Μία δεύτερη κυκλοφορία αρχείου (τυπωμένη σε δίσκο βινυλίου),
μετά το προπέρσινο “Electromagnetic Landscapes
/ Unreleased Recordings
/ 1983-2016” του Δημήτρη Καμαρωτού, έχουμε από την ετικέτα Intersonik Recordings. Πρόκειται για το LP “Music for Short Films
1983-1992” (2020), το οποίον υπογράφουν η Πουπέτα Λάππα και ο Σπύρος
Περιστέρης. Και οι δύο αυτοί μουσικοί μάς είναι γνωστοί από την δεκαετία του
’80 και βασικά από την ελληνική «ανεξάρτητη ροκ σκηνή», καθώς η Λάππα είχε
περάσει από τους Clown
(ένα από τα καλύτερα new-wave γκρουπ της εποχής), ενώ ο Περιστέρης, και
μαζί του η Λάππα, ήταν οι άνθρωποι πίσω από την Enigma Records, που είχε δώσει τότε
τα άλμπουμ των Ex Humans,
Αδιέξοδο, Μάκη Πρέκα κ.ά. Τώρα, 30 και πλέον χρόνια αργότερα, οι δύο αυτοί
μουσικοί καταγράφονται σε τούτο το από κοινού long play, που περιέχει βασικά soundtracks. Μουσικές τους,
για ταινίες μικρού μήκους. Πιο συγκεκριμένα...
Το LP
ανοίγει με ένα 8λεπτο θέμα – το μοναδικό, εξάλλου, από την ταινία τού Βαγγέλη
Κοτρώνη Flash (1984). Η ταινία υπάρχει στο YouTube, για όποιον θέλει να
την δει, κι έχει να κάνει με τις ασύμβατες περιπλανήσεις ενός άντρα και μιας
γυναίκας, στην πόλη, με τον άντρα να «χάνεται» και με την γυναίκα να αφήνεται,
γυμνή, στη λιακάδα και την θάλασσα (στο τέλος). Η μουσική έχει ενδιαφέροντα
στοιχεία, electro να τα πούμε χοντρικά (καθώς τα σύνθια της Korg και της Roland πρωταγωνιστούν), εμφανίζοντας
επιδράσεις από… John Carpenter
μέχρι και jazz (παίζει
ο σαξοφωνίστας των Moist Device
και των Libido Blume Τάσος Κατσάρης).
Τα επόμενα τρία tracks αφορούν στην επόμενη ταινία του Κοτρώνη, την Βερνταλάκ (1985), που είχε διάρκεια περί τα 22 λεπτά (κι αυτή υπάρχει στο YouTube). Η ταινία έχει να κάνει ξανά με μια περιπλάνηση, σ’ ένα, όμως, μετα-αποκαλυπτικό τοπίο, στο οποίο εμπλέκονται υπαρξιακά ζητήματα, ανακατεμένα με ερωτικές φαντασιώσεις. Τα τρία θέματα (τεσσάρων, δύο και τριών λεπτών) της Πουπέτας Λάππα και του Σπύρου Περιστέρη είναι επίσης αρκετά καλά, επιχειρώντας να περιγράψουν τις σκηνοθετικές ανάγκες τόσο με μελωδικό, όσο και με πιο πειραματικό τρόπο, εκμεταλλευόμενοι (οι συνθέτες) τις τότε δυνατότητες στην παραγωγή μουσικής από συνθεσάιζερ και με αναφορές πολλές και ποικίλες –ο ήχος εκκλησιαστικού οργάνου φερ’ ειπείν, στο “Verdalak II”, δεν μπορεί παρά να παραπέμπει σε (ιταλικό) giallo–, με το τρίτο μέρος να στέκεται πάνω απ’ αυτά που βλέπουμε στο φιλμ. Θέλω να πω πως οι ταινίες τού αείμνηστου Κοτρώνη μπορεί να ιδωθούν σήμερα μόνον ως πρωτόλεια καπρίτσια της εποχής, ενώ οι μουσικές διατηρούν ασυζητητί απείρως πιο ενδιαφέροντα στοιχεία (για τον σημερινό ακροατή).
Η πρώτη πλευρά τού LP θα ολοκληρωθεί με δύο θέματα από το soundtrack της ταινίας της Στέλλας Θεοδωράκη Plumeria Rubra (1988). Η ταινία δεν υπάρχει στο YouTube, αλλά από το site shortfilm.gr μαθαίνουμε λίγα λόγια γι’ αυτήν: «Αντιμετώπιση της φθοράς μέσα από τη φωτογράφιση, σε δύο παράλληλες ιστορίες. Η μία στη δεκαετία του ’30 και η άλλη σύγχρονη. Συνδέονται και οι δύο με την τάση για μακρινά ταξίδια. Σημείο εκκίνησης το ταξίδι της σύγχρονης γυναίκας και τα όνειρα της την παραμονή της αναχώρησης της». Η μουσική των Λάππα-Περιστέρη διαθέτει περισσότερο σκληρά ambient χαρακτηριστικά, είναι ασυζητητί υποβλητική και υπαινικτική, συμβάλλοντας και αυτή από την μεριά της στην ενότητα του άλμπουμ. Κάτι πολύ βασικό, για ένα LP, που περιέχει μουσικές για διαφορετικές ταινίες, που γυρίστηκαν μέσα σε δέκα χρόνια.
Η δεύτερη πλευρά ανοίγει με τρία θέματα (ενός, δύο και επτά λεπτών) από το soundtrack τής (μικρού μήκους) ταινίας τού Πέτρου Σεβαστίκογλου Asfael (1987). «Βρισκόμαστε σε ένα θέατρο στο μακρινό μέλλον. Ένα πλήθος ετερόκλητο –γέροι, νέοι, καλλιτέχνες, παλαιστές, κλόουν κ.λπ.– ζει μέσα στα παρασκήνια και στα καμαρίνια του καμπαρέ. Μια νέα κοπέλα ετοιμάζεται να βγει στη σκηνή» (από το shortfilm.gr). Εδώ ανακατεύονται πάντα σύνθια (και κιθάρες) με field recordings, φωνές από ανάποδες ταινίες, συν ακουστικά εφφέ, προκειμένου να περιγραφεί ένα κάπως αλλόκοτο ηχητικό σκηνικό, που έχει να κάνει, μάλλον, με μια παράξενη ιστορία. Επί του προκειμένου φαίνεται να είναι προφανής η ταύτιση της μουσικής με την εικόνα (έτσι φρονούμε), κάτι που δεν την κάνει (την μουσική) λιγότερο ενδιαφέρουσα. Απεναντίας. Οι συνθέσεις των Λάππα-Περιστέρη και από το Asfael διαθέτουν μια φουτουριστική πινελιά, δημιουργώντας στον ακροατή ένα υποδόριο άγχος, ένα «σφίξιμο», μιαν «εσωτερική» ηλεκτρική εκκένωση, που μεταφράζεται, με όρους soundtrack, σε κάτι που «παρακολουθείται» με περίσσια... αγωνίας.
Το 5λεπτο “Listen” που ακολουθεί αποτελεί μιαν άλλη version του “Asfael III” και σαν τραγούδι με κανονική φωνή πια (και όχι με «ανάποδη») είναι και αυτό πλήρως ενσωματωμένο στον ήχο της εποχής, αλλά όχι απαραίτητα και σ’ εκείνον του δίσκου. Εννοούμε πως ακούγεται σαν κάτι αρκετά οριοθετημένο, έξω από την λογική του soundtrack και ίσως γι’ αυτό θα έπρεπε να απουσιάζει (ίσως λέμε).
Θα ακολουθήσουν τέσσερα θέματα (δύο, ενός, τριών και ενός λεπτού) από το soundtrack της ταινίας (ντοκιμαντέρ) του Πέτρου Σεβαστίκογλου ξανά Ιστορίες μιας Μέρας και Άλλες (1990). «Μια περιπλάνηση μέσα στους ήχους, στη μουσική, στις εικόνες της καθημερινής ζωής μιας μεγαλούπολης: στο Παρίσι» (από το shortfilm.gr). Εδώ η ατμόσφαιρα αλλάζει, χωρίς όμως να δημιουργείται κάποιο χάσμα σε σχέση με τα προηγούμενα κομμάτια. Καθαρή synth music, σαν εκείνη που παρήγαγε στα 80s η γερμανική Sky Records (Cluster & Eno, Nick Tyndall κ.λπ.), διανθισμένη με λεπτές world αναφορές.
Το άλμπουμ της Πουπέτας Λάππα και του Σπύρου Περιστέρη “Music for Short Films 1983-1992” θα ολοκληρωθεί με το “Thalassa”, ηχογραφημένο το 1992 (διαβάζουμε πως αφορούσε επίσης σε κάποιο μικρού μήκους φιλμ, το οποίον ποτέ δεν γυρίστηκε). Η μικρή διάρκειά του (ενάμισι λεπτό) δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αξιολόγηση – αν και η...γραμμικότητα με την ελαφρότητα είναι δύο χαρακτηριστικά του.
Γενικώς θα γράφαμε για ένα πολύ καλό άλμπουμ, με ιδιαίτερη συνεκτικότητα, με πολλές πολύ ενδιαφέρουσες στιγμές και με ελάχιστες κάπως λιγότερο.
Επαφή:
www.intersonikrecordings.bandcamp.com/album/music-for-short-films-1983-1992
Τα επόμενα τρία tracks αφορούν στην επόμενη ταινία του Κοτρώνη, την Βερνταλάκ (1985), που είχε διάρκεια περί τα 22 λεπτά (κι αυτή υπάρχει στο YouTube). Η ταινία έχει να κάνει ξανά με μια περιπλάνηση, σ’ ένα, όμως, μετα-αποκαλυπτικό τοπίο, στο οποίο εμπλέκονται υπαρξιακά ζητήματα, ανακατεμένα με ερωτικές φαντασιώσεις. Τα τρία θέματα (τεσσάρων, δύο και τριών λεπτών) της Πουπέτας Λάππα και του Σπύρου Περιστέρη είναι επίσης αρκετά καλά, επιχειρώντας να περιγράψουν τις σκηνοθετικές ανάγκες τόσο με μελωδικό, όσο και με πιο πειραματικό τρόπο, εκμεταλλευόμενοι (οι συνθέτες) τις τότε δυνατότητες στην παραγωγή μουσικής από συνθεσάιζερ και με αναφορές πολλές και ποικίλες –ο ήχος εκκλησιαστικού οργάνου φερ’ ειπείν, στο “Verdalak II”, δεν μπορεί παρά να παραπέμπει σε (ιταλικό) giallo–, με το τρίτο μέρος να στέκεται πάνω απ’ αυτά που βλέπουμε στο φιλμ. Θέλω να πω πως οι ταινίες τού αείμνηστου Κοτρώνη μπορεί να ιδωθούν σήμερα μόνον ως πρωτόλεια καπρίτσια της εποχής, ενώ οι μουσικές διατηρούν ασυζητητί απείρως πιο ενδιαφέροντα στοιχεία (για τον σημερινό ακροατή).
Η πρώτη πλευρά τού LP θα ολοκληρωθεί με δύο θέματα από το soundtrack της ταινίας της Στέλλας Θεοδωράκη Plumeria Rubra (1988). Η ταινία δεν υπάρχει στο YouTube, αλλά από το site shortfilm.gr μαθαίνουμε λίγα λόγια γι’ αυτήν: «Αντιμετώπιση της φθοράς μέσα από τη φωτογράφιση, σε δύο παράλληλες ιστορίες. Η μία στη δεκαετία του ’30 και η άλλη σύγχρονη. Συνδέονται και οι δύο με την τάση για μακρινά ταξίδια. Σημείο εκκίνησης το ταξίδι της σύγχρονης γυναίκας και τα όνειρα της την παραμονή της αναχώρησης της». Η μουσική των Λάππα-Περιστέρη διαθέτει περισσότερο σκληρά ambient χαρακτηριστικά, είναι ασυζητητί υποβλητική και υπαινικτική, συμβάλλοντας και αυτή από την μεριά της στην ενότητα του άλμπουμ. Κάτι πολύ βασικό, για ένα LP, που περιέχει μουσικές για διαφορετικές ταινίες, που γυρίστηκαν μέσα σε δέκα χρόνια.
Η δεύτερη πλευρά ανοίγει με τρία θέματα (ενός, δύο και επτά λεπτών) από το soundtrack τής (μικρού μήκους) ταινίας τού Πέτρου Σεβαστίκογλου Asfael (1987). «Βρισκόμαστε σε ένα θέατρο στο μακρινό μέλλον. Ένα πλήθος ετερόκλητο –γέροι, νέοι, καλλιτέχνες, παλαιστές, κλόουν κ.λπ.– ζει μέσα στα παρασκήνια και στα καμαρίνια του καμπαρέ. Μια νέα κοπέλα ετοιμάζεται να βγει στη σκηνή» (από το shortfilm.gr). Εδώ ανακατεύονται πάντα σύνθια (και κιθάρες) με field recordings, φωνές από ανάποδες ταινίες, συν ακουστικά εφφέ, προκειμένου να περιγραφεί ένα κάπως αλλόκοτο ηχητικό σκηνικό, που έχει να κάνει, μάλλον, με μια παράξενη ιστορία. Επί του προκειμένου φαίνεται να είναι προφανής η ταύτιση της μουσικής με την εικόνα (έτσι φρονούμε), κάτι που δεν την κάνει (την μουσική) λιγότερο ενδιαφέρουσα. Απεναντίας. Οι συνθέσεις των Λάππα-Περιστέρη και από το Asfael διαθέτουν μια φουτουριστική πινελιά, δημιουργώντας στον ακροατή ένα υποδόριο άγχος, ένα «σφίξιμο», μιαν «εσωτερική» ηλεκτρική εκκένωση, που μεταφράζεται, με όρους soundtrack, σε κάτι που «παρακολουθείται» με περίσσια... αγωνίας.
Το 5λεπτο “Listen” που ακολουθεί αποτελεί μιαν άλλη version του “Asfael III” και σαν τραγούδι με κανονική φωνή πια (και όχι με «ανάποδη») είναι και αυτό πλήρως ενσωματωμένο στον ήχο της εποχής, αλλά όχι απαραίτητα και σ’ εκείνον του δίσκου. Εννοούμε πως ακούγεται σαν κάτι αρκετά οριοθετημένο, έξω από την λογική του soundtrack και ίσως γι’ αυτό θα έπρεπε να απουσιάζει (ίσως λέμε).
Θα ακολουθήσουν τέσσερα θέματα (δύο, ενός, τριών και ενός λεπτού) από το soundtrack της ταινίας (ντοκιμαντέρ) του Πέτρου Σεβαστίκογλου ξανά Ιστορίες μιας Μέρας και Άλλες (1990). «Μια περιπλάνηση μέσα στους ήχους, στη μουσική, στις εικόνες της καθημερινής ζωής μιας μεγαλούπολης: στο Παρίσι» (από το shortfilm.gr). Εδώ η ατμόσφαιρα αλλάζει, χωρίς όμως να δημιουργείται κάποιο χάσμα σε σχέση με τα προηγούμενα κομμάτια. Καθαρή synth music, σαν εκείνη που παρήγαγε στα 80s η γερμανική Sky Records (Cluster & Eno, Nick Tyndall κ.λπ.), διανθισμένη με λεπτές world αναφορές.
Το άλμπουμ της Πουπέτας Λάππα και του Σπύρου Περιστέρη “Music for Short Films 1983-1992” θα ολοκληρωθεί με το “Thalassa”, ηχογραφημένο το 1992 (διαβάζουμε πως αφορούσε επίσης σε κάποιο μικρού μήκους φιλμ, το οποίον ποτέ δεν γυρίστηκε). Η μικρή διάρκειά του (ενάμισι λεπτό) δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αξιολόγηση – αν και η...γραμμικότητα με την ελαφρότητα είναι δύο χαρακτηριστικά του.
Γενικώς θα γράφαμε για ένα πολύ καλό άλμπουμ, με ιδιαίτερη συνεκτικότητα, με πολλές πολύ ενδιαφέρουσες στιγμές και με ελάχιστες κάπως λιγότερο.
Επαφή:
www.intersonikrecordings.bandcamp.com/album/music-for-short-films-1983-1992
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου