ΧΡΗΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ πληθωρικοί κιθαρισμοί

Κιθαρίστας (κλασικός και ηλεκτρικός) είναι ο Χρήστος Ανεστόπουλος και το καλαίσθητο CD του, ανεξάρτητης παραγωγής, υπό τον τίτλο “wish you could stay…” έχει την κιθάρα του για πρωταγωνιστή. Όχι, δεν πρόκειται για ένα solo-guitar άλμπουμ, αλλά για κάτι ευρύτερο. Είναι, εξάλλου, ουκ ολίγοι οι μουσικοί που συμμετέχουν στην ηχογράφηση (David Lynch τενόρο, Βασίλης Στεφανόπουλος κοντραμπάσο, Παναγιώτης Κωστόπουλος ντραμς, Γιάννης Παναγιωτόπουλος λύρα, ούτι, Γιώργος Δαραβέλης σαξόφωνα, Γιώργος Ντούρης βιολί, Αλέξανδρος Ρουβάς τρομπόνι, Αλέξης Μαχαίρας μπάσο, Μάκης Φεγγούλης ντραμς, Χάρης Πεγιάζης κοντραμπάσο, Κώστας Σπυράτος κρουστά, Χρήστος Ανεστόπουλος ακουστική, δωδεκάχορδη, ηλεκτρική κιθάρα), όπως είναι πολλά και διαφορετικά και τα προφίλ των συνθέσεων του Ανεστόπουλου που παρατάσσονται στο “wish you could stay…”.

Αν και, προσωπικώς, έχω τη γνώμη πως η υπόθεση τής ethnic-jazz έχει ολοκληρώσει πια την… αισθητική αποστολή της και τίποτα καινούριο δεν είναι εύκολο πια ν’ ακούσεις από ’κει που να μπορεί να σε εκπλήξει, εντούτοις υπάρχουν μερικά σημεία στο “wish you could stay…”, που επιχειρούν (και το κατορθώνουν) να κάνουν την διαφορά (το συντομότατο εισαγωγικό “intro” για πολίτικη λύρα, ούτι και μπεντίρ π.χ. ή το έσχατο “perfect no perfect”) – και το λέω τούτο έχοντας κατά νου πως τα ωραιότερα και πιο ενδιαφέροντα κομμάτια του CD προέρχονται από άλλους χώρους. Είναι εξαιρετικό ας πούμε το “Tholo”, με το τενόρο του David Lynch να φέρνει στο νου τoν… space Gato Barbieri των early seventies και τον Ανεστόπουλο να σολάρει εν συνεχεία έχοντας κατά νου… λέω εγώ… τον Carlos Santana (ή κάτι ανάλογο τέλος πάντων), και ακόμη το “Red roses” (ένα progressive blues, που θα το «κόλλαγα» ευχαρίστως στο “Tholo”), ή ακόμη και τα δύο “Once upon a time” που κινούνται σ’ ένα πιο… Mode Plagal style. Περαιτέρω, άλλα tracks ηχούν κάπως… πιο contemporary (“Staffy’s song”), και άλλα κάπως… πιο πειραματικά, όπως το “wish you could stay… (intro)” φερ’ ειπείν.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως ο Πατρινός Χρήστος Ανεστόπουλος έκανε ένα CD με όσα αγαπάει – με όσα διαφορετικά στυλ αγαπάει εννοώ. Τούτο ναι μεν μπορεί να προδίδει πολλά και διαφορετικά ενδιαφέροντα, αλλά δεν λειτουργεί, πάντα, προς τη «σωστή» κατεύθυνση – προς την κατεύθυνση της αισθητικής συγκρότησης ενός άλμπουμ με ενιαίο χαρακτήρα εννοώ, για να μην παρεξηγηθώ. Έχω τη γνώμη δηλαδή πως μια πιο επικεντρωμένη δουλειά θα φανέρωνε ακόμη περισσότερο το ταλέντο του Ανεστόπουλου, μιας και ορισμένα από τα θέματα που ακούγονται εδώ είναι, πράγματι,  για… πολλά αστέρια.

Επαφή: chrisane@otenet.gr