κάτι από το rock… στην Πάτρα του ’80

Συμβαίνει συχνά. Ψάχνεις κάτι να βρεις και, ανεξαρτήτως αν το βρίσκεις ή όχι, πέφτεις πάνω σε κάτι άλλο, που δεν το έψαχνες, αλλά που, εν πάση περιπτώσει, σου λέει κάτι. Εκεί λοιπόν, σε μια σακούλα φισκαρισμένη στα παλαιά προγράμματα (μουσικά, κινηματογραφικά, θεατρικά, οτιδήποτε…) πρόσεξα ένα χαρτάκι (μισό A4), που με πήγε πολύ πίσω στο χρόνο.

Ήταν Μάιος του 1982, όταν μαθητής στο Λύκειο ακόμη, και μέσα στο πολιτικό κλίμα της εποχής, είχα παρευρεθεί σε μια συναυλία που διοργάνωνε η Αγωνιστική-Ανανεωτική Μαθητική Συσπείρωση Πάτρας (δεν είμαι σίγουρος περί τίνος επρόκειτο – μάλλον κάποια μαθητική οργάνωση τού τότε ΚΚΕ Εσωτερικού πρέπει να ήταν) στο Δημοτικό Θέατρο Απόλλων· το υπέροχο κτήριο τού Ziller, στην κεντρική πλατεία Γεωργίου (τα γράφω, για όσους δεν γνωρίζουν τα της Πάτρας). Παρένθεση. Στη δεκαετία του ’80 είχα δει, εκεί, ελάχιστες συναυλίες και κυρίως τις βαρβάτες ορχήστρες που έπαιζαν στα Μπουρμπούλια (τους αποκριάτικους χορούς, που διοργάνωνε ο Δήμος). Αργότερα βεβαίως, στα 90s, είχα παρακολουθήσει στον ίδιο χώρο τον Ran Blake, την Λένα Πλάτωνος κ.ά. Κλείνει η παρένθεση.

Όπως βλέπουμε λοιπόν και στο πρόγραμμα, σ’ εκείνη τη συναυλία (9/5/1982) συμμετείχαν τα πατρινά συγκροτήματα Flash, 80’s Ways, Εχαλιναγώγησαν Ασκαρδαμικτί Οσονούπω, αλλά και κάποια ακόμη. Γενικώς, εκείνο που θυμάμαι, μετά από 30 χρόνια, είναι… μπάντες· διάφορες μπάντες, να παίζουν, να έρχονται και να φεύγουν…

Οι Flash ήταν το καλύτερο rock συγκρότημα της Πάτρας εκείνη την περίοδο. Ένα σχήμα, το οποίο αποτελούσαν ο Στάθης (Μαυρωτάς;) κιθάρα, ο «Γάτος» (Νίκος Παπαδημητρόπουλος;) ντραμς, κι ένας μπασίστας, για τον οποίον δεν θυμάμαι ούτε όνομα πια, ούτε παρατσούκλι (o φίλος μου ο Μιχάλης μού μίλησε για κάποιον Βίκτωρα…). Δεμένοι (κάτι σαν τους Πατρινούς… Socrates), με ρεπερτόριο κλασικό, αλλά και με δικές τους συνθέσεις, βασικά οργανικές, οι Flash πήγαιναν και προς fusion μονοπάτια – Jeff Beck και τέτοια.

Τους είχα δει κι άλλες φορές. Μία ήταν στο ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ του Απόλλωνα, στην οδό Ναυαρίνου, την 20/6/1987 όπως γράφει και το εισιτήριο (τώρα, εκεί, δεν υπάρχει γήπεδο, παρά μόνο δρόμος και πολυκατοικία), σ’ ένα live μαζί με τους χαρντροκάδες Firewind (καμμία σχέση με τους πασίγνωστους μεταλλάδες, που φτιάχτηκαν μια δεκαετία αργότερα). Θυμάμαι ακόμη πως κατά τη διάρκεια του live ψιχάλιζε, έβρεχε, σταμάταγε και πάλι από την αρχή, και πως η μισή συναυλία πέρασε με τα συγκροτήματα να απλώνουν και να μαζεύουν μουσαμάδες...

Ο Στάθης και ο «Γάτος» ήταν επαγγελματίες μουσικοί της νύχτας, αλλά το συγκρότημα απ’ ό,τι φαίνεται ήταν η ισορροπία τους. Έπαιζαν και οι δύο σ’ ένα γνωστό ξενυχτάδικο της Πάτρας, το La Notte (υπάρχει ακόμη), ως μέλη της ορχήστρας του Νίκου Κούφη(;), αποδίδοντας με ροκ έπαρση ποικίλα λαϊκά. Στο «Θα εκραγώ» π.χ. του Αντώνη Βαρδή (το ελληνικό “The final countdown”) –ήταν 1988– γινόταν πανικός… Δεν έμενε λίθος επί λίθου…

Οι 80’s Ways ήταν το συγκρότημα του Αλέξανδρου Σκρεμύδα (το οποίο λίγο αργότερα μετατράπηκε σε... εταιρεία). Το 1983, ο Σκρεμύδας, ως σκέτο… Alexandros, έβγαλε το φοβερό (εγώ έτσι νομίζω) electro/wave 45άρι “No place to run/ Tired” [80’s Ways Records No 1, 1983] και λίγο αργότερα το LP “Data” [80’s Ways Records WR No 4, 1985], που επανεξέδωσε πριν τρία χρόνια και η Ειρκτή. Απ’ όσο θυμάμαι εκείνη την εποχή είχε πιο πανκροκάδικο ήχο (και καθόλου electro).

Για τους Εχαλιναγώγησαν Ασκαρδαμικτί Οσονούπω (η ορθογραφημένη λέξη είναι «ασκαρδαμυκτί», με ύψιλον) δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα. Πρέπει να ήταν κάποιο μαθητικό σχήμα, που είχε δανειστεί τ’ όνομά του από μια φράση σχολικού βιβλίου Αρχαίων Ελληνικών. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό, παρότι δεν υπάρχει περίπτωση να ανακαλέσω το συγκεκριμένο κείμενο. Λυσίας ήταν, Πρωταγόρας ήταν, θα σας γελάσω…