ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ το τελευταίο βινύλιο

Τα Διάφανα Κρίνα (Θάνος Ανεστόπουλος φωνή, ακουστική κιθάρα, Τάσος Μαχάς ντραμς, Νίκος Μπαρδής κιθάρες, τρομπέτα, κρουστά, Παντελής Ροδοστόγλου μπάσο, Κυριάκος Τσουκαλάς κιθάρες, πλήκτρα, κρουστά), ως γνωστόν, δεν υπάρχουν από τον Ιούνιο του 2009, ενώ το τελευταίο άλμπουμ τους, το «…κι η αγάπη πάλι θα καλεί», είναι ήδη 4+ χρόνια παλαιό, αφού είχε κυκλοφορήσει σε CD (στο δικό τους label Roll Out Vision Services) στα τέλη του 2008. Αυτό το άλμπουμ επανεκδίδουν τώρα σε βινύλιο (2LP, 500 αριθμημένες κόπιες, unipak cover, 8σέλιδο ένθετο) οι B-Otherside και Labyrinth of Thoughts δίνοντάς μας την ευκαιρία να το ξανακούσουμε…

Εκείνο που πρέπει να σημειώσω εξ αρχής είναι πως το συγκρότημα εμφανίζεται συνεπές με ό,τι είχε παραδώσει, ήδη από τα πρώτα χρόνια της διαδρομής του. Στιβαρά οργανικά ντεμαράζ, που σκάνε συχνά με γδούπους, πεσιμιστικοί/ ρομαντικοί/ σαρκαστικοί στίχοι, καθαρές/ βαριές ερμηνείες· η… προμετωπίδα εξάλλου με τη μελοποίηση του καρυωτακικού «Κι αν έσβησε σαν ίσκιος…» δίδει σαφές και ξεκάθαρο στίγμα. Όπως γράφουν και οι ίδιοι: «Το άλμπουμ περιέχει 12 τραγούδια… που ισορροπούν ανάμεσα στον λυρισμό και μιαν ασυγκράτητη, όσο και ατόφια ηλεκτρική ενέργεια, με στίχους που αφηγούνται ιστορίες οι οποίες έλκουν την καταγωγή τους από τη βαθιά πεποίθηση πως η άυλη ομορφιά της μουσικής, η δύναμη του λόγου και η μυστική ροή της αγάπης είναι τα πράγματα εκείνα που μας βοηθούν να συνειδητοποιούμε πως διερχόμαστε μέσα από κάτι και όχι μέσα απ’ το τίποτα».

Έτσι λοιπόν και παρότι το concept είναι σαφές, με τα κομμάτια να εναλλάσσονται με την πρέπουσα διαδοχή, υπάρχουν κάποια tracks που ξεχωρίζουν, που φανερώνουν με πιο ξεκάθαρο τρόπο τι είναι εκείνο που έπλεξε τον «μύθο» του γκρουπ, αυτήν  την τελευταία 20ετία. Το «Στην κόλαση βαθιά» ας πούμε («Την επόμενη μέρα με βρήκαν πεσμένο/ το φεγγάρι ψηλά σκοτωμένο/ κι η νύχτα κρυμμένη σαν πανούργα γριά/ με τα ψοφίμια δίπλα στα ρείθρα/ μα εγώ δεν είχα/ παρά μια φτωχή/ βασανισμένη καρδιά») είναι ένα τραγούδι που θα μπορούσε να περιγράψει με ακρίβεια το ύφος των Κρίνων (πρωτίστως από στιχουργικής πλευράς), όπως και το «Παράξενα νέα από κάποιο άλλο άστρο» (απολαμβάνεις την παικτική βιρτουοζιτέ τού γκρουπ), όπως και το «Μ’ ένα άδειο ποτήρι», με τους στίχους του Ανεστόπουλου να ταρακουνούν όχι μόνο σώματα, αλλά και συνειδήσεις («Σε λίγο η πίκρα/ θα σκίσει τα χείλη/ θα γίνουμε εχθροί/ οι καλύτεροι φίλοι/ κι εμείς σκυθρωπά/ θα απαγγέλουμε στίχους/ μιας άθλιας γενιάς/ ενός άοσμου πλήθους»).

Άφησαν ωραία τα τραγούδια τα Διάφανα Κρίνα – είναι αλήθεια. Μερικά απ’ αυτά ακούγονται στο συγκεκριμένο άλμπουμ.

Επαφή: www.b-otherside.gr, www.labyrinthofthoughts.gr