παράξενα παραμύθια… από τη λάθος άκρη του τηλεσκοπίου

Παράξενο άλμπουμ βινυλίου. Όλα παράξενα. Από τον τίτλο του, τον τίτλο της εταιρείας, το εξώφυλλο, μέχρι τα ένθετα, το label και βεβαίως το άκουσμα. Ας τα πάρουμε, όμως, από την αρχή…

Η Λάθος Άκρη του Τηλεσκοπίου είναι ένα fanzine εμπνεύσεως Νικόλα Μαλεβίτση. Ένα fanazine όμως… τριών διαστάσεων. Όπως διαβάζω και στο www.fanzines.gr το πρώτο του τεύχος κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2011 (με το βάρος να δίνεται στις συνεντεύξεις των Eli Keszler, Liz Allbee, αλλά και στις Senufo Editions). Το δεύτερο τεύχος του, όμως, είχε τη μορφή βινυλίου –είναι το LP για το οποίο θα γίνει λόγος στη συνέχεια–, ενώ το τρίτο τεύχος το… είδαν και το άκουσαν μόνον όσοι(ες) βρέθηκαν στη KNOT gallery, την 13/1/2012, στο live των Liz Allbee, Natryx και Μαργαρίτας Κουρτπαρασίδου (ήμουν εκεί, αν αυτό έχει κάποια σημασία).

Τα «Παράξενα Παραμύθια» ή “Weird Fairytales” όπως διαβάζω τον τίτλο χαραγμένο στο dead wax, είναι μια συλλογή προχωρημένης electro-μουσικής. Να την πω πειραματική; Να την πω.

Το άλμπουμ (200 αντίτυπα βινυλίου) ανοίγει με το ολίγων δευτερολέπτων «Μια ιστορία του φωτός (κύκλος)» του Σωκράτη Μαρτίνη – έχω γράψει στο παρελθόν για το δίπτυχό του “au seuil de la liberte”. Ένας πυροβολισμός, κάποια κακαρίσματα, μερικές καμπάνες, μια επεξεργασία τους… ένα concrete, λίγο μεγαλύτερο από το άνοιξε-κλείσε του ματιού. Ακολουθεί το “Momotaro” των Άγγλων Sonic Catering Band. Σχήμα με υπερδεκαετή ηχογραφική και «ζωντανή» παρουσία, οι Sonic Catering Band επενδύουν ηλεκτρονικώς ένα ιαπωνικό παραμύθι. Ελαφρά… βιοτεχνική αντίληψη, off φωνή, κάπως σαν ζεν προσανατολισμός. Η «Λίμνη πολυεστερίνη» του Νίκου Κυριαζόπουλου μοιάζει με μανιπουλαρισμένη field recording. Έντομα, ζώα και νυχτοπούλια κάπου σε συμφωνία ή διαφορά φάσης στην καλοκαιρινή μας ύπαιθρο. Παραμύθια… όπως πληροφορούμαι από το ένθετο. Η weird ιστορία είναι εξ ολοκλήρου συντεθιμένη στο στούντιο. Οι Ελβετοί Scillia Lorage & Kiko C. Esseiva επιχειρούν στο “Conte sous l’edredon” να αναπαραστήσουν ηχητικώς τους παιδικούς φόβους· όσους, εν πάση περιπτώσει, εξελίσσονται κάτω από ένα πάπλωμα. Η απόπειρά τους είναι όσο εφιαλτική απαιτείται (σε κάποια δε σημεία μεγαλύτερη και απ’ όσο απαιτείται!). Ο Geoff Dugan είναι ένας Νεοϋορκέζος, ο οποίος, στον «κήπο των κουμπιών» αφηγείται ένα παραμύθι, έτσι όπως του το εξιστόρησε η Πόλη του Φωτός. Κι εδώ αληθινοί και πλασματικοί ήχοι (και φωνές) συμπλέκονται εις σάρκαν μία. Η πρώτη πλευρά θα κλείσει με το “Terrat” του σαξοφωνίστα Michel Doneda. Μορφή του γαλλικού ελεύθερου αυτοσχεδιασμού ο Doneda δίνει εδώ μιαν ηχογράφηση για σόλο(;) sax, καταγραμμένη σε μια στέγη της Βαρκελώνης. Φυσήματα, τάπες, φωνές, εφφέ, άπαντα ζωντανά και εν ώρα δουλειάς.

Η δεύτερη πλευρά ανοίγει με το «Έλα Ήλιε» του Δημήτρη Καραγεώργου (στη φωτογραφία). Ο συν-θέτης χρησιμοποιεί μία παλαιά (από το 1965) ηχογράφηση παραμυθιού, έτσι όπως το αφηγούνται γυναίκες στα Ζαγοροχώρια, και την οποίαν (ηχογράφηση) επεξεργάζεται τόσο στο φωνολογικό της κομμάτι, όσο και στην ηχητική της συνοδεία τη βοηθεία ενός software (audiomulch) για live electronic μουσική παράσταση. Εξαιρετικό, και ως ιδέα και ως αποτέλεσμα. Η «Ταχτομπούρου» είναι ένα ακόμη παράξενο κομμάτι. Πρόκειται για μία τσιγγάνικη εκδοχή της «Σταχτοπούτας», έτσι όπως την διηγείται η κυρία Δήμητρα (μια κυρία Δήμητρα) στην Νέα Αλικαρνασσό του Ηρακλείου. Ο Έλληνας Adam_is συνοδεύει με εκλεπτυσμένο θόρυβο (με μελωδικά υποστρώματα). Στο “Lisa’s absurd dream” των Αμερικανών If, Bwana (ένα project του Al Margolis, ο οποίος ασχολείται με το θόρυβο από το 1984) παρακολουθούμε την αφήγηση ενός κειμένου, έτσι όπως αυτό συνεχίζει ως continuo πίσω (ή μήπως εμπρός;) από στρώσεις κοντραμπάσου και τη γενικότερη επεξεργασία-διαχείριση τού Margolis. Η «Επανάληψη» είναι ένα κανονικό παραμύθι, με προσωπικά στοιχεία και έντονη συναισθηματική ατμόσφαιρα που διαβάζει ο Σπύρος Φέγγος (παλαιός συνεργάτης και του Jazz & Τζαζ). Ένα “Blair Witch Project”, που λυτρώνεται από έναν Από Μηχανής Θεό. Η ηχητική συνοδεία προέρχεται από το www.freesound.org. Το άλμπουμ κλείνει με το «Εναντίον όλων των αρτίων» του Σουηδού Leif Elggren (γνωστός μας από την εποχή του άλμπουμ «Από Μηχανής Μουσική» στην Ano Kato το 1991). Ένα κομμάτι, ένα κείμενο βασικά, που απομυθοποιεί τη σημερινή σουηδική κοινωνία (την απομυθοποιημένη ήδη από τα early seventies ελέω «Με Λένε Στέλιο» και Θοδωρή Καλλιφατίδη). Δυνατό. Όπως και όλο το άλμπουμ εξάλλου.

Επαφή: www.blog.noise-below.org/tag/weird-fairytales/