Brownout λέγεται το νέο μεγάλο όνομα του (αμερικανικού) latin-funk, με κάποιες όμως σαφείς afro αναφορές (ο Dibango θα είναι πάντα μία βάση) και γενικότερη παλαιική συνείδηση. Τώρα, το ότι προέρχονται από το Austin του Texas, και όχι από την Νέα Υόρκη φερ’ ειπείν ή τη Δυτική Ακτή, είναι ένα... πρόβλημα αυτό, που έχει να κάνει, κυρίως, με τον τρόπο που αποτυπώθηκε στο υποσυνείδητό μας κομμάτι της ιστορίας του είδους (Malo και Santana από τη μια μεριά, Joe Bataan και Seguida από την άλλη). Τι να γίνει; Θ’ αλλάξουμε...
Πολυμελείς οι Brownout στο παρθενικό τους “Homenaje” [Freestyle, 2008]. Gilbert Elorreaga τρομπέτα, Johnny Lopez III ντραμς, φωνή, Greg Gonzalez μπάσο, κιθάρα, πλήκτρα, vibes, Adrian M Quesada κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα, Matthew Holmes congas, Josh Levy βαρύτονο σαξόφωνο, Leo Gauna τρομπόνι, Humberto Martinez κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα, συν πέντε ακόμη guests δομούν επί χάρτου και οικοδομούν επί πάλκου ένα σύνθετο latin-funk, που στηρίζεται στην κεραυνική παρουσία των πνευστών, τα καταιγιστικά κρουστά μπλοκ, τα πυρωμένα breaks, των πνευστών κυρίως, που έπονται συνήθως των αναλόγων ομαδικών ντεμαράζ, τα chorus (όταν υπάρχουν) vocals και κυρίως, γιατί εδώ είναι η διαφορά, σε μία διαμορφωμένη (εξ αποστάσεως, ok) afro διάθεση (θυμηθείτε τους Antibalas Afrobeat Orchestra), ικανή πάντως να τους προχωρήσει στο επόμενο κεφάλαιο. Όλο το άλμπουμ είναι δυναμίτης – αν αυτό ενδιαφέρει. Όμως η εκδοχή τους στο “African battle” του Manu Dibango, από το “Africadelic” των mid-seventies, καθώς και ορισμένα δικά τους θέματα, όπως το Chema’s contraband, το Laredo 77, το El narco, το «φανκαντελικό» You already are, όπως και το έσχατο βομβίδιον Chafa Khan artistry είναι όλα χρυσοβελονιές σ’ ένα υφαντό, που θα λάμπει για πολλά ακόμη χρόνια.
Mε μικρές αλλαγές στο team (Gilbert Elorreaga τρομπέτα, Johnny Lopez ντραμς, Greg Gonzalez μπάσο, Adrian Quesada κιθάρα, Matthew Holmes congas, Josh Levy βαρύτονο σαξόφωνο, φλάουτο Leo Gauna τρομπόνι, Beto Martinez κιθάρα, Mark V. Gonzales τρομπόνι, John Speice κρουστά, συν 13 ακόμη guests!) οι Brownout και με το “Aguilas and Cobras” [Six Degrees, 2009] φανέρωσαν ότι δε μασάνε. Το αποτέλεσμα υπήρξε και αυτή τη φορά εκείνο που θα πρέπει να είναι, όταν αναφερόμαστε σε συγκροτήματα αυτού του τύπου. Στα 54 λεπτά του “Aguilas and Cobras” οι ρυθμικές δονήσεις χτυπάνε διαρκώς «κόκκινο», τα ορχηστρικά τους είναι άλλο πράγμα (“C 130”), τα παιξίματα είναι ολοκληρωτικά, θυμίζοντάς μας τα μεγάλα συγκροτήματα των late sixties-early seventies, η ατμόσφαιρα που… εγκαταλείπουν στο πέρασμά τους οι Τεξανοί είναι από ’κείνες, που όλο και σπανιότερα εντοπίζονται στο σήμερα. Δεν είναι, δε, σύνηθες το γεγονός το άλμπουμ να κυλάει και… όσο εκείνο κυλάει να γίνεται μεστότερο, θερμότερο. Κάπως, δηλαδή, σαν να πρόκειται για live, εκεί όπου το συγκρότημα «ζεσταίνεται», καταλήγοντας, σταδιακώς, στη συναισθηματική φόρτιση του τέλους (“Semi futuristic love affair/Con el cuete”).
Πολύ δυνατή περίπτωση latin-funk σχηματισμού, σε ευθεία γραμμή με τους πατέρες και τους προπάτορες του είδους.
Πολυμελείς οι Brownout στο παρθενικό τους “Homenaje” [Freestyle, 2008]. Gilbert Elorreaga τρομπέτα, Johnny Lopez III ντραμς, φωνή, Greg Gonzalez μπάσο, κιθάρα, πλήκτρα, vibes, Adrian M Quesada κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα, Matthew Holmes congas, Josh Levy βαρύτονο σαξόφωνο, Leo Gauna τρομπόνι, Humberto Martinez κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα, συν πέντε ακόμη guests δομούν επί χάρτου και οικοδομούν επί πάλκου ένα σύνθετο latin-funk, που στηρίζεται στην κεραυνική παρουσία των πνευστών, τα καταιγιστικά κρουστά μπλοκ, τα πυρωμένα breaks, των πνευστών κυρίως, που έπονται συνήθως των αναλόγων ομαδικών ντεμαράζ, τα chorus (όταν υπάρχουν) vocals και κυρίως, γιατί εδώ είναι η διαφορά, σε μία διαμορφωμένη (εξ αποστάσεως, ok) afro διάθεση (θυμηθείτε τους Antibalas Afrobeat Orchestra), ικανή πάντως να τους προχωρήσει στο επόμενο κεφάλαιο. Όλο το άλμπουμ είναι δυναμίτης – αν αυτό ενδιαφέρει. Όμως η εκδοχή τους στο “African battle” του Manu Dibango, από το “Africadelic” των mid-seventies, καθώς και ορισμένα δικά τους θέματα, όπως το Chema’s contraband, το Laredo 77, το El narco, το «φανκαντελικό» You already are, όπως και το έσχατο βομβίδιον Chafa Khan artistry είναι όλα χρυσοβελονιές σ’ ένα υφαντό, που θα λάμπει για πολλά ακόμη χρόνια.
Mε μικρές αλλαγές στο team (Gilbert Elorreaga τρομπέτα, Johnny Lopez ντραμς, Greg Gonzalez μπάσο, Adrian Quesada κιθάρα, Matthew Holmes congas, Josh Levy βαρύτονο σαξόφωνο, φλάουτο Leo Gauna τρομπόνι, Beto Martinez κιθάρα, Mark V. Gonzales τρομπόνι, John Speice κρουστά, συν 13 ακόμη guests!) οι Brownout και με το “Aguilas and Cobras” [Six Degrees, 2009] φανέρωσαν ότι δε μασάνε. Το αποτέλεσμα υπήρξε και αυτή τη φορά εκείνο που θα πρέπει να είναι, όταν αναφερόμαστε σε συγκροτήματα αυτού του τύπου. Στα 54 λεπτά του “Aguilas and Cobras” οι ρυθμικές δονήσεις χτυπάνε διαρκώς «κόκκινο», τα ορχηστρικά τους είναι άλλο πράγμα (“C 130”), τα παιξίματα είναι ολοκληρωτικά, θυμίζοντάς μας τα μεγάλα συγκροτήματα των late sixties-early seventies, η ατμόσφαιρα που… εγκαταλείπουν στο πέρασμά τους οι Τεξανοί είναι από ’κείνες, που όλο και σπανιότερα εντοπίζονται στο σήμερα. Δεν είναι, δε, σύνηθες το γεγονός το άλμπουμ να κυλάει και… όσο εκείνο κυλάει να γίνεται μεστότερο, θερμότερο. Κάπως, δηλαδή, σαν να πρόκειται για live, εκεί όπου το συγκρότημα «ζεσταίνεται», καταλήγοντας, σταδιακώς, στη συναισθηματική φόρτιση του τέλους (“Semi futuristic love affair/Con el cuete”).Πολύ δυνατή περίπτωση latin-funk σχηματισμού, σε ευθεία γραμμή με τους πατέρες και τους προπάτορες του είδους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου