τηλεοπτικοί υπαρξιστές

Αντιγράφω την ανάρτηση της 7^ης Ιουνίου 2014…

«Ο αναγνώστης nicholas hatziyiannis έγραψε στο chat: “αναμένω εναγωνίως παρουσίαση / κριτική για ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΓΟΡΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ!”. Επειδή στο chat δεν μπορεί να αναπτυχθούν απόψεις (ούτε καν σύντομες) γράφω εδώ δυο λόγια...

Κατ’ αρχάς να πω πως ‘Τα Στέκια - Ιστορίες Αγοραίου Πολιτισμού’ είναι μια σειρά του Νίκου Τριανταφυλλίδη για την ΝΕΡΙΤ σκηνοθετημένη από διαφόρους. Έχουν προβληθεί τα επεισόδια, υποθέτω, για την Παράγκα του Σίμου, για το μπαρ Au Revoir και για τα Βιντεοκλάμπ (λέω “υποθέτω” επειδή τρέιλερ απ’ αυτά τα τρία θέματα έχουν ανεβεί στο YouTube). Πρώτον (δεν υπάρχει δεύτερον...) και βασικό. Κριτική μπορώ να κάνω μόνο για τα… τρέιλερ, γιατί ΝΕΡΙΤ δεν πιάνω. Ούτε μ’ ενδιαφέρει να πιάσω. Δεν γουστάρω να βλέπω (είναι ψυχολογικό πρωτίστως) ένα… πραξικοπηματικό κανάλι (για να μην ξεχνιόμαστε). Αν οι εκπομπές ανεβούν στο YouTube μπορεί να ρίξω μια ματιά…

Ένα βασικό. Έρευνα δεν είναι να κρατάς μαρκούτσια και να ρωτάς γέρους ανθρώπους τι συνέβη 60 χρόνια πριν (αναφέρομαι στην περίπτωση της Παράγκας). Έτσι δεν γράφονται ούτε βιβλία, ούτε γυρίζονται τηλεοπτικές εκπομπές (δηλαδή γράφονται και γυρίζονται, αλλά τέλος πάντων…). Έρευνα είναι να ψάχνεις τις πηγές, να συγκρίνεις και να αντιπαραβάλλεις προβαίνοντας σε ορθά, σε επιστημονικά συμπεράσματα. (Το λέω, γιατί ορισμένοι μπορεί να ψάχνουν τις πηγές και παρά ταύτα να συμπεραίνουν βλακείες). Οι ζωντανές μαρτυρίες δεν μπορεί παρά να αποτελούν ένα πολύ μικρό μέρος ενός ευρύτερου ψαξίματος, και οι οποίες πάντα θα πρέπει να εξετάζονται με τεράστια προσοχή. Όπως έχω γράψει δεκάδες φορές στο δισκορυχείον, μετά από τόσα χρόνια (ακόμη και μετά από 20 ή 30 χρόνια, πόσω μάλλον μετά από 60) ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι του κατέβει…

Η τηλεόραση, τώρα, επειδή δεν μπορεί να παίξει μπάλα, δείχνοντας χαρτιά, βιβλία, περιοδικά κ.λπ. δυσκολεύεται ν’ αναπτύξει επιστημονικό ερευνητικό λόγο (και αν το επιχειρήσει θα πιάσει πάτο στις μετρήσεις). Πρέπει να δείξει πρόσωπα, που θα μιλάνε από μνήμης (επιχειρώντας να βάλουν, εκείνη τη στιγμή, σε μια τάξη τις αναμνήσεις τους). Είναι το πιο εύκολο εξάλλου… και το πιο ανέξοδο. Πουλάς μούρη (στην κυριολεξία) κι έχεις και μια ακροαματικότητα. Ε, από εκεί και μετά ξεκινάνε τα ζόρια…».

Είδα προχθές στο internet, τελικώς, την εκπομπή Τα Στέκια/ Ιστορίες αγοραίου πολιτισμού του Νίκου Τριανταφυλλίδη, το επεισόδιο Η Παράγκα του Σίμου σε σκηνοθεσία Γιάννη Χαριτίδη και γι’ αυτό θα γράψω, τώρα, κάποια λόγια. Κατ’ αρχάς εκείνο που θέλω να επισημάνω είναι πως, προσωπικώς, μου δημιουργεί κακή εντύπωση το γεγονός πως άνθρωποι του λεγόμενου «προοδευτικού χώρου» –αν και δεν ξέρω τι σημαίνει, πλέον, κάτι τέτοιο– σπεύδουν να νομιμοποιήσουν την ΝΕΡΙΤ, παρέχοντας άφεση αμαρτιών σ’ ένα κρατικό (και όχι δημόσιο) τηλεοπτικό μόρφωμα, το οποίον προήλθε μετά το περυσινό πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ, προκειμένου να φανεί «εντάξει» η δεξιά συγκυβέρνηση προς τις μνημονιακές (περί απολύσεων) υποχρεώσεις της. Η ενέργεια εκείνη (του λουκέτου στην ΕΡΤ), περιττό να το υπενθυμίσω, σημάδευσε την οπισθοχώρηση της Ελλάδας στην ετήσια έκθεση του Freedom House (την σχετική με την ελευθερία του συμβατικού και ηλεκτρονικού τύπου), με την χώρα να βρίσκεται στην 92η(!) θέση της λίστας. Όπως είχε γράψει και η Φωνή της Αμερικής (και όχι κάποια… αντιμνημονιακή φυλλάδα): «Η Ελληνική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση ήταν το μεγαλύτερο ενημερωτικό δίκτυο με εμβέλεια σε περιοχές της χώρας που δεν έχουν τα ιδιωτικά μέσα και το κλείσιμο της προκάλεσε ισχυρό πλήγμα στο δικαίωμα των πολιτών στην ενημέρωση. Παράλληλα, η απόλυση μέσα σε μια μέρα, χιλιάδων δημοσιογράφων και τεχνικών ενέτεινε σε μεγάλο βαθμό την ανασφάλεια που ήδη επικρατούσε στους εργαζόμενους στα μέσα ενημέρωσης. Το μεταβατικό σχήμα που δημιουργήθηκε είναι σαφώς υποβαθμισμένο από την ΕΡΤ και υπόκειται σε μεγαλύτερο έλεγχο από την κυβέρνηση της χώρας» και πως …«εξαιτίας της οικονομικής κρίσης οι δημοσιογράφοι είναι περισσότερο εξαρτημένοι από τα μέσα στα οποία εργάζονται και αντίστοιχα τα μέσα ενημέρωσης εξαρτώμενα από την κυβέρνηση της χώρας, με αποτέλεσμα να μην καλύπτονται θέματα που θα έβλαπταν την κυβερνητική πολιτική ή να καλύπτονται με τρόπο ευνοϊκό προς την ελληνική κυβέρνηση». 

Η Ιπτάμενη Παράγκα στο πανί...
εφ. Εμπρός 25/3/1953
πηγή: Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος

Εν σχέσει με την εκπομπή, τώρα, λέω πως Η Παράγκα του Σίμου ήταν μια αξιοπρεπής τηλεοπτική παραγωγή, για την οποίαν δεν θα εύρισκε κάποιος να προσάψει, σώνει και καλά, κάτι οπωσδήποτε αρνητικό – πέραν των όσων γενικών ανέφερα στην αρχή. Τονίζοντας, περαιτέρω, την λέξη «τηλεοπτική» θέλω να υποδηλώσω πως… έτσι ακριβώς «ερευνά» η τηλεόραση και πως δεν πρέπει τούτο να μας παραξενεύει. «Εικόνα» για την TV δεν μπορεί να είναι τα στοιχεία και η συγκριτική μελέτη αυτών, αλλά τα πρόσωπα (οι παλαιοί πρωταγωνιστές), που θα βγουν στο γυαλί και θα πουν το… ένα ή το άλλο. Φυσικά, όλα τούτα ισχύουν και για την Παράγκα του Σίμου και για έναν επιπλέον λόγο· βασικές γραπτές μαρτυρίες που αφορούν στο θέμα δεν ανήκουν στη δημόσια σφαίρα – δεν είναι προσβάσιμες δηλαδή στον κάθε μελετητή. Όπως είχε πει ο ίδιος ο Σίμος Τσαπνίδης (1919-1999) στον Άρη Σκιαδόπουλο στην παλαιά εκπομπή της ΕΡΤ «Νυχτερινός Επισκέπτης» (κάποτε στα nineties): «Η αυτοβιογραφία μου… είναι συγκεντρωμένα όλα αυτά σε περίπου 900 σελίδες. Είναι σκίτσα, φωτογραφίες… και ψάχνω να βρω έναν εκδότη, που δεν τον βρίσκω, για να βγω λίγο από τη φτώχεια».

Το ζήτημα και το πρόβλημα ταυτοχρόνως είναι πως το αρχείο (ας το πω έτσι) δεν δημοσιοποιήθηκε ενόσω ο Σίμος βρισκόταν στη ζωή, με αποτέλεσμα και ο ίδιος να στερηθεί ενός κάποιου ποσού που θα τον τραβούσε για λίγο από την ανέχεια, αλλά και οι ενδιαφερόμενοι (αναγνώστες, μελετητές και όποιοι άλλοι) να μην είναι σε θέση ν’ αποκτήσουν μια γνώση (του αρχείου), προκειμένου ο καθένας να μπορεί να βγάζει, μόνος του, τα δικά του συμπεράσματα (και να μην εξαρτάται από την στάγδην και κατά το δοκούν δημοσιοποίησή του). Ακόμη και σήμερα, 15 χρόνια μετά τον θάνατο του Σίμου, το αρχείο του είναι πρακτικώς αδημοσίευτο και βεβαίως άνευ πρόσβασης στους ενδιαφερομένους. Κατά τον δημοσιογράφο Γιώργο Βιδάλη (Ελευθεροτυπία, 27/2/2006) οι… σελίδες δεν ήταν 900, αλλά περισσότερες: «Το ‘Βιβλίο του Σίμου’ (είναι) ένα χειρόγραφο βιβλίο 1.372 σελίδων, όπου ο ίδιος εξιστορεί τη ζωή και τη δράση των υπαρξιστών της Ιπτάμενης Παράγκας. Από το πώς έγινε ο Σύλλογος Ελλήνων Υπαρξιστών έως το κλείσιμό του με την επέμβαση της Αστυνομίας (1953-1955). Εντυπώσεις περαστικών από το θρυλικό αυτό στέκι, όπως του Νίκου Καρούζου ή του Ζακ Πρεβέρ. Ένας ξέγνοιαστος τρόπος ζωής με πάρτι, χορούς, αναγνώσεις ποιημάτων, χιούμορ λυτρωτικό, εκδρομές αλλά και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις. Ένα μικρό κίνημα ανθρώπων που ήταν κατά κάποιο τρόπο οι πρόδρομοι των μπίτνικς[sic] και χίπις[sic] στην ήπια ελληνική μορφή τους. Στις θυρίδες (της Εμπορικής Τράπεζας στην Ομόνοια) βρέθηκαν επίσης τα ημερολόγια του Σίμου που μετά το κλείσιμο της Παράγκας έφυγε το ’56 από την Ελλάδα και περιπλανήθηκε στην Ευρώπη έως το ’78. Μια περιηγητική ματιά με πολλές πληροφορίες για τη ζωή των Ελλήνων στο εξωτερικό, για τους ξένους περιθωριακούς κ.ά. Αρνητικά φιλμ με περίπου 40.000 ασπρόμαυρες φωτογραφίες που τράβηξε ο Σίμος στα ταξίδια του. Από τις πρώτες αντιδικτατορικές ομάδες των Ελλήνων του εξωτερικού έως τις πρώτες πορείες ειρήνης στο Ολντερμάστον και τον Γαλλικό Μάη του ’68. Φωτογραφίες με παρέες υπαρξιστών στην Παράγκα αλλά και έργα τέχνης που σκάρωναν εκεί. Ήτοι, ζωγραφιές και σκίτσα των Πιτ Κουτρουμπούση, Πέτρου Πανταζή, Αντώνη Ρηγάτου κ.ά.».

Ένα μέρος του αρχείου (πιθανώς το μεγαλύτερο) είναι γνωστόν πως διατηρεί ο… αντίδικός μου Μανώλης Νταλούκας (δεν ξέρω πως έφθασε στα χέρια του και ούτε με αφορά), ενώ κάποιο άλλο μέρος του βρίσκεται στα χέρια διαφόρων συλλεκτών (όπως π.χ. το… επισκεπτήριο της Παράγκας, που το είδαμε στην έκθεση για το λεγόμενο Αθηναϊκό Underground, πρόπερσι στο CAMP!). Προφανώς «υλικό» της Παράγκας (ζωγραφιές, φωτογραφίες, προγράμματα ή ό,τι άλλο) θα έχουν και άλλοι συλλέκτες, ή οι εν ζωή παλαιοί πρωταγωνιστές της, και πάνω σ’ αυτό το υπόλοιπο «υλικό» φαίνεται πως στηρίχθηκε και ο Χαριτίδης για να ολοκληρώσει την ταινία του.

Βλέποντας λοιπόν την εκπομπή, βλέποντας να συμμετέχει σ’ αυτήν, ανάμεσα σε άλλους, και η διευθύντρια των εκδόσεων Άγκυρα Χαρά Παπαδημητρίου (νεαρή υπαρξίστρια της εποχής), μου έκανε εντύπωση το γεγονός πώς και γιατί δεν υπάρχει πουθενά σ’ αυτήν (στα thanks ή οπουδήποτε άλλου) το όνομα του Νταλούκα – από τη στιγμή κατά την οποίαν το βιβλίο του Ελληνικό Ροκ, που έχει να κάνει (και) με τον Σίμο και το αρχείο του, είναι δυο φορές τυπωμένο στις εκδόσεις Άγκυρα! Τι συνέβη εδώ; Γιατί δεν μπορώ να σκεφθώ πως ο Χαριτίδης δεν φρόντισε να μιλήσει με τον Νταλούκα, ζητώντας του «υλικό», από την στιγμή κατά την οποίαν ο Χαριτίδης μιλάει στην TV με την κ. Παπαδημητρίου, έχοντας μάλιστα τηλεφωνήσει ακόμη και σ’ εμένα! Ο άνθρωπος με είχε ρωτήσει αν ήξερα τίποτα για τους Τσαμουρτζήδες, που είχαν φτιάξει το γκρουπάκι Padam Jazz Club στην Παράγκα. Του είχα απαντήσει πως δεν ήξερα τίποτα περισσότερο από ’κείνα που έχει γράψει ο Νταλούκας στο βιβλίο του και πως θα ήταν καλύτερο να έπαιρνε εκείνον στο τηλέφωνο (τον… αντίδικο δηλαδή) για περισσότερες πληροφορίες. Δεν ξέρω τι έκανε ο Χαριτίδης. Αν είχε ήδη καλέσει τον Νταλούκα, ή αν θα τον καλούσε μετά την προτροπή μου. Θεωρώ, όμως, εντελώς απίθανο να μην υπήρξε κάποια μεταξύ τους επικοινωνία, βλέποντας, το ξαναλέω, και την εκδότρια του Νταλούκα στο γυαλί.

Ο Χαριτίδης εμφανίζει στην TV τον Ανδρέα Δημητρόπουλο, τον άνθρωπο που έχει τον πιο ωραίο και ολοκληρωμένο λόγο στην ταινία, ως Αντιπρόεδρο του Συλλόγου Υπαρξιστών. Ήταν ή δεν ήταν ο Δημητρόπουλος κάτι τέτοιο; Για τις… ερευνήτριες της εκπομπής (Ηλιάνα Δανέζη, Σοφία Κοσμά), αλλά κυρίως για τον επιστημονικό σύμβουλο της ταινίας, τον Πάνο Κουτρουμπούση (μέλος της Παράγκας να υπενθυμίσω), ο Δημητρόπουλος ήταν (ή έστω μπορεί να ήταν) Αντιπρόεδρος. Θέλω να πω πως αν ο Κουτρουμπούσης (άσε τις… ερευνήτριες) ήταν σίγουρος πως ο Δημητρόπουλος δεν ήταν Αντιπρόεδρος, προφανώς, θα επενέβαινε λέγοντας του Χαριτίδη… επ, τι κάνεις εκεί; Ο Νταλούκας, επικαλούμενος το αρχείο του Σίμου, στο οποίο μόνον εκείνος έχει πρόσβαση(!), αποκαλεί τον Χαριτίδη «αδιάβαστο» (ανάρτησή του της 6/6/2014) επειδή εμφανίζει τον Δημητρόπουλο ως Αντιπρόεδρο. Και ποιος μου λέει εμένα πως ο Δημητρόπουλος δεν υπήρξε κάποια στιγμή επίσημος ή ανεπίσημος Αντιπρόεδρος και πως το συγκεκριμένο… αποδεικτικό στοιχείο δεν υπάρχει στο αρχείο του Σίμου; Γιατί το αρχείο του Σίμου να είναι πλήρες δηλαδή; Tο αρχείο ενός ανθρώπου, εννοώ, που δεν είχε μόνιμη στέγη και που γυρόφερνε την Ευρώπη για χρόνια; Ερωτώ. Κουβαλούσε, ο Σίμος, το αρχείο της Παράγκας στην Ευρώπη, το ’65, το ’70 και το ’72; Tο πήγαινε μαζί του από ’δω κι από ’κει, από το Παρίσι στο Λονδίνο και από ’κει στην Κοπενχάγη, ή το είχε καταχωνιάσει κάπου στην Αθήνα και το… ροκάνιζαν διάφορα ποντίκια; Δεν λέω πως το ντοκουμέντο που εμφανίζει ο Νταλούκας (από το πάντα αδημοσίευτο αρχείο τού Σίμου υπενθυμίζω) στερείται σημασίας –στην έντυπη κατάσταση του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου των Ελλήνων Υπαρξιστών «Ο Διογένης» αναφέρομαι– αν και το ερώτημα είναι άλλο. Γιατί να αποκαλέσω κάποιον, σώνει και καλά, «αδιάβαστο», επειδή δεν γνωρίζει την ύπαρξη ενός αδημοσίευτου χαρτιού, το οποίον (αδημοσίευτο) χαρτί το έχω μόνον εγώ; Μάλιστα ο Νταλούκας μάς… απειλεί (18/6/2014) πως τούτο «δεν είναι το μοναδικό αποδεικτικό». Σιγά τα ωά… Δεν είναι βλακώδες (για να μην το χαρακτηρίσω και άηθες) αυτό; Εδώ, ο Νταλούκας αγνοούσε καμμιά δεκαριά δημοσιευμένα ντοκουμέντα (το τονίζω «δημοσιευμένα») γύρω από την επίσκεψη του Eric Clapton στην Ελλάδα, το καλοκαίρι-φθινόπωρο του ’65, γράφοντας στο βιβλίο του για… ιστορίες «σκοτεινές» και «ανεξακρίβωτες» κι έχει το θράσος να εγκαλεί τον Χαριτίδη επειδή αγνοούσε κάτι αδημοσίευτο, το οποίον κατέχει μόνον ο ίδιος (ο Νταλούκας εννοώ); Αυτό δεν πάει πολύ;

Έχει δίκιο ο Νταλούκας όταν γράφει στην κριτική του (για την ταινία του Χαριτίδη) για «παράθεση μαρτυριών, γερόντων πια ανθρώπων», για «κάτι σαν τις διηγήσεις παππούδων στα καφενεία», για ταινία βασισμένη «αποκλειστικά σε μαρτυρίες» κ.λπ., αλλά το ίδιο δεν κάνει κι εκείνος κατά κόρον; Το μεγαλύτερο τμήμα από τις εξιστορήσεις του βιβλίου του Ελληνικό Ροκ (και δεν αναφέρομαι στο blog του) δεν είναι στηριγμένο στο τι λέει ο ένας και ο άλλος, με σχεδόν ανύπαρκτο ντοκουμεντάρισμα (ανυπαρξία παραπομπών και βιβλιογραφίας-περιοδικογραφίας, ανυπαρξία εκδοτικών και δισκογραφικών στοιχείων και άλλα τινά); Λέω, λοιπόν, πως ενώ για ένα βιβλίο είναι «εγκληματικό» για την αξιοπιστία του η δια του μικροφώνου αντιμετώπιση των καθεκάστων, για μια τηλεοπτική εκπομπή δεν είναι και τόσο. Είναι άλλη η λογική και η λειτουργία της (τηλεοπτικής) «εικόνας» και άλλη η λογική ενός βιβλίου. Ο Νταλούκας, όμως, κάνει πως δεν καταλαβαίνει την διαφορά, λέγοντας του Χαριτίδη πως πρέπει… «να κάτσει να διαβάσει». Τι να διαβάσει; Το αρχείο του Σίμου; Ε, ας του το έδινε να το διαβάσει! 

Ο Ανδρέας Δημητρόπουλος στην ταινία του Χαριτίδη (η φωτό προέρχεται από το blog pressmixer)

Ο Δημητρόπουλος, το ξαναλέω, βγάζει μία πολύ ωραία εικόνα προς τα έξω για την Παράγκα και κανείς απ’ όσους συμμετέχουν στην ταινία δεν έχει καλύτερο λόγο από ’κείνον. Δεν είναι μόνον ό,τι λέει, είναι και ο τρόπος που τα λέει. (Είναι σχεδόν απόλαυση να τον ακούς!). Ο Νταλούκας στην ανάρτηση τής 18/6/2014 σημειώνει πως… «από τη στιγμή που κάποιος (σ.σ. ο Δημητρόπουλος) λέει ένα τόσο χοντρό ψέμα (σ.σ. ότι είναι Αντιπρόεδρος) είναι αναξιόπιστος σε οτιδήποτε άλλο πει, και φυσικά, δεν μπορεί να θεωρηθεί μάρτυρας». Αυτό παραείναι υπερβολικό – για να μην πω πως είναι εκτός τόπου και χρόνου. Κατ’ αρχάς ο Δημητρόπουλος, εξ όσων θυμάμαι, δεν ακούγεται στην ταινία να αυτοαποκαλείται… Αντιπρόεδρος (μα ακόμη και αν το είπε εκείνος off the record στον Χαριτίδη, γιατί ο… επιστημονικός σύμβουλος Πάνος Κουτρουμπούσης δεν το διέψευσε; – μην ξαναλέμε τα ίδια). Μάλιστα, εν συνεχεία ο Νταλούκας παρεκτρέπεται σφόδρα, επιτιθέμενος στον Δημητρόπουλο για γεγονότα που συνέβησαν 14 χρόνια μετά από την Παράγκα! Τι σχέση έχει πάλι αυτό; Έλα Παναγία μου! Και ο… Πάγκακος έχει λόγο για το Σίμο στην ταινία, και αργότερα έγινε… υπασπιστής των φιλελέδων, υποστηρικτής του Άδωνι και εμπνευστής τού πιο αθλίου τσιτάτου της νεότερης ιστορίας μας. Εδώ, όμως, δεν θα τον κρίνουμε γι’ αυτά, ούτε για την «υπόθεση Öcalan», αλλά για τις σχέσεις του με τους Υπαρξιστές. Ο Νταλούκας, όμως, βρίσκει την ευκαιρία να πλήξει τον Δημητρόπουλο για γεγονότα πολύ μεταγενέστερα, για τα οποία αγνοεί (ή παριστάνει πως αγνοεί) κρίσιμες λεπτομέρειες. Αυτό δεν είναι τίμιο… και αναφέρομαι στην διαβόητη επιχείρηση εκκαθάρισης Τουρκοκυπρίων «Κοφίνου - Αγίων Θεοδώρων» στην Κύπρο τον Νοέμβριο του ’67 (η Κοφίνου ήταν ένα σχεδόν αμιγές τουρκοκυπριακό χωριό, ενώ οι Άγιοι Θεόδωροι μεικτό), στην οποίαν είχε λάβει μέρος, ως έφεδρος ανθυπολοχαγός των ΛΟΚ και όχι ως «μόνιμος», ο Ανδρέας Δημητρόπουλος (προτρέπω τον Νταλούκα να σκεφτεί τι σημαίνει «έφεδρος» και τι «μόνιμος», δεν είναι δα και τόσο δύσκολο…). Ο Δημητρόπουλος μονιμοποιείται στο στράτευμα επί χούντας, μετά την ενεργή συμμετοχή του στην «επιχείρηση Κοφίνου - Αγίων Θεοδώρων», ενώ βραβεύεται και από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας επί ΠΑΣΟΚ(!), το 2000, ως «ήρωας» πια των ελληνοκυπριακών αγώνων της περιόδου 1964-74, όπως είχε γράψει και ο Ιός (Ελευθεροτυπία 23/09/2000). Η δική μου αίσθηση απ’ όλα τούτα είναι πως οι… χουντο-υπαινιγμοί του Νταλούκα για τον Δημητρόπουλο (κάτι ανέντιμο για μένα εξ αρχής, το ξανατονίζω, αφού το θέμα μας είναι ο Δημητρόπουλος της Παράγκας και όχι ο λοκατζής της Κοφίνου) ακόμη και σε σχέση με τα γεγονότα του ’67 δεν στέκουν.

H δε φωτογραφία στο 11:30 περίπου της ταινίας του Χαριτίδη (την βλέπετε ακριβώς από πάνω) με τον Ανδρέα Δημητρόπουλο αριστερά, τον Σίμο στη μέση και τον Τζο Χατζηγεωργίου (τον υπαρχηγό της Παράγκας) εκ δεξιών (και οι τρεις με μούσι) δεν συνάδει με κανέναν τρόπο με τα «αναξιόπιστος», με τα «η μετέπειτα πορεία του…» και πως «πάντως υπαρξιστής κατά το πνεύμα της Παράγκας(…) ΔΕΝ ήταν», που του σούρει ο… αντίδικος. Το «πνεύμα της Παράγκας»… άλλο πάλι και τούτο! Πως λέμε το πνεύμα του rock n’ roll, της ψυχεδέλειας, του punk κ.ο.κ. Μία σάχλα δηλαδή, δίπλα σε μία... μάρα.

Ο Χαριτίδης στα μέτρα του τηλεοπτικού δυνατού –και γενικότερα στα μέτρα του δυνατού, και μάλιστα χωρίς την… καθοδήγηση του Νταλούκα– έκανε μια ταινία που δεν ξέρω αν ντροπιάζει την έρευνα, πάντως με τίποτα δεν ντροπιάζει την τηλεόραση (η οποία από γεννησιμιού της δουλεύει μ’ αυτόν τον τρόπο). Η εικόνα που βγήκε προς τα «έξω» για την Παράγκα δεν είναι ούτε λανθασμένη, ούτε προσβλητική και αν κάποια πρόσωπα υπερεκτιμήθηκαν ή άλλα υποτιμήθηκαν τούτο είναι κάτι για το οποίον μπορεί να γίνει μια κουβέντα –μια κουβέντα γύρω από το τι έπραξε ή δεν έπραξε ο Χαριτίδης εννοώ– λαμβάνοντας, όμως, υπ’ όψιν μας το γεγονός πως ο σκηνοθέτης δεν είχε ουδεμία πρόσβαση στο μεγαλύτερο μέρος τού αρχείου τού Σίμου.

Δεν ξέρω τι εντύπωση είχε (πριν την ταινία) ή έχει (μετά την ταινία) ο καθένας από εμάς για την Παράγκα, έχω όμως την βεβαιότητα ότι τίποτα περισσότερο δεν συνέβη εκεί απ’ όσα λέει ο Πάνος Κουτρουμπούσης προς το τέλος του βίντεο. (Μεταφέρω τα λόγια του και… λίγο προς το περίπου, επειδή δεν τα «βγάζω» όλα καθαρά). Ακούμε τον Κουτρουμπούση να λέει: «Δεν νομίζω ότι γέννησε τίποτα (η Παράγκα), απλώς έμεινε ότι υπήρχε αυτό, και δεν ήταν κακό ας πούμε… τελικά για τον κόσμο… και σήμερα πλάκα θα είχε αυτό αν συνέβαινε… εξάλλου ήταν ένα… τι να το πεις ας πούμε… υπαρξιστές… ήμασταν υπαρξιστές βασικά…  αλλά για γλέντι ας πούμε… υπαρξιστές στη φιλοσοφία και στα καφενεία να έρχονται και να μας λένε διάφορες μαλακίες δεν ήταν ας πούμε… αλλά από την άλλη καλύτερα ήταν έτσι… να υπάρχει ένα κέφι… να υπάρχει μια αθώα ευχαρίστηση… καλά ήταν… άσε… η Παράγκα… η Παράγκα… (γέλια)… ρε γαμώτο».

Αν υπάρχει ένα σοβαρό… το μοναδικό σοβαρό τηλεοπτικό σφάλμα του Χαριτίδη είναι πως συνέδεσε τις μουσικές της Παράγκας με τραγούδια του rock n’ roll (κομμάτια των Bill Haley, Joe Turner, Fats Domino της περιόδου 1953-54) και βεβαίως τον αντίστοιχο χορό, όταν rock n’ roll ακούστηκε και χορεύτηκε στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1956, άιντε και λίγο νωρίτερα εξαιτίας της Ζούγκλας του Μαυροπίνακος. (Εκείνη την εποχή η Παράγκα δεν υπήρχε, ενώ και ο Σίμος είχε ήδη φύγει για το εξωτερικό από τον Σεπτέμβριο). Η σύνδεση της Παράγκας με το rock n’ roll είναι λανθασμένη και μόνο σκοπιμότητες μπορεί να εξυπηρετεί. Όμως γι’ αυτό το σοβαρό λάθος ο Νταλούκας δεν ψέγει τον Χαριτίδη, παρά προσπαθεί να τον δικαιολογήσει (γράφει πως... «αυτό δεν γίνεται ως αισθητική πρόταση, αλλά ως αποτέλεσμα της Αγνοίας»!!). Αλλά τι να περιμένουμε από κάποιον που εντοπίζει rock ακόμη και στην… αρχαιότητα; («Μια χαρακτηριστική μορφή ροκ στην αρχαία Ελλάδα είναι ο κώμος, που περιγραφή του μας δίνει ο Ησίοδος…» μας λέει ο Νταλούκας στη σελίδα 15 του βιβλίου του Ελληνικό Ροκ, ρίχνοντας… 50 κιλά πινέζες στα ξυπόλητα πόδια μας). Το ανύπαρκτο rock n’ roll της Παράγκας θα τον ενοχλούσε;