Ο Γιώργος Καγιαλίκος είναι εξαιρετικός μελωδός, κι αυτό το
έχουμε γράψει πολλές φορές στο blog,
καθώς έχουμε αναφερθεί, στο παρελθόν στους περισσότερους, αν όχι σε όλους τους
δίσκους του. Στο πιο πρόσφατο άλμπουμ του, την «Αυλαία» [Μετρονόμος, 2020], ο
Καγιαλίκος συνεργάζεται με τον στιχουργό Ηλία Μάστορη (γνωστός σ’ εμάς από δύο
τουλάχιστον παλαιότερα άλμπουμ τού Μετρονόμου και βασικά από το προσωπικό του
«Τα Βελούδινα Σκοτάδια» του 2017), όπως και με μια πλειάδα τραγουδιστών (Νίκος
Ανδρουλάκης, Παντελής Θαλασσινός, Ευτυχία Μητρίτσα, Κατερίνα Ντίνου, Μπάμπης
Στόκας, Ελένη Τζαγκαράκη), έχοντας στα υπέρ της δουλειάς του και τις ωραίες
ενορχηστρώσεις του Κώστα Παρίσση.
Οι μελωδίες του Καγιαλίκου είναι το μεγαλύτερο ατού του
άλμπουμ, μαζί με ορισμένες ερμηνείες και αρκετές ενορχηστρώσεις. Τούτο σημαίνει
πως ο στίχος δεν είναι του αυτού επιπέδου, όπως και κάποιες από τις ερμηνείες; Ναι,
μάλλον...
Ο στίχος δεν είναι το πιο εύκολο «πράγμα» στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Γράφονται βεβαίως καλοί στίχοι, αλλά δεν γράφονται μεγάλοι στίχοι. Αντιθέτως, μελωδίες σπουδαίες ακούγονται – και αρκετές του Καγιαλίκου είναι όντως σπουδαίες, και θα μπορούσε να διαπρέψουν ακόμη και στην δεκαετία του ’70 (την κορυφαία δεκαετία του «έντεχνου»).
Οι στίχοι του Μάστορη είναι καλοί –να μην παρεξηγηθούν αυτά που λέμε–, απλώς δεν είναι οι στίχοι που να μπορεί να κάνουν τη μεγάλη διαφορά. Είναι καλοφτιαγμένοι, με πολύ μελετημένες ρίμες, εκφραστικά σωστοί, χωρίς εκζητήσεις, αλλά έχω την αίσθηση πως παραπέμπουν πολύ στον Μάνο Ελευθερίου της τελευταίας εποχής του (της τελευταίας στιχουργικής 20ετίας του, ας πούμε), κάτι που χρήζει προσοχής (από την μεριά του στιχουργού).
Περαιτέρω βρίσκω τις τρεις από τις έξι φωνές από πολύ καλές έως εξαιρετικές (Ανδρουλάκης, Μητρίτσα, Ντίνου), ενώ την παλαιά σειρά, με όλο τον σεβασμό (Θαλασσινός, Στόκας, Τζαγκαράκη) την βρίσκω... όχι στο τοπ της. Κοντολογίς, δεν νομίζω πως προσφέρουν κάτι περισσότερο, στην «Αυλαία», οι τρεις τελευταίοι τραγουδιστές, ενώ έχω την γνώμη πως αν όλα τα τραγούδια τα έλεγαν η Μητρίτσα με τον Ανδρουλάκη, ή η Ντίνου με τον Ανδρουλάκη, ή μόνη της η Μητρίτσα ή μόνη της η Ντίνου, το συνολικό αποτέλεσμα θα ήταν ανώτερο.
Στα πολύ καλά τραγούδια τού άλμπουμ θα αναγνώριζα σίγουρα τα «Οι άγγελοι πεθαίνουν προδομένοι» (Μητρίτσα), «Στου καιρού την αλλαγή» (Ανδρουλάκης) «Ό,τι αγάπησα τ’ αρνιέμαι» (Ντίνου) και «Άγγελέ μου» (Ανδρουλάκης).
Γενικώς ένα ακόμη πολύ καλό άλμπουμ από τον Γιώργο Καγιαλίκο και τους συνεργάτες του, τον σημαντικότερο συνθέτη του «έντεχνου» την τελευταία δεκαετία – που επιβεβαιώνει, και μ’ αυτή τη δουλειά του, όσα υποστηρίζουμε, για την περίπτωσή του, όλο αυτό το διάστημα.
Επαφή: www.metronomos.gr
Ο στίχος δεν είναι το πιο εύκολο «πράγμα» στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Γράφονται βεβαίως καλοί στίχοι, αλλά δεν γράφονται μεγάλοι στίχοι. Αντιθέτως, μελωδίες σπουδαίες ακούγονται – και αρκετές του Καγιαλίκου είναι όντως σπουδαίες, και θα μπορούσε να διαπρέψουν ακόμη και στην δεκαετία του ’70 (την κορυφαία δεκαετία του «έντεχνου»).
Οι στίχοι του Μάστορη είναι καλοί –να μην παρεξηγηθούν αυτά που λέμε–, απλώς δεν είναι οι στίχοι που να μπορεί να κάνουν τη μεγάλη διαφορά. Είναι καλοφτιαγμένοι, με πολύ μελετημένες ρίμες, εκφραστικά σωστοί, χωρίς εκζητήσεις, αλλά έχω την αίσθηση πως παραπέμπουν πολύ στον Μάνο Ελευθερίου της τελευταίας εποχής του (της τελευταίας στιχουργικής 20ετίας του, ας πούμε), κάτι που χρήζει προσοχής (από την μεριά του στιχουργού).
Περαιτέρω βρίσκω τις τρεις από τις έξι φωνές από πολύ καλές έως εξαιρετικές (Ανδρουλάκης, Μητρίτσα, Ντίνου), ενώ την παλαιά σειρά, με όλο τον σεβασμό (Θαλασσινός, Στόκας, Τζαγκαράκη) την βρίσκω... όχι στο τοπ της. Κοντολογίς, δεν νομίζω πως προσφέρουν κάτι περισσότερο, στην «Αυλαία», οι τρεις τελευταίοι τραγουδιστές, ενώ έχω την γνώμη πως αν όλα τα τραγούδια τα έλεγαν η Μητρίτσα με τον Ανδρουλάκη, ή η Ντίνου με τον Ανδρουλάκη, ή μόνη της η Μητρίτσα ή μόνη της η Ντίνου, το συνολικό αποτέλεσμα θα ήταν ανώτερο.
Στα πολύ καλά τραγούδια τού άλμπουμ θα αναγνώριζα σίγουρα τα «Οι άγγελοι πεθαίνουν προδομένοι» (Μητρίτσα), «Στου καιρού την αλλαγή» (Ανδρουλάκης) «Ό,τι αγάπησα τ’ αρνιέμαι» (Ντίνου) και «Άγγελέ μου» (Ανδρουλάκης).
Γενικώς ένα ακόμη πολύ καλό άλμπουμ από τον Γιώργο Καγιαλίκο και τους συνεργάτες του, τον σημαντικότερο συνθέτη του «έντεχνου» την τελευταία δεκαετία – που επιβεβαιώνει, και μ’ αυτή τη δουλειά του, όσα υποστηρίζουμε, για την περίπτωσή του, όλο αυτό το διάστημα.
Επαφή: www.metronomos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου