ΝΟΣΤΟΣ ένα ελληνικό folk γκρουπ

Ο Νόστος είναι ένα συγκρότημα… έντεχνης ελληνικής μουσικής (με διεθνείς όρους θα το χαρακτήριζα… greek progressive folk) που διαθέτει και τραγουδίστρια. Μέλη του είναι οι καλοί μουσικοί Γιάννης Γιακουμάκης κλασική κιθάρα, Βαγγέλης Κοντόπουλος κοντραμπάσο, Δημήτρης Παναγούλιας κρουστά, καθώς και η Ματίνα Μάστορα στις φωνές. Απ’ αυτούς ο Γιάννης Γιακουμάκης έχει μακρά συνεργασία με τον ροδίτη τραγουδοποιό Τάκη Βούη, ο Βαγγέλης Κοντόπουλος (γεννημένος στο Krnov της πρώην Τσεχοσλοβακίας, και νυν Τσεχίας, από πολιτικούς πρόσφυγες γονείς) στα mid-80s έπαιζε μπάσο στους ΑλεΡεΤουρ (μαζί με τον Γιώργο Ανδρέου και τον Στάθη Παχίδη), που είχαν ηχογραφήσει το ενδιαφέρον LP «Σαν Ελληνική Ταινία» [Portokali Rekords, 1984] συμμετέχοντας αργότερα σε δίσκους άλλων έχοντας και προσωπική δισκογραφία, ο Δημήτρης Παναγούλιας είναι μέλος των Λωξάντρα, ενώ η Ματίνα Μάστορα μάλλον είναι και αυτή Ροδίτισσα. Όπως διαβάζω σε μια συνέντευξη του Κοντόπουλου στο e-radio.gr: «Συναντηθήκαμε πρώτα με τον Γιάννη Γιακουμάκη, σε μια ηχογράφηση ενός δίσκου του Τάκη Βούη στη Ρόδο, αμέσως ταιριάξαμε σαν φίλοι και σαν μουσικοί. Μετά συναντήσαμε τη Ματίνα Μάστορα σε κάποιες συναυλίες του Τάκη, φτιάξαμε το τρίο Nostos και ξεκινήσαμε να παίζουμε. Στο τέλος προσθέσαμε τον Δημήτρη Παναγούλια, πάλι σε συναυλίες του Τάκη, οπότε ολοκληρώθηκαν οι Nostos και τότε συνειδητοποιήσαμε ότι ο Τάκης Βούης είναι ο νονός μας!».

Το άλμπουμ των Νόστος [Κόκκινο Δέντρο, 2014] περιλαμβάνει έντεκα τραγούδια, εκ των οποίων μόνο ένα είναι αληθινά πρωτότυπο (το «Ερωτικό» σε μουσική Γιακουμάκη και στίχους Βίκυς Θεολόγη). Τα υπόλοιπα δέκα είναι διασκευές γνωστών γενικώς κομματιών, αλλά εντελώς διαφορετικής… λογικής. Θέλω να πω πως ακόμη κι ένα τραγούδι του Τσιτσάνη (όπως η «Συννεφιασμένη Κυριακή») είναι διαφορετικό από ένα τραγούδι του Βαμβακάρη («Τα ματόκλαδά σου λάμπουν»), πόσω μάλλον το παραδοσιακό «Δυοσμαράκι» από το “Bitter way” (των Χατζιδάκι/ Corrigan/ New York Rock and Roll Ensemble). Ενώ λοιπόν το ορχηστρικό μέρος των τραγουδιών και των σκοπών είναι εξαιρετικώς ενδιαφέρον, με την κλασική κιθάρα του Γιακουμάκη να δίνει «άλλη» μορφή στα κομμάτια και με το rhythm section να βοηθά στην παγιοποίηση αυτού ακριβώς του «άλλου» (οι εναρμονίσεις δηλαδή είναι απολύτως ουσιαστικές, κάνοντας τα πασίγνωστα θέματα ν’ ακούγονται με ένα «προσωπικό» τρόπο, δίχως να αλλοιώνεται η εσωτερική δομή τους), το τραγουδιστικό μέρος δεν βοηθά προς αυτή την κατεύθυνση. Τα περισσότερα από τα tracks ακούγονται κάπως (φωνητικώς) ισοπεδωμένα, δίχως να προβάλλονται, δηλαδή, εκείνες οι διαφορές που είναι συνδεμένες με το βαθύτερο, κάθε φορά, νόημά τους. Ακούω για παράδειγμα την εισαγωγή στην «Συννεφιασμένη Κυριακή» ή στο «Ένα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι» και νοιώθω να με «χτυπάει» κάτι από… John Renbourn. Όταν όμως μπαίνει η φωνή προσγειώνομαι σε κάτι προφανές και ελληνικό, δίχως καμμία… εκτόξευση. Νομίζω πως η καλύτερη στιγμή της Ματίνας Μάστορα είναι όταν τραγουδά (στην αγγλική) το “Bitter way”. Όλα, ενοργάνωση, ερμηνεία μοιάζουν ταιριαστά με το τραγούδι και την βαθύτερη υφή του. Δύο τινά, ως συμπέρασμα. Πρώτον, οι Νόστος θα έπιαναν το «άριστα» αν ήταν ένα instrumental σχήμα ή, δεύτερον, αν ήταν αποφασισμένοι να δώσουν προτεραιότητα σ’ ένα αγγλοαμερικανικό folk ρεπερτόριο. Υπάρχουν δεκάδες τραγούδια, για να μην πω εκατοντάδες, ωραιότερα ακόμη και από το “Bitter way”, που θα μπορούσε να τα διαχειριστεί ένα ελληνικό γκρουπ, όπως οι Νόστος, κάνοντας την διαφορά· καθώς με τα... «καίγομαι και σιγολιώνω» οι διαφορές δεν είναι εφικτές.

Επαφή: www.vangeliskontopoulos.com