ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 327

20/12/2020
Δεν ξέρω αν αποτελεί «τάση», έστω και μικρή ή επιμέρους, στο νέο ελληνικό σινεμά, αλλά το θίγω το θέμα, επειδή μου κάνει μια μικρή εντύπωση.
Το καλοκαίρι είχα δει σε θερινό την ταινία του Γιάννη Λαπατά «Η δεξιά τσέπη του ράσου» (2018), ενώ τις προάλλες είδα στο YouTube και «Το Κάλεσμα» (2016) του Γιάννη Στραβολαίμου.
Πιθανώς να υπάρχουν κι άλλες τέτοιες ταινίες (μικρού μήκους είμαι σίγουρος πως θα υπάρχουν), χριστιανικές, που ασχολούνται με την μοναστική ζωή, με όψεις της ορθοδοξίας, χαμηλού κόστους φυσικά, απλά γυρισμένες, λιτές, με σενάρια υποτυπώδη, με διδάγματα πρωτόλεια σε στυλ κατηχητικού και με μιαν αύρα που φέρνει στη μνήμη τα παρεκκλησιαστικά παιδικά διηγήματα τού Σωτήρος και της Ζωής, που τα διαβάζαμε ως παιδιά.
Μας τα πουλούσαν κατηχητές στα σχολεία ή μας υποχρέωναν με τον τρόπο τους, οι δάσκαλοι, να τα προμηθευόμαστε, στέλνοντάς μας στα βιβλιοπωλεία των συγκεκριμένων εκδόσεων, για ν’ αγοράσουμε εικόνες αγίων, που τις κολλούσαμε στα τετράδια των Θρησκευτικών κ.λπ. Υπήρχε ένα ολόκληρο κύκλωμα, με ισχυρά πλοκάμια και στην εκπαίδευση, που ασκούσε ιδεολογικο-θρησκευτική καθοδήγηση (με ξεκάθαρο αντικομμουνισμό ανάμεσα), από την οποία δεν ήταν εύκολο να ξεφύγεις. Μερικοί γνωστοί μου ξέρω πως δεν ξέφυγαν ποτέ... Τέλος πάντων κάποια από ’κείνα τα διηγήματα με είχαν επηρεάσει κι εμένα και τα θυμάμαι ακόμη... 

Να λοιπόν... έτοιμα σενάρια, για να γυριστούν ταινίες, από τους νέους «αναχωρητές» σκηνοθέτες μας...

[αυτό το βιβλιαράκι, που βλέπετε από πάνω, το έχω από τότε]

19/12/2020
Δεν υπάρχουν καλοί, παρά μόνο καθάρματα όλων των τύπων. Άθλιοι άντρες, που φτύνουν τις γυναίκες τους, γιατί τους διακόπτουν από το... μεγάλο έργο τους, την επίλυση μαθηματικών εξισώσεων, αφήνοντάς τες παραπεταμένες και μόνες – κι εκείνες, όχι για να τους εκδικηθούν, αλλά γιατί είναι στη φύση τους, απολαμβάνουν, κατά βάθος, να τις πηδάνε ξένοι δια της βίας. Ο «τρελός του χωριού» τον οποίον συμπονάς και που τον έχει στο φτύσιμο ο περίγυρος (δηλαδή ο λαός), είναι βιαστής και δολοφόνος. Ο περίγυρος (δηλαδή ο λαός) εν τω μεταξύ έχει ένστικτα Νεάντερταλ, είναι όχλος, μπορεί να καταστρέψει την περιουσία σου και να σε σκοτώσει για ένα γαμώτο, για ένα καπρίτσιο. Οι αρχές, που θα μπορούσε να επιβάλλουν μια τάξη στο χάος, βγαίνουν από τη μέση γρήγορα, γιατί δεν είναι λιγότερο διεφθαρμένες. Φίλοι, γνωστοί, συνεργάτες κ.λπ. δεν υπάρχουν. Όλοι λειτουργούν για πάρτη τους, και κατά βάση είναι εκφραστές διαφόρων όψεων του κακού, έχοντας βγει με «δίωρη» από την Κόλαση. Στο τέλος κάποιοι θα επιβιώσουν –μέσα από το πιο ανελέητο κρεσέντο βίας, που μπορεί να δεις στο σινεμά, αλλά δεν είναι τα λιγότερο καθάρματα αναγκαστικώς–, παίρνοντας έναν δρόμο χωρίς γυρισμό...

Στο σινεμά του Σαμ Πέκινπα, του μεγαλύτερου αντι-ποιητή του κινηματογράφου, δεν υπάρχει... όχι παράθυρο, αλλά ούτε χαραμάδα αισιοδοξίας. Ο άνθρωπος βάλλεται συνεχώς και εν τέλει κατακυριεύεται από τα πιο άγρια και εγκληματικά ένστικτά του – που μπορεί να είναι εν υπνώσει, αλλά με την πρώτη ευκαιρία είναι έτοιμα να αναδυθούν, διαλύοντας όλα εκείνα, που θα μπορούσε να τον διακρίνουν από το ζώο.
Μεγάλη ταινία, όχι για όλους, και σίγουρα παντελώς ακατάλληλη γι’ αυτές τις τόσο σκοτεινές ημέρες...

19/12/2020
Πανικός με την ταινία «Ευτυχία»; Την έδειξε χθες η τηλεόραση; Εγώ δεν βλέπω τηλεόραση, αλλά διαβάζω εδώ τα καθέκαστα.
Την ταινία την είχα δει στις αρχές Γενάρη στο σινεμά. Η «Ευτυχία» ήταν μέτρια γενικά – μ’ ένα σημαντικό λάθος από την πλευρά τού σκηνοθέτη της. Και αναφέρομαι στο μοίρασμα του ρόλου της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου σε δύο ηθοποιούς. Καταστροφή. Και όχι μόνον γιατί η Καραμπέτη ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Η Γκουλιώνη έπρεπε να είχε όλο το ρόλο από την αρχή έως το τέλος, αλλά μέτρησαν άλλα θέματα πιθανώς... Τέλος πάντων... περσινά, ξινά σταφύλια.
Τέτοιες μέρες πριν ένα χρόνο (22 Δεκεμβρίου 2019) είχα μεταφέρει στο lifo.gr μια σπάνια συνέντευξη τής Γριάς από το 1970, σύντομη μεν, αλλά πολύ ενδιαφέρουσα. Εκείνη η συνέντευξη σε πρώτο χρόνο είχε κάνει κάτι λιγότερο από 900 shares. Μια χαρά δηλαδή. Την ξανακοίταξα τώρα. Έχει ξεπεράσει τα 4.800 shares και ακόμη ανεβαίνει!!
Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Τα κείμενά μας δεν τα τρώει το σκοτάδι μετά από 1-2 μέρες, όπως συνέβαινε παλιά με τα περιοδικά και τις εφημερίδες. Ζούνε μαζί μας, και θα ζούνε και μετά από εμάς...
https://www.lifo.gr/articles/music_articles/263680/eytyxia-papagiannopoyloy-mia-agnosti-synenteyksi-tis-thrylikis-stixoyrgoy-apo-to-1970

18/12/2020
Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε το box των 6CD Korni Grupa & Kornelije Kovač: Original Album Collection (YU-progressive Rock & Poprock, recorded 1969-1986), και μάλιστα σε πολύ καλή τιμή. Λέμε για ένα από τα 4-5 καλύτερα συγκροτήματα του παλιού γιουγκοσλαβικού ροκ. Ελπίζω το καλύτερο άλμπουμ τους, το «1941», που αναφέρεται στο έπος των σέρβων παρτιζάνων κατά των Β Παγκόσμιο Πόλεμο (το LP ηχογραφήθηκε το 1971, αλλά κυκλοφόρησε στην Γιουγκοσλαβία το 1979) να περιλαμβάνεται ανάμεσα.

Progressive rock έχουμε εδώ από πάσα άποψη, όχι τρίχες. Έτσι ήταν το ροκ στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο. Εξυμνούσε, συχνά, και τους αγώνες των λαών... όχι μόνον αγάπες και λουλούδια, και προσωπικές αγωνίες ή προσωπικά τέλματα.
https://www.youtube.com/watch?v=6j8HUlwnTiQ

18/12/2020
Εντάξει, βιβλία γύρω από το 1821 (και τα 200 χρόνια από την επανάσταση) έχουν ήδη ετοιμαστεί και κυκλοφορούν, και πολλά θα κυκλοφορήσουν και του χρόνου. Μερικά έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όπως το «Η Ποίηση της Ελληνικής Επανάστασης του 1821» [Πατάκης] του Κώστα Σταμάτη, που βγήκε πριν από λίγες μέρες, αλλά ταινίες, θεατρικά και τραγούδια γύρω από το θέμα δεν βλέπω να ’ρχονται. Μακάρι να διαψευστώ, κι αν έρθει κάτι μακάρι να ’ναι και καλό... αλλά πού τέτοια τύχη.
https://www.youtube.com/watch?v=GHnUN6ccYvI