τους ενοχλεί το ξενύχτι...

Τους ενοχλεί το ξενύχτι. Για τη νύχτα πιστεύουν πως είναι το κατ’ εξοχήν πλαίσιο ανάπτυξης της εγκληματικότητας, και για όσους κινούνται τη νύχτα έχουν τη γνώμη πως είναι άτομα του υποκόσμου. Κατά βάση δεν θέλουν να πίνεις, να καπνίζεις, να χορεύεις, να διασκεδάζεις, να συνευρίσκεσαι. Η ίωση τούς έδωσε το πρόσχημα να βρεθούν στο στοιχείο τους. Να επιστατούν σε μια κοινωνία τρομαγμένη και παραπληροφορημένη, και δυστυχώς ανίκανη, σε κάθε περίπτωση, να υπερασπίσει έστω και τις πιο στοιχειώδεις από τις κατακτήσεις της.
Αυθαιρετούν με νούμερα που ναι μεν είναι παντελώς ουρανοκατέβατα (μέσα από τις εννιά ή τις δέκα το βράδυ, όχι πάνω από εννιά άτομα μαζί κ.λπ.), αλλά ταυτίζονται απόλυτα μ’ εκείνα τα αλήστου μνήμης «να είσαι πίσω πριν τις δέκα», «έχε το νου σου μην σου ρίξουν τίποτα στο ποτό», «πρόσεχε τις κακές παρέες» και τα λοιπά.
Χαίρονται που κατέβασαν τις μπάρες στον πολιτισμό. Βασικά δεν γουστάρουν ούτε το τραγούδι, ούτε το θέατρο, ούτε τον κινηματογράφο, ούτε τίποτα απ’ αυτά, γιατί είναι ευνουχισμένοι. Βλέπουν την Τέχνη ως αναγκαίο κακό. Τους κάθεται στο στομάχι, γιατί η Τέχνη είναι απελευθερωτική. Απελευθερώνει τα ένστικτα προς δημιουργική κατεύθυνση - δεν τα καταπιέζει. Αν δεν υπήρχε η Τέχνη θα τρώγαμε ο ένας τον άλλον στους δρόμους. Αυτό δεν το νοιώθουν. Δεν το αντιλαμβάνονται και δεν το κατανοούν. Δεν μπορούν να το κατανοήσουν. Και η σκέψη και τα ένστικτά τους ήταν και παραμένουν πρωτόγονα.
Ηδονίζονται και φαντασιώνονται την εποχή όπου οι χωροφύλακες σε δέρνανε στους σινεμάδες, που έκλειναν θέατρα και εκθέσεις ζωγραφικής, που σε τραβολογούσαν σε τμήματα, δικαστήρια και φυλακές.
Και κάπως έτσι, όποτε τους δινόταν η ευκαιρία, και πριν τις καραντίνες, μπουκάρανε σε κινηματογράφους για να «προστατεύσουν» ανηλίκους, το ίδιο και σε καφενεία και λοιπούς χώρους για να πλακώσουν τον κόσμο – τι να πρωτοθυμηθείς…
Πολύ ευχαρίστως θα νομοθετούσαν ένα νέον «4000» και με πολύ μεγάλη όρεξη θα τον επέβαλλαν. Και βασικά στενοχωριούνται που θα αναγκαστούν κάποια στιγμή να πάρουν πίσω τους περιορισμούς. Εξάλλου, ο εκτός ορίων ζήλος τους για καταστολή, που «αναδείχθηκε» πρώτος παγκοσμίως, δεν είναι γι’ αυτούς ντροπή, αλλά παράσημο. Με τέτοια παράσημα πορεύονται δεκαετίες τώρα. Γι’ αυτά (τα παράσημα) τούς τρέχουνε τα σάλια, και αυτά κληροδοτούν στους απογόνους τους.