ROMAIN COLLIN το κάλεσμα

Νέος γάλλος πιανίστας, που κάνει καριέρα στην Αμερική, ο Romain Collin ανήκει σ’ εκείνη τη γενιά των μουσικών οι οποίοι γνώρισαν και αντιλήφθηκαν την jazz βασικά ως pop μούζικα. Έχοντας κατά νου, στον δικό μου νου, την jazz του Brad Mehldau, των e.s.t., του Helge Lien Trio και όλων των υπολοίπων –αναλόγων ή λιγότερο αναλόγων– έρχομαι να πω πως το τρίο του Romain Collin είναι ένα σχήμα που εδράζεται πάνω σε μία πολύ συγκεκριμένη, όσο και στέρεα, βάση· και η βάση αυτή δεν είναι άλλη από τον μελωδικό αυτοσχεδιασμό. Ελεύθερος ή λιγότερο ελεύθερος (ώρες-ώρες μάλιστα και αρκούντως… δεσμευμένος) ο αυτοσχεδιασμός τού Collin έχει ισχυρό συναισθηματικό φορτίο, μονίμους ανοιχτούς ορίζοντες και πάνω απ’ όλα δύο μουσικούς συμπαραστάτες που αντιλαμβάνονται πλήρως το όραμά του (το όραμα του πιανίστα), τον κοντραμπασίστα Luques Curtis και τον ντράμερ Kendrick Scott. Το αποτέλεσμα είναι μία σειρά δώδεκα κομματιών (δέκα originals και δύο versions) που, απλώς, σε στέλνουν. Που; Κάπου πέρα, κάπου αλλού.

Το “The Calling” [Palmetto, 2012] ξεκινά με το 2λεπτο “Storm”, ένα track που περιλαμβάνει ήπιο programming (ο ίδιος ο Collin) και ηλεκτρική κιθάρα (John Shannon). Σπάνιας δύναμης και υποβολής εισαγωγή, προάγγελος όσων ακολουθήσουν. Το σχεδόν 8λεπτο “The calling” είναι ένα πρώτο δείγμα της αδιαφιλονίκητης σημαντικότητας του τρίο. Στιβαρή μπασογραμμή, συγκρατημένο παίξιμο στο πιάνο, ήχοι να σχολιάζουν από το... υπερπέραν και βεβαίως καθαρές μελωδικές γραμμές, που παραπέμπουν στον Jarrett της Κολωνίας (κομμάτι ιδανικό για όσους θεωρούν πως η σύγχρονη jazz είναι κάτι πολύ πέραν των blues). Στο 5λεπτο “Runner’s high”, ο προγραμματικός τίτλος τα λέει όλα. Η ταχύτητα μπορεί να είναι σαφές δείγμα δεξιοτεχνίας, όμως αν δεν συνοδεύεται από την ορθή διαχείριση του χρόνου είναι σαν… να φεύγεις σφαίρα, αλλά να σκοντάφτεις λίγο πριν το τέρμα. Επί του προκειμένου ο τερματισμός είναι πανηγυρικός. Το μεγάλο κομμάτι, ή μάλλον ένα ακόμη μεγάλο κομμάτι, ακούει στον τίτλο “Burn.down.”. Εδώ συμπλέουν η jazz-romance, το rock, η μπαλάντα, το έγχορδο «δωμάτιο»… Το αποτέλεσμα δεν περιγράφεται· και θ’ αποφύγω να το περιγράψουμε με όρους… μεταφυσικούς. Οι αργές στροφές ταιριάζουν στον Collin –εκεί ξεδιπλώνει τη μελωδική του στόφα– κι αυτό αποδεικνύεται για ακόμη μία φορά στο “Greyshot”, ένα track, εδώ, για κουιντέτο (John Shannon κιθάρα, Adrian Daurov τσέλο). Βαρύ, μελαγχολικό, πνιγηρό, blues, μ’ έναν άρρωστο ρομαντισμό να σε ξεναγεί στη νεκρή φύση. Τα δύο τελευταία κομμάτια, το “Aftermath” και το “One last try”, είναι ό,τι υπονοούν οι τίτλοι τους. Σόλο σχεδόν πιανιστικές ελεγείες ενός σπουδαίου άλμπουμ, γκρίζου έως το κόκκαλο.

Επαφή: www.palmetto-records.com