MECHANIMAL άγονη electro-γραμμή

Έφθασαν στ’ αυτιά μου (και διάβασα) πολλά καλά λόγια για τους Mechanimal (Γιάννης Παπαϊωάννου computers, synths, beats, Freddie F. φωνή, Τάσος Νικογιάννης κιθάρες, Αγγελική Βρεττού βίντεο) – εννοώ για το φερώνυμο LP/CD τους που κυκλοφόρησε από την Inner Ear προς το τέλος του 2012. Όχι πως επηρεάζομαι απ’ όσα ακούω ή διαβάζω (έτσι τουλάχιστον νομίζω…), αλλά, να, ήθελα να δω αν όλο αυτό το hype, όλοι αυτοί οι «ύμνοι» αιτιολογούνταν από την ακρόαση.

Σε γενικές γραμμές νομίζω πως «ναι». Οι Mechanimal έκαναν ένα πραγματικά πολύ ωραίο άλμπουμ, το οποίον, στα 66 λεπτά που διαρκεί, δεν παρουσιάζει χάσματα, δεν παρουσιάζει κοιλιές. Όλα τα κομμάτια εμφανίζουν μιαν ενότητα, κυλώντας μέσα σ’ ένα στιβαρό electro-rock σκηνικό, με μουσικές οι οποίες ρέουν με τον πλέον ευανάγνωστο τρόπο, με λόγια στην αγγλική (των Παπαϊωάννου και Freddie F.) που συλλαμβάνουν κάτι από τις fucking days του καιρού μας (μία κοινωνία σε πολυδιάσπαση, ασυντόνιστη, ασύνδετη, που επιπλέει πάνω στα πάσης φύσεως απόνερα και που προσπαθεί να αναδιατάξει το είναι της ίνα «επικοινωνήσει») και με μιαν άποψη-ηχογράφηση-παραγωγή που θυμίζει eighties και early nineties (όχι τα καθ’ ημάς)· αλλά είναι μίλια μπροστά από τις (καθ’ ημάς) δουλειές της εποχής (απ’ ό,τι είχε δώσει, φερ’ ειπείν, ο Παπαϊωάννου με τους Rehearsed Dreams, τους Spider’s Web, τους Raw, ή δεν θυμάμαι, τώρα, με ποιους άλλους ακόμη). Ναι, βοηθούν πολύ οι κιθάρες του Νικογιάννη (ιδρυτικό μέλος των Make Believe), αλλά, βασικά, είναι οι ρυθμικές βάσεις του Γιάννη “ION” Παπαϊωάννου, που κάνουν όλη τη δουλειά. Άψογες οι απαγγελίες του Freddie F., δεν λέω, αλλά εδώ κάπου είναι και η μοναδική μου ένσταση, γι’ αυτόν τον πράγματι απολαυστικό δίσκο.

Γιατί, λοιπόν, ενώ υπάρχουν απαγγελίες και όχι τραγούδι, ο στίχος να μην είναι (ακόμη περισσότερο) ελληνικός; Δεν θα άλλαζε κάτι. Εκτός και αν φθάνουμε να χρησιμοποιούμε μια γλώσσα απλώς και μόνον για τον ήχο της, και όχι για όσα λέμε δια εκείνης. Χάθηκε μιαν ευκαιρία, φρονώ (πολλοί δεν θα συμμεριστούν την άποψή μου, αλλά δεν πειράζει) να βγει ένα ελληνόφωνο electro-rock, που θα μπορούσε να διαγράψει με μιας οτιδήποτε έχει κυκλοφορήσει στο χώρο (με ελληνικό στίχο εννοείται) από τη δεκαετία του ’80 έως σήμερα. Διαγράφει όμως τα αγγλόφωνα, θα μου πείτε, και εν μέρει είναι το ίδιο.

Εξαιρετικό άλμπουμ το “Mechanimal” –το ξαναλέω– και παρότι δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις κομμάτι, καθότι όλα κινούνται από το… εννιά και πάνω, θα αποπειραθώ να το πράξω για ένα. Είναι το “Ghost”, που μου αφήνει μιαν επίγευση από Yello στη ρυθμική του βάση, αλλά και στη γενικότερη δομή του (δεν αναφέρομαι, αυστηρώς, στον ήχο του)· και το λέω τούτο ενθυμούμενος τις σιδερένιες ημέρες του ’80, που σκούριασαν εν τω μεταξύ από το τεχνητό μας δάκρυ…

Επαφή: www.inner-ear.gr