πρωτοχρονιάτικο καφενείο

Πρωτοχρονιά ξεπρωτοχρονιά, και με τις ευχές για «καλή χρονιά» να πέφτουν σαν το χαλάζι, η κουβέντα δεν μπορούσε παρά να περιστραφεί και προς την κατάσταση, την οποίαν βιώνουμε όλοι μας ανεξαιρέτως, με τον καθέναν μας να έχει και να διατηρεί τις απόψεις του και, κυρίως, να προσπαθεί να συντηρήσει τις αντοχές του. Γιατί τα προβλήματα είναι όντως χειροπιαστά, και δύσκολα καλύπτονται κάτω από το χαλί (ακόμη και τις πρώτες πρωινές ώρες του νέου χρόνου).

Πρωτοχρονιά δίχως κεντρική θέρμανση στην πολυκατοικία φιλικού προσώπου λοιπόν, καθότι τα 4/5 των οικογενειών δεν πληρώνουν κοινόχρηστα – είτε γιατί δεν μπορούν, είτε γιατί δεν θέλουν. Δεν ξέρω πόσοι είναι άνεργοι και πόσοι έχουν χάσει τις δουλειές τους, αλλά αυτή την κατάσταση –από πλευράς ιδιοκτητών ή ενοίκων– την κρίνω ως απαράδεκτη. Αν υποθέσουμε πως η κρίση έχει χτυπήσει ανεπανόρθωτα το 1/3 των πολιτών (εννοώ εκείνους που δεν έχουν λαμβάνειν τίποτα και από πουθενά), τα υπόλοιπα 2/3 έχουν κάποιο (μειωμένο, έως πολύ μειωμένο) εισόδημα. Δεν είναι δυνατόν σε μια πολυκατοικία 25 οικογενειών οι 20 να μην πληρώνουν κοινόχρηστα. Δεν αιτιολογείται, με τη λογική, κάτι τέτοιο. Η ιστορία τού «δεν πληρώνω τίποτα και σε κανέναν» έχει επεκταθεί και σε ζωτικά ζητήματα πλέον, και δεν αφορά μόνον στα πάσης φύσεως χαράτσια ή στα τέλη κυκλοφορίας των αυτοκινήτων. Γιατί η θέρμανση τον χειμώνα είναι ζωτικό θέμα (πολύ πιο ζωτικό από τα τέλη κυκλοφορίας) – ιδίως αν έχεις στην οικογένειά σου μικρά παιδιά ή γέρους (ή, στη σπάνια πλέον περίπτωση, και τα δύο). Είπα λοιπόν πως πρέπει να υπάρξει κατανόηση για τους ανέργους, για όσους έχουν χάσει τις δουλειές τους, αλλά οι υπόλοιποι κουτσά-στραβά –καθότι όλοι στην ίδια μοίρα είμαστε– οφείλουμε να βρούμε κάποια φράγκα για πετρέλαιο, έστω για 2-3 ώρες το βράδυ. Μπορεί οι κανονισμοί πολυκατοικίας, που είναι αυστηροί και είναι σαν συμβόλαια, να είναι πλέον κουρελόχαρτα, αλλά κανείς σ’ ένα οικοδόμημα όπου μένουν 80-100 άνθρωποι δεν μπορεί να λέει «εγώ δεν πληρώνω» (αδιαφορώντας για τους συγκατοίκους του), όταν μάλιστα είναι εξακριβωμένο ότι μπορεί να πληρώσει. Αυτή δεν είναι αλληλεγγύη, είναι ζούγκλα. Μία ακόμη δηλαδή, καθότι η μεγάλη ζούγκλα, εκεί όπου όταν πατήσεις ποδαράκι σε κατασπαράζουν ύαινες και λιοντάρια, είναι ο μέγας κλέφτης, το κράτος.

Τι γίνεται λοιπόν με τον αρχικλέφτη; Από τη μία μεριά δίνει κίνητρα για νέες, ηπιότερες, μορφές θέρμανσης (και κίνησης), βλέπε αέριο, και την άλλη, όταν πολλοί προσφεύγουν για να εκμεταλλευθούν τα χαμηλά τιμολόγια και όλα τα υπόλοιπα πλεονεκτήματα, το ίδιο άθλιο κράτος ξετινάζει στους φόρους τη συγκεκριμένη παροχή, λέγοντάς σου κατάμουτρα «μαλάκας ήσουν, όταν με πίστεψες». Και για να ξαναθυμηθώ τα μηχανολογικά μου, σας λέω τούτο. Αυτή τη στιγμή η πιο φθηνή πηγή θέρμανσης είναι το air-condition. Είναι πιο φθηνό σε σχέση με το «τι τραβάει-τι αποδίδει» και από το πετρέλαιο, και από τα ηλεκτρικά σώματα και από το αέριο. Αφήνω τα πάσης φύσεως ξύλα και πέλετ, τα οποία επιβαρύνουν την υγεία όλων μας (όταν κινούνται εκτός προδιαγραφών) και κυρίως εκείνων που κατά κόρον τα χρησιμοποιούν εντός των σπιτιών των πόλεων (ήδη έχουν γραφτεί κάποια πράγματα – προσωπικώς έπαθα πλάκα όταν είδα τον ουρανό της Αθήνας, ερχόμενος από Χαϊδάρι προς κέντρο, τη νύχτα της 15ης Δεκεμβρίου). Τι κάνει λοιπόν η ΔΕΗ, γνωρίζοντας ότι ο κόσμος θα την πέσει στα air-conditions; Σπεύδει μάνι-μάνι να ανακοινώσει αυξήσεις στο ρεύμα, προκειμένου να ρεφάρει το κράτος τη χασούρα από το φόρο στο πετρέλαιο. Μιλάμε δηλαδή για μία καθαρά ληστρική… λησταρχική επιδρομή, που με εκδικητική μανία εξαπολύεται στα κεφάλια και στις τσέπες των πολιτών, οι οποίοι εντελώς απροστάτευτοι είναι έρμαια των αδηφάγων διαθέσεων του… κλεπτοκράτους. Όσοι δηλαδή δεν εγκαταλείπονται το ίδιο απροστάτευτοι, επιβαρύνοντας την υγεία τους από τις «ό,τι να ’ναι» βιομάζες.

Υπάρχει όμως και η «ανάπτυξη», μην ανησυχούμε. Ο Πρωθυπουργός μας μάς υπόσχεται μηδενική υπανάπτυξη στο τέλος του 2013 και μικρή, έστω, ανάπτυξη στους πρώτους μήνες του 2014. Κάποιοι λένε «μακάρι». Εγώ θα πω «μπούρδες». Γιατί αυτό που οι ιθύνοντες ονομάζουν «ανάπτυξη» είναι μία απάτη. Δεν έχει καμμία σχέση με την καθημερινότητα, καμμία σχέση με τις πραγματικές ανάγκες του συνόλου.

Κατ’ αρχάς –για να το πω λίγο χοντροκομμένα και καφενειακά– «ανάπτυξη» έχει και η Τουρκία, έχει και το Μπαγκλαντές… Και τι έγινε; Στην Τουρκία πρέπει να διατηρηθεί η «ανάπτυξη» 8% για τα επόμενα 30 χρόνια (λέμε τώρα) για να φθάσει στο σημερινό επίπεδο ζωής της Ελλάδας (ακόμη και στο σημερινό της κρίσης). Θέλω να πω πως η «ανάπτυξη» είναι μία απάτη. Ένα μέγεθος που δε λέει απολύτως τίποτα στους πολλούς. Λέει μόνον κάτι στους κεφαλαιοκράτες, οι οποίοι θα σπεύσουν σαν τα κοράκια ενδεχομένως –αφού έχουν πρώτα καταπατηθεί τα πάντα, έχουν εξαφανιστεί τα εργατικά δικαιώματα, έχουν εξαερωθεί οι μισθοί– να ρίξουν κανα φράγκο με καμμιά ψευτοεπένδυση, βγάζοντας εκατομμύρια (τα οποία δεν θα τα επανεπενδύσουν στην ελληνική αγορά, αλλά θα τα βγάλουν με τη σέσουλα στις ξένες τράπεζες). Άρα λοιπόν η «ανάπτυξη» είναι ένας δείκτης… καλπονοθευτικός. Δείχνει ψεύτικη εικόνα, παραμυθιάζοντας τον κόσμο. Ο μόνος δείκτης ρεαλιστικής και ουσιαστικής ανάπτυξης είναι το ύψος τού κατά κεφαλήν εισοδήματος, και κυρίως –και αυτό είναι το πιο σημαντικό όλων– η διασπορά του στη λεγόμενη «μεσαία τάξη». Με άλλα λόγια, το ποσοστό των κατοίκων μιας χώρας που βρίσκεται πλησίον της (υψηλής) τιμής του. Εκείνο δείχνει την κοινωνική ευημερία, την πρόοδο και την ανάπτυξη. Όλα τα υπόλοιπα είναι στάχτες στ’ αυτιά μας.

Κατά τα λοιπά πρέπει ν’ άκουσα (χθες βράδυ, δηλαδή σήμερα το πρωί) καμμιά 20αριά φορές (και λίγες λέω) το “Fairytale gone bad” των Sunrise Αvenue. Ραδιόφωνα, κινητά και δε συμμαζεύεται… Η κρίση σε όλο της το μεγαλείο…