NICK MORAN ένας ξεχωριστός κιθαρίστας

Έξι χρόνια μετά το ντεμπούτο του “The Messenger” [Consolidated Artists, 2006] ο νεοϋορκέζος κιθαρίστας Nick Moran έχει έτοιμο καινούριο άλμπουμ, το “No Time Like Now” [Manor Sounds, 2012], ένα 56λεπτο διαμαντάκι, μέσω του οποίου ενώνονται οι αγάπες του για την jazz και το rock. Βεβαίως, μ’ ένα πρώτο άκουσμα εκείνο που βγαίνει πάνω απ’ όλα είναι το groovy feeling (hammond ο Brad Whiteley, ντραμς ο Chris Benham), όμως ο Moran βάζει από νωρίς τα πράγματα στη θέση τους: «Δεν είμαστε με κανέναν τρόπο μία “Chicken shack” μπάντα. Λατρεύω όλα τα σχήματα με όργανο, ειδικώς εκείνα του Dr. Lonnie Smith που αποτελεί και μία μεγάλη επιρροή για τη μουσική μου, όμως στην καρδιά μου είναι πάντα το blues και το rock».

Κάπως έτσι, και για να μη φανεί –λέμε τώρα– πως ο Moran λέει λόγια του αέρα, το “No Time Like Now” ξεκινά με το “Strange brew”(!) των Cream και μάλιστα σε μία εκτέλεση που θα μπορούσε να ξαφνιάσει (και ξαφνιάζει). Το όργανο κάνει πολύ καλή δουλειά, τόσο στη συνοδεία όσο και στο σόλο, ενώ η κιθάρα πατάει πάνω στην «Clapton-ική» διαδρομή, με πιο… καλλιτεχνικά βήματα. Ένα groovy-fusion λοιπόν βγαλμένο από άλλην εποχή. Αλλά και η συνέχεια είναι το ίδιο ενδιαφέρουσα…

Το “My beautiful” έχει μιαν bossa αίσθηση (όχι τόσο κοσμοπολίτικη όσο του Deodato π.χ., αλλά πιο jazzy α λα Walter Wanderley), ενώ το “Intention”, που διακρίνεται για τη γειωμένη μπασογραμμή του, είναι –όπως γράφει και ο Moran– επηρεασμένο από τη μαθητεία του δίπλα στον Ron Carter. Στο “Slow drive” το funk είναι το παν (πρόκειται για ένα απλό, αλλά μεστό κομμάτι, στηριγμένο βασικά σε δύο ακόρντα), με το rock να επανέρχεται ως αναφορά στο “Wishful thinking” (ένα track που βγάζει τα vibes της fusion περιόδου του Jeff Beck). Υπάρχουν κι άλλα κομμάτια στο soul-jazz στυλ, αλλά οι δύο συνθέσεις που ξεχωρίζουν στο δεύτερο, ας το πούμε έτσι, μέρος του άλμπουμ είναι η “Natalya” (ένα λαμέντο γραμμένο για την τσετσένα ακτιβίστρια Ναταλία Εστεμίροβα, που δολοφονήθηκε στο Γκρόζνι το 2009) και το “The physicist transformed”, επίσης ένα δραματικό track (γραμμένο από τον Moran για ένα φίλο του που πέθανε), ένα blues με καταλυτικά γεμίσματα στα ντραμς από τον Benham.

Ο Nick Moran δεν είναι τυχαία περίπτωση κιθαρίστα. Σπούδασε Γλωσσολογία στη Γαλλία και τη Γερμανία, όπου και παρέμεινε έξι χρόνια. Εκεί, στη Γερμανία, άνοιξε έναν εκδοτικό οίκο εκδίδοντας, μεταφρασμένες στη γερμανική, αμερικανικές μεθόδους εκμάθησης πιάνου, ενώ σπουδάζει συγχρόνως ενορχήστρωση στη Fachbereich Musik του Mainz, παίζοντας κιθάρα και τρομπέτα στην μπάντα του Πανεπιστημίου. Επιστρέφει στη Νέα Υόρκη το 1988, συνεχίζει τις σπουδές του δίπλα στους Rick Stone, Ron Carter και Mike Longo, παίζοντας τόσο σε jazz όσο και σε rock μπάντες. Ο ίδιος αναφέρει στις επιρροές του τους Jeff Beck, Jimmy Page, Peter Frampton, George Benson, Jim Hall, Wes Montgomery, Miles Davis, Dexter Gordon, όπως και τους Art Blakey’s Jazz Messengers. Στοιχεία από τους περισσότερους ανακαλύπτεις στο εξαιρετικό νέο άλμπουμ του…

Επαφή: www.nickmoranmusic.com