Οι Million Hollers είναι ένα rock trio
(Lab φωνή,
κιθάρες, Johnny κιθάρες, φωνητικά, Eco ντραμς, φωνητικά) από την Θεσσαλονίκη.
Έως σήμερα έχουν κυκλοφορήσει ένα 45άρι το 2013, ένα 10ιντσο το 2015 κι ένα gatefold LP πριν από λίγο καιρό. Γι’ αυτό το LP, το “A Toast to Hedonism” [Mantra
Records, 2020] θα γράψουμε τώρα...
Κατ’ αρχάς να πούμε πως ο ήχος των Million Hollers είναι αυτός των (σύγχρονων) ροκ συγκροτημάτων δίχως μπάσο (The White Stripes, The Black Keys κ.λπ.). Ένα το κρατούμενο. Δύο, ο ήχος είναι φυσικά εξόχως
κιθαριστικός, με τις κιθάρες να «ξύνουν» αγρίως, όπως «ξύνουν» και τα φωνητικά
(λόγω της φωνής του βασικού τραγουδιστή).
Οι επιρροές, στο “A Toast to Hedonism” θα πρέπει να αναζητηθούν στo κλασικό garage punk, στο blues rock της ίδιας εποχής, φυσικά στο αναβιωτικό rock του ’80, στο desert rock, μα ακόμη στα όρια του grunge, για να μην γράψω έως και στα όρια του stoner. Έχουμε λοιπόν έναν ήχο σκληρό, «βίαιο», ζωτικό, ζωντανό, χωρίς πολλά φτιασιδώματα, και με πολύ ενδιαφέρουσες ενοργανικές προσθήκες σε μερικά tracks, κάτι που δείχνει πως οι Million Hollers το ψάχνουν και προς άλλες κατευθύνσεις.
Στο “Problem is mine” «χωράνε» επιπλέον φυσαρμόνικα (Dzingo), στο “Post-lament”, ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του LP, «χωράνε» θερεμίνη (Duru), ενώ το έσχατο “The millionth holler” είναι ένα τελείως ξεχωριστό σχεδόν ορχηστρικό νεφέλωμα, με προσθήκες από τρομπέτες (Γιώργος Αβραμίδης), σαξόφωνο, λύρα, κεμεντσέ, ζουρνά (James Wylie), βιολί (Μαριάνα Βογιατζή), didgeridoo (Johnny), e-bow (Dzingo) και θερεμίνη (Duru). Πολύ καλό είναι επίσης το φερώνυμο track στην δεύτερη πλευρά, ενώ ωραίο είναι και το σύντομο στο χρόνο “Blues for backlash”, που ακούγεται κάπως σαν... hard psych-blues των Savoy Brown.
Γενικότερα, θα λέγαμε πως όλα λειτουργούν σωστά στο “A Toast to Hedonism” –από το τεχνικό κομμάτι (Θανάσης Τζίνγκοβιτς, Χρήστος Μέγας), μέχρι το αρτίστικο (Ηλίας Αντωνίου)–, καθώς προβάλλεται μια δουλειά που δεν θέλει να προσκομίσει κάτι ειδικό, ρηξικέλευθο ή περφεξιονιστικό, αποδεικνύοντας στην πράξη όλα εκείνα που έχουν πρακτικό νόημα και αξία.
Επαφή: www.millionhollers.bandcamp.com/album/a-oast-o-edonism
Οι επιρροές, στο “A Toast to Hedonism” θα πρέπει να αναζητηθούν στo κλασικό garage punk, στο blues rock της ίδιας εποχής, φυσικά στο αναβιωτικό rock του ’80, στο desert rock, μα ακόμη στα όρια του grunge, για να μην γράψω έως και στα όρια του stoner. Έχουμε λοιπόν έναν ήχο σκληρό, «βίαιο», ζωτικό, ζωντανό, χωρίς πολλά φτιασιδώματα, και με πολύ ενδιαφέρουσες ενοργανικές προσθήκες σε μερικά tracks, κάτι που δείχνει πως οι Million Hollers το ψάχνουν και προς άλλες κατευθύνσεις.
Στο “Problem is mine” «χωράνε» επιπλέον φυσαρμόνικα (Dzingo), στο “Post-lament”, ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του LP, «χωράνε» θερεμίνη (Duru), ενώ το έσχατο “The millionth holler” είναι ένα τελείως ξεχωριστό σχεδόν ορχηστρικό νεφέλωμα, με προσθήκες από τρομπέτες (Γιώργος Αβραμίδης), σαξόφωνο, λύρα, κεμεντσέ, ζουρνά (James Wylie), βιολί (Μαριάνα Βογιατζή), didgeridoo (Johnny), e-bow (Dzingo) και θερεμίνη (Duru). Πολύ καλό είναι επίσης το φερώνυμο track στην δεύτερη πλευρά, ενώ ωραίο είναι και το σύντομο στο χρόνο “Blues for backlash”, που ακούγεται κάπως σαν... hard psych-blues των Savoy Brown.
Γενικότερα, θα λέγαμε πως όλα λειτουργούν σωστά στο “A Toast to Hedonism” –από το τεχνικό κομμάτι (Θανάσης Τζίνγκοβιτς, Χρήστος Μέγας), μέχρι το αρτίστικο (Ηλίας Αντωνίου)–, καθώς προβάλλεται μια δουλειά που δεν θέλει να προσκομίσει κάτι ειδικό, ρηξικέλευθο ή περφεξιονιστικό, αποδεικνύοντας στην πράξη όλα εκείνα που έχουν πρακτικό νόημα και αξία.
Επαφή: www.millionhollers.bandcamp.com/album/a-oast-o-edonism
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου