ΛΑΥΡΕΝΤΗΣ ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑΣ – I NOMADI

Βλέπω στην τηλεόραση, τις τελευταίες ημέρες, το τρέιλερ της προαναγγελίας μιας συναυλίας του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στο Καλλιμάρμαρο (9/7), στην οποίαν, ως φαίνεται, θα συμμετάσχουν διάφορες «παλιοσειρές» (ακούω και διαβάζω περί Salvatore Adamo, Angelo Branduardi, Tonino Carotone, Christophe, Ι Nomadi...). Με τον Branduardi ο Μαχαιρίτσας συνεργάζεται ήδη από το 2000-2001 (την εποχή του «Σουλτάνου της Βαβυλώνας»), εντάξει θα έλεγα και για τους Adamo, Christophe και Carotone, αλλά με το άκουσμα των Nomadi κάπως παραξενεύτηκα.

Κατ’ αρχάς να πω πως το ιταλικό συγκρότημα σχηματίστηκε το 1963 (του χρόνου πενηνταρίζει δηλαδή) και πως εξακολουθεί να βρίσκεται στο προσκήνιο, δίνοντας συναυλίες και κυκλοφορώντας δίσκους (ο τελευταίος, περυσινός, έχει τίτλο “Cuore Vivo”). Μάλιστα, όπως διαπίστωσα από το YouTube, σε δικά τους live του χειμώνα που μας πέρασε (στην Novellara, μια μικρή πόλη στη βορειοκεντρική Ιταλία, ίσως και αλλού), βρέθηκε μαζί τους στη σκηνή και ο Μαχαιρίτσας, τραγουδώντας το “Dove si va”, το οποίο είχαν πρωτοπαρουσιάσει οι Nomadi στο Sanremo Music Festival του 2006, καταλαμβάνοντας τη 2η θέση γενικώς και την 1η μεταξύ των γκρουπ. Το τραγούδι αυτό ακούγεται με ελληνικά/ιταλικά λόγια, ως «Έξοδο βρες», στο πιο πρόσφατο άλμπουμ του Μαχαιρίτσα που έχει τίτλο «Οι Άγγελοι Ζουν Ακόμη στη Μεσόγειο» [EMI Music Greece, 2012] ερμηνευμένο από τον Έλληνα και τους Ιταλούς.

Πρέπει να έχουν κυκλοφορήσει ελάχιστα τραγούδια των Nomadi στην Ελλάδα (εννοώ σε ελληνικές εκτυπώσεις) –ας πούμε το 45άρι “Quasi, quasi/ Vittima dei sogni” [ΕΜΙ/ Columbia 2J 006 18184, 1976]–, αφού ακόμη και το “Non dimenticarti di me” από το Sanremo 71 φαίνεται πως πέρασε στην ελληνική δισκογραφία με τον Mal (που το είπε κι εκείνος στο φεστιβάλ). Αναφέρομαι στο LP “Festival Sanremo 71/ Il cuore e uno zingaro” [RCA SKLG 20046] με την «τσιγγάνα καρδιά» του Nicola di Bari και τα υπόλοιπα… Παρά ταύτα ό,τι διαθέτω από Nomadi, σε φυσικές μορφές, το έχω εντοπίσει εν Ελλάδι. Και αναφέρομαι σ’ ένα LP τους από το 1978, το “NARACAULI e altre storie” [EMI 3C 064-18373], ένα άλμπουμ με πολιτικές αιχμές, που το είχα βρει προ 15ετιάς στο δισκάδικο του Άρη, στην Κυψέλη. (Το Naracauli είναι χωριό της Σαρδηνίας, γνωστό στην Ιταλία για τα ορυχεία ψευδαργύρου που βρίσκονται στην περιοχή. Το φερώνυμο τραγούδι αναφέρεται στους ανθρώπους του χωριού που εγκατέλειψαν τη γη τους για να εργαστούν στα ορυχεία, μένοντας τελικώς στον άσσο όταν εκείνα έκλεισαν).

Επίσης στο Μοναστηράκι έχω βρει 2-3 φορές (τη μία το αγόρασα) το 45άρι τους “Io vagabondo (che non sono altro)/ Eterno” [EMI/ Columbia 3C 006-17817] από το 1972. Το πρώτο τραγούδι σύνθεση-στίχοι των Damiano Dattoli και Alberto Salerno (δεν ήταν μέλη του γκρουπ) είναι καταπληκτικό (για τα δικά μου ιταλο-γούστα). Αν, μάλιστα, ήξερα πως οι Nomadi θα το έλεγαν στο Καλλιμάρμαρο θα μπορούσα να πληρώσω ακόμη και εισιτήριο…

Διάβασα, επί τη ευκαιρία, και άλλα ενδιαφέροντα για τους Nomadi, αλλά δεν υπάρχει λόγος να αντιγράφω…