MASAYUKI TAKAYANAGI Complete “La Grima”

Στα τέλη των 90s περνούσα την «ιαπωνική» μου φάση. Θυμάμαι πως για ένα-δυο χρόνια αγόραζα μόνον (ή, μάλλον, κυρίως) ιαπωνικά LP και CD, από κάθε χώρο του μουσικού επιστητού, ιδίως όμως από τα seventies (ανάμεσα και κάποια sixties και κάποια eighties). Όχι δηλαδή πως περίμενα το... 1999 για ν’ ακούσω τους Taj Mahal Travellers, τους Brast Burn και τον Magical Power Mako (τους ήξερα από τα… μέσα της δεκαετίας), αλλά τότε πρωτοπήρα γραμμή από τα έργα του J.A. Caesar, των Tokyo Kid Brothers και διαφόρων άλλων. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, θυμάμαι και την αφορμή. Ήταν ένα κείμενο του Alan Cummings, στο Wire (issue 186, August 99), στη σειρά “the primer”, το οποίο επιγραφόταν “Japanese Psychedelia”. Τίτλος παραπλανητικός, κατά βάση, αλλά ό,τι έπρεπε για να τσιμπήσεις, να διαβάσεις και να φύγεις… Δε θυμάμαι αν σ’ εκείνο το κείμενο υπήρχε κάποιαν αναφορά στο όνομα τού «μυθικού» improv κιθαριστή Masayuki Takayanagi (1932-1991) – έξι χρόνια αργότερα, τον Νοέμβριο του ’05, ο Alan Cummings πάλι, στο τεύχος 261 του Wire, θα έπιανε την jazz-side της… ψυχεδέλειας, στο κείμενό του “Once upon a time in Shinjuku”, με εκτενή αναφορά στον παίκτη –, όμως είναι σίγουρο πως, από τότε (το '99), έψαχνα ν’ ακούσω τις πενιές τού Jojo, κατορθώνοντας μέσα στην επόμενη δεκαετία να συγκεντρώσω κάποιες από τις δουλειές του. Μία ήταν το Complete ‘La Grima’… Η πλήρης παρουσία δηλαδή του Takayanagi και των New Direction for The Art στο Genyasai festival, στo χωριό Sanrizuka, ανατολικά του Tokyo, που εκδόθηκε, για πρώτη φορά σε (ιαπωνικό) CD, το 2007 από την doubtmusic [dmh-113]. Για να δούμε περί τίνος πρόκειται.Όλα συνδέονται με μια σειρά λαϊκών αγώνων, που ξεκίνησαν ήδη από τα μέσα των sixties, αναφορικώς με την δημιουργία του νέου διεθνούς αεροδρομίου του Tokyo, του Narita Kokusai Kuko, στην πόλη Narita (ανατολικώς της ιαπωνικής πρωτεύουσας, αλλά μέσα στο μητροπολιτικό Tokyo). Από το 1966 μέχρι το 1983 (οι Ιάπωνες ξέρουν να επιμένουν), το αριστερό κίνημα Sanrizuka-Shibayama Rengo Kuko Hantai Domei, που αντιτιθόταν στη δημιουργία του αεροδρομίου, για λόγους πολιτικο-κοινωνικούς (ξερίζωμα των αγροτών, των χωριών/κωμοπόλεων Sanrizuka και Shibayama, με σκοπό τη δημιουργία ενός «ψυχροπολεμικού» αεροδρομίου, που θα μπορούσε να το χρησιμοποιούσαν οι Αμερικανοί και για τον ανεφοδιασμό του μετώπου στην Ινδοκίνα), θα προβεί σε μια σειρά δυναμικών αγώνων, από τους οποίους δεν θα μπορούσε να απουσιάζει (όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις) η μουσική και το τραγούδι. Έτσι, το τριήμερο 14-16 Αυγούστου 1971 θα συγκεντρωθούν στην Sanrizuka χιλιάδες ταγμένοι στην υπόθεση, στους οποίους θα συμπαραστέκονταν μερικοί από τους πιο underground (ας τους πούμε έτσι) καλλιτέχνες της εποχής (δες κι εδώ http://is.gd/kqJ7S). Οι… αναρχοαυτόνομοι Zuno Keisatsu, οι Blues Creation, οι DEW, οι Lost Aaraaff (του Keiji Haino), το trio του free saxman Mototeru Takagi, το τρίο του free κιθαριστή Shun Ochiai, ο Masayuki Takayanagi με το συγκρότημά του κ.ά. Το τριήμερο καλύφθηκε δισκογραφικώς στην εποχή του (1971), στο διπλό βινύλιο “Genya” [TV Man Union GNS–1001-2], το οποίον επανεκδόθηκε με το γνωστό «απίστευτο» ιαπωνικό τρόπο το 2003, για να επακολουθήσει 4 χρόνια αργότερα η παρουσίαση ολόκληρου του “La grima”, του 42λεπτου set των Masayuki Takayanagi κιθάρα, Kenji Mori σαξόφωνα, Hiroshi Yamazaki κρουστά.
Εκείνο, λοιπόν, που ακούγεται στο Complete 'La Grima' είναι, απλώς, η «ελεύθερη» αντίληψη ενός εντελώς προχωρημένου κιθαριστή (καμμία μελωδική ανάπτυξη, κανένας ρυθμικός κανών, καμμία αίσθηση αρμονίας), και μάλιστα σε συνδυασμό μ’ ένα το ίδιο «στον κόσμο» του σχήμα συνοδείας (τρόπος του λέγειν "συνοδείας", γιατί κανείς δεν συνόδευε κανέναν)· o καθείς εκ των τριών παίζει σε τέτοια ένταση, ώστε είναι λογικό να υποθέσεις πως… δεν ακούει τους άλλους δύο. Κάτι «δυτικό», που να μου έρχεται στο νου; Δύσκολο να πεις. Δεν ξέρω. Ίσως, ένας... αχαρακτήριστος συνδυασμός AMM και Spontaneous Music Ensemble, αν, και πάλι, λίγα λέω.

Επαφή: www.doubtmusic.com