έλληνες μπροστά στο πιάνο

Ο Διονύσης Μπουκουβάλας (γενν. το 1979) είναι ένας νέος πιανίστας. Παρά ταύτα οι σπουδές και το γενικότερο βιογραφικό του είναι ήδη πλούσια. Γνωστός, σ’ εμένα, από την καθοριστική του παρουσία στο Φεστιβάλ Τζαζ Ζακύνθου, ο Μπουκουβάλας είναι διπλωματούχος πιανίστας με «άριστα παμψηφεί και πρώτο βραβείο», έχει πτυχίο Μουσικολογίας («άριστα») από το Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, κατέχει πτυχία Αρμονίας, Αντίστιξης και Φούγκας (άπαντα με βαθμό «άριστα παμψηφεί»), έχει πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Paris 8 του Παρισιού… To “English Gardens” [Thalia Music, 2011] είναι η πρώτη (ιδιωτική) δισκογραφική δουλειά του, ένα σόλο πιάνο άλμπουμ με ξεκάθαρα στοιχεία –όπως λέει και ο ίδιος– ελεύθερου αυτοσχεδιασμού.

Εκείνο που είναι φανερό, από την πρώτη κιόλας στιγμή, στην περίπτωση του νεαρού μουσικού είναι η κλασική παιδεία του. Μάλιστα, παρότι ο ίδιος υποστηρίζει πως «ο τίτλος αναφέρεται στον άναρχο, περιπετειώδη τύπο του αγγλικού κήπου (σε αντίθεση με τον φορμαλιστικό γαλλικό τύπο)», υπονοώντας προφανώς το αυθόρμητο και άγριο των δικών του αυτοσχεδιασμών, προσωπικώς διαπιστώνω μάλλον το αντίθετο. Πως οι αυτοσχεδιασμοί του Μπουκουβάλα είναι εν τέλει αρκετά «γαλλικοί» (καθόλου μειωτικό αυτό) και ελαχίστως «αγγλικοί», αφού διακρίνεται σ’ αυτούς ο σαφής κλασικός και μελωδικός του λόγος, που παρέχει μία στάμπα στο αποτέλεσμα. Φυσικά, τούτο δε σημαίνει –έχοντας υπ’ όψιν μου τον Keith Jarrett (δεν τον αναφέρω τυχαίως), αλλά και άλλους αυτοσχεδιαστές– πως αυθόρμητη προσέγγιση σημαίνει χάος, σπάσιμο όλων των κανόνων, κατακερματισμό έως εξαφανίσεως των μελωδιών και των μελωδικών σχημάτων και τ’ ανάλογα. Ο κάθε improv player αυτοσχεδιάζει βάσει ορισμένων κανόνων που υπάρχουν εντός του (έστω και εν υπνώσει) και οι οποίοι (κανόνες) παίρνουν γραμμή από τις σπουδές του, τ’ ακούσματά του, το συναισθηματικό του κόσμο, την ψυχική του διάθεση-κατάσταση τη στιγμή που αυτοσχεδιάζει· το αυτό συμβαίνει και με τον Μπουκουβάλα. Ένα μόνο θα πρότεινα. Την επόμενη φορά που θα θελήσει να ηχογραφήσει ο ζακυνθινός πιανίστας να μπει σε κανονικό στούντιο, καθότι οι εδώ εγγραφές, που είναι ζωντανές από διάφορες αίθουσες και ωδεία της Αθήνας (Athenaeum, Παρνασσός…), αλλά και από το Λόφο του Στράνη στη Ζάκυνθο, εμφανίζουν κάποια τεχνικο-ακουστικά προβλήματα.

Επαφή: dionbouk@gmail.com

Ένα δεύτερο σόλο πιάνο άλμπουμ είναι και το «Κάτω απ’ την επήρεια της Πανσελήνου» του Γιώργου Κεφαλά· και αυτό ιδιωτικής εκτύπωσης (ηχογραφημένο στο στούντιο Πολύτροπον, στη Θεσσαλονίκη). Αν και στην περίπτωση του παρόντος δεν μπορώ να γράψω περί ενός καθαρού jazz άλμπουμ (καθότι ο Σοπέν παντού παραμονεύει), εντούτοις δεν θα ήταν άστοχο αν μιλούσε κάποιος ξανά για τον Keith Jarrett (αλλά και για τον Μάνο Χατζιδάκι), ιδίως σε κομμάτια όπως το νοσταλγικό «Ο χρόνος» με τη cinematic κατάστρωση-αφήγηση. Ο ρομαντικός χαρακτήρας των συνθέσεων είναι παντού φανερός στο άκουσμα, με τις μελωδίες να πρωταγωνιστούν, καθορίζοντας και καθοριζόμενες από ένα πλήρως συναισθηματικό παίξιμο. Ο Γιώργος Κεφαλάς συνθέτει βλέποντας εικόνες. Και οι εικόνες αυτές είναι, οπωσδήποτε, ποιητικές.

Επαφή: georgekefalas@ymail.com

Ολοκληρώνω μ’ ένα τρίτο στη σειρά πιανιστικό CD, το οποίον όμως δεν έχει καμμία σχέση με τα προηγούμενα δύο (αν υποτεθεί πως τα άλμπουμ των Μπουκουβάλα και Κεφαλά θα μπορούσε να εμφανίζουν μία τομή). Το υπογράφει κάποιος(;) με τα αρχικά Α.Γ. και ο τίτλος του είναι «Πολύγωνο:08» (2010). Πρόκειται για μία περιποιημένη εικαστικώς ανεξάρτητη παραγωγή, μέσω της οποίας ο Α.Γ. παρουσιάζει ένα 74λεπτο πιανιστικό ακρόαμα, πειραγμένο όμως, ή μάλλον συμπληρωμένο από εξωγενείς(;), κάπως μηχανιστικούς θορύβους. Το κλίμα είναι minimal γενικώς, και ατμοσφαιρικό με τον τρόπο ας πούμε της 4AD· μία ambient γενικώς καταγραφή, με δική της προσαρμογή στο χώρο και το χρόνο. Α propos ξανάκουσα και το “Sleeps With the Fishes” (1987) των Pieter Nooten & Michael Brook μετά από πολλά χρόνια. Δε μου έκανε κακό…

Επαφή: www.agpolygon08.blogspot.com