τη καρδία όποιον σκέπτεται και δρα διαφορετικά από εμένα. Δεν βιώνουμε όλοι με την ίδιαν ένταση τις συνέπειες της διάλυσης των πάντων. Τι να πεις σε κάποιον που είναι άνεργος 2-3 χρόνια, που μένει στο νοίκι, που δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στις ανάγκες των παιδιών του, και που μπορεί να αντιμετωπίζει κι ένα πρόβλημα υγείας; (Ο συνδυασμός, δυστυχώς, δεν προέρχεται από ταινία με τον Ξανθόπουλο και τον Βασιλάκη Καΐλα – είναι υπαρκτός). Λέω, προσωπικώς, πως οφείλουμε να παλέψουμε με έλλογα μέσα (έρχονται κι εκλογές) μπας κι αλλάξει κάτι, πως οφείλουμε να εξαντλήσουμε όσα περιθώρια ψυχραιμίας μάς έχουν απομείνει πριν οδηγηθούμε (δηλαδή μας οδηγήσουν) σε ανεπανόρθωτους ολοκληρωτισμούς. Παρά ταύτα δεν μπορώ να πείσω κανέναν για την αναγκαιότητα της δικής μου άποψης.

Η μεταπολιτευτική εξουσία είναι αλήθεια πως εξέθρεψε χίμαιρες. Κάποιοι ανέβηκαν ψηλά, πολύ ψηλά, με ξένα δεκανίκια. Η εξουσία γιγαντώθηκε, ενώ και πολλοί από τους εξουσιαζόμενους έγλειψαν (κι αυτοί) το… κοκκαλάκι τους γλιστρώντας προς τα πάνω. Χάθηκαν το μέτρο κι η σεμνότητα και αντικαταστάθηκαν από τη θρασύτητα και τον ψευτο-τσαμπουκά της «επιτυχίας». Τώρα που τα παραμύθια τελείωσαν η πτώση θα είναι οδυνηρή. Για όλους. Και για ’κείνους που άσκησαν την εξουσία και που θα τραβήξουν, εν πάση περιπτώσει, για άλλες πολιτείες, και για τους εξουσιαζόμενους (πολλοί εκ των οποίων θα βράσουν στο ζουμί τους). Εξηγήσεις θα επιχειρηθεί (και επιχειρείται) να δοθούν. Φοβάμαι όμως πως καμμία εξήγηση δεν θα είναι αρκετή για να καλμάρει τον εξαπατημένο.