οι SNAILS (και) σε βινύλιο

Ψάχνοντας το πράγμα λίγο παραπάνω διαπίστωσα πως για τους αθηναίους γκαραζιέρηδες Snails δεν πρέπει να έχω γράψει ποτέ (ούτε στο Jazz & Τζαζ παλαιότερα, ούτε στο δισκορυχείον). Τούτο το θεωρώ ανεπίτρεπτο –ναι– για δυο-τρεις λόγους, αλλά κι επειδή έχω και ακούω το CD τους “The Snails” [Action Records AR 412] σχεδόν από τότε που κυκλοφόρησε, τον Μάιο του 2012 (και όχι το 2011 όπως αναφέρεται στο discogs). Τώρα, όπως διάβασα στο facebook, οι Snails κυκλοφορούν εκείνο το προ διετίας CD σε βινύλιο (στην σουηδική εταιρεία Beluga Music), ενώ πληροφορίες αναφέρουν πως ετοιμάζουν και καινούριο. Ευκαιρία λοιπόν να… επανορθώσω, γράφοντας λίγα λόγια για ένα από τα καλύτερα garage-punk συγκροτήματα του καιρού μας (να πω του… ελληνικού καιρού μας; – έστω), που το γνωρίζει εξάλλου καλώς και η συναυλιακή Αθήνα. Αν και η σημερινή σύνθεση του γκρουπ (Chris φωνή, κιθάρα, Lampros K. κιθάρα, φωνητικά, Dimitris μπάσο, Anestis ντραμς, φωνητικά) είναι λίγο διαφορετική από εκείνην του CD/LP (ντράμερ στην ηχογράφηση είναι ο Vassilios L., ενώ υπάρχει και ο Kostas που παίζει φυσαρμόνικα – οι υπόλοιποι τρεις είναι οι ίδιοι) η ουσία, φρονώ, πως δεν αλλάζει. Οι Snails είναι μια μπάντα που μόνο να την απολαύσεις μπορείς· στο σπίτι σου από τον δίσκο, ή στο κλαμπ από το live…

Κρίνοντας, λοιπόν, απ’ αυτό που ακούω λέω πως το συγκρότημα δεν πράττει τίποτ’ άλλο από το να… επιβάλλεται δια του ήχου του. Χωρίς φιοριτούρες, χωρίς ανέξοδες καινοτομίες, και με προσήλωση στις μεγάλες μπάντες των αμερικανικών sixties που «έφτιαξαν» το είδος (The Seeds, The Sonics, The Music Machine, Count Five… για να ονομάσω τις πιο γνωστές και σίγουρα τις πιο σημαντικές), καθώς και σ’ εκείνες που το επανατοποθέτησαν στα eighties πια (οι Last Drive π.χ. είναι μιαν αναφορά για κάθε ελληνικό garage punk σχήμα – όχι πως δεν είναι οι Fuzztones δηλαδή ή οι Vietnam Veterans, που δεν ήταν ακριβώς garage), οι Snails αποδεικνύονται «μανούλες» στα rock τραγούδια των τριών ακόρντων. Καθώς, μάλιστα, διαθέτουν και επιπλέον βοήθειες σε φωνές και κρουστά (Angel Lo Verde, Dimitris Beleniotis – από Cardinals, Walking Screams κ.λπ.), οι φίλοι μας παρουσιάζονται υπερπλήρεις σ’ ένα άλμπουμ που κερδίζει πολλά και από την παρουσία της φυσαρμόνικας, που προσφέρει τα μέγιστα στο… screamin’ and shoutin’.

Ξεκινώντας από τα δικά τους κομμάτια θα έλεγα πως tracks όπως τα “Sidewalks”, “Haifa nights” (με τις oriental αναφορές), “Tide”, “Dancing with zombies” και “Universal soldier” (δίχως να υστερεί κανένα, μα κανένα, από τα υπόλοιπα) είναι από ’κείνα που τ’ ακούς και τα ξανακούς δίχως να το σκέφτεσαι, ενώ και οι τρεις διασκευές –οι garage ύμνοι “I’m five years ahead of my time” των Third Bardo και “Satisfaction guaranteed” των Mourning Reign, καθώς και το φοβερό “Gypsy woman” του Ricky Nelson– αποδίδονται με θαυμαστή πληρότητα και ενάργεια, από μια μπάντα που ξέρει που πατάει και τι ζητάει.

Άιντε λοιπόν να τους ακούσουμε σιγά-σιγά και στην δεύτερη προσπάθειά τους (δηλαδή την τρίτη, καθότι έχει προηγηθεί κι ένα 45άρι)…

Επαφή: http://el-gr.facebook.com/pages/The-Snails/157705577612316