ΕΛΙΝΑ ΕΓΓΛΕΖΟΥ η rock-opera Goditha

Όλα πρέπει να τα μετράμε. Το ότι μια Ελληνίδα, η Ελίνα Εγγλέζου (Elina Englezou), γράφει μια ροκ «μεταλλική» όπερα, την οποία μεταφέρει στην δισκογραφία με τον τρόπο που την μεταφέρει, τη βοηθεία του Bob Katsionis και μιας πλειάδας ερμηνευτών και μουσικών από τον χώρο του ελληνικού «μετάλλου», και το κάνει τούτο εμφανίζοντας στάνταρντ πρωτόγνωρα (ή σχεδόν πρωτόγνωρα) για τα δικά μας δεδομένα, τότε κάτι έχει αληθινά αλλάξει. Κάτι έχει αληθινά αλλάξει, σε σχέση με το πώς μπορεί, σε κάθε περίπτωση, να υλοποιούνται στην ημεδαπή τέτοιου τύπου παραγωγές απαιτήσεων, δυσπρόσιτων μουσικών προτάσεων γενικώς, οι οποίες μπορεί και διαθέτουν όλες εκείνες τις διεθνείς προδιαγραφές, σε πρώτη φάση, και στην πορεία ένα αδιαμφισβήτητο κύρος. Γιατί, η “Goditha” [Symmetric Records, 2020] (προφέρεται Γκόντιθα), η ροκ όπερα τής Ελίνας Εγγλέζου, πληροί και τα πιο υψηλά των στάνταρντ (από τεχνικής-ηχογραφικής πλευράς), προβάλλοντας, σαν έργο, και μιαν απροκάλυπτη αισθητική αξία.
Σκεφτόμαστε, λοιπόν, πόσο μπορεί να έχουν αλλάξει τα πράγματα, όλα τα πράγματα, από εκείνη την πρώτη σεμνή απόπειρα να ηχογραφηθεί μια πρωτότυπη ροκ όπερα στην Ελλάδα, και αναφερόμαστε στον «Τρωικό Πόλεμο» [Philips] των Γιάννη Πετρίτση-Γιάννη Κοζάτσα, πίσω στο 1975, όταν σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια “Goditha”. Η νύχτα με τη μέρα... Έτη φωτός μακρύτερα... Και το λέμε τούτο, δίχως να θέλουμε να υποτιμήσουμε εκείνα τα πρώτα δειλά βήματα των seventies, και ό,τι άλλο σχετικό επακολούθησε, σε όλες τις επόμενες δεκαετίες. Όμως, έτσι έχουν τα πράγματα. Όπως ακριβώς τα λέμε. Αυτό σημαίνει εξέλιξη, εξάλλου...

Με τι έχει να κάνει το concept τής “Goditha”; Ας μεταφράσουμε τα λόγια του πρώτου track, του “Introduction”:
«Οι σκοτεινοί καιροί του Μεσαίωνα, για όσους θέλουν να είναι τέτοιοι. Στο σπίτι τού διαβόλου οι άγγελοι έχουν δείπνο. Τα όρια ανάμεσα στο καλό και το κακό έχουν προ πολλού σβηστεί.
Στο χωριό Mere, ένα νεαρό κορίτσι είναι ερωτευμένο με τον D’Luvien, έναν τοπικό γαιοκτήμονα. Σχεδιάζουν το γάμο τους. Είναι τόσο αθώο το κορίτσι, που πιστεύει όλες τις υποσχέσεις του. Όμως δεν είναι η μόνη που διεκδικεί την αγάπη τού D’Luvien. Η Naida, η όμορφη κόρη ενός εμπόρου, είναι αποφασισμένη να τον κατακτήσει. Και κάπως έτσι,  με την γοητεία της, μα και με τα ακριβά της δώρα καταφέρνει τελικά να τον δελεάσει. Είναι η αγάπη ή κάποιο όφελος, που πείθει τον D’Luvien να ακυρώσει το γάμο; Δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Όταν το νεαρό κορίτσι μαθαίνει τα τεκταινόμενα τρελαίνεται. Βυθίζει τα νύχια της στο δέρμα της, και αυλακώνει, μέχρι βαθιά στο κόκαλο, το πρόσωπό της – πάνω στο οποίο κυλάνε αίμα και δάκρυα. Πόσο τρομακτική έχει γίνει. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε κανένας άντρας να μην την θέλει πια. Τρέχει μακριά απ’ όλους, και κρύβεται σε μια σπηλιά όπου περνά το υπόλοιπο της ζωής της.
Το όνομά της είναι Goditha…».
Αν αυτή είναι η Εισαγωγή υπάρχουν άλλα οκτώ tracks στο πρώτο CD και άλλα εννέα στο δεύτερο, που συνεχίζουν την ιστορία έως την ολοκλήρωσή της. Μια ιστορία με απρόσμενα και ανατροπές, που συνδυάζει φανταστικά και ρεαλιστικά στοιχεία, δίνοντας διέξοδο σ’ αυτό το μεσαιωνικό παραμύθι. Τι συμβαίνει όμως σε όλο το ενδιάμεσο από μουσικής-ενορχηστρωτικής πλευράς; Πολλά, πάρα πολλά.
Κατ’ αρχάς οι συνθέσεις της Εγγλέζου είναι πολύ καλές. Με τις μελωδίες να προεξέχουν και με ορθή επικοινωνία ανάμεσα στο μέλος και στον λόγο, τα τραγούδια είναι εύκολο να «προχωρήσουν», μέσω της ενορχηστρωτικής αντιμετώπισής και βεβαίως της συνολικότερης παραγωγής. Εδώ ο ρόλος τού Bob Katsionis είναι κάτι περισσότερο από καθοριστικός, καθώς καταφέρνει να συνδυάσει επικά και λυρικά μέρη, μπαλάντες, hard rock και «συμφωνισμούς» μ’ έναν τρόπο που να λειτουργεί και να εμπνέει – καθώς σε τέτοιου τύπου έργα το σημαντικότερο όλων είναι να κρατηθεί ακμαίο, και διαρκώς σε υψηλό επίπεδο, το ακροαματικό ενδιαφέρον. Κοινώς, να μην κάνει «κοιλιά» το έργο – αντιθέτως να προκαλεί, καθ’ όλη τη διάρκειά του, την προσοχή του ακροατή. Το πώς λοιπόν θα διαχειριστείς τους μικρούς ή τους μεγάλους όγκους των φωνών και των οργάνων είναι ένα στοίχημα, το οποίον κερδίζει με άνεση ο Katsionis.
Η “Goditha” ξεκινά, αναπτύσσεται, εξελίσσεται και ολοκληρώνεται μέσα από ένα πλάνο, που υλοποιείται έως και την τελευταία λεπτομέρειά του.
Βεβαίως σημαντικότατο ρόλο ως προς το τελικό αποτέλεσμα παίζουν τα πρόσωπα, που δυνητικά υποκρίνονται (μην ξεχνάμε πως πρόκειται για όπερα – η οποία δεν έχει «ανεβεί» ακόμη στη σκηνή), τραγουδούν κ.λπ.
Από πλευράς οργάνων ο Katsionis έχει αναλάβει τις κιθάρες φυσικά (ηλεκτρικές, ακουστικές) και ακόμη πλήκτρα, μπάσο και drum programming. Περαιτέρω η Εγγλέζου παίζει επίσης κιθάρες (12χορδη, κλασική), μπαλαλάικα και οκαρίνα, βιολί παίζει ο Άγγελος-Παύλος Γκούφας (από τους In Vein), ούτι ο Βασίλης Κοιλάκος και φλάουτα, σαξόφωνα ο Μάριος Χριστόπουλος.
Όπερα, ροκ όπερα και πόσω μάλλον «μεταλλική» ροκ όπερα δεν υφίσταται άνευ των αναλόγων φωνών. Όλοι αυτοί οι ρόλοι στο στόρι πρέπει να αποδοθούν μ’ έναν ειδικό τρόπο, από γυμνασμένους τραγουδιστές και τραγουδίστριες, ικανούς και ικανές να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της ιστορίας. Και σ’ αυτόν τον τομέα, περιττό να το πούμε, έχει καταβληθεί επίσης μεγάλη προσπάθεια. Επιστρατεύτηκαν πολλές και καλές φωνές του «μεταλλικού» χώρου, από την Maxi Nil (των Jaded Star), τον Henning Basse (από Firewind, Mayan και Sons of Seasons) και τον Γιάννη Παπανικολάου (των Diviner), μέχρι τον Μάριο Καραναστάση (των Silent Wedding), την Ηλιάνα Τσακιράκη (των Enemy of Reality) και την Mora Hecate (των Dimlight). Συνολικώς μέτρησα 16 φωνές, μαζί μ’ εκείνην του αφηγητή!
Το αποτέλεσμα είναι αντάξιο των προσδοκιών όλων των συμμετεχόντων (μνεία, επίσης, στο artwork του Κώστα Τσιάκου). Η “Goditha” είναι μια ελληνική ροκ όπερα, υψηλών, διεθνών προδιαγραφών.
Επαφή: www.goditha.bandcamp.com/album/goditha-the-rock-opera