ντόπια μέταλλα

Για τους Planet of Zeus και το “Macho Libre” έχω γράψει παλαιότερα με αφορμή την πρώτη κυκλοφορία του σε CD. Πριν λίγο καιρό η B-Other Side τύπωσε το άλμπουμ και σε 500 αντίτυπα gatefold βινυλίου (plus insert), δίνοντάς μας την ευκαιρία να το ευχαριστηθούμε και με άλλο τρόπο.

Όπως είχα σημειώσει και τότε, το στυλ των Planet of Zeus είναι το «σκληρό rock, με στοιχεία southern (Molly Hatchet ας πούμε), ‘μετάλλου’ (Down), αλλά και με μιαν αλήτικη αύρα να περιπλέκει το σύστημα, όχι και πολύ διαφορετική από τη γνωστή των Motorhead ή τη λιγότερο γνωστή των Dumpy’s Rusty Nuts(…). Στα συν, πέραν της γενικότερης στάσης που είναι βαθιά ριζωμένη στις συνθέσεις και το τραγούδι, η ηχογράφηση και η παραγωγή του Θοδωρή Ζευκιλή (έχει δουλέψει για τους Rotting Christ, Nightstalker κ.ά.)».

Πέραν, όμως, του βινυλίου η B-Other Side επανατυπώνει σε digipak CD και το πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος υπό τον τίτλο “Eleven the Hard Way”, που είχε κυκλοφορήσει από τις Casket Music/Copro Records το 2008. Ο Babis στις φωνές και τις κιθάρες (στα θανατηφόρα riffs), ο J.V. στο μπάσο (στις βαρέων βαρών μπασογραμμές) και ο Yog στα ντραμς (στα μανιώδη χτυπήματα) απλώνουν μια σειρά από τραγούδια, που κερδίζουν, με την αξία τους, τής προσοχής μας. Από το βαρύ καθαρόαιμο rock και τα κομμάτια που ακροβατούν μεταξύ της τελετουργίας του stoner και του heavy μετάλλου, μέχρι τα ήπια μπαλαντικά περάσματα και τις επικές space παρεκβάσεις, ένα είναι σίγουρο. Οι Planet of Zeus είναι τόσο καλοί σ’ αυτό που πράττουν, ώστε να μην μπορείς επ’ ουδενί να τους αμφισβητήσεις.

Επαφή: www.b-otherside.gr

Μπορεί το όνομα Heavy Metal Mojo να μην μου λέει κάτι, επιχειρεί όμως να μου πει το CD-single “To Have Is To Hold” [Together We Ate Them –χε, χε–, 2012]. Πέντε κομμάτια, και… πάμε να τ’ ακούσουμε ένα-ένα. Το “Eosphoric love will shine (From behind)” μπαίνει με τα κιμπορντικά μπούνια. Λες και θ’ ακούσεις τίποτα… Duran-Duran, αλλά στην πέφτουν οι… Σατανάδες (πλάκα να γίνεται). Τα διπλά… pop φωνητικά, πέραν των νεκρατζίδικων, δείχνουν πως υπάρχει έδαφος. Στο “Evil (Lucas is the controller)” ένα λουπαρισμένο riff έρχεται κι επανέρχεται. Κατά βάθος όλοι γουστάρουμε Judas Priest (έστω και με λίγη δόση από… ποιμενικό rock). Το “Suburban sleepers will wake up one day” παίζει με τα φωνητικά και με την techno επανάληψη, αλλά κάπου σπάει σε κάτι electro-avant μονοπάτια (τι θέλει να πει ο καλλιτέχνης; – ποιος να ξέρει). Στο “Empty pocket phantasmagoria” (ένα εξαιρετικό κομμάτι) ο Heavy Metal Mojo (λογικώς ένας πρέπει να είναι) κατορθώνει να συνενώσει την γαλλική concrete (τον François Bayle ας πούμε), με τους Lucifer’s Friend και τους OMD (μάστορας!), ενώ στο έσχατο “Sexsüchtig”, που είναι το πιο απροσάρμοστο και improv κομμάτι του CD του, η αρχική kraut παραδοξότητα αποκτά στην πορεία χαρακτηριστικά θριλερικής αφήγησης… Αρκετά δεν είναι όλα αυτά σε 13 μόλις λεπτά;