ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΑΜΗΣ αισθηματική ηλικία

Διάβασα πως η «Αισθηματική Ηλικία» [Η Τέχνη στο Παλιό Λιτρίβι, 2014] είναι το έβδομο άλμπουμ του Δημήτρη Μαραμή. Έχω χάσει επεισόδια, καθότι έχω ακούσει μόνο ένα από τα προηγούμενα έξι. Λεγόταν «Σκηνές από Βουβή Ταινία» [Οδός Πανός, 2008] και θυμάμαι πως είχα γράψει καλά λόγια στο Jazz & Τζαζ. Τώρα, θα γράψω ακόμη καλύτερα, για την «Αισθηματική Ηλικία» στο δισκορυχείον. Και θα το πράξω, γιατί το πιο καινούριο άλμπουμ του Δημήτρη Μαραμή είναι εξαιρετικό. Έχει σπουδαία τραγούδια, από ’κείνα που όλο και σπανιότερα ακούγονται στις μέρες μας. Θα έλεγα δε πως αν με τον έβδομο δίσκο του ο Μαραμής πιάνει κορυφή, τότε οφείλω να ψάξω, να βρω και ν’ ακούσω και τους προηγούμενους, γιατί τα «επεισόδια» που έχω χάσει μπορεί να είναι καθοριστικά για την κατανόηση του… τραγουδοποιητικού του σίριαλ. Επειδή, όμως, και σε κάθε περίπτωση, η ακρόαση ενός άλμπουμ δεν προαπαιτεί τίποτ’ άλλο εκτός από ησυχία, «σωστή» ψυχική διάθεση κι ένα τυπικά καλό στερεοφωνικό (λέω εγώ), ό,τι γράψω εν συνεχεία… το υπογράφω.

Ποια είναι τα εξόφθαλμα προτερήματα της «Αισθηματικής Ηλικίας» – εκείνα τα οποία αντιλαμβάνεσαι από την πρώτη-πρώτη ακρόαση; Πως, εδώ, υπάρχει ένα πλάνο, που υπηρετείται με παροιμιώδη ακρίβεια. Υπάρχει ένας συνθέτης (ο Μαραμής), ένας τραγουδιστής και όχι «συμμετοχές» (ο… μάλλον άγνωστος προς εμένα Θοδωρής Βουτσικάκης), μία σταθερή ομάδα οργάνων (βασικά πιάνο, βιολί, τσέλο, κοντραμπάσο) και μία τετράδα ποιητών-στιχουργών, που «αναλαμβάνουν» τα τρία μέρη του άλμπουμ – το «ερωτικό», που είναι στηριγμένο σε στίχους των Νίκου-Αλέξη Ασλάνογλου και Ναπολέοντος Λαπαθιώτη, τα «παραμύθια» του Σωτήρη Τριβιζά και τα «όνειρα» του Μιχάλη Γκανά (βασικά αναφερόμαστε σε εννέα τραγούδια, τρία για κάθε μέρος), με το πρελούδιο, τα δύο ιντερλούδια και τον επίλογο να παίζουν απλώς συγκεκριμένους «κινηματογραφικούς» ρόλους (τίτλοι αρχής, δύο διαλείμματα, τίτλοι τέλους).

Τα τραγούδια του Μαραμή χαρακτηρίζονται από μία λέξη, «ευγένεια» (και μάλιστα παλαιάς κοπής). Είναι τραγούδια με άψογο λόγο (είτε… άνομο ερωτικό, είτε παραμυθένιο, είτε ονειρικό), με τέλειες μελωδίες (που θα τις ζήλευαν οι μάστορες του είδους, από τον Χατζιδάκι έως τον Μαμαγκάκη – νομίζω, μάλιστα, πως τρία τραγούδια του τελευταίου από το «Κέντρο Διερχομένων», εκείνα με τη φωνή του Δημήτρη Ψαριανού, θα μπορούσε να είναι, εδώ, «οδηγός»), με συναρπαστικές όσο και μελετημένες ενορχηστρώσεις (τα τέσσερα βασικά όργανα που προανέφερα, συν ένα φλάουτο ή ένα σαξόφωνο εδώ κι εκεί), και βεβαίως μ’ έναν τραγουδιστή που είναι… κομμένος και ραμμένος για να τραβήξει προς τα έξω όλη την εσωτερική δύναμη των συγκεκριμένων στίχων (και σκοπών).

Ο Δημήτρης Μαραμής προτείνει ένα άλμπουμ… εκτός εποχής, που το διακρίνει, πέραν της «ευγένειας», η πληρότητα σε οτιδήποτε (ουσιώδες ή λιγότερο). Τα πάντα βρίσκονται εκεί που πρέπει, δίχως τίποτα το περιττό ή το ψεύτικο να παρεισφρέει ανάμεσά τους. Ίσως γι’ αυτόν το λόγο να είναι πολύ δύσκολο (όντως) να επιλέξεις κάποια κομμάτια από την «Αισθηματική Ηλικία», ως ενδεικτικά του κλίματος του δίσκου, παρότι το «Φθινόπωρο σ’ αγάπησα» (σε στίχους Ναπολέοντος Λαπαθιώτη) είναι ένα από τα άριστα…

Επαφή: www.dimitrismaramis.com