Στις
6 Δεκεμβρίου 1990 ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ένας αναγνωρισμένος ροκ τραγουδοποιός
και περφόρμερ, θα έφευγε από την ζωή μόλις στα 42 του. Από τότε πέρασαν 30
χρόνια...
Στην δεκαετία του ’90, στην δεκαετία που ακολούθησε τον θάνατό του, υπήρξε μία έκρηξη, όσον αφορά στον τρόπο πρόσληψης τής εικόνας τού Σιδηρόπουλου από τα μίντια, και κατ’ επέκταση από τον κόσμο.
Μέσα από ένα μπαράζ δισκογραφικών εκδόσεων, βιβλίων, άρθρων, συνεντεύξεων συνεργατών του, τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών –μέχρι και φανταστικές συνομιλίες επινοήθηκαν και εκδόθηκαν, ενώ ανασκαλεύτηκαν, αδιάκριτα, στοιχεία της προσωπικής ζωής του κ.λπ.– επιχειρήθηκε να μετατραπεί ο αείμνηστος Σιδηρόπουλος σ’ έναν εγχώριο ροκ «μύθο». Υπήρχε ανάγκη; Μάλλον... Έτσι αποδείχτηκε δηλαδή.
Μπορεί ο Σιδηρόπουλος να μην ήταν, φυσικά, ο πρώτος έλληνας από τον ευρύτερο ροκ χώρο που θα έφευγε ξαφνικά από τη ζωή, νέος ακόμη –ο Νικόλας Άσιμος π.χ. είχε πεθάνει και νωρίτερα, το 1988, και νεαρότερος, στα 39 του–, ήταν όμως ο πρώτος, απ’ όσο φάνηκε, πάνω στον οποίον θα μπορούσε να στηθεί, να καλλιεργηθεί και να «πιάσει» αυτός ο «μύθος».
Ο
Παύλος Σιδηρόπουλος, εκτός από το να γράφει τραγούδια, όπως έκαναν και άλλοι
πολλοί, ήταν επίσης ένας όμορφος άντρας, δεν περιφρονούσε τα μίντια, «ψάρευε» καλλιτεχνικά
και σε άλλους χώρους (στο «έντεχνο» π.χ., μα ακόμη και στο ρεμπετο-λαϊκό),
εμφανιζόταν ως ηθοποιός στο σινεμά και την τηλεόραση, στα (κρατικά τότε)
κανάλια μιλούσε και έπαιζε όποτε του δινόταν η ευκαιρία, ενώ και η (οδυνηρή και
καταδικαστική) επαφή του με την ηρωίνη, βοήθησε και αυτή τα μάλα στο
μεταθανάτιο στήσιμο της μυθοποιημένης «εικόνας», με στοιχεία «καταραμένου
καλλιτέχνη», κατ’ αναλογίαν με τα εισαγόμενα ροκ-σύμβολα (Jim Morrison,
Janis Joplin,
Jimi Hendrix).
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/articles/music_articles/305302/30-xronia-apo-ton-thanato-toy-payloy-sidiropoyloy
Στην δεκαετία του ’90, στην δεκαετία που ακολούθησε τον θάνατό του, υπήρξε μία έκρηξη, όσον αφορά στον τρόπο πρόσληψης τής εικόνας τού Σιδηρόπουλου από τα μίντια, και κατ’ επέκταση από τον κόσμο.
Μέσα από ένα μπαράζ δισκογραφικών εκδόσεων, βιβλίων, άρθρων, συνεντεύξεων συνεργατών του, τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών εκπομπών –μέχρι και φανταστικές συνομιλίες επινοήθηκαν και εκδόθηκαν, ενώ ανασκαλεύτηκαν, αδιάκριτα, στοιχεία της προσωπικής ζωής του κ.λπ.– επιχειρήθηκε να μετατραπεί ο αείμνηστος Σιδηρόπουλος σ’ έναν εγχώριο ροκ «μύθο». Υπήρχε ανάγκη; Μάλλον... Έτσι αποδείχτηκε δηλαδή.
Μπορεί ο Σιδηρόπουλος να μην ήταν, φυσικά, ο πρώτος έλληνας από τον ευρύτερο ροκ χώρο που θα έφευγε ξαφνικά από τη ζωή, νέος ακόμη –ο Νικόλας Άσιμος π.χ. είχε πεθάνει και νωρίτερα, το 1988, και νεαρότερος, στα 39 του–, ήταν όμως ο πρώτος, απ’ όσο φάνηκε, πάνω στον οποίον θα μπορούσε να στηθεί, να καλλιεργηθεί και να «πιάσει» αυτός ο «μύθος».
https://www.lifo.gr/articles/music_articles/305302/30-xronia-apo-ton-thanato-toy-payloy-sidiropoyloy
Πολλές και ωραίες συναυλίες, στο "ΑΝ", στο θεατράκι του Στρέφη και αλλού. Ειδικά στο Στρέφη θυμάμαι κάποιες φορές, ότι με το που έβγαινε στη σκηνή ο Σιδηρόπουλος, κάποιοι από κάπου ψηλότερα (δεν ξέρω γιατί) πετούσαν... αυγά. Όμως εκείνος απτόητος, χωρίς να πει κάτι, ξεκινούσε να τραγουδά με τα αυγά να πέφτουν γύρω και μετά από λίγο σταματούσαν. Μου είχε κάνει εντύπωση αυτή η στάση. 35 περίπου χρόνια πριν αυτά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρήστος Δ. Τσατσαρώνης
Αυθαίρετο συμπέρασμα ότι η εταιρία άλλαξε τον τίτλο του τραγουδιού από ληστής σε σκληρός και όχι η λογοκρισία επειδή απλώς είχαν κυκλοφορήσει τραγούδια στην εποχή εκείνη που είχαν αυτή την λέξη. Όλοι γνωρίζουμε ότι χουντο-λογοκριτες κόβανε και ραβανε χωρίς κοινή λογική. Άρα τι αλήθεια ψάχνουμε και δεν μένουμε στα λεγόμενα του Παυλου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί να μείνω στα λεγόμενά του; Εδώ, ο ίδιος δεν ήξερε γιατί δεν βγήκε το LP με τα Μπουρμπούλια και θα ήξερε τι είχε παιχτεί με τον τίτλο ενός τραγουδιού;
ΔιαγραφήΑυτό που έγραψα είναι απολύτως λογικό και δεν μπορεί να το αντικρούσει κανένα το ίδιο λογικό αντεπιχείρημα.
Όταν κυκλοφορούσαν άνετα σε LP τραγούδια με την λέξη «ληστής» στον τίτλο, όταν στο ίδιο τον «Ντάμη» υπάρχει μέσα η λέξη «ληστής», δεν μπορεί κάποιος να ισχυρίζεται ότι η λογοκρισία της εποχής είχε πρόβλημα με τη λέξη. Είναι προφανή πράγματα αυτά που υποστηρίζω.
Ο Σιδηρό ήθελε σώνει και καλά να κολλήσει ένσημα αντιστασιακού, μέσω του «Ντάμη» το 1987, χωρίς να υπάρχει λόγος. Και το λέω αυτό, επειδή το καθήκον του σαν στιχουργός-τραγουδιστής το είχε πράξει και με το παραπάνω με τα τραγούδια του Δάμωνα και του Φιντία (που δεν λογοκρίθηκαν).
Ειδικά με το «Ο κόσμος τους», που είναι ένα καταπληκτικό τραγούδι και συνάμα αντιχουντικό.
Αλλά γι’ αυτό δεν είπε τίποτα στη συνέντευξη, ενώ όπως φαίνεται (πάντα από την συνέντευξη) τους Δάμων & Φιντία τους είχε σε δεύτερη μοίρα. Δεν ξέρω για ποιο λόγο. Κακώς όμως, γιατί τα 3 τραγούδια του ντουέτου ανήκουν στο απάνθισμα του ευρύτερου ελληνικού ροκ.
Όταν ένα τραγούδι με τη λέξη «ληστής» στον τίτλο του υπάρχει σε LP δεν γεννάται θέμα «λογοκρισίας» από την εταιρεία, γιατί ο δίσκος δεν έχει ένα μόνο τραγούδι, έχει 7, 8, 12, συνεπώς ένας παραγωγός μπορεί να παίξει όποιο θέλει και να διαφημίσει τον δίσκο με τον ίδιο τρόπο.
ΔιαγραφήΌταν όμως πρόκειται για 45άρι με δυο τραγούδια, που πάνω στον τίτλο του ενός υπάρχει η λέξη «ληστής», κάποιοι διευθυντές ή και παραγωγοί στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση μπορεί να κώλωναν και να μην μετέδιδαν το κομμάτι (όπως και συνέβαινε). Σοφά σκεπτόμενοι, γιατί τα ξέρανε αυτά τα πράματα, οι της Lyra, πήρανε τα μέτρα τους. Δεν θέλανε να βγάλουνε ένα τραγούδι, που λόγω τίτλου και μόνο θα το έτρωγε το μαύρο σκοτάδι.
Εδώ, ο ίδιος ο Σιδηρόπουλος έχει πει πως ήταν να εμφανισθεί στη ΔΙΣΚΟΘΗΚΗ ΓΙΑ ΝΕΟΛΑΙΑ του Μαστοράκη, μαζί με τα Μπουρμπούλια, και πως του είχε πει η Μπέττυ Λιβανού πως τα τραγούδια του τα κόψανε, επειδή οι κριτές των σώου της τιβί μόλις άκουσαν τη λέξη Μπουρμπούλια... έκοψαν λάσπη. Δηλαδή αν κάποιοι είχαν πρόβλημα με τη λέξη Μπουρμπούλια (που είχε γραφτεί και σε δίσκο του Σαββόπουλου), σκέψου τι πρόβλημα θα είχαν με τη λέξη «ληστής».
Να πω, πάντα με βάση τον Σιδηρόπουλο, πως το βίντεο με τα δύο τραγούδια των Μπουρμπουλιών («Ο καμπούρης», «Στην ελευθερία») είχε γυριστεί από τον Μαστοράκη, αλλά δεν μεταδόθηκε ποτέ. Κατά τον Σιδηρόπουλο ο Μαστοράκης δεν είχε πρόβλημα με τα τραγούδια (εξάλλου τα μαγνητοσκόπησε) και ήθελε να περάσουν.
Είτε συμφωνούμε είτε όχι, τον Νταμη είτε ήταν σκληρός είτε ληστής, τον έφαγε το μαύρο το σκοτάδι. Αν και νομίζω ότι και ο Φαληρέας και η Λύρα και όλοι ήξεραν ότι το 45αρι θα το έτρωγε έτσι κι αλλιώς το μαύρο το σκοτάδι. Οπότε δεν νομίζω ότι τέθηκε θέμα λέξεων. Άλλωστε τις ελπίδες στο χώρο των επιχειρήσεων τις πουλάνε πάντα ακριβά και πάντα ισονομία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆπειρα 45άρια χάθηκαν -και χωρίς να υπάρχουν υπόνοιες περί λογοκρισίας- γι' αυτό και σήμερα είναι σπάνια. Παρ' όλα αυτά οι εταιρείες "κόβανε" δισκάκια, τότε, για πολλούς και διαφόρους λόγους.
Διαγραφή