καραβάνια με καμήλες…

Η ολλανδική Music On Vinyl επανεξέδωσε πέρυσι, ανάμεσα σε τόσα κλασικά jazz, rock και pop άλμπουμ (πάντα σε βινύλια βάρους 180 γραμμαρίων) και το πρώτο LP των Caravan, που ηχογραφήθηκε για λογαριασμό της βρετανικής Verve, τον Οκτώβριο του 1968 και που κυκλοφόρησε, για πρώτη φορά, στις αρχές της επόμενης χρονιάς. Το “Caravan”, ένα από τα κλασικότερα έργα της τοπικής ψυχεδελικής σκηνής, συνομολογεί, μαζί με τα δύο πρώτα άλμπουμ των Soft Machine, την απαρχή εκείνου του ήχου που χαρακτήρισε τη λεγόμενη «σκηνή του Canterbury». Κατά τη γνώμη μου, στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε ποτέ μία τέτοια σκηνή (με σαφή και ευδιάκριτα γνωρίσματα). Απλώς, κάποιοι μουσικοί από το Canterbury (την καθεδρική πόλη της ΝΑ Αγγλίας), που ξεπετάχτηκαν από το… γενεσιουργό συγκρότημα Wilde Flowers, βρέθηκαν μαζί, στην πορεία, με διάφορους άλλους παίκτες (από διαφορετικές περιοχές της χώρας) δίνοντας ώθηση σε ποικίλα γκρουπ, που, άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο, οικοδόμησαν έναν ήχο, που επηρέασε κόσμο και κοσμάκη (κυρίως εκτός Βρετανίας). Κατά την προσωπική μου άποψη, αυτό που ονομάστηκε αργότερα «ήχος του Canterbury» έχει περισσότερο σχέση με τα δεύτερης γενιάς συγκροτήματα, τους Matching Mole και τους Hatfield and the North κυρίως, παρά με τους Caravan και τους Soft Machine της πρώτης εποχής. Αλλά αυτά δεν έχουν και τόσο σημασία τώρα…

Οι Caravan σχηματίστηκαν το 1968 από τον ντράμερ Richard Coughlan, τον κιθαρίστα, μπασίστα, τραγουδιστή Pye Hastings, τον οργανίστα, τραγουδιστή David Sinclair, καθώς και τον εξάδελφό του μπασίστα, κιθαρίστα και τραγουδιστή Richard Sinclair (και οι τέσσερις είχαν περάσει από τους Wilde Flowers), ενώ παραδίπλα στεκόταν ο φλαουτίστας Jimmy Hastings (αδελφός του Pye Hastings). Έτσι λοιπόν, ως κουαρτέτο βασικά, υπογράφουν το 1968 για τη βρετανική Verve, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, έκανε ελάχιστες δικές της παραγωγές στο Νησί –στο νου μού έρχονται, πλην των Caravan, μόνον οι Poet and The One Man Band–, προσφέροντας ένα άλμπουμ μοναδικής εκφραστικότητας. Από το εναρκτήριο “Place of my own” («Η αγάπη είναι εκείνο που επιθυμείτε όσο τίποτ’ άλλο/ αλλά τούτη βρίσκεται εν υπνώσει μέσα στα κεφάλια σας/ Γιατί δε ζείτε λίγο ακόμη σήμερα/ αφού αύριο μπορεί να είσαστε νεκροί;») με το πέραν πάσης περιγραφής αέρινο παίξιμο στο όργανο, την άπιαστη ρυθμική κιθάρα, τα εύθραυστα φωνητικά με το τόσο χαρακτηριστικό φυσικό φαλσέτο του Pye Hastings και το “Love song with flute” (με τη θλιμμένη εισαγωγή, τα αρμονικά φωνητικά, το μαγικό φλάουτο και την πιο απροσδόκητη κάτι-σαν-bossa, που θα μπορούσε ποτέ να φανταστούμε), μέχρι το “Magic man” (με τα διπλά φωνητικά των Pye Hastings και David Sinclair να παραπέμπουν μόνο σε… Beach Boys) και το 9λεπτο έπος “Where but for Caravan would I” (μία από τις κορυφαίες στιγμές του british psych sound της εποχής, με παιξίματα από άλλον πλανήτη), ένα είναι σίγουρο… τα τελευταία δεν-ξέρω-πόσα χρόνια. Το πρώτο LP των Caravan είναι τόσο κλασικό, όσο ελάχιστα άλλα άλμπουμ εκείνης της (βρετανικής) περιόδου. Εδώ, στην audiophile έκδοση της Music On Vinyl, το ακούς, συν τοις άλλοις, και με άλλο αυτί.

Ακούγοντας καπάκι, αμέσως μετά το “Caravan” δηλαδή, το “The Snow Goose” (1975) των Camel (επίσης στην περυσινή audiophile έκδοση της Music On Vinyl), είπα… μέσα μου (και… απ’ έξω μου θα μπορούσα να το πω): να ένα βρετανικό συγκρότημα, που θα μπορούσε να είχε επηρεαστεί από τους Caravan. Εντάξει. Οι Camel δεν ήταν (είναι) καμμία μπάντα της σειράς, αφού διέθεταν δική τους φινέτσα, έχοντας στις τάξεις τους δύο (τουλάχιστον) μουσικούς με βαρβάτο βιογραφικό, όπως τον οργανίστα Peter Bardens και τον κιθαρίστα, φλαουτίστα και τραγουδιστή Andy Latimer –οι άλλοι δύο ήταν οι Andy Ward κρουστά και Doug Ferguson μπάσο– αλλά να, πώς να το πω, ορισμένες φορές (πολλές φορές), άφηναν εκείνη την αύρα του μελωδικού-μελαγχολικού ήχου των Caravan, προσθέτοντας, φυσικά, στην όλη κατασκευή τα δικά τους classic-rock στοιχεία. Βασισμένο στη νουβέλα τού Αμερικανού Paul Gallico (εξάλλου ο πλήρης τίτλος του δίσκου είναι “music inspired by The Snow Goose”), «μία απλή, σύντομη παραβολή για την αναγεννητική δύναμη της φιλίας και της αγάπης, με φόντο τη φρίκη του πολέμου» όπως γράφει κι η wikipedia, το “Snow Goose” είναι ένα ορχηστρικό κατά βάσιν άλμπουμ (υπάρχουν κάποια λίγα φωνητικά εδώ κι εκεί), στηριγμένο στις κιθάρες του Latimer, στα πλήκτρα του Bardens, που θα τα χαρακτήριζα γενικώς ντελικάτα, αλλά κυρίως σε μια συνθετική γραμμή-αντίληψη, η οποία ακόμη και στα πιο επικά μέρη του έργου (στο “Dunkirk” π.χ. της δεύτερης πλευράς) δεν γίνεται ποτέ πομπώδης. Ο rock μελωδισμός λοιπόν στο απόγαιό του, κι ένα άλμπουμ, το “The Snow Goose”, κατάλληλο για άπασα την… rock οικογένεια.