ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 322

7/12/2020
Χθες το βράδυ είδα μια εκπομπή για τον παλιό κανονιέρη του Ολυμπιακού, τον θρύλο Γιώργο Σιδέρη, τον αποκαλούμενο και Φόντακα, που σήμερα είναι 82 χρονώ.
Τον Σιδέρη τον πρόλαβα στο τέλος της καριέρας του, το 1972, και βασικά δεν τον θυμάμαι να παίζει. Αλλά επειδή είχαμε πολλούς γαύρους στη γειτονιά, ήξερα από νωρίς τα βασικά. Πως ήταν αδάμαστος σαν χαρακτήρας (τον είχε κάνει αδάμαστο η σκληρή ζωή) και πως σαν ποδοσφαιριστής υπήρξε τέρας δυνάμεως. Οδοστρωτήρας μέσα στο γήπεδο.
Αν και δεν ήταν ο κλασικός φορ, καθώς έπαιζε «μέσα δεξιά», συνέκλινε δηλαδή προς το ημικύκλιο της περιοχής, ξεκινώντας από πίσω (κάτω από το κέντρο), ο Σιδέρης υπήρξε μέγας γκολτζής, με ρεκόρ που δεν πρόκειται να καταρριφθούν ΠΟΤΕ! (Π.χ. είναι ο πρώτος σκόρερ του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα με 226 γκολ, ενώ ο δεύτερος Αναστόπουλος έχει μόλις 142!).
Αν και δεν ήταν τεχνικά ένας παίκτης που έβγαζε μάτι, ο Σιδέρης με την δύναμή του και μόνο μπορούσε να σμπαραλιάσει οποιαδήποτε άμυνα. Με φοβερό ξεπέταγμα και απίστευτη επιτάχυνση, πάντα με ίσια ντρίπλα, τούς άφηνε όλους πίσω - και κάπως έτσι τον κοιτούσαν άπαντες να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα ή να μπαίνει στο πλεχτό, λόγω φόρας, κι αυτός μαζί της.
Ο Σιδέρης μικρός, που κακοπέρασε στην Κατοχή και μετά, κουβάλαγε με τα πόδια, από του Ρέντη ένα κάρο με φρούτα και λαχανικά, που τα πήγαινε στον αδελφό του, για να τα πουλήσει, στην Ομόνοια. Και όταν άρχιζε σταδιακά η ανηφόρα, μετά το Γκάζι, του έφευγε η ψυχή για να ανεβάσει το κάρο μέχρι πάνω. Έτσι έφτιαξε σώμα κι έπλασε και ανέπτυξε την απίστευτη μυϊκή δύναμη που τον διέκρινε και μετά, ως ποδοσφαιριστή – χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν γυμναζόταν και επί τούτου στα χρόνια της μεγάλης δόξας.

Αυτή τη φωτογραφία την σκάναρα τώρα από παλιό βιβλίο και δείχνει τον Γιώργο Σιδέρη να ιδρώνει, κάνοντας ποδήλατο, σε γυμναστήριο της εποχής.

7/12/2020
«Μαζική αυτοκτονία του πλανήτη μας / κι εγώ τρομαγμένος κλείνω από παντού το σπίτι μας». Τι έγραψε ο άνθρωπος, το 1973!
https://www.youtube.com/watch?v=4-bRZ_aPd9s

7/12/2020
Χθες το βράδυ ένοιωθα να με κυνηγάνε τα ελικόπτερα σαν τον Ρόμπερτ Σω και τον Μάλκολμ ΜακΝτάουελ στο Figures in a Landscape του Τζόζεφ Λόζι. Πρώτη φορά –έχω αυτή την αίσθηση– τόσο πολλά ιπτάμενα τέρατα (ή εν πάση περιπτώσει λίγα, που κινούνταν επί ώρες) γυρνοβολούσαν στον ουρανό της Αθήνας.

Η τρομοκρατική επιβολή από-τα-πάνω έχει πολλά παρεπόμενα. Άμεσα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Τα άμεσα τα νοιώθουμε όλοι μας, τώρα, χθες (σε σχέση και με την επέτειο). Τα μεσοπρόθεσμα έχουν να κάνουν με την διασπορά και την επιβεβαίωση του πανικού. Ο πανικοβλημένος ετεροκαθορίζεται, είναι έρμαιο των επιλογών και των αποφάσεων άλλων. Μακροπρόθεσμα η τρομοκρατική επιβολή από-τα-πάνω θεωρείται «κανονικότητα», εντάσσεται στην καθημερινότητα και την κατακυριεύει.

6/12/2020
Εδώ θέλω πολλά ουάου...
Τον Φλεβάρη του ’74 δημοσιεύεται στον Ταχυδρόμο μια έρευνα για τον περίφημο Αλέξη Ζορμπά (τον πραγματικό) και κάπως έτσι είχαν αναζητηθεί και οι απόγονοί του, τότε, στην Αθήνα. Φυσικά, είχαν ανακαλύψει και την Έλλη Αλεξίου και την οικογένεια του Παύλου Σιδηρόπουλου.
Τους φωτογράφισαν κιόλας, σε μια οικογενειακή φωτό, στην οποία βλέπουμε την Μελίνα Σιδηροπούλου (δισεγγονή του Ζορμπά) δεύτερη από αριστερά, δίπλα της-δεξιά της την θεία της Έλλη Αλεξίου και στην άκρη δεξιά την μητέρα του Σιδηρόπουλου και της Μελίνας, Τζένη. Στην άκρη αριστερά η κόρη του Ζορμπά Αναστασία (γιαγιά προφανώς του Παύλου και της Μελίνας), όρθιος αριστερά πίσω μάλλον ο πατέρας του και δεξιά πίσω «ο δισέγγονος τού Ζορμπά Παύλος» (έτσι τον παρουσιάζουν, μα και ως «φοιτητή Πανεπιστημίου»), χωρίς ουδεμία νύξη στις έως τότε καλλιτεχνικές δραστηριότητές του (που, ίσως, να θεωρούνταν «ντροπή»).

Στο αφιέρωμα στον Ζορμπά μιλάει και ο Σιδηρόπουλος, ως δισέγγονος πάντα...

5/12/2020
Ένας από τους 2-3 καλύτερους στίχους του μακαρίτη (μουσική Παντελής Δεληγιαννίδης - κι αυτός μακαρίτης).
Από την μια η κοινωνική καταπίεση της εποχής (της κάθε εποχής), το λεγόμενο bullying κ.λπ. και από την άλλη μια κάπως παθητική αντιμετώπιση μιας δύσκολης κατάστασης (που αφήνει, πάντως, περιθώρια για προσωπική μάχη), μέσα από κάποιους αυτοπεριορισμούς, την καθαρτήρια χλεύη προς την εξουσία (που έχει κλούβιο κεφάλι, που βρωμάει και ζέχνει), συν το αποτράβηγμα από την ζοφερή πραγματικότητα με όρους αντάρτικου («σαν τσακάλι στα βουνά τριγυρνώ»).
Κορυφαίο κομμάτι στην ιστορία του ευρύτερου ελληνικού ροκ.
https://www.youtube.com/watch?v=OpgNOYEyy-I

5/12/2020
Το ότι η Έλενα Κατρίτση έκανε χθες εκπομπή για τον Σιδηρόπουλο στην ΕΡΤ δεν είναι κάτι που παραξενεύει. Όλοι πια, εδώ και χρόνια εξάλλου, έχουν λόγο για τον Σιδηρόπουλο. Από τον Μένιο Σακελλαρόπουλο, μέχρι τον Χρήστο Θηβαίο. Τέλος πάντων εγώ την είδα την εκπομπή το απόγευμα και μου φάνηκε ok, για τηλεοπτική εκπομπή – έχουν γραφτεί, εξάλλου, και ειπωθεί πολύ χειρότερα από ροκάδες.
Εντάξει, ακούστηκαν διάφορες ασυναρτησίες για το ροκ από... επαΐοντες (π.χ. την Δήμητρα Γαλάνη), ακούστηκαν και τα γνωστά βλακώδη «πρίγκηπας της ροκ», «ροκ σταρ», «αιώνιος έφηβος», «ο Χριστιανόπουλος ήτανε ροκ», «ροκ είναι να είσαι καθαρός και αυθεντικός» κ.λπ., ακούστηκαν και ανακρίβειες (crazy love στου Ζωγράφου το ’76), ακούστηκαν και ηλίθιες ερωτήσεις («Ήταν ο πρώτος που έβαλε ελληνικό στίχο σε ροκ ήχο;»), ακούστηκαν και ορισμένα, λίγα, ελάχιστα σωστά, όπως εκείνο... πως τον Σιδηρόπουλο τον είχανε χεσμένο στα έιτις (το «χεσμένο» δικό μου), τόσο ο κόσμος όσο και ο χώρος γενικότερα, και γιατί μουσικά ήταν οπισθοδρομικός (αυτό το λέω εγώ) και για ήταν ναρκομανής (αυτό ακούστηκε στην εκπομπή). Και επειδή είχε μπλέξει άσχημα με την ηρωίνη δεν τον κάλεσαν ποτέ να παίξει στο Ρόδον (ειπώθηκε) – ενώ φώναξαν τους Απροσάρμοστους να παίξουν εκεί μετά τον θάνατό του (ειπώθηκε).
Δεν θέλω να πάρω την θέση των επαγγελματιών της ροκ διασκέδασης έτσι απροκάλυπτα, αλλά είναι αλήθεια πως μια συναυλία με τον Σιδηρόπουλο, εκείνη την εποχή, δεν ήξερες ποτέ πώς θα τελειώσει. Μάλλον δεν ήξερες αν θα άρχιζε καν. Δεν μπορούσες να στηριχτείς, με άλλα λόγια, σ’ έναν προγραμματισμό. Τον καλούσες να παίξει και ό,τι έβγαινε – αν έβγαινε. Δεν θέλω να δικαιολογήσω το Ρόδον, αλλά αυτή ήταν μια πραγματικότητα (που κάποιοι, καλώς ή κακώς, την ελάμβαναν υπόψη τους). Η κατάσταση πολλάκις ήταν ανεξέλεγκτη, εννοώ, και δεν ήταν όλοι διατεθειμένοι να αναλάβουν το κόστος.
Γενικά, τώρα, η εκπομπή ενισχύει το «μύθο» τού Σιδηρό, που πλάστηκε μετά θάνατον – με ελάχιστες σοβαρές κουβέντες και πλήθος «ό,τι να ’ναι». Κατά το τηλεοπτικώς αναμενόμενο, επαναλαμβάνω.